รักบนเส้นขนาน

 
 
 
 
 
 
“หลับสบายเลยนะ”โทโมะตื่นมาในเช้าวันต่อมาก็เห็นแก้วหลับตาพริ้มสบายจึงไม่ปลุก เพราะนานที
บอดี้การ์ดอย่างแก้วจะได้พัก ก่อนจะโทรไปบอกฟ้าว่าแก้วไม่สบายแล้วเขาขอลางานแก้ววันนึงเพื่อ
ให้แก้วพักฟื้น เขาเองก็ไม่เข้าใจ แค่แก้วอยู่กับเขาทำไมฟ้าถึงดีอกดีใจขนาดนั้น
 
ชายหนุ่มนั่งมองร่างบางที่นอนหลับก่อนที่โทโมะลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเมื่อเดินกลับมาที่แก้วก็เห็นว่าแก้วไม่ตื่นซักทีจึงเดินเข้ามาดูอาการ
 
 
“ตัวร้อนอยู่เลย”โทโมะพูดก่อนจะเดินไปหยิบกะละมังกับผ้ามาเช็ดตัวให้แก้ว ก่อนจะสูดลมหายใจ
ลึกๆเพื่อแกะกระดุมเสื้อแก้วออก โทโมะแก้มแดงเมื่อเห็นแก้วในสภาพกึ่งเปลือยเหลือเพียงแค่ชุด
ชั้นใน ก็เช็ดตัวให้แก้ว แล้วหาเสื้อผ้าเปลี่ยนให้ ก่อนจะชะงักเห็นชุดชั้นในของแก้วที่ติดมาในตะกร้า
ที่แก้วเอามาเมื่อวานก่อนจะตัดสินใจถอดชุดชั้นในของแก้วออกจนหมด โทโมะต้องใจเต้นเมื่อเห็น
สภาพเปลือยเปล่าของแก้ว
 
 
 
 
“อย่านะโทโมะ นี่เป็นเด็กที่เราดูแล”โทโมะตั้งสติตัวเองก่อนจะใส่เสื้อผ้าให้แก้วให้เรียบร้อย แล้ว
เอาเจลลดไข้มาแปะให้แก้วก่อนชายหนุ่มจะโทนไปสั่งอาหารจากห้องอาหารชั้นล่างขึ้นมา
 
 
 
 
“แก้วตื่นก่อนนะ มากินข้าว”โทโมะปลุกแก้ว หญิงสาวงัวเงียมา หน้าแก้วแดงด้วยพิษไข้มีเจลลดไข้
แปะอยู่ แล้วใส่เสื้อแขนยาวตัวใหญ่ของโทโมะ มองข้าวต้นที่โทโมะถือมาให้
 
 
 
 
“คุณโทโมะ แก้วปวดหัว”แก้วพูดแล้วหน้าแดง ชายหนุ่มมองแก้วที่อ้อนงอแง ก็แอบยิ้มที่นานทีจะ
เห็นแก้วในมุมนี้เพราะส่วนมากแก้วจะมาในมาดลุยๆทำหน้าดุตลอด
 
 
 
“ก็เธอเป็นไข้นิ งั้นเดี๋ยวชั้นป้อนละกันนะ”โทโมะพูดจบก็นั่งข้างๆแก้วแล้วป้อนโกให้แก้ว แก้วแก้ม
แดงเมื่อถูกโทโมะป้อนข้าวให้ นี่เธอไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย อยากจะป่วยแบบนี้ตลอดไปจัง
 
 
 
“แค่กๆ”แก้วสำลักข้าวตัมโทโมะรีบหาน้ำมาให้แก้ว
 
 
 
“ค่อยๆกลืนสิ เดี๋ยวก็ติดคอหรอก”โทโมะพูดพลางเอาทิชชู่เช็ดที่ปากที่เลอกของแก้ว ปากเล็กของ
แก้วเผยอออกมาจนทำให้โทโมะใจเต้น
 
 
 
“อ่ะทานยา”หลังจากทานข้าวเสร็จโทโมะก็เอายามาให้แก้วทาน แก้วเมื่อทานยาแล้วก็รีบห่มผ้า
เมื่อโทโมะล้างถ้วยเสร็จแล้วก็มานั่งข้างๆแก้ว
 
 
 
“ตัวอุ่นลงแล้วนะ ยังดีกว่าเมื่อคืนที่ตัวร้อนจี๋เลย”โทโมะบอกหลังจากเอาเจลลดไข้ออก
 
 
“คุณดูแลแก้วตลอดเลยหรอคะเมื่อคืนนี้”แก้วหน้าแดงใจเต้นแรงไปหมดเมื่อสัมผัสถึงความอ่อนโยนของเขา
 
 
“ก็เธอเป็นเด็กในปกครองชั้นถ้าไม่ดูแลเธอชั้นจะดูแลใครล่ะ”โทโมะตอบแล้วเมินไปทางอื่น แก้วซึมลงไป
 
 
“ค่ะแก้วลืมไปว่าแก้วเป็นแค่เด็กที่คุณโทโมะปกครองแค่นั้น แก้วไม่ควรคิดไกลไปมากกว่านี้”แก้วพูดเศร้าๆก่อน
จะพลิกตัวเอาผ้าห่มมาคลุมโปงเพื่อข่มตานอน ซักพักเสียงรูดม่านที่หน้าต่างดังขึ้นแก้วรู้สึกในห้องมืดขึ้น ก่อนจะรู้สึกว่า
อุณหภูมิแอร์ในห้องเย็นน้อยกว่าเมื่อกี้นี้
 
 
หมับ
 
 
 
แก้วรู้สึกว่าตัวเองพูกกอดจากด้านหลัง ในห้องนี้มีแค่เธอกับโทโมะ แล้วกลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยแบบนี้
มันกลิ่นน้ำหอมของโทโมะ แก้วใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อถูกโทโมะกอดจากด้านนอกผ้าห่ม
 
 
“รู้นะว่าไม่ได้หลับ”โทโมะพูดขึ้นแก้วชะงักก่อนที่ผ้าห่มจะถูกเลิกลงมา
 
 
 
“คุณรู้”แก้วตกใจแล้วหน