FICTION หล่อวายร้ายกับนายน่ารัก [WONKYU]

 
 
 
                      เช้าวันต่อมา ซีวอนพาซองอึนกับโซอึนไปฝากคุณยายเลี้ยงอย่างเคยเพราะต้องทำงาน โซอึนเล่นอยู่กับนาริที่บ้าน ซองอึนเลือกที่จะเกาะหลังแทคออกไปข้างนอกด้วย พอซีวอนเข้าไปทำงาน คยูฮยอนก็พาสามลีออกเที่ยวไม่ไกลจากโรงแรมมากนัก
 
          “เมื่อคืนหลับสบายกันมั้ยครับ” คยูฮยอนเอ่ยถามทันทีหลังจากออกมานั่งในร้านกาแฟชื่อดังใกล้โรงแรม
          “หลับสบายมาก ไม่ได้มาอเมริกาตั้งนาน จะว่าไปเราเคยมาพักที่นี่ตอนที่มาหาเพื่อนด้วยนะคยู ไม่คิดว่าจะเป็นโรงแรมของคยู” ร่างบางยิ้มออกมาบางๆ กับคำพูดของฮยอกแจ
          “ผมก็ไม่ได้คิดว่ามันจะเป็นของผมเหมือนกันนะ” ร่างบางว่า ฮยอกแจยิ้มขำออกมาน้อยๆ
          “โชคดีของคยูที่ได้เจอซีวอน ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ได้ที่นี่คืนมา” ซองมินว่าพร้อมรอยยิ้ม คยูฮยอนพยักหน้ารับ
          “ครับ โชคดีที่เจอซีวอน แต่เจอแบบอันธพาลไปหน่อย” คยูฮยอนว่าติดตลกทำให้ฮยอกแจอดขำไม่ได้
          “นั่นสิ่นะ พอคิดถึงเมื่อก่อนแล้ว ซีวอนนิสัยแย่ชะมัด ใจร้ายมาก พอมันผ่านมานานแบบนี้ก็เอามาเล่าเป็นเรื่องตลกไปได้ทั้งที่เมื่อก่อนกลัวแทบ ตาย” ฮยอกแจว่าเพราะเคยกลัวซีวอนอยู่ช่วงหนึ่งจนเมื่อเห็นว่าจริงๆ แล้วซีวอนน่ะ...ใจเล็กนิดเดียว...ถึงได้ลองข่มดูบ้าง สุดท้ายคนที่โดนกลัวหงอยกลับเป็นซีวอนเสียอย่างนั้น แล้วก็ยิ่งสนุกที่ได้แกล้งจนสนิทซี้กัน
          “ซีวอนน่ะ กลัวอยู่ไม่กี่อย่างหรอก” ทงเฮเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม ซองมินที่มัวแต่นั่งดูดโกโก้อยู่ก็ได้แต่นั่งฟังเพราะไม่เคยรู้จักนิสัยใจ คอกลุ่มซีวอนมาก่อน
          “กลัวอะไรบ้างเหรอครับ” ร่างบางถามอย่างสงสัยเพราะเท่าที่เห็นก็...กลัวผี - -“
          “จะเอาไปข่มมันรึไงคยู ฮ่าฮ่าฮ่า” ฮยอกแจว่าแล้วหัวเราะชอบใจ ร่างบางหัวเราะกลบเกลื่อน
          “ไม่ใช่ซะหน่อย ซีวอนน่ะ แค่หลอกผีก็ช็อคแล้วครับ ไม่ต้องเอาอะไรไปข่มเลย” ฮยอกแจได้ยินอย่างนั้นก็นั่งขำจนเจ็บท้อง
          “สิ่งที่ซีวอนกลัวที่สุดก็....กลัวคนรอบข้างตัวเขาไม่รักเขานั่นแหละ เพราะแบบนี้มันถึงชอบอ้อนคนนู้นคนนี้ไง คยูอยู่กับมันมานานคงสัมผัสได้นะ” ร่างบางพยักหน้ารับ
          “ผมนึกว่าเขากลัวถูกหลอกซะอีก”
          “มันก็...ใช่...ซีวอนเชื่อคนง่ายโดยเฉพาะผู้หญิง มันถึงเป็นแบบที่คยูเคยเจอไง ยิ่งเรื่องลูกเป็นเรื่องที่ซีวอนมันหวั่นไหวได้ง่ายมาก ยังไงคยูก็อย่าทิ้งให้มันอยู่ลำพังนานๆ นะ เดี๋ยวมันโดนใครยัดเยียดว่าท้องกับมัน แล้วจะซวยเอานะ” ทงเฮว่าเพราะรู้นิสัยเพื่อนดีว่าเจ้าชู้ จะไปทำใครท้องมันไม่ใช่เรื่องแปลกเลย
          “ผมไม่ปล่อยให้อยู่ลำพัง ยังชีกอได้เลยครับทงเฮ เฮ้อ...ยากจะพูด แต่เขาก็ดีขึ้นแล้วหล่ะครับ ไม่ออกไปหาเศษหาเลยข้างนอกแล้ว สงสัยว่าคงโดนคุณอาชินดงเตือน” ร่างบางว่า ทงเฮยกยิ้มส่งให้ ดีใจที่เพื่อนคิดได้ก่อนที่จะพลาดเหมือน.....คิบอม...คนไม่เจ้าชู้ยังพลาด ได้ แล้วนับประสาอะไรกับคนเจ้าชู้อย่างซีวอนกัน....คิดเรื่องนี้ทงเฮก็หน้าหมอง ลงจนทั้งสามคนที่นั่งอยู่ด้วยหันไปมองหน้ากันเองทันที
          “อิหลักกิโลจมน้ำ ฉันพาแกมาเที่ยวนะ ไม่ได้พามาร้องไห้ นี่ๆๆ กินเข้าไปสิ่” ซองมินเลื่อนแก้วกาแฟยัดใส่มือทงเฮ
          “ขอโทษนะที่ทำให้หมดสนุก” ทงเฮบอกเสียงเบาด้วยความรู้สึกผิด
          “เฮ๊ย...พวกฉันพามาปลดทุกข์ในใจ ช่างมันเถอะน่า เศร้าแค่ที่นี่ก็พอนะ กลับบ้านแล้วไม่ยิ้มฉันจะพาแกออกนอกประเทศอีก คอยดูสิ่ ไม่ต้องอยู่มันแล้วเกาหลีน่ะ” ซองมินว่า ทงเฮฝืนยิ้มออกมาบางๆ คยูฮยอนที่นั่งอยู่ข้างๆ รั้งทงเฮมากอด...เขารู้ว่าทงเฮรู้สึกยังไง เพราะตอนที่ซีวอนออกไปควงคนอื่นเขาก็รู้สึกแย่ไม่ต่างกัน เพียงแค่ไม่อยากเก็บมันไปคิดเพราะยังไงเสีย ซีวอนก็รักษาสัญญาที่ให้กับเขาได้.....
 
