FICTION หล่อวายร้ายกับนายน่ารัก [WONKYU]

 

 

 

                   ชเว ซีวอนยืนล้างมืออยู่ที่ซิ้งค์ล้างจานระหว่างที่ช่วยคยูฮยอนทำมื้อเย็น ซีวอนเป็นคนทำให้โซอึนส่วนคยูฮยอนทำให้ซองอึน พอเรียบร้อยก็ปิดน้ำแล้วยกจานใบเล็กไปวางที่โต๊ะอาหาร คยูฮยอนที่ยืนทอดปลาอยู่หันไปมองก๊อกน้ำก็ตาโต

 

          “ชเว ซีวอน ทำไมไม่ปิดน้ำให้สนิท” ร่างบางเอ่ยว่าเพราะมือไม่ว่างไปปิด ซีวอนเดินเข้ามาที่เดิมเลิกคิ้วขึ้น

          “หือ?”

          “ทำไมไม่ปิดน้ำให้สนิท รู้มั้ยว่ามันเปลือง ที่ค่าน้ำมันขึ้นอยู่ทุกวันนี้เพราะนายทำแบบนี้ใช่มั้ย” ซีวอนมองคนบ่นหน้าเหวอ “แล้วที่โลกมันร้อนเนี่ยก็เพราะมีคนชอบใช้น้ำสิ้นเปลืองแบบนี้ไง” ซีวอนยิ่งเหวอขึ้นคูณสอง “คอยดูนะ วันนึงน้ำมันท่วมโลกขึ้นมาเนี่ย ไม่ต้องไปโทษใครที่ไหนหรอก โทษนายนี่แหละ” บ่นเรียบร้อยก็หันกลับไปมองปลาทอดในกระทะ ซีวอนยืนเหวอคูณสามอยู่ที่เดิม

          “หื๊อ....บ่นซะฉันเป็นภัยพิบัติโลกเลย” ครางออกมาเบาๆ มองคยูฮยอนด้วยความงง ร่างบางหน้างุ้มเล็กน้อยแล้วหันมาค้อนใส่คนพูด

          “ปิดน้ำให้สนิทเลยนะ นายรู้มั้ยว่าน้ำที่มันหยดๆๆๆ หยดรวมกันแบบเนี่ย รวมกันหลายๆ หยดมันจะกลายเป็นถัง” ร่างสูงยืนกลืนน้ำลายมองใบหน้าหวานที่ดูจริงจัง “พอมันรวมกันหลายๆ ถังมันจะกลายเป็นโอ่ง พอรวมกันหลายๆ โอ่งมันจะกลายเป็นบ่อ แล้วพอมันรวมกันหลายๆ บ่อมันจะกลาย...”

          “โอ๊ยพอเถอะคยู...” ซีวอนขัดขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าคุณนายเล็กเหมือนจะบ่นจนวันนี้หูเขาคงชาเพราะ หยดน้ำเป็นแน่ “ฉันกลัวว่ามันจะกลายเป็นทะเล...”

          “ใช่...มันจะกลายเป็นทะเลนะซีวอน....” ร่างบางว่าจริงจัง ซีวอนผงะทันที

          “หื๊อออ....” ร่างสูงส่งเสียงได้เท่านั้นคยูฮยอนก็หันไปตักปลาใส่จานใบโต แล้วปิดเตาแก๊สยกจานใส่ปลาไปวางบนโต๊ะ ซีวอนยืนมองตาปริบๆ พอเห็นว่าคยูฮยอนหันมามองก็รีบเดินไปปิดก๊อกน้ำให้สนิททันที

          “ไม่กินข้าวรึไง ลูกรอแล้วนะ”

           “ครับๆๆๆๆ” ตอบรับแล้วรีบเดินไปที่โต๊ะอาหาร คยูฮยอนเดินไปเรียกลูกแมวสองตัวบนโซฟาให้ซีวอนเตรียมข้าวให้เรียบร้อย

 

 

                   ทั้งสี่คนนั่งกินข้าวกินกระหนุงกระหนิง แต่เหมือนชเว ซีวอนจะต้องนั่งห่อเหี่ยวเพราะเมียป้อนแต่ลูกสองคน ปล่อยพ่อนั่งหงอยอยู่ข้างๆ ปากหยักยู่เข้าหากันจนเมื่อซองอึนหันมาเห็นก็ตักปลาส่งป้อนให้ซีวอนทันที

 

          “ปาป๊า...ปลาของคุณแม่อร่อย” เอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้ม ร่างสูงยิ้มรับ

          “ทานเถอะลูก” บอกแล้วจัดช้อนหมุนกลับป้อนให้เจ้าตัวเล็กคืนไป คยูฮยอนที่เห็นว่าข้าวในจานของซีวอนแทบจะไม่พร่องเลยก็ตักเนื้อปลาวางไว้ให้ บนข้าวสวย

