Deceive กลรัก หลอกลวง

ป๊อบปี้มองสิ่งแปลกปลอม ที่อยู่ข้างๆท้องฟาง..

 

น้ำใสๆซึมรอบดวงตา.. แทบไม่อยากเชื่อว่านี่คือความจริง

 

ลูกเหมือนความฝันของเขา..  แต่เธอสามารถทำลายมันได้ภายในพริบตา..

 

ทำไมเธอถึงทำร้ายเขาอย่างนี้ เขาหวังมาตลอดว่าจะได้พบเด็กน้อยตัวเล็กที่อยู่ในตัวฟาง..

 

เขาจ้องมองมันบ่อยๆโดยที่ฟางไม่รู้ตัว..

 

แต่มันก็เป็นเพียงสิ่งที่ยัดเอาไว้ เพื่อปกปิดความจริงก็เท่านั้นเอง..

 

ฉันอยากให้เธอรักฉัน เหมือนที่เธอรักเขาจัง..

 

ป๊อบรู้สึกเจ็บลึกและผิดหวังไปถึงข้างใน.. มือหนาอุ่นลูบหัวฟางเบาๆ น้ำตาที่กำลังคลอเบ้าแทบกลั้นออกมาไม่อยู่

 

นั่นสินะ ฉันมันใช้วิธีสกปรกในการได้เธอมา ทั้งที่หัวใจเธอก็ยังคงอยู่ที่เขา..

 

ฉันนึกว่าเมื่อเธอมาอยู่กับฉัน เธอคงจะมอบหัวใจของเธอให้ฉันได้บ้าง แต่มันก็ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความห่วงใย...

 

ไม่เป็นไร.. คงมีสักวันแหละ ที่เธออาจจะแบ่งเศษของหัวใจเธอให้ฉันบ้าง.. ให้ฉันได้มีความสุข ให้ฉันได้ยินเสียงหัวเราะของเธออีกครั้ง..

 

ฉันบังคับจิตใจเธอมากใช่มั๊ย.. ป๊อบปี้ใช้มือหนาลูบหัวฟางอีกครั้ง

 

"ฉันขอโทษนะ ฟาง" น้ำตาไหลหยดลงมาที่แก้มของป๊อบปี้ เขากลั้นมันไม่ไหวจริงๆ

 

มือหนาไปจับที่หน้าผาก เธอตัวร้อนนี่..

 

ป๊อบปี้เดินเข้าไปหาผ้าขุนหนูชุบน้ำแล้วมาเช็ดตัวให้ฟาง..

 

เขาเช็ดแขนตั้งแต่ข้อมือไปจนหัวไหล่ แล้วถอดเสื้อผ้าฟางออก พร้อมใช้มืออีกข้างปาดน้ำตา

 

"ฉันรักเธอมากนะ.. ม.ไม่รู้ว่าเธอจะรู้ไหม"ป๊อบปี้พูดพร้อมกดจูบร้อนไปบนริมฝีปากบางของฟาง

 

เขาใช้ลิ้นแทรกเข้าไปในโพรงปาก

 

"อือ.."ฟางที่อยู่ในอาการกึ่งหลับกึ่งตื่น ครางออกมาเบาๆ

 

ป๊อบปี้เผละริมฝีปากออกมา แล้วมองหน้าฟางเขายิ้มออกมา มันเป็นยิ้มที่ออกมาจากใจ..

 

ป๊อบปี้ปิดไฟและผ้าม่านให้ห้องมืดสนิท แล้วกรอกยาเม็ดหนึ่งใส่ปากฟาง.. ยาปลุกเซ็กส์

 

เขาแค่อยากให้คนที่เขารักยอมเขา ด้วยความเต็มใจบ้าง.. ก็เท่านั้นเอง..

 

เขาเริ่มทำฟางไปเรื่อยๆ เหมือนฟางจะกึ่งหลับกึ่งตื่น จึงไม่ค่อยโวยวายอะไร อีกทั้งมีป๊อบปี้ที่ช่วยคอยกระตุ้นอารมณ์เธอไปเรื่อยๆ

 

"อ๊ะๆ โทโมะแรงหน่อย"เหมือนคำพูดคำนั้นมันกรีดกลางดวงใจป๊อบปี้ เขาไม่อยากให้เธอเอ่ยชื่อใครคนนั้นออกมาเลย..

เมื่อทั้งสองถึงจุดสุดยอดป๊อบปี้ก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปากฟาง เธอก็สลบลงไปคาที่นอน..

 

เขาบรรจงใส่เสื้อผ้าให้ฟาง เหมือนเธอเป็นตุ๊กตาตัวเล็ก..

 

แล้วหันมาใส่เสื้อผ้าเตรียมไปทำงาน.. เขาเดินไปหาฟางที่กำลังหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง

 

"ฉันรัก..ธ..เธอนะ"ป๊อบปี้พูดเสียงสั่นแล้วจุมพิตไปบนหน้าผากฟางเบาๆ

 

ขอบดวงตาแดงก่ำ น้ำตาเหมือนจะไหลมาอีก..  เขาเดินออกจากห้องแล้วปิดประตูเบาๆ

 

เย็นวันนั้น ป๊อบปี้ออกไปกินเหล้าที่ผับ.. ด้วยความเสียใจ..ที่มีต่อฟาง..

 

แสงสีเสียงดังลั่น แต่มันก็ไม่ได้กระตุ้นความสนใจของป๊อบปี้..

 

เขายังคิดแต่คำพูดนั้น...

 

"อ๊ะๆ โทโมะแรงหน่อย"

 

"เป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ"เสียงผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาสกิดป๊อบปี้ ทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์

 

"ป..เปล่าครับ"ป๊อบปี้ตอบผู้หญิงคนนั้นด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์

 

"ฉันแบมนะ อ่อ เป็นพี่น้องกับฟางน่ะจ่ะ เกิดวันเดียวกัน แต่ฟางเป็นลูกกำพร้าฉันเป็นลูกแท้ๆของคุณพ่อท่าน  เธอคือป๊อบปี้ใช่มั๊ย?"แบมพูดแล้วทำตาหวานใส่ป๊อบปี้

 

"อ..เอ่อครับ"ป๊อบปี้ตอบแล้วยิ้มแหยๆ

 

"มาที่นีทำไมหล่ะ หรือว่าเบื่อฟางแล้ว ฉันอยู่เป็นเพื่อนก็ได้นะ"แบมพูดแล้วเข้ามาเกาะแขนป๊อบปี้

 

"ครับ"ป๊อบปี้พูดพร้อมแกะแขนของแบมออกไป

 

"แหม แตะเนื้อต้องตัวไม่ได้เลยนะ อ๊ะ นั่นฟางนี่"แบมพูดแล้วชี้ไปที่ใดที่นึง ทำให้ป๊อบปี้ต้องหันขวับ แต่ระหว่างนั้น แบมได้ใส่ยาลงไปในเครื่องดื่มของป๊อบปี้

 

"ไหน..ไม่เห็นมีเลย"ป๊อบปี้พูดอย่างงงๆ แล้วกระดกเครื่องดื่มจนหมดแก้ว รอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ของแบมจ้องมองอยู่โดยที่เขาไม่รู้ตัว

 

"เดี๋ยวได้เจอกัน ที่รัก"แบมพูดเบาๆแล้วยิ้มที่มุมปาก