 
                   นั่งคุยกันอยู่ในร้านกาแฟได้ไม่นานก็พากันออกมาเดินเล่นผ่อนคลายความเศร้า จนซองมินนึกอะไรออกได้ก็ให้คยูฮยอนพาไปเที่ยวมหาวิทยาลัยเพราะอยากเห็น จนสุดท้ายสามลีก็พากันมานั่งใต้ร่มไม้ใหญ่ในสวนของมหาวิทยาลัย
 
          “มากันกี่วันครับ” ร่างบางเอ่ยถามพลางแกะห่อขนมที่ช่วยกันหิ้วมานั่งกิน
          “แค่อาทิตย์เดียวน่ะคยู ทิ้งให้คุณสามีเลี้ยงลูกอยู่คนเดียว เดี๋ยวจะตายซะก่อน” ฮยอกแจว่า เพราะทิ้งให้ฮันคยองดูแลแจวอนคนเดียว โชคดีที่คนเล็กยังเอาไปฝากคุณยายเลี้ยงได้บ้าง....
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                   กลับมาคอนโดมาก็เจอซีวอนนั่งดูรายการข่าวอยู่คนเดียว คยูฮยอนเหลือบมองเพียงเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำในห้อง อาบน้ำเสร็จก็ยังไม่เห็นอีกคนจะเข้ามาในห้อง จึงนั่งเกาะห่อของที่ซองมินให้มาก่อนกลับคอนโด
 
          “ทำไรน่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าภรรยาคนงามนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง หน้ามุ่ยคิ้วขมวด มือก็งัดแงะพลาสติก ดูน่ารักไม่หยอกสำหรับคนมอง...คยูฮยอนเงยหน้าขึ้น
          “ซองมินให้อะไรมาก็ไม่รู้ แกะให้หน่อยสิ่” ร่างบางเอ่ยบอกพร้อมส่งห่อพลาสติกให้ซีวอนที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยท่าทางน่า ฟัดเสียให้จมเตียง ตากลมๆ นั่นมองมาช่างอ้อนเสียจนคนมองใจอ่อน ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ดึงห่อพลาสติกมาแกะให้
          “ติดซะแน่นเลย” ร่างสูงว่า คยูฮยอนพยักหน้าเห็นด้วย แล้วขยับเข้าไปใกล้ๆ ร่างสูง นั่งซ้อนหลังแล้วเอาใบหน้าซบกับแผ่นหลังกว้าง ซีวอนเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจเล็กน้อย “เป็นอะไรที่รัก” เอ่ยถาม แต่คำตอบก็คือการส่ายหน้า
          “นี่!! อย่าใช้คัตเตอร์กรีดนะ ของเสียหมด” ร่างบางว่าเมื่อซีวอนเอื้อมไปจะหยิบคัตเตอร์มาตัดพลาสติกสีสวยเพราะแกะไม่ออก
          “มันแกะไม่ออก” ร่างบางผงกหัวขึ้นมองแล้วขยับจูบลงที่แก้มกร้าน นั่นยิ่งทำให้คนโดนจุ๊บแปลกใจขึ้นอีก
          “แกะออกรึยัง” ซีวอนหลุดขำออกมาเมื่อคยูฮยอนยิ้มหวานใส่ ร่างสูงทำปากจู๋ส่งให้ คยูฮยอนก็ขยับแตะเบาๆ และผละออกไปนั่งดังเดิม “แกะเร็วๆ ซี่....” ร่างบางว่าหน้ามุ่ยเมื่อซีวอนยังยึกยักๆ เมื่อเห็นว่าภรรเมียเริ่มงอนแล้วจึงรีบแกะให้ทันที
 