          “ไม่อร่อยเหรอ” ซีวอนส่ายหน้าพรืดว่าไม่ใช่แบบนั้น

          “อร่อยสิ่....แต่นายอ่ะ ไม่สนใจฉันเลย” ว่าหน้ายู่ ร่างบางหลุดยิ้มออกมา “ไม่สนใจแถมยังบ่นจนหูชาอีก” คยูฮยอนยิ้มทั้งมือก็ตักกับข้าวส่งให้คนบ่นน้อยใจ

          “กลัวน้ำท่วมโลก”

          “โหย...บอกดีๆ ก็ได้นิ่”

          “บอกดีๆ แล้วจำเหรอ ฉันบ่นนายมากี่ครั้งแล้ว ต้องแบบนี้หล่ะจะได้จำฝังเข้าไปในสมองบ้าง” ร่างบางว่า ซีวอนเบะปากใส่น้อยๆ ร่างบางก็ไม่ได้ว่าอะไรอีก ทั้งสี่คนนั่งกินข้าวด้วยกัน นานครั้งที่จะเป็นแบบนี้ คยูฮยอนนั่งกินข้าวพร้อมรอยยิ้มอารมณ์ดีแบบนี้หาได้ยากในช่วงที่ผ่านมา แต่เพราะตั้งแต่อยู่ด้วยกันทั้งครอบครัวเจ้าตัวก็ยิ้มมีความสุขทุกวันจนซีวอนอดยิ้มตามไม่ได้

 

 

 

 

                                   ......................................................

 

 

 

 

 

                   เช้าวันต่อมา ซีวอนก็เดินเสียรอบห้องคอนโดกว้างพรางถามหาของบางอย่าง ทั้งมือยังคุ้ยไปตามโซฟา หมอนและผ้าห่มจนทั่วไปหมด

 

          “คยู....เห็นเนคไทด์ของฉันมั้ยเนี่ย หายไปไหนก็ไม่รู้” ร่างสูงว่าเพราะจำไม่ได้ว่าเอาไปวางไว้ไหน ร่างบางเดินออกมาจากห้องน้ำเห็นซีวอนเดินไปเดินมาก็ส่ายหน้าขำ ยืนท้าวเอวมองคนตัวโตรุกรี้รุกรนอยู่ที่โซฟา

          “เนคไทด์สีเทาใช่มั้ย?”

          “อือๆๆ ใช่” ว่าทั้งมือยังหยิบหมอนโยนกองกัน

          “ลายทองๆ ออกขาวๆ นิดๆ”

          “ใช่นั่นแหละ อยู่ไหนอ่ะ” ได้ยินอย่างนั้นคยูฮยอนก็หลุดขำออกมาทันที

          “อยู่ที่เอวนายไง”

          “ห๊ะ?......เฮ้ย!!” อุทานออกมาเมื่อเห็นเนคไทด์ที่ตามหาคาดอยู่ที่เอว ร่างสูงรีบดึงออกมาทันที

          “บ้ารึเปล่าซีวอน เอาเนคไทด์มาใส่แทนเข็มขัด นายรั่วเหรอ” ว่ากลั้วหัวเราะ “รีบร้อนรนรานอะไรของนายเนี่ย ยังเช้าอยู่เลยนะ” ถามด้วยความไม่เข้าใจ

          “มีประชุมตอนแปดโมงครึ่ง...งั้นฉันไปก่อนนะ แล้วเจอกันตอนกลางวัน” ร่างสูงว่าแล้วคว้ากระเป๋าออกไปทำงานทันที คยูฮยอนหัวเราะออกมาเบาๆ จนเมื่อเห็นว่าซองอึนเดินงัวเงียออกมาจากห้องนอนก็รีบเดินไปหา

          “คุณแม่...ปาป๊าเสียงดัง”

          “ครับๆๆ ง่วงก็นอนสิ่ลูก หืม”

          “หิวแล้วว ว ว” ว่าแล้วยิ้มกว้างออกมา ร่างบางยีผมนุ่มเบาๆ แล้วพาเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ

          “เรื่องกินเรื่องใหญ่เชียวนะเรา แล้วน้องล่ะลูก”

          “น้องยังไม่ตื่นครับ” เอ่ยบอกแล้วล้างหน้าจนสดชื่น คยูฮยอนหันไปหยิบผ้าขาวมาซับหน้าให้แล้วอุ้มซองอึนขึ้นเพราะเจ้าตัวเอาขา เกี่ยวเอวไม่ยอมเดินเอง

          “ตัวก็โตยังจะให้แม่อุ้มอีก แม่จะอุ้มไม่ไหวแล้วลูก” ร่างบางว่าเสียงนุ่ม ซองอึนหัวเราะคิกคัก กอดคอร่างบางเอาไว้กันตก คยูฮยอนเดินเข้าครัวทุลักทุเลเล็กน้อยจนถึงเก้าอี้ถึงได้ปล่อยให้ซองอึนนั่ง ลง

          “ปาป๊ารีบไปไหนครับ”

          “ปาป๊ามีประชุม เดี๋ยวกลางวันนี้ แม่พาไปหาน้าแทค โอเค๊?”

