Deceive กลรัก หลอกลวง

เสียงสอื้นของฟางยังคงอยู่ในห้องโทนสีขาว ไม่มีวี่แววว่าเสียงสอื้นนั้นจะหยุดเมื่อไร

แอ๊ดด

เสียงประตูเปิดออกแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ฟางหันไปดูเธอยังคงสอื้นอยู่ตรงโต๊ะเครื่องสำอางค์นั้น

"เป็นอะไรมากมั๊ย"เสียงผู้ชายคนนึงพูดขึ้น ฟางเงยหน้าขึ้นมาช้าๆแล้วขมวดคิ้วใส่เค้าคนนั้นก่อนจะหยิบกระจกบานเล็ก แป้ง หรืออะไรที่อยู่ใกล้ตัวปาไปที่เขาให้หมด

'โอ๊ย เธอทำบ้าอะไรเนี่ย"ผู้ชายคนนั้นเอาแขนขึ้นมาบังตัวเองเอาไว้

"เพราะนาย ไอบ้า ไอเฮงซวยทำให้ชีวิตฉันพัง ออกไป ฉันบอกให้ออกไป!!"

ฟางตวาดใส่ผู้ชายที่เธอเกลียดมากที่สุด.. แล้วปาข้าวของใส่เยอะกว่าเดิม

ป๊อบปี้... คนที่ทำให้ชีวิตตัวเองพังจนไม่เหลืออะไร..

"หยุด ฉันบอกให้หยุดไง!"ป๊อบปี้เดินเข้ามาจับไหล่ฟางทั้งสอง แล้วเขย่าแรงๆ

"ปล่อยฉัน ปล่อยยย!"ฟางพยายามดิ้น แต่ก็ไม่หลุด

"ผู้หญิงตัวเล็กๆที่ไหนเค้าจะสู้ผู้ชายได้"ป๊อบปี้ยิ้มที่มุมปาก ก่อนที่จะกดจูบร้อนลงไปบนริมผีปากบางของฟาง

เขาค่อยๆเงยหน้าออกมาช้าๆ ฟางยังคงยืนตัวแข็งด้วยความตกใจ...

"เธอคงเข้าใจนะ ว่าพ่อฉันอยากให้ฉันมีทายาทตัวน้อยๆเพื่อสืบทอดตระกูล"ป๊อบปี้ยิ้มที่มุมปาก

"จ..จะทำอะไรฉันน่ะ"ฟางพูดอย่างตื่นกลัว แล้วถอยหลังกรูดไปยังสุดมุมห้อง

ป๊อบปี้เดินเข้าไปหาฟางก่อนจะเอามือข้างนึงยันกำแพงไว้แล้วยิ้มที่มุมปาก

ใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งโปะไปที่ปากฟาง ร่างของฟางค่อยๆล้มลงกับพื้นอย่างช้าๆโดยมีป๊อบปี้เข้าไปรับไว้

เขาใช้มือทั้งสองอุ้มฟางแล้วพาขึ้นไปบนห้อง

เขาวางฟางลงบนที่นอนช้าก่อนที่จะถอดเสื้อของตัวเองออก

"ฉันรักเธอนะ"เขาพูดฟางเบาๆ ก่อนที่จะสอดแทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปากของฟางอย่างนุ่มนวล

ในค่ำคืนนี้เขาและเธอได้บรรเลงบทรักกัน อย่างที่เขาอยากให้เป็นแต่ไม่ใช่ที่เธอต้องการ

วันรุ่งขึ้น..

ฟางลืมตาเบลอๆขึ้นมาแสงแดดอ่อนๆแยงตาเธอเล็กน้อยเธอใช้มือทั้งสองข้างหมุนๆที่ตาก่อนที่จะมองไปข้างๆ

เธอไม่พบใครเลยมีแค่กระดาษโน๊ตแปะไว้ที่หัวเตียง

เธอกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบดูแต่ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าตัวเองไม่ได้ใส่อะไรเลย..

นี่เขา....

ฟางเอื้อมไปหยิบกระดาษโน๊ตขึ้นมาอ่าน

"ที่รัก เดี๋ยวผมไปทำงานก่อนนะ ขอให้มีลูกของเราเร็วๆ

                                                   ปํอบปี้......."

ฟางโมโหอย่างหนักเธอขยำกระดาษแล้วโยนมันใส่ถังขยะด้วยอารมณ์โกรธแค้น

แม้แต่โทโมะ ฉันยังไม่เคยให้เขา..  แต่อยู่เพียงกับนายเวอร์จิ้นฉันก็กลับหายไปโดยที่ฉันยังไม่ได้เอ่ยปาก... เธอกอดร่างกายเปลือยเปล่าเบาๆ

น้ำตาหยดใสไหลออกมาจากดวงตาคิดถึงโทโมะที่ไร น้ำตาไหลออกมาทุกที

ฟางลุกออกมาจากเตียงด้วยความขมขื่น

ก่อนที่จะใส่เสื้อผ้าให้ตัวเอง...

เขาอยากมีลูก..

ถ้าฉันมีลูกขึ้นมาเขาจะปล่อยฉันไปมั๊ยนะ...

ฟางคิดแล้วยิ้มที่มุมปากเธอเหมือนจะมีความคิดดีๆ ผุดขึ้นมา