 
                   ซีวอนค่อยๆ ใช้เล็บกรีดลงไปที่พลาสติกจนหลุดออกจากกัน ดึงออกจากห่อให้หมดแล้วส่งกล่องให้ร่างบาง คยูฮยอนยิ้มหน้าตาโมเอ้ใส่จนคนตัวโตกว่าทนไม่ไหว ดันจนนอนราบลงไปกับเตียง
 
          “อย่ามาทำน่ารัก วันนี้เด็กๆ ไม่อยู่นะ เราอยู่กันแค่สองคน” ร่างสูงว่าและยักคิ้วข้างหนึ่ง ร่างบางยักไหล่เล็กน้อย นอนอ้อยสามีอยู่อย่างนั้นไม่ผลักออก
          “อดอยากรึไง” เอ่ยถาม อมยิ้มจะแก้มปริ ร่างสูงหลุดหัวเราะออกมา แล้วลุกขึ้นดึงกล่องในมือของคยูฮยอนมาเปิดออก
          “หื๊อ?” เสียงทุ้มครางด้วยน้ำเสียงแปลกใจ คยูฮยอนขยับลุกขึ้นนั่ง
          “อะไรเหรอ?” ซีวอนดึงของในกล่องออกมาโชว์ให้ร่างบางที่ยื่นหน้าเข้ามาดู “เห?....” อุทานออกมาเบาๆ แล้วดึงมาจากมือของซีวอน “กูให้มึง...ไอ้ฉ่อย!! 0_0” ร่างบางอ่านโพสต์อิทที่แปะอยู่แล้วหัวเราะออกมาเบาๆ “ซองมินบอกฉันว่าพี่ฮีชอลฝากมาให้นาย” ร่างบางเอ่ยบอกแล้วดึงของให้ซองออกมาอีกที
          “เฮ๊ย!!!” ซีวอนอุทานเสียงดังเมื่อคยูฮยอนยัดบางอย่างใส่มือมา
          “ฮ่าฮ่าฮ่า พี่ฮีชอลไปซื้อมาจากไหนเนี่ย!!!” ร่างบางว่าแล้วดึงชุดชั้นในชายในมือของซีวอนมากางออก “โอ๊ะ! Made in Japan” ร่างบางเอ่ยขึ้น แล้วเอาชุดชั้นในมาเทียบกับหน้าอกของซีวอนทันที “เหมาะเลยนะเนี่ย นายน่ะนมใหญ่ชะมัดเลย” ร่างบางว่าแล้วหัวเราะชอบใจ
          “= =’” ร่างสูงทำหน้าเซ็ง ก็เข้าใจนะที่ญี่ปุ่นมันมีเสื้อในผู้ชายขายเพราะเคยเห็นมีข่าว แต่ไม่คิดว่าฮีชอลจะไปอุตริซื้อแล้วฝากซองมินมาให้แบบนี้ คยูฮยอนคว้าไอโฟนที่วางอยู่ใกล้ตัวมาโทร.หาซองมินทันที
          “ซองมินๆ รู้มั้ยว่าพี่ฮีชอลซื้อมาอะไรมาให้?” คยูฮยอนกรอกเสียงลงไปทันทีที่ซองมินรับสาย
          ‘อะไรเหรอคยู เราไม่รู้อ่ะ พี่เขาฝากมาก็เลยเอามาให้ ไม่ได้ถามเลยอ่ะ’
          “ชุดชั้นในชายของซีวอน ฮ่าฮ่า” ร่างบางหัวเราะเสียงดังลั่นห้องนอน เท่านั้นคนปลายสายก็หัวเราะออกมาไม่ต่างกันจนอีกสองลีที่อยู่ด้วยถึงกับหัน ไปมอง “นี่แหละ ไปแกล้งเขาก่อน” คยูฮยอนหันไปบอกซีวอนแล้วคุยกับซองมินที่อยู่ปลายสายต่อ
          “นายเอาไปใส่แล้วกันนะคยู นมฉันไม่คัพบีแบบนายหรอก” ร่างสูงว่าพร้อมกลั้นขำจนลักยิ้มบุ๋มแล้วลุกออกจากเตียงไปเข้าห้องน้ำ ร่างบางหน้าเหวอ
          “นายว่าใครคัพบี!!!” ร่างบางโวยใส่ จนซองมินที่ติดสายอยู่ได้ยินก็หัวเราะชอบใจ “ซองมิน ผมวางก่อนนะ ขอไปเคลียร์ก่อนนะครับ แล้วเจอกัน บ๊ายบาย” ว่าจบก็วางสายทันทีแล้ววิ่งตามซีวอนเข้าไปในห้องน้ำ
 
