So What !! มีปัญหามั้ยค่ะ สุดหล่อ.

เช้าวันรุ่งขึ้น ณ บ้านของฟาง

"หืมม.. หอมจังเลยค่ะ วันนี้แม่ทำอะไรกินค่ะ?"ฟางเอ่ยถามแล้วไปกอดผู้เป็นแม่ที่อยู่ในครัว

 

"แม่ทำข้าวต้มกุ้งที่ฟางชอบไงลูก ^^"แม่ฟางตอบก่อนจะนำถ้วยข้าวต้มไปวางที่โต๊ะอาหาร

 

"โห ! ขอบคุณค่ะแม่ ^^"ฟางเอ่ยขอบคุณก่อนจะลงไปนั่งที่โต๊ะอาหารเพื่อกินข้าว

 

"ไปโรงเรียนวันแรกเมื่อวานนี้เป็นไงบ้างลูก?"แม่ฟางถาม ฟางต้องชะงัก เพราะเธอได้ก่อเรื่องไว้

 

"เอ่ออ.. คือว่าก็ดีน่ะค่ะ"ฟางตอบแบบกล้ำกลึ่ง

 

"ดีแล้วล่ะลูก ตั้งใจเรียนเป็นเด็กดีให้แม่น่ะ แม่จะได้ภูมิใจ :)"แม่ของฟางพูด ก่อนจะลุกไปรดน้ำต้นไม้หน้าบ้าน

 

"เห้อะ ! ไม่มีวันนั้นหรอกค่ะแม่ ถ้าแม่ไม่ยอกคืนดีกับพ่อ"ฟางเอ่ย ก่อนจะเตรียมตัวไปโรงเรียน โดยที่เตรียมชุดนักเรียนสั้นๆ และวิ๊กผมสีชมพู เพื่อที่จะไปก่อเรื่องในวันนี้

 

ณ โรงเรียน PP School

"อ้าว ! น้องฟาง :)"พิชชี่ทักฟางที่กำลังเดินเข้าโรงเรียนมา

 

"ฮ่าๆ ว่าไงนาย"ฟางตอบกลับ

 

"แหม ! เมื่อวานเธอยังเรียกฉันว่าพี่อยู่เลยน่ะ"พิชชี่บอก

 

"ก็เมื่อวานฉันเดือดร้อนนี่นา เลยต้องขอให้นายช่วย"ฟางพูด

 

"เธอนี่น่ะ อ่ะนี่เบอร์ฉัน ถ้าเดือดร้อนอะไรก็โทรมาน่ะ เดี๋ยวฉันจะมาช่วย^^"พิชชี่พูดพลางยื่นกระดาษที่เขียนเบอร์ของเขาไป

 

"ฉันคงพึ่งนายไม่ได้หรอก เพราะเมื่อวานนี้นายก็ไม่ช่วยฉัน"ฟางเอ่ยก่อนจะหันหน้าหนี

 

"เอ้า ! ก็เมื่อวานนี้เธอเล่นอยู่กับป๊อปปี้ที่เป็นลูกเจ้าของโรงเรียนใครจะกล้าล่ะ"พิชชี่บอกฟางไป

 

"หรอๆ ชั่งเถอะงั้นถ้าฉันต้องการเรียกใช้นายเมื่อไหร่เดี๋ยวโทรไปเรียกล่ะกัน"ฟางพูดแล้วยิ้มให้พิชชี่อย่างกวนๆแล้วเดินไปที่ห้องของตัวเอง

 

"ยัยต๊องเอ้ยย !"พิชชี่พูดก่อนจะเดินไปที่ห้องของเขา

 

หลายชั่วโมงต่อมา...

"เอ่อ..อาจารย์ค่ะ ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนน่ะค่ะเดี๋ยวมา"ฟางเอ่ยขออนุญาติอาจารย์ก่อนจะรีบหยิบกระเป๋าเป้ของตนแล้วเดินออกไป อาจารย์มองตามอย่างเป็นห่วงก่อนจะหันมาสอนต่อ

 

ณ ห้องน้ำหญิง

"ฮึๆ ! งานนี้สนุกแน่"ฟางเอ่ยอย่างสะใจ ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นชุดที่เธอเตรียมมา

 

"ขออนุญาติค่ะ อาจารย์"ฟางเดินเข้ามาในห้องแล้วไปนั่งที่นั่งตนเองโดยมีสายตานับสิบ มองเธอ แล้วอาจารย์ก็หันมา

 

"ว้ายย !! นี่ธนันต์ธรณ์เธอแต่งตัวอะไรของเธอ"อาจารย์ตกใจกับสิ่งที่ฟางกำลังทำ

 

"ไม่ต้องตกใจค่ะ มันเป็นเทรนอาจารย์ก็สอนต่อสิค่ะ ฮ่าๆ"ฟางตอบอย่างสะใจแต่แล้ว...

