Deceive กลรัก หลอกลวง

"ฉันท้องแล้วนะ"ฟางพูดอย่างเรียบเฉยสีหน้านิ่ง แต่ป๊อบปี้กับรู้สึกดีใจจนออกนอกหน้านอกตา
 
"จ..จริงๆหรอ!"ป๊อบปี้เอามือเข้ามาจับมือฟางแววตาเป็นประกาย
 
"อือ ใช่"ฟางพูดนิ่งๆ ไม่สบตาใครทั้งนั้น
 
"เย้ ฉันจะเป็นพ่อคน ฉันจะมีลูก"ป๊อบปี้พูดจบก็วิ่งออกจากห้องไป
 
ฟางถอนหายใจเบาๆ จริงๆเธอไม่ได้ท้องหรอก เพียงต้องการหลอกป๊อบปี้เพื่อหาหนทางในการหนีจากเงื้อมือป๊อบปี้ก็เท่านั้นเอง..
 
แม้หลายเดือนผ่านไปก็ไม่มีทีท่าว่าป๊อบปี้จะปล่อยเธอให้ไปไหนกลับสั่งให้เธออยู่กับบ้านอีกต่างหาก..
 
แล้วเมื่อไรฉันจะได้หนี? ฟางคิด
 
เธอค่อยๆใช้สิ่งแปลกปลอมยัดในเสื้อ ยิ่งเวลาผ่านไปเท่าไรสิ่งแปลกปลอมยิ่งมากขึ้น..
 
ใกล้เวลา 9 เดือนเข้ามาแล้วฉันจะทำยังไงดี?
 
ป๊อบปี้เคยจะพาเธอไปเอกซเรย์ หรือไม่ก็ขอฟังเสียงลูก แต่ฟางก็ปฏิเสธทุกสิ่ง
 
"อยากเห็น หนูน้อยของป๊าจริงๆ"ป๊อบปี้พูดยิ้มๆแล้วมองท้องของฟาง
 
ซึ่งฟางก็ทำเช่นเดิม คือเมินเฉยไม่พูดอะไรทั้งสิ้น
 
"ให้ฉันฟังเสียงลูกหน่อยสิ"ป๊อบกำลังจะเอามือไปจับท้องฟาง แต่ฟางก็ปัดมือเขาออกอย่างแรง
 
"อย่ามายุ่ง!"ฟางตะคอกใส่ป๊อบปี้
 
"แหม ไม่เห็นต้องโกรธขนาดนี้เลย"ป๊อบปี้พูดกับฟาง แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร ไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับลูกเขาหล่ะ
 
ป๊อบปี้พาฟางไปเข้าคอร์สสำหรับคนท้อง สอนฟางทำอาหาร เขาตั้งใจสอนฟาง รอยยิ้มที่ส่งให้ฟางมันมีค่าเท่ากับหัวใจเขา แต่ก็มีเพียงหญิงสาวที่เมินเฉยใส่ทุกครั้ง
 
"เมื่อยมั๊ย"ป๊อบปี้นวดขาให้ฟาง เหงื่อเม็ดเล็กหยดลงมาจากข้างหน้าผากเขา แต่ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มให้ฟาง
 
ฟางเงียบไม่พูดอะไร หน้าบึ้งตึง เธอหันหน้าไปทางอื่นไม่มองหน้าป๊อบปี้
 
"เป็นไงบ้าง ง่วงมั๊ยอย่าลืมกินนมก่อนนอนนะ วันนี้ฉันมีประชุม ดูแลตัวเองและลูกดีๆนะ"
 
ป๊อบปี้พูดจบก็ยิ้มให้ฟางก่อนปิดประตูห้องเบาๆ
 
ฟางยังคงหน้าบึ้งตึง มองแก้วนมข้างๆก่อนที่จะปัดมันตกลงพื้น เศษแก้วกระจาย ก่อนที่จะพลิกตัวนอนหลับไป
 