          “โอ๊ย!! คยูฮยอน อยากโดนปล้ำนักใช่มั้ย? ได้เลยๆ คืนนี้ลูกไม่อยู่ เราสองคนก็อยู่มันในห้องน้ำนี่แหละ” ร่างสูงว่าพร้อมเสียงโวยวายของร่างบางที่ไม่รู้ไปทำอะไรให้อีกคนถึงขั้นร้อง เสียงหลงเมื่อครู่จนโดนไล่ปล้ำแบบนั้น
          “ปล่อยน๊า...ซีว๊อน!!! อ๊ะ...หื่นอ่า” เสียงหวานโวยวายดิ้นพราดแต่สุดท้ายก็โดนร่างสูงเปลื้องผ้าจนหมด และอยู่ในห้องน้ำด้วยกันยาวนานกว่าปกติ!!!
 
 
                                       .................................................
 
 
 
 
                   รุ่งเช้ามา คยูฮยอนนอนหลับสนิทสะกิดเบาๆ ก็ไม่ตื่นอยู่บนเตียง ซีวอนยิ้มขำแต่ก็ต้องซี๊ดปากเบาๆ เมื่อรู้สึกเจ็บหน้าผากเล็กน้อย มือใหญ่ลูบไปมาตรงที่เป็นรอยจ้ำแดงๆ ไม่มากนัก
 
          “เป็นรอยแบบนี้ อายคนข้างนอกตายเลย” ร่างสูงงึมงำคนเดียวเบาๆ แล้วส่ายหน้าขำตัวเอง รู้ว่าคยูฮยอนไม่ได้ตั้งใจจะทำให้มันเป็นรอย แต่เพราะแรงกระโดดขี่หลังเมื่อคืนในห้องน้ำทำให้เขาไถลหัวโขกผนังอย่างไม่ ได้ตั้งใจ...เขาก็เลยทำโทษอย่างไม่ได้ตั้งใจเหมือนกัน คึคึ....
          “อื๊อออ....” ร่างบางครางเบาๆ เมื่อร่างสูงแกล้งเอามือตีก้นขาวๆ ใต้ผ้าห่มผืนหนา เจ้าตัวเบี่ยงขยับหลบเล็กน้อย หน้าหวานมุ่ยยุ่งจนคนมองยิ้มขำ ไม่ว่าคยูฮยอนจะทำหน้ายังไงก็ยังน่ารักอยู่เสมอ ไม่รู้ว่าพ่อแม่ทำท่าไหนกัน(?) ลูกถึงเกิดมาหน้าตาน่ารักแบบนี้
          “คยูฮยอน....วันนี้ไม่มีเรียนเหรอ?” เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบข้างกกหูแล้วเนียนจูบลงแก้มนวลหอมชื่นใจ กลิ่นตัวของร่างบางมันหอมชวนมีอารมณ์จริงๆ!!!
          “อืออ” ตอบมาเท่านั้นแล้วนอนนิ่งเงียบไปอีกครั้ง ซีวอนยิ้มขำ จับร่างบางพลิกให้นอนหงายดีๆ ดึงผ้าห่มผืนหนาคลุมจนถึงอกเพราะกลัวว่าจะหนาว ร่างสูงนอนเอามือท้าวศีรษะมองยิ้มๆ มืออีกข้างไล้แก้มนวลเบาๆ อย่างมีความสุข
          “เหนื่อยเหรอ?” ถามอีกครั้งพร้อมกับมือที่เล่นม้วนผมร่างบางไปมา คยูฮยอนพลิกหันเข้าหาแล้วหรี่ตามองคนถามตาปรือ
          “ใครทำล่ะ?” ไม่ตอบแต่ใช้คำถามกลับแทนให้ซีวอนได้หัวเราะ
          “ก็ดูสิ่เนี่ย เมื่อคืนใครซนกระโดดขี่หลังฉันจนหัวโขกกำแพง เป็นรอยปูดเลย” ร่างสูงว่า คยูฮยอนลืมตาโพลงขึ้นทันที มองรอยที่ซีวอนชี้ให้ดู เท่านั้นร่างบางก็เป่าเพี้ยงให้ทันที
          “หายเจ็บรึยัง?” ร่างสูงส่ายหน้า ทำหน้าตาอ้อน
          “มางุ๊งิ๊อุ๊อิ๊กัน แล้วจะหาย” คยูฮยอนเบะปากแล้วขยับออก
          “เหนื่อย พอเลย ฉันต้องใช้แรงงานตัวเองอีกเยอะนะ” ซีวอนหลุดขำออกมาอีกครั้ง ดึงร่างบางเข้ามากอดซบอก คยูฮยอนยอมง่ายๆ แล้วกอดร่างสูงทันที “เหนื่อยจัง” บอกทั้งหลับตาลง ยิ่งซีวอนลูบที่ไหล่ก็ยิ่งเคลิ้ม
          “เหนื่อยก็นอนก่อนนะ วันนี้ไม่ได้เรียนเช้านิ่นา ใช่มั้ย?” คยูฮยอนพยักหน้ารับ ซบอกแกร่งนอนหลับไปอีกครั้ง ร่างสูงนอนอมยิ้มอยู่อย่างนั้น เห็นคยูฮยอนแบบนี้แล้วก็คิดถึงเมื่อก่อน...ถ้าเมื่อก่อนเขาจีบร่างบางดีๆ เจ้าตัวจะเขินอายแค่ไหนกันนะ ทั้งที่ก่อนนั้นคยูฮยอนเรียบร้อยขี้อายมากจนเมื่อโดนเขาทำธนูดอกใหญ่(?) ปัก....ทำให้เสียเด็ก(?)...เสียเด็กแล้วยังมีเด็กอีก...
 