 

"ธนันต์ธรณ์ !"เสียงของป๊อปปี้ที่เดินเข้ามาในห้องแล้วเรียกฟาง ฟางหันไปก็ตกใจ

 

"เรียกฉันทำไม?"ฟางถามป๊อปปี้อย่างหงุดหงิด

 

"ตามฉันมานี่!"ป๊อปปี้พูด

 

"ไม่ตาม มีอะไรไหม?"ฟางบอกป๊อปปี้

 

"ได้ๆ ไม่ตามใช่ไหม"ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินมาแบกฟางแล้วพาไปที่ห้องพักของเขาอีกห้องที่อยู่ชั้นบนสุด

 

"ว้้ายย !! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้น่ะ ไอ่หมีบ้า"ฟางโวยวาย ทุบหลังป๊อปปี้

 

"เลิกโวยวายได้แล้ว ยัยลูกเป็ดสัญญาไม่เป็นสัญญา ก่อเรื่องอยู่ได้"ป๊อปปี้บอกฟางไปอย่างโมโห

 

"ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน ไม่ต้องมายุ่งฉันเคยบอกนายไปแล้วไงว่าฉันไม่อยากมาเรียนที่นี้"ฟางโวยวายอีก

 

"เงียบได้แล้ว"ป๊อปปี้บอกฟางก่อนจะพามาถึงที่ห้องพักของเขา

 

ตุ้บ ! เสียงป๊อปปี้ที่โยนฟางไปที่โซฟาแล้วล็อคปะตูไว้ ห้องพักห้องนี้ของเขามีเฟอร์นิเจอร์หรูๆ และมีห้องครัว มีหลายๆอย่างที่เพียบพร้อมต่างจากห้องเดิมมาก

"พาฉันมาที่นี่ทำไม?"ฟางถาม

 

"พาคนอย่างเธอมาลงโทษไง แต่อยากจะบอกเธออย่างนึงน่ะ ห้องนี้น่ะ ไม่มีหน้าต่างให้หนีไปได้อีกแล้วล่ะ ฮ่าๆ"ป๊อปปี้บอกฟางแล้วยื่นหน้าไปใกล้ๆฟาง

 

"นี่นาย ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้น่ะ ช่วยด้วยๆ ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย คนที่อยู่ข้างนอกน่ะ"ฟางตะโกนเรียกคนข้างนอกเพื่อให้เข้ามาช่วยเธอ

 

"เรียกให้ตายยังไงเค้าก็ไม่ได้ยินในเสียงที่เธอตะโกนไปหรอก เพราะว่าห้องนี้เป็นห้องเก็บเสียง ฮ่าๆ"ป๊อปปี้พูดอย่างสะใจ

 

"นี่นายปล่อยฉันไปเถอะน่ะๆ ฉันขอร้อง"ฟางขอร้องป๊อปปี้ ป๊อปปี้หันมามองแล้วนิ่ง

 

"ยังมีหน้ามาขอร้อง ทั้งๆที่ก่อเรื่องไว้"ป๊อปปี้พูด

 

"ก็ฉันไม่อยากมาเรียนที่นี่ แม่ฉันบังคับฉันให้ฉันมาเรียน"ฟางพูด

 

"นี่เธอ ! โรงเรียนนี้มันเป็นอะไรนักหนา ทำไมถึงไม่อยากมาเรียน ทั้งๆที่โรงเรียนนี่เป็นโรงเรียนที่ดีที่สุดแล้วน่ะ ใครๆเค้าก็อยากมาเรียน"ป๊อปปี้เอ่ยแล้วหันมาสบตากับฟาง ฟางมองแล้วนิ่ง

 

"มันเรื่องของฉัน แล้วนายจะจับฉันมาทำไม"ฟางเถียงป๊อปปี้

 

"ก็เธอทำผิดกฎโรงเรียนเรา"ป๊อปปี้มองฟางที่แต่งตัวไม่ถูกกฎระเบียบ

 

"ผิดอะไร แล้วผิดตรงไหน?"ฟางเถียงอีก

 

"ดูเธอแต่งตัวสิ แต่งอย่างนี้ไม่ไปเต้นโคโยตี้เลยล่ะ แต่งส่ะสั้นเลย แล้วก็รบกวนคนอื่นในเวลาเรียนอีก"ป๊อปปี้บอกฟาง