           “โอเค!!!” แท็กมือกันเบาๆ ซองอึนยิ้มกว้าง คยูฮยอนเดินไปหยิบมื้อเช้ามาให้แล้วไปปลุกโซอึนในห้องนอนเพื่อไปอาบน้ำ

 

 

                             ..................................

 

 

 

                   ด้านคนที่อยู่เกาหลีก็พากันไปเที่ยวทะเล ซองมิน ฮยอกแจพาทงเฮมาผ่อนคลายความเครียดตามชายหาดเมื่อเห็นว่าเพื่อนยังอยู่ใน อาการโคม่าเรื่องครอบครัว

 

          “อิมินนี่ มึงยืนให้มันดีๆ หน่อย จะถ่ายแล้วนะ” ฮยอกแจว่าเมื่อเห็นว่าซองมินยืนบิดอยู่ใต้ต้นไม้ได้ “โพสต์ท่าเลยนะ” ซองมินพยักหน้ารับ

          “เรื่องโพสต์ท่าเนี่ย ฉัน ส.บ.ม.มากกกก” ซองมินว่าแล้วยืนเกาะต้นไม้ใกล้ๆ

          “จะบอกว่าสบายมากๆ ว่างั้น” ทงเฮเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเพื่อนดูจะร่าเริงและสนุกอยู่พอสมควร

          “สวย บ้ากาม มากกกกก” ฮยอกแจเป็นคนตอบแทนซองมินจนโดนซองมินเหวี่ยงใส่ก่อนจะหันไปหัวเราะกัน เองอย่างสนุกสนาน เพราะตั้งแต่มาถึงก็พากันเดินชมวิวถ่ายภาพกันตลอด

          “ฮยอกแจ กล้องมึงสวยมากเลยว่ะ ทั้งบางทั้งสวย เหมือนรูปร่างกูเลย ทั้งบางทั้งสวย” ซองมินว่าอย่างภูมิใจ ฮยอกแจแหวะออกมาทันที บางอะไรของมันกลมอย่างกับตุ่มแบบนั้น!!!

          “แล้วก็ทั้งโดนหวยกินมาด้วยนิ่ใช่ม๊ะ” ฮยอกแจว่าอย่างชอบใจ

          “โหยมึง งวดที่แล้วโดน 50,000 วอน ยังแค้นไม่หายเลย!!” ว่าจริงจังจนทำให้ทงเฮหลุดขำออกมาอีก ฮยอกแจกับซองมินหันไปมองหน้ากันแล้วยิ้มออกมา

          “ไปนั่งกินซีฟู้ดกันดีกว่าป่ะ” ซองมินบอกแล้วดึงแขนทงเฮกับฮยอกแจคนละข้าง ฮยอกแจหันไปมองหน้า

          “อะไรวะซีฟู้ด?”

          “ควายเผือก!!!” ซองมินด่าออกมาเท่านั้นทงเฮก็หลุดยิ้มออกมาอีก ฮยอกแจเบะปากด้วยความงอนแล้วสะบัดหน้าหนี “โอ๋ๆๆๆ ไม่งอนๆ เดี๋ยวเลี้ยงปูครึ่งโล” ซองมินว่าแล้วดึงเพื่อนไปที่ร้านอาหารริมทะเล ฮยอกแจหันมายิ้มหวานใส่ทันที

          “ห้ามคืนคำนะมึง ไม่งั้นกูจะแช่งให้ยองมินตัวเท่าโอ่งเลย คอยดู” ฮยอกแจว่าแล้วรีบเข้าไปนั่งพิงพนักเก้าอี้ริมรั้วของร้าน

          “เออ...มึงนิ่ ไม่มีอะไรแช่งกูแล้วรึไง ลงกะลูกกูตลอด” ซองมินว่าแล้วดันให้ทงเฮเข้าไปนั่งกับฮยอกแจ ส่วนตัวเองก็นั่งฝั่งตรงข้าม “ทงเฮ...พูดบ้างสิ่ อย่าเงียบๆ อยากกินอะไรสั่งโลด” ซองมินว่าแล้วยืนเมนูส่งให้“ไปหาคยูฮยอนที่เมกากันป๊ะ?...ไปเซอร์ไพรส์กัน” ซองมินเอ่ยขึ้นพลางมองหน้าทงเฮขอคำตอบ

          “จะดีเหรอ รบกวนน้องเปล่าๆ” ทงเฮว่า ซองมินส่งสายตาให้ฮยอกแจช่วยทันที

          “ไม่รบกวนหรอกน่า คยูฮยอนคงคิดถึงพวกเราเหมือนกันนั่นแหละ” ฮยอกแจว่า เพราะคุยกับคยูฮยอนบ่อยพอสมควรเหมือนกันในช่วงนี้