 
 
 
                   ซีวอนปลุกคยูฮยอนอีกครั้งช่วงเกือบเที่ยงวันเพราะเห็นว่าวันนี้จะไปทำงานที่ มหาวิทยาลัยตอนบ่ายสองโมง ร่างบางลุกขึ้นมานั่งงัวเงียกว่าจะไปอาบน้ำได้ก็แทบจะต้องอุ้มไป
 
          “วันนี้ไปรับเด็กๆ ด้วยนะซีวอน ฉันคงกลับช่วงสามทุ่ม” ร่างบางบอกเมื่อเตรียมของเสร็จแล้วกำลังจะออกไปข้างนอก ร่างสูงพยักหน้ารับแล้วรีบเดินออกมาปิดห้อง พาคยูฮยอนไปส่งที่มหาวิทยาลัย
 
 
 
                   ซีวอนส่งคยูฮยอนที่หน้าตึกคณะแต่ก็ไม่ยอมให้ลงจากรถ มือยังคงดึงรั้งข้อมือบางเอาไว้จนร่างบางเริ่มย่นคิ้วเข้าหากัน พอเห็นร่างสูงทำแก้มป่องๆ ก็เอานิ้วดีดแก้มทันที
 
          “โอ๊ย...คยูฮยอนอ่า...” ร่างสูงว่าจบก็ยู่ปาก ทำหน้าตาน่าสงสาร คยูฮยอนส่ายหน้าหน่าย แล้วจูบทาบลงที่แก้มกร้าน ทับรอยที่ดีดไปเมื่อครู่
          “พอใจยังครับ” ร่างสูงส่ายหน้าแล้วคว้าคอร่างบางให้ขยับเข้ามารับจูบจนคนโดนจูบตกใจ
          “ต้องแบบนี้สิ่นา คึคึ” ได้จูบสมใจ ซีวอนก็ปล่อยมือออก กลายเป็นคยูฮยอนที่ยู่ปากใส่ พร้อมกับเปิดประตูรถออกไป
          “ปากฉันเจ่อ เพื่อนล้อ คืนนี้จะกลับไปสะสาง!!” คำว่าของคยูฮยอนทำให้ซีวอนหัวเราะชอบใจ โบกมือบ๊ายบาย ร่างบางโบกมือตอบแล้วเดินเข้าตึกไปทันที ซีวอนถึงได้เข้าไปสะสางงานที่โรงแรมเพื่อจะได้ไปรับลูกกลับบ้านเสียที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                   ตกเย็น เสียงเจี๊ยวจ๊าวดังขึ้นภายในห้องคอนโดกว้าง ทั้งเสียงเด็กเสียงผู้ใหญ่ เว้นแต่คยูฮยอนที่ยังไม่กลับเข้ามา เสียงดังฉู่ฉี่ในครัวดังขึ้นอย่างต่อเนื่องเมื่อสามลีเข้ามากินมื้อเย็นด้วย ก่อนจะไปนิวยอร์คในพรุ่งนี้เช้า
 