 

"ฉันทำผิดกฎนายก็ไล่ฉันออกไปสิ"ฟางเอ่ยอย่างเด็ดขาด

 

"เห้อะ ! ถ้าแค่นี้จะทำให้เธอถูกไล่ออก ขอบอกเธอคิดผิด"ป๊อปปี้บอกฟาง

 

"ฉันจะไม่หยุดไว้แค่นี้หรอก ฮึ !"ฟางเอ่ยแล้วสะบัดหน้าเชิด

 

"หรอ งั้นก็ดี"ป๊อปปี้พูด ทำให้ฟางสงสัย จึงถาม

 

"ทำไม นายจะทำอะไรฉันอีก"ฟางถามอย่างสงสัย

 

"จะบอกให้โง่ทำไม เธอน่ะไปแต่งตัวใหม่ได้แล้วยัยลูกเป็ด"ป๊อปปี้เอ่ย

 

"ไม่ ฉันจะไม่แต่ง"ฟางเอ่ย

 

"หรอ งั้นตามใจแล้วอย่าหวังว่าจะได้ออกไปจากที่นี่"ป๊อปปี้เอ่ย แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ข้างโซฟาที่ฟางนั่ง

 

"เชอะ ! ยังไงฉันก็จะไม่ใส่ชุดนั้นหรอก"ฟางเอ่ยอย่างเด็ดขาดและสะบัดหน้าหนีป๊อปปี้

 

"เห้อะ ! แล้วแต่เธอละกันน่ะ เฮ้อออ หิวจังไปหาอะไรกินดีกว่า"ป๊อปปี้พูดยั่วฟางแล้วเดินไปเปิดตู้เย็นหาของกิน ฟางที่นั่งอยู่จึงหันไปดูว่าป๊อปปี้ทำอะไร เธอก็ชักหิวขึ้นมาแล้วสิ..

 

"อ้ะ ! มีนมช็อคโกแลต แล้วก็เค้กสตอเบอร์รี่นมสดด้วย อัยยะ แล้วก็ยังมีสตอเบอร์รี่สดด้วย ยิ่งจิ้มพริกเกลือนี่น่าอร่อยสุดยอดด ! "ป๊อปปี้พูดยั่วฟางอีก ฟางที่ได้ยินก็ทำเป็นไม่สนใจ แต่ในใจอยากจะกินมาก

 

"กินไหมๆ? เดี๋ยวแบ่งให้กิน ฮ่าๆ"ป๊อปปี้พูดยั่วอย่างสะใจ ก่อนจะมานั่งลงข้างๆฟาง

 

จ๊อกกก !~~ เสียงท้องของฟางร้อง

"ฮ่าๆ หิวล่ะสิ ;)"ป๊อปปี้หันไปหาฟางที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จา

 

"อ้ำ หืมม.. เค้กอร่อยสุดยอดเลย กินด้วยกันไหมล่ะ?"ป๊อปปี้หันไปถามฟาง ที่นั่งมองของกินแล้วกลืนน้ำลาย

 

"แหน่ะๆ อยากกินก็บอกน่ะ ฮ่าๆ"ป๊อปปี้พูดอีก

 

"นี่นาย ! อย่ายั่วได้ไหมมม ? ฉันไม่อยากได้ยิน"ฟางเอ่ยก่อนจะรีบหันไปทางอื่น

 

"เธอหิวก็บอกมา เสียเวลาว่ะ"ป๊อปปี้เอ่ย

 

"ไม่ ฉันไม่หิว"ฟางพูด แล้วท้องของฟางก็ร้องอีก ป๊อปปี้ที่มองก็ขำ

 

"นี่ๆ ฉันมีข้อเสนอน่ะ ถ้าเธอเปลี่ยนชุดให้เป็นชุดที่ถูกต้องน่ะ ฉันจะให้เธอกิน"ป๊อปปี้พูด

 

"แล้วถ้าฉันไม่เปลี่ยนล่ะ?"ฟางถาม

 

"ก็อดไง จะไปยากอะไร :)"ป๊อปปี้ยิ้มกวนๆ

 

"นี่นาย ! เจ้าเล่ห์ชะมัด :("ฟางเอ่ย

 

"ฉันไม่ได้เจ้าเล่ห์สักหน่อย"ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มกวนๆอีก

 

"โอ้ยยย เปลี่ยนก็ได้"ฟางที่เห็นป๊อปปี้กินก็อยากกินบ้างจึงรีบไปเปลี่ยนชุด

 