          “แล้วมึงจะไปยังไงไอ้ไก่ แจอินยังเล็กอยู่เลยนะ ฮันก็คงไม่ให้ไปหรอกจริงมั้ย?” ทงเฮว่าอย่างมีเหตุผล ฮยอกแจหันไปมองซองมิน

          “แกก็ไปกับฉันไง คิดไรมาก พาลูกไปเที่ยวด้วย เปิดหูเปิดตาบ้าง อยู่แต่ในเกาหลี เบื่อตายเลย” ซองมินบอกแล้วส่งยิ้มให้ว่าจะไป ยืนยัน นอนยันว่ายังไงก็จะไป

          “ขอคิดดูก่อนนะ” ทงเฮว่าเสียงเบาเล็กน้อย ทั้งพยายามส่งยิ้มให้ ซองมินกับฮยอกแจมองหน้ากันก็อดสงสารเพื่อนไม่ได้

          “พูดตรงๆ เลยนะปลาเตี้ย...เรื่องครอบครัวแก ฉันไม่อยากยุ่งหรอกนะ...แต่ตอนนี้อะไรๆ มันก็ดีขึ้นแล้วไม่ใช่เหรอ บางทีถ้าแกปล่อยมันบ้าง แกจะไม่เศร้าแบบนี้หรอก ฉันเข้าใจนะว่าแกกับคิบอมอยู่ด้วยกันมานานมาก มันยากที่จะทำใจเรื่องแบบนี้ แต่ถ้ามัวเก็บมาคิดแล้วฟุ้งซ่าน แกก็ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร มันไม่มีอะไรดีกับตัวแกเองหรอกนะ เห็นๆ อยู่...เสียสุขภาพจิตด้วย” ซองมินใช้เหตุผลหว่านล้อม ทงเฮน้ำตาคลอน้อยๆ ฮยอกแจเห็นอย่างนั้นก็รั้งเข้าไปซบไหล่

          “มินนี่มันพูดถูกทุกอย่างนะด๊อง แกลองเก็บไปคิดดูให้ดี ที่แกเป็นอยู่ทุกวันเนี้ย ไม่มีอะไรดีกับตัวแกเองเลย แกยังมีลูกนะด๊อง มัวแต่เป็นแบบนี้แล้วลูกจะอยู่ยังไงกัน” ทงเฮพยักหน้ารับเข้าใจที่เพื่อนพูด แต่มันก็อดเสียใจไม่ได้อยู่ดี

          “โอ๊ะ...อย่าพูดเรื่องนี้เลย พามาเที่ยวเปลี่ยนบรรยากาศ อ้อ เตรียมเก็บกระเป๋าเลยนะ ฉันจะจองตั๋วเครื่องบินให้ สิ้นเดือนนี้ทัวร์บอสตันกัน อีไก่...มึงบอกฮันด้วยล่ะ พาน้องแจอินไปด้วยเลย” ซองมินว่าอย่างไม่ลังเล ไม่สนใจว่าเพื่อนตัวขาวจะนั่งอ้าปากเหวอกับอาการเผด็จการของเพื่อนขนาดไหน

          “โหย ลูกกูได้ป่วยพอดี มึงไปกันเถอะ ลูกกูยังเล็กอยู่นะ เห็นใจกันบ้าง นั่งเครื่องบินนานขนาดนั้น ไปถึงคงได้เข้าโรงพยาบาลแน่ๆ” ฮยอกแจว่า ซองมินเบะปาก

          “ชริส์ มึงนิ่ กูไปกับด๊องก็ได้” ซองมินว่า ถึงอย่างนั้น ยังไงๆ เขาก็จะลากฮยอกแจไปด้วยให้ได้....

 

 

 

 

 

                                ............................................................

 

 

 

 

 

                   คยูฮยอนนั่งๆ นอนๆ ให้โซอึนนอนกอดอยู่บนโซฟาตัวยาวหลังจากกินนมไปได้ซักพักแล้วก็หลับสนิทอยู่ อย่างนี้ พอซีวอนเปิดประตูเข้ามาพร้อมซองอึน เจ้าตัวเล็กก็วิ่งเข้ามาหาร่างบางพร้อมกับหอมแก้มไปฟอดใหญ่สลับกัน

 

          “จุ๊ๆ ลูก น้องหลับครับ” ร่างบางกระซิบบอกแล้วจุ๊บปากซองอึนเบาๆ เจ้าตัวเล็กยิ้มกว้างแล้วเดินไปกอดขาซีวอนเข้าห้องนอนไป

 

          “ปาป๊า ซองอึนจะขี่หลังปาป๊า” เจ้าตัวเล็กร้องบอกเสียงเบาๆ แล้วดึงขากางเกงของซีวอนไปยอมให้เดินต่อ ร่างสูงก็แกล้งก้าวเดินไปข้างหน้าเพราะยังไงแรงของเด็กก็สู้ไม่ไหวอยู่ดี “ปาป๊า!!!” เอ่ยเรียกแล้วยู่หน้าจนซีวอนหลุดขำออกมา