          “ซีวอน....” ฮยอกแจเรียกคุณพ่อตัวโตที่นั่งสอนคุณลูกสาวอ่านหนังสืออยู่ แต่เหมือนว่าจะไม่ได้ยิน “ชเว ซีวอน!!! ไอ้ยักษ์...เรียกได้ยินมั้ยเนี่ย!!” ฮยอกแจเรียกอีกครั้งเมื่อซีวอนไม่ได้ยิน “โอ๊ย ไอ้เพอร์เฟคหูตึง มีตังค์ไปรักษาหูบ้างนะ!!” ฮยอกแจว่าเมื่อร่างสูงหันมามองแล้วเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างไม่เข้าใจว่าฮยอกแจกำลังเหวี่ยงอะไรเขา
          “อะไร?”
          “หูน่ะ แคะซะบ้าง เอานี่ไป ฮันจะคุยด้วย” ฮยอกแจว่าแล้วส่งไอโฟนไปให้ ซีวอนร้องอ๋อแล้วรีบรับสายทันที
          “ฮยอกแจ มาสอนหลานก่อน” ซีวอนว่าแล้วเดินออกที่ระเบียงห้อง ฮยอกแจมองหลานสาวที่นั่งมองตาปริบๆ ก็ยิ้มขำแล้วนั่งลงข้างๆ ดึงหนังสือการ์ตูนมาใกล้ๆ
          “น้องโซอึน คุณแม่ไปไหนลูก”
          “คุณแม่ปายโยงเยียน....ค่ะ” คำพูดนั้นทำให้ฮยอกแจหลุดหัวเราะออกมาน้อยๆ
          “แล้วหนูไม่ไปโรงเรียนเหรอคะ” โซอึนส่ายหน้าไปมาตาแป๋ว ทำให้ฮยอกแจอดยิ้มไม่ได้ ตากลมโตได้พ่อได้แม่มาแบบนี้ น่ารักใช่ย่อย
          “ปาป๊าม่ายให้น้องโซอึนปายโยงเยียน” ถึงจะพูดชัดบ้างไม่ชัดบ้างตามประสาเด็ก แต่ฮยอกแจก็นั่งฟังจนจบ
          “อ๋อ แล้วปาป๊าสอนถึงไหนแล้วคะลูก”
          “โตงนี้...” เอานิ้วเล็กๆ จิ้มลงที่สมุดภาพสีให้ฮยอกแจดู ร่างเล็กพยักหน้ารับแล้วทำหน้าที่สอนหลานอ่าน พูด และจำตามนิทานในเล่ม ไม่รู้ว่าซีวอนนึกยังไงเอาหนังสือภาษาอังกฤษมาให้ลูกอ่านแบบนี้ แต่ยังไงเสียเขาเองก็ต้องสอนเพราะเลี่ยงไม่ได้ ซีวอนที่มองลอดเข้ามาทางระเบียงเห็นแบบนั้นก็นินทาเมียเพื่อนให้เพื่อนฟัง ตรงนั้นทันที
 
          “เมียมึงจะสอนลูกกูพูดภาษาอังกฤษเพี้ยนมั้ยเนี่ย” เสียงทุ้มเอ่ยบอกติดตลก
          ‘สำเนียงดีตายล่ะมึงน่ะ!!’ ฮันคยองตอบกลับมาทันทีเมื่อได้ยินเพื่อนว่าเมียเขาแบบนั้น
          “โหย...ไอ้ปีศาจเจ็กเซ็กส์จัด”
          ‘เอ๊า....กูพูดเรื่องจริงนิ่ หรือมึงไม่เชื่อ ถามใครก็ได้ ภาษาอังกฤษมึงสำเนียงไม่ได้ครึ่งของคยูฮยอนเลย’ ฮันคยองว่าแล้วหัวเราะสะใจ แต่คนฟังกลับหน้าบูด
          “ถ้าสายตัดไปแสดงว่ากูโยนไอโฟนเมียมึงตกลงจากชั้นสิบไปแล้วนะ ไอ้ห่านิ่” ร่างสูงว่าจนฮันคยองโวยออกมาตามสาย ทั้งสองคุยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันตามประสาคนไม่ได้เจอกันนานเกือบครึ่ง ชม.จนซีวอนหันไปเห็นว่าฮยอกแจพาลูกสาวเขาไปนอนเล่นบนโซฟาเสียแล้วจึงได้วาง สายเพราะฮันคยองเองก็ต้องทำงานที่หอบมาทำที่บ้านเช่นกัน
 
 
 
                   กลิ่นกับข้าวหอมๆ พุ้งไปทั่วจนคนรอแทบน้ำลายย้อย โชคดีที่ซองมินกับดงเฮทำอาหารเป็น ไม่อย่างนั้นมือนี้เขาคงต้องพาลูกออกไปกินข้าวนอกบ้าน เนื่องจากมีแต่บะหมี่แห้งในครัว
 