ตอนเช้า
 
ป๊อบปี้รีบกลับมา เขาพบแก้วที่แตกอยู่บนพื้นแทนที่เขาจะโกรธฟาง เขากลับยิ้มแล้วไปหาที่โกยขยะอันเล็กมาโกยเศษแก้วนั้น
 
"ซุ่มซ่ามจริง"ป๊อบปี้พูดยิ้มๆก่อนที่หันไปมองฟางที่กำลังหลับอยู่บนที่นอน
 
เขาค่อยๆขึ้นมาบนเตียงแล้วจุมพิตบนหน้าผากฟางเบาๆ
 
"ฉันไม่รู้ว่าเธอจำฉันได้รึเปล่า.."ป๊อบปี้พูดเบาๆแล้วมองฟาง
 
เมื่อ 3 ปีก่อน
 
"เอ้ากินนะ"ฟางหยิบหมูย่าง มาให้หมาข้างถนนกิน แม้มันจะเป็นหมาขี้เรื้อนแต่ฟางก็ไม่ได้รังเกียจแต่อย่างใด
 
ป๊อบปี้เห็นเหตุการนี้ทุกเช้า ที่มหาลัย..
 
นานเข้าๆ เขาเริ่มรู้สึกว่าเธอเป็นคนที่ใจดีจัง..
 
วันที่หมาข้างถนนตัวนั้นถูกรถชนตาย เลือดนองเต็มพื้น..
 
ฟางรีบวิ่งเข้าไปดู น้ำตาไหลรินออกมาจากดวงตามากมาย
 
"แกตื่นขึ้นมาสิ แกยังไม่ได้กิน ฮึก..หมูย่าง นี่เลยนะ..ฮืออ"ฟางชูหมูย่างในถุงให้หมาที่ตายไปแล้วดู แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันยังคงนอนแน่นิ่งที่พื้นพร้อมเลือดนอง
 
ป๊อบปี้ที่เห็นเหตุการนั้นจึงวิ่งเข้าไป..
 
"ให้ผมช่วยมั๊ยครับ"
 
ฟางไม่ตอบแต่พยักหน้าเบาๆ คราบน้ำตาที่ยังคงอยู่บนหน้าเธอ
 
ป๊อบปี้อุ้มหมาตัวนั้นไปฝังไว้ยังที่ใดที่หนึ่ง โดยมีฟางสอื้นอยู่ห่างๆ
 
ป๊อบปี้ค่อยๆถอยห่างออกมา ฟางกอดป๊อบปี้แล้วร้องไห้สอื้น
 
"ข..ขอโทษค่ะ"ฟางรีบปลีกตัวออกมา ใช้มือปาดน้ำตาเล็กน้อย เธอไม่สมควรไปกอดเขาเลย เราไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ
 
"ไม่เป็นไรครับ"ป๊อบพูดยิ้มๆแล้วทั้งสองก็แยกย้ายกันไปเรียน
 
นับตั้งแต่วันนั้นป๊อบปี้ก็มองฟางอยู่ห่างๆ
 
เขาชอบที่ฟางยิ้มและหัวเราะ มันทำให้เขายิ้มตามไปด้วย
 
แต่พอมารู้ว่าฟางคบกับผู้ชายที่ชื่อโทโมะ มันทำให้เขาเจ็บ..
 
เพราะเขาตกหลุมรักเธอไปแล้ว มันไม่สามารถแก้ไขอะไรได้
 
มาวันนี้เขามีโอกาสได้เลือก เขาก็ควรจะเลือกเธอไม่ใช่หรอ
 
ฉันอยากได้อยู่กับคนที่ฉันรักอีกครั้งนึง.. ป๊อบปี้คิด
 
เขามองฟาง แล้วยิ้มแต่ก็ต้องหุบยิ้มเพราะเห็นท้องฟางแบนราบ พร้อมสิ่งแปลกปลอมอยู่ข้างๆกายเธอ..