          “โอเคๆ จะขี่หลังทำไมล่ะลูก จะเข้าห้องไปอาบน้ำแล้วนะครับ” ร่างสูงว่าแล้วย่อตัวลงให้ซองอึนขึ้นขี่หลัง แขนเล็กเกี่ยวคอแกร่งรั้งไม่ให้ร่วงลงพื้นทันที

          “ซองอึนชอบขี่หลังปาป๊า มันอุ่น...” ได้ยินอย่างนั้นซีวอนก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข พาซองอึนเข้าห้องนอนไปอาบน้ำด้านในห้องน้ำส่วนตัว

          “พรุ่งนี้อยากไปไหนลูก ป๊าว่าง จะพาไปเที่ยวครับ” ได้ยินอย่างนั้นคนโดนถามก็ยิ้มกว้าง แต่อยู่ๆ ก็ส่ายหน้าจนซีวอนแปลกใจเล็กน้อย

          “ปาป๊าพาไปไหน ซองอึนไปด้วย” บอกแบบนั้นเพราะไม่รู้ว่าที่นี่มีอะไรให้เที่ยวบ้าง ปกติอยู่แคนาดาคุณชเวกับคุณนายชเวจะพาไปเที่ยวเอง

          “โอเค ถ้าอย่างนั้นเรารีบอาบน้ำแล้วออกไปเขียนโปรแกรมเที่ยวกับคุณแม่ดีกว่า”

          “โกๆๆๆ” ซองอึนร้องบอกเท่านั้นแล้วขี่หลังซีวอนหลังจากถอดเสื้อผ้าออกหมดแล้ว เดินเข้าห้องน้ำไปด้วยกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                   สองอาทิตย์ต่อมา

 

                   ซองมินดั้นด้นพาทงเฮกับฮยอกแจมาอเมริกาจนได้ โดยฝากเด็กๆ เอาไว้กับคุณตาคุณยายทั้งหลายและทิ้งสามีเอาไว้ที่บ้าน พอมาถึงคอนโดที่คยูฮยอนอยู่ก็กดออดหน้าห้องรัวๆ อยู่ชั่วครู่จนคนในบ้านต้องรีบออกมาเปิดประตู

 

          “แทค นายจะกด....อ๋า....ซองมิน ฮยอกแจ ทงเฮ!!” คยูฮยอนที่คิดว่าเป็นน้องชายมากดออดก็บ่นออกมาแต่พอเปิดประตูเห็นสามลีก็ตกใจก่อนจะต้องยิ้มกว้างออกมาด้วยสีหน้าแปลกใจสุดขีด

          “สวัสดีคยูฮยอน...เซอร์ไพรส์!!!” ซองมินกับฮยอกแจว่าหน้าตาชื่นบาน มีเพียงทงเฮที่ส่งยิ้มให้เท่านั้น คยูฮยอนเองก็เข้าใจ

          “ดีใจจัง” ร่างบางว่าแล้วจับมือทั้งสามเข้ามาในบ้าน “เข้ามาก่อนๆ มากันยังไงเนี่ย” เอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะฮยอกแจไม่น่าจะปลีกตัวออกมาได้

          “พาคนเหงาเศร้าซึมมาเปลี่ยนบรรยากาศน่ะสิ่คยู ว่าแต่อยู่คนเดียวเหรอ” ฮยอกแจถามเมื่อเห็นว่าคอนโดมันเงียบ

          “ช่าย...ซีวอนออกไปซื้อของกับลูก อีกซักพักคงมากันแล้ว แล้วนี่พักที่ไหนกันล่ะ” ซองมินส่ายหน้าพรึ่บทันที

          “มาแบบตายเอาดาบหน้าอ่ะ คยูหาที่พักให้หน่อยนะ” ซองมินว่า คยูฮยอนพยักหน้ารับ

          “โอเค นั่งพักกันก่อนนะ เดี๋ยวโทรไปจองห้องให้ จะแยกหรือรวม” ร่างบางเอ่ยถามพลางกดเบอร์ต่อไปที่โรงแรมของตัวเองทันที “เอาห้องพักแบบครอบครัวแล้วกันเนอะ จะได้นอนด้วยกันได้” ทั้งสามคนพยักหน้ารับตามนั้นไม่ปฏิเสธ

 

 

                   ร่างบางต่อสายไปที่โรงแรมอยู่ห้านาทีก็ได้ห้องพักใหญ่มาหนึ่งห้อง ซองมินลุกจากโซฟาเดินสำรวจห้องคอนโดกว้าง ฮยอกแจเองก็มองไปรอบๆ มีเพียงทงเฮที่ยังนั่งเงียบๆ เหมือนเคย

 