          “ซองอึน อาบน้ำเสร็จรึยังลูก ทำไมนานแบบนี้ เดี๋ยวไม่สบายนะครับ” ร่างสูงเข้ามาในห้องนอนเพราะปล่อยให้ลูกชายคนโตไปอาบน้ำ แต่ครึ่งชม.แล้วยังไม่ออกมา
          “ปาป๊า.......” เสียงดังออกมาจากห้องน้ำ ก่อนที่เจ้าตัวจะโผล่หน้าออกมาจนร่างสูงอดขำไม่ได้ “ซองอึนหล่อรึยังคั๊บ?” คำถามนั้นทำให้ซีวอนหลุดหัวเราะออกมาทันที
          “หล่อแล้วลูก จะหล่อไปไหน ป๊าไม่ได้พาไปเที่ยวนะครับ”
          “โหยยยย วันนี้คนน่ารักเยอะแยะเลย ซองอึนต้องหล่อเป็นพิเศษ เดี๋ยวอาซองมิน อาดงเฮ อาฮยอกแจไม่สนใจ” คำพูดนั้นเรียกรอยยิ้มจากซีวอนได้อีก
          “หล่อกินขาดแล้วลูก ป่ะๆๆ ป่านนี้น้องโซอึนยึดอาลีไปหมดแล้ว มัวแต่เสริมหล่อ” คำว่าของซีวอนทำให้ซองอึนเบิกตาเล็กน้อย ก่อนจะเอามือเสยผมแล้ววิ่งออกไปจากห้องนอนของซีวอน
 
          “ว๊ายๆๆๆ เมื่อกี้เด็กที่ไหนเดินไม่ใส่เสื้อผ้าอยู่ในห้อง อาเห็นอะไรก็ไม่รู้” เสียงของซองมินแซวออกมาจนซองอึนที่วิ่งเข้าไปหาหยุดกึ่ก
          “>/////<” หน้าแดงๆ บวกอาการเขินอายบิดไปมาของซองอึนเรียกเสียงหัวเราะจากสามลีได้ทันที ซีวอนที่เดินตามหลังมาเห็นก็ส่ายหน้าขำ
          “เขินอะไรลูก ไปนั่งดูการ์ตูนป่ะ เดี๋ยวป๊าพาน้องไปอาบน้ำก่อนนะครับ” ร่างสูงบอกแล้วดันหลังซองอึนที่ไม่กล้าเดินเข้าไปพร้อมหน้าแดงนั่นๆ สามลีส่งเสียงกิ๊วๆ ทันทีจนซองอึนพลิกตัวไปแอบหลังของซีวอนด้วยความเขินอาย
          “ไม่เอา ซองอึนอายอ่ะป๊า”
          “โอ๋ๆๆ อาไม่แกล้งแล้วลูก มานั่งนี่เร็วครับ” ซองมินร้องเรียกพร้อมขวักมือให้มานั่งที่โซฟา ซองอึนมองด้วยสีหน้าอาย ยืนยิ้มบิดไปมาอายม้วนเหมือนสาวๆ ไม่มีผิด ซีวอนเดินไปอุ้มโซอึนไปอาบน้ำทันที ปล่อยให้ซองอึนยืนม้วนอยู่ตรงนั้น
 
 
                   ซีวอนทำหน้าที่พ่อที่น่ารักพาลูกสาวคนงามเข้าไปอาบน้ำก่อนปล่อยให้ลูกชายยืน ม้วนเพราะความเขินคนน่ารักอยู่อย่างนั้น สุดท้ายก็โดนซองมินดึงไปฟัดแก้มเสียจนเกิดเสียงหัวเราะตามมา คยูฮยอนที่กลับเร็วกว่าที่บอกซีวอนเอาไว้ เปิดประตูเข้ามาในห้องเห็นสามลีหนึ่งอึนกับเสียงหัวเราะสนุกก็เบิกตาขึ้น เล็กน้อย
 
          “อ้าว!!!” อุทานออกมาเบาๆ แล้วถือหนังสือเล่มหนาเข้าในภายในห้อง
          “คยู...ก็ไหนซีวอนบอกว่ากลับสามทุ่ม” เสียงฮยอกแจทักขึ้น
          “พอดีวันนี้ได้หนังสือมาน่ะครับ ก็เลยว่าจะมาอ่านที่นี่ จะมาทำไมไม่บอกกันก่อนล่ะครับ ผมจะได้กลับมาเร็วกว่านี้หน่อย” ร่างบางเอ่ยบอก วางหนังสือลงได้ก็มานั่งร่วมวงด้วย
          “ไม่เป็นไรหรอกน่า ไม่ซีเรียส พวกเราก็เกรงใจ คยูทำงาน อ่านหนังสือไปเถอะ เราไม่อยากรบกวน พรุ่งนี้เราจะไปนิวยอร์กสักสองสามวันกันน่ะ แล้วจะบินกลับเกาหลีเลย” คยูฮยอนพยักหน้าเข้าใจ พอเห็นซองอึนคลานเข้ามาโถมเข้ากอดก็ต้องรับมากอดแทบไม่ทัน
          “กลับกันหมด ผมเหงาแย่เลย” ร่างบางว่าติดตลก พอเห็นดงเฮยิ้มได้ก็ยิ้มตาม
          “แน่ใจว่าเหงา?” ฮยอกแจถามแล้วเหลือบมองไปทางประตูห้องนอน คยูฮยอนยิ้มขำ
          “ไม่เหมือนกันสักหน่อย ว่าแต่นี่รออะไรกันอยู่เหรอครับ ทานข้าวกันรึยัง?”
          “รอคยูเนี่ยแหละ ไปทานข้าวกันเถอะนะ เดี๋ยวจะเย็นซะหมด ^^” ดงเฮบอก ลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะอาหาร เตรียมนู่นนี่ให้พร้อม คยูฮยอนหันไปมองซองมินกับฮยอกแจก็เห็นทั้งสองพยักส่งๆ ให้ว่าปล่อยให้มันทำไปเถอะ เท่านั้นก็เข้าใจทันที
 