"ถ้าทำอย่างนั้นตั้งแต่แรกก็ได้กินล่ะ จะต่อความให้ยื่อยาวทำไม"ป๊อปปี้พูดแล้วส่ายหน้าเล็กน้อย

 

"ชิ ! หันไปได้แล้วนายน่ะ ฉันจะเปลี่ยนชุด"ฟางเอ่ยกับป๊อปปี้

 

"โอเคๆ"ป๊อปปี้พูดก่อนที่จะหันหน้าไปอีกทาง หน้ากระจกใบใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าของเขาฟางที่เปลี่ยนชุดอยู่ไม่ได้สังเกตุกระจกที่อยู่หน้าป๊อปปี้เลย ในขณะที่เธอเปลี่ยนชุดอยู่นั้นป๊อปปี้ได้แอบมองเธอเปลี่ยนชุดอยู่ผ่านกระจกใบใหญ่ หลังจากที่เปลี่ยนชุดเสร็จ...

 

"เสร็จล่ะ !" ฟางเอ่ย และแปลกใจว่าทำไมป๊อปปี้ถึงหน้าแดง

 

"นี่นายเป็นอะไร หน้าแดงทำไม?"ฟางเอ่ยก่อนที่จะเห็นกระจกใบใหญ่ ก็ตกใจ

 

"เฮ้ยยยย ! ไอ่หมีบ้าโรคจิต นาย..นายนี่มัน"ฟางเอ่ยอย่างเจ็บใจก่อนจะใช้หมอนที่อยู่บนโซฟาตีเขาไม่ยั้ง

 

"เดี๋ยวๆ นี่เธอหยุดๆ ฟังฉันก่อนนน เธอเองนั่งแหละที่ไม่ยอมดูตาม้าตาเรือเธอก็น่าจะเห็นว่ามีกระจกใบใหญ่อยู่ข้างหน้าฉัน"ป๊อปปี้พูด

 

"ไม่ต้องมาแก้ตัวเลยน่ะ ไอ่โรคจิต ไอ่..ไอ่หมีบ้า"ฟางทุบตีป๊อปปี้อีก

 

"นี่ๆ พอเลยๆ ทรวดทรงอย่างเธอนี่ฉันไม่คิดอะไรด้วยหรอกน่ะ ยัยลูกเป็ด"ป๊อปปี้เอ่ยติดตลก

 

"ไอ่โรคจิต !!"ฟางตะโกน

 

"ฉันไม่ได้โรคจิต เธอนั่นแหละที่ไม่ยอมดูเอง"ป๊อปปี้พูด พลางมองฟางตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วส่ายหน้านิดๆ

 

"นี่นายจะมาว่าฉันไม่ได้น่ะ"ฟางเอ่ย

 

"พอๆ หน้าอย่างเธอฉันไม่คิดอะไรหรอก แล้วก็ไปกินได้แล้วฉันจะออกไปข้างนอกแล้วฉันจะเข้ามารับเธอไปส่งที่บ้านโอเคน่ะ"ป๊อปปี้พูดตัดบท

 

"อื้อออ แล้วอย่าไปบอกใครเรื่องฉันด้วยย !!"ฟางบอกป๊อปปี้

 

"รู้แล้วล่ะหน่าา 5555"ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับล็อคประตูห้องจากด้านหน้า

 

"ฮึ ! ไอ่โรคจิต โรคจิตที่สุด"ฟางพูด แล้วเดินไปนั่งกินอย่างหงุดหงิด

 

"ยัยลูกเป็ดเอ้ยย ฮ่าๆ"ป๊อปปี้พูดพลางคิดถึงตอนที่ฟางเปลี่ยนชุด แล้วหน้าแดงขึ้นมา

 

"ไม่ได้ๆ ยัยนั่นเป็นนักเรียนอยู่น่ะ"ป๊อปปี้พูดก่อนที่จะสะบัดหัวเพื่อไม่ให้คิดถึงเรื่องฟางแล้วเดินออกไป

 

"คอยดูน่ะ ฉันจะเอาคืนนายให้ได้เลยคอยดูไอ่หมีบ้าโรคจิต"ฟางเอ่ย หลังจากที่กินจนอิ่มแล้วฟางมองไปรอบๆห้อง ก็นึกอะไรได้ แล้วหยิบไม้เบสบอลที่เธอไปเห็นเข้า แล้ว....

 

 

 

 

ติดตามต่อตอนหน้าค่ะ ขอบคุณทุกคอมเม้นต์อีกครั้ง เม้นต์กันเยอะๆน่ะค่ะ