          “โอเคครับ เย็นนี้ผมจะเข้าไป” ร่างบางวางสายแล้วหันไปยิ้มให้แขกใหม่ทั้งสามคน “เดี๋ยวเย็นนี้เราจะไปทานข้าวกันที่บ้านคุณอาชินดงนะครับ ท่านเป็นอาของผมเอง” ทั้งสามคนพยักหน้ารับทันที

          “คยูฮยอน ห้องมันใหญ่มากเลยนะเนี่ย ว่าแต่ห้องน้ำอยู่ไหน” ซองมินว่า คยูฮยอนชี้ไปทางขวามือทันที ซองมินก็รีบเดินเข้าไป

          “ผมอยากให้ทุกคนอยู่ที่นี่ด้วยนะ แต่ห้องมันไม่พอ” ร่างบางว่า

          “ไม่เป็นหรอกคยู เราไม่รบกวนเวลาส่วนตัวหรอก” ฮยอกแจว่า ร่างบางส่ายหน้าว่าไม่ได้รบกวนเพราะดีใจที่เพื่อนมาหาแบบนี้ด้วยซ้ำ

          “รบกวนอะไรเล่า ผมดีใจที่ทุกคนมาหานะเนี่ย อ๊ะ...” ร่างบางอุทานออกมาเมื่อมีคนมากดออดอีกครั้ง ได้ยินอย่างนั้นจึงลุกออกไปเปิดทันที “อ้าว ทำไมไม่เสียบคีย์การ์ดเข้ามาล่ะ” เอ่ยถามเมื่อเห็นว่าซีวอนยืนกดออดอยู่ ร่างสูงส่ายหน้าขำแล้วเบนหน้าไปด้านหลัง ซองอึนเกาะหลังอยู่

          “นี่ไง ตัวแสบ ลงได้แล้วลูก

          “ปาป๊า...ไม่ลงอ่า นะๆ” ร่างสูงส่ายหน้าขำ เดินเข้ามาในห้อง ถอดรองเท้าอย่างปกติทุกวัน พอเงยหน้ามาเห็นแขกใหม่ก็ตาโตขึ้นด้วยความตกใจ

          “อ้าวเฮ๊ย....มากันได้ไงเนี่ย” อุทานออกมาด้วยความแปลกใจ “ซองอึนลงจากหลังป๊าก่อนลูก สวัสดีคุณอาก่อนครับ” ร่างสูงว่า ซองอึนยอมลงแต่โดยดี โซอึนที่เห็นคนแปลกหน้าก็หลบข้างหลังคยูฮยอนทันที

          “นั่งเครื่องบินมาอ่ะดิ่ จะให้ลอยตามทะเลมารึไงกัน นี่ชเว ซีวอน ไม่เปลี่ยนเลยนะ” ฮยอกแจว่า

          “หล่อเหมือนเดิมใช่ม้า”

          “ม่ายอ่ะ...แก่เหมือนเดิม”

          “ -*- ” ร่างสูงเบะปากใส่ทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น

          “โซอึนอ่า...อายอะไรคะลูก สวัสดีคุณอาก่อนนะคะ” เสียงหวานเอ่ยบอกยัยตัวเล็กที่เกาะขากางเกงคยูฮยอนไม่ยอมปล่อยออกจนร่างบาง ต้องแกะแล้วอุ้มขึ้น

          “โตแล้วหน้าตาน่ารักเชียว” ทงเฮเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มบางๆ หลังจากนั่งเงียบไปนาน เท่านั้นคนที่มาด้วยก็พลอยยิ้มออกมาได้อีก

          “คุณแม่...” เสียงเล็กๆ เอ่ยเรียกร่างบางแล้วเกาะเกี่ยวคอจนแน่นไม่ยอมห่างเพราะไม่คุ้นหน้าคนมาใหม่ แต่ซองอึนเหมือนจะเฟรนลี่เสียจนต่างกับคนน้องโดยสิ้นเชิง ไม่ถึงห้านาทีก็ตีซี้สนิทกับซองมินเหมือนสนิทกันมาสักสิบชาติ

 

 

                   เพราะโซอึนไม่ยอมปล่อยให้คยูฮยอนออกห่างทำให้ร่างบางต้องนั่งลงโซฟาทั้งมี ลูกแมวเกาะอยู่อย่างนั้น เรียกรอยยิ้มจากฮยอกแจ ซองมินและทงเฮได้ไม่น้อย

 

          “โซอึนอ่า...หันมาหาอาหน่อยสิ่คะลูก” ซองมินเรียกเพราะชอบเด็กผู้หญิงเป็นทุนอยู่แล้ว โซอึนหันไปมองเพียงเท่านั้น

          “น้องยังไม่คุ้นน่ะครับ อีกสักพักคงดีขึ้น” ร่างบางเอ่ยบอก ซองมินเองก็เข้าใจเพราะลูกเขาก็เป็น