          “คุณแม่ ปาป๊ายังไม่ออกมาเลยคั๊บ” ซองอึนที่กอดคอให้ร่างบางอุ้มเป็นลิงอุ้มแตงอยู่เอ่ยบอก คยูฮยอนเลิกคิ้วนิดๆ ขาก็ก้าวเดินไปในครัว
          “แล้วปาป๊าทำอะไรอยู่ครับ”
          “อาบน้ำให้น้อง” คยูฮยอนพยักหน้ารับแล้วปล่อยให้ซองอึนนั่งลงที่เก้าอี้ ก่อนจะหันไปบอกสามลี
          “ผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแปบนึงนะครับ” ร่างบางบอกแล้วรีบเดินเข้าห้องนอนไป สามลีหันไปมองซองอึนที่เหลืออยู่คนเดียวก็ยิ้มกริ่ม ซองอึนเงยหน้ามองสามลีก็ก้มหน้างุด
          “ซองอึน!! นั่งตักอามั้ย?” ซองมินเอ่ยขึ้นเพราะรู้ว่าซีวอนไม่มีปัญญาหาเก้าอี้มาเสริมได้แน่ๆ นอกเสียจากจะไปนั่งกินข้าวร่วมกันหน้าโซฟา ซองอึนมองสามลีสลับกันไปมา
          “ซองอึนหล่อเลือกได้มั้ยคั๊บ?” คำว่านั้นทำให้สามลีหัวเราะชอบใจ
          “แล้วซองอึนจะเลือกใครครับ” ดงเฮถามเสียงนุ่ม ซองอึนหันมองดงเฮก็ยิ้มเขินแล้วเหลือบมองฮยอกแจก้ก้มหน้างุด พอเลื่อนสายตาไปเห็นซองมินนั่งบิดไปมา
          “เป่ายิ้งฉุบได้มั้ยอ่า ซองอึนเลือกไม่ได้คั๊บ” เอ่ยบอกเสียงเบา สามลีมองหน้ากันแล้วหลุดขำออกมา สุดท้ายก็เกิดการแย่งชิงหลาน สรุปดงเฮได้ไปครอบครอง ซองอึนก็ยิ้มหน้าบานขึ้นไปนั่งบนตักดงเฮ...ถามว่าหนักมั้ย?...ดงเฮตอบได้เลย ว่าหนักเพราะซองอึนดูท่าว่าโตแล้วรูปร่างคงไม่ต่างจากซีวอน แต่ยังถือว่าโอเคสำหรับคนให้นั่งอยู่
 
 
 
                   คยูฮยอนเดินออกมาพร้อมซีวอนเห็นสามลีเล่นกับซองอึนแบบนั้นก็พากันยิ้มขำ ซีวอนอุ้มโซอึนไปถึงโต๊ะก็โดนซองมินดึงไปนั่งตักเตรียมพร้อมมื้อค่ำ
 
                   มื้อนี้ดงเฮสบายไปเต็มๆ เมื่อซองอึนเป็นเด็กเอาใจเก่ง ขี้อ้อน ได้นิสัยซีวอนมาเสียหมด ข้าวก็แทบไม่ต้องตักเอง ซองอึนตักป้อนแทบจะทุกคำจนซีวอนได้แต่หันไปมองหน้าคยูฮยอนตาปริบๆ...เขาจะ โดนเพื่อนต่อยปากมั้ย? ข้อหาปล่อยให้ลูกชายลวนลามอดีตเมีย(?)
 
                   ซองมินลำบากไปเต็มๆ เพราะโซอึนเป็นเด็กกินยากพอสมควร คยูฮยอนก็ไม่ทันจะบอกเพราะซองมินชิ่งดึงตัวไปเสียก่อน สุดท้ายก็นั่งป้อนหลานสาวจนตัวเองแทบไม่ได้แตะข้าว ฮยอกแจแอบขำอยู่ในใจ ซองมินก็ไม่ได้ว่าอะไร ป้อนด้วยความเต็มใจเพราะรักเด็กอยู่แล้วจึงไม่ลำบาก โซอึนดีกว่าฮีจินเยอะแยะ รายนั้นร้ายเหมือนพ่อมันไม่มีผิด ตัวกระเปี๊ยกเดียว....
 
 
.......................................................................................