          “ช่างเถอะคยู ฮีจินก็เป็นน่ะ” ร่างบางยิ้มออกมา “โตแล้วหน้าเปลี่ยนเลยนะเนี่ย ไม่เจอซะนานเลย” ซองมินว่า คยูฮยอนยิ้มเพียงเท่านั้น

 

 

 

 

          “ปาป๊า!!!!!!!!” ซองอึนร้องลั่นห้องนอนจนเสียงดังออกมาข้างนอกจนทั้งสี่คนที่นั่งคุยกันอยู่ สะดุ้ง คยูฮยอนจำต้องหันไปบอกเพื่อนทั้งสามทันทีกับเสียงนั่นเพราะซีวอนชอบแกล้งลูก จนโดนโวยวายอยู่ทุกวันแบบนี้

          “คลี่ออกมาเองก็พับเองสิ่ลูก” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นบอกตัวเล็กที่นั่งแหมะอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าง้ำงอ

          “ปาป๊านั่นแหละที่เอามันออกมา ซองอึนจะฟ้องคุณแม่!!” ว่าแล้วเดินออกจากห้องนอนทันทีจนซีวอนแทบคว้าเอาไว้ไม่ทัน

          “โอเคๆ ป๊าพับเองก็ได้ ลูกใครใจร้ายชะมัด” ซีวอนว่าแล้วเดินมาพับผ้าห่มผืนหนาที่เขาดึงออกมาม้วนซองอึนเป็นก้อนกลม เมื่อครู่จนเจ้าตัวโวยวายเสียงดัง ซองอึนยกยิ้มชอบใจ ยืนกอดอกมองร่างสูงพับผ้าอยู่ไม่ห่างจากเตียง

          “ลูกคุณแม่ แล้วปาป๊าลูกใคร ใจร้ายชะมัด! ซองอึนจะฟ้องคุณย่า ให้คุณย่าตีปาป๊า ฟ้องคุณปู่ด้วย” เลียนแบบคำพูดของร่างสูงจนคนโดนเลียนแบบต้องหันมามองแล้วหลุดขำออกมา

          “เด็กขี้ฟ้อง แบร่~” ซีวอนแลบลิ้นปริ้นตาใส่เหมือนเด็กๆ ซองอึนหน้ายู่ยืนอยู่ที่เดิม

          “ซองอึนจะฟ้องคุณแม่ว่าปาป๊าทำแบบนี้” ซองอึนว่าเมื่อเห็นซีวอนแลบลิ้นปริ้นตาใส่เพราะเจ้าตัวเล็กเคยโดยคยูฮยอนตี เนื่องจากไปทำหน้าแลบลิ้นปริ้นตาแบบนี้ใส่คนอายุมากกว่าที่ไม่ได้สนิทใจเห มือนแทคยอนมันดูไม่น่ารัก และซองอึนก็รู้ทันว่ายังไงซีวอนก็ต้องยอมไม่อยากโดนคยูฮยอนบ่นเพราะสอนลูก แบบนี้ คดีแกล้งลูกมันลบล้างเครดิตเจ้าตัวจนคยูฮยอนแทบไม่เชื่อคำพูดของซีวอนแล้ว

          “โอ๋ๆๆๆ อย่าฟ้องนะลูก ถ้าไม่ฟ้องคุณแม่ ป๊าจะพาไปหลีสาว โอเค๊?” ซองอึนส่ายหน้าพรึ่บ

          “ไม่เอา ปาป๊าเจ้าชู้ ซองอึนจะฟ้องคุณแม่ ปาป๊าสอนลูกให้เจ้าชู้” สมควรส่งเรียนเมืองนอกมั้ย? 7 ขวบแต่รู้เกินเด็กนะลูกก ก กก ก....ชเว ซีวอนได้แต่ฮึมฮำในใจเท่านั้น

          “โอเคๆๆ ยอมแล้วๆ จะเอาอะไรว่ามาครับคุณชาย”

          “ปาป๊าพูดประชดซองอึน ซองอึนจะฟองคุณแม่!!!”

          “เอ๊า!!!....” ร่างสูงถึงกับอุทานออกมาอย่างนึกตลก ตัวแค่นี้รู้จักคำว่าประชดด้วย?????

          “ปาป๊าทำเสียงไม่พอใจ ซองอึนจะฟ้องคุณแม่!!!”

          “อ้าว.....- -‘ ”

          “ปาป๊าทำหน้าไม่พอใจ ซองอึนจะฟ้องคุณแม่” ยิ่งพูดซีวอนก็ยิ่งกลั้นขำจนตัวสั่น เด็กหนอเด็ก!!! รู้อะไรบ้างเนี่ย หรือว่าเขาควรจะนั่งสอบวัดความรู้รอบตัวของลูกดี....ซีวอนลุกขึ้นไปหยิบ กระดาษกับปากกามาเขียนที่ซองอึนพูดเมื่อครู่แล้วยื่นส่งให้

          “อ่ะนี่...ป๊าเขียนให้หมดแล้วลูก ไม่ต้องฟ้อง ให้คุณแม่คนสวยอ่านได้เลย” ร่างสูงว่ากลั้วหัวเราะ ซองอึนยู่ปากแล้วรีบเดินออกไปทำให้ซีวอนหลุดขำออกมา นี่เขาไม่ได้ประชดด้วยการเขียนให้นะ แค่ไม่อยากให้ลูกพูดเพราะกลัวว่าจะฟ้องไม่หมดเพราะลืม!!!

 

 

 

 

                                    ..................................................

 

 

 

                   หลังจากที่คยูฮยอนอ่านกระดาษที่ซีวอนเขียนมาให้ซองอึน และพากันออกไปกินข้าวที่บ้านของชินดง ส่งสามลีเข้าไปนอนที่โรงแรมได้ก็เอ่ยในขณะอยู่ในห้องกันสองคนได้ใจความที่ซีวอนเข้าใจว่า...

 

          “โตแล้วนิ่ รู้ว่าอะไรควรไม่ควร.....”...อืม...ชเวของโทษครับเมีย!!!! T0T

          “เค้าขอโทษษษษ ษ ษษ ษ T_T” คยูฮยอนส่ายหน้าระอาแล้วดึงผ้าห่มคลุมจนถึงอก

          “สอนลูก สอนสิ่งดีๆ บ้างไม่ได้รึไงนะ สอนแต่ไอ้ที่ตัวเองเคยทำร้ายๆ เอาไว้เนี่ย”

          “T[]T”

          “นอนเงียบๆ ไปเลยนะ คืนนี้ห้ามปูไต่เด็ดขาด ไม่งั้นจะตีให้มือหักเลยคอยดู” ร่างบางว่าแล้วนอนเงียบไป ซีวอนกัดริมฝีปากล่างทำหน้าตาหดหู่

          “ทำไมอ่ะคยู ทำไมๆๆๆๆ....ทำไมยิ่งแก่ยิ่งบ่น!!!”

          “อ้าว!!!” ร่างบางหันพรึ่บมาทันทีที่ได้ยินคำว่าแก่ “ฉันแก่เหรอ!!!” เอ่ยถามแล้วถลึงตาใส่ ซีวอนมองตาปริบๆ หุบปากฉับ “ถ้าฉันแก่ นายก็เฒ่านั่นแหละ ฉันจะโทร.หาพี่ทึกบอกว่านายว่าฉันแก่ เพราะถ้าฉันแก่ก็กลายเป็นว่าพี่ทึกทวด ตายแน่ชเว ซีวอน!!” ร่างบางว่า

          “โหยยย...คิดไกลนะเนี่ย” ซีวอนหลุดขำออกมากับอาการแม่คยูกับลูกอึน

          “ก็นาย...”

          “นอนเหอะน่า....หรือจะไม่นอน ถ้าไม่นอนจะทำลูกนะ”

          “ไม่เอา!!” ปฏิเสธทันควัน ร่างสูงขำคิก “นอนแล้ว หยุดเลย เอามือออกไปด้วย” ว่าแล้วตีมือซีวอนเบาๆ ให้อาการเลื้อยหลุดออกไปจากเอว

          “นิดหน่อยก็ไม่ได้ ขอกอดนอนนะ” เสียงทุ้มเอ่ยบอก คยูฮยอนก็ไม่ได้ว่าอะไร เมื่อเห็นว่าซีวอนไม่เลื้อยแล้วจึงดึงแขนล่ำๆ มากอดนอน ซีวอนยิ้มกว้างแล้วเคลื่อนใบหน้าเข้าไปเอาจมูกจิ้มกับซอกคอขาวของร่างบาง “หอมจัง...” ว่าเสียงเบาแล้วเป่าลมเข้าหลังหูจนร่างบางเหวี่ยงมือใส่

          “นอนเฉยๆ บ้างได้มั้ยซีวอน ฉันง่วงแล้ว” ร่างบางว่าแล้วขยับหันมาหาคนที่กำลังหาเศษหาเลยกับตัวเขา “นอนนะ วันนี้ง่วงจริงๆ” ร่างสูงยอมตามนั้นพร้อมรอยยิ้มและจูบที่ริมฝาปกบางเบาๆ

          “ฝันดีครับที่รัก”

          “ฝันดีเช่นกันครับที่รัก” ว่าจบก็หลับตาลงพร้อมรอยยิ้มติดใบหน้า ตาคมจ้องมองใบหน้าหวานของคยูฮยอนไม่วางตา มือใหญ่ยกขึ้นไล้แก้มนวลเบาๆ แล้วขยับเข้าไปใกล้จนหน้าผากติดกัน หลับตาลงอย่างมีความสุข คยูฮยอนขยับเข้ากอดร่างสูงหาความอบอุ่นในอ้อมกอด....

 

 

 

 

........................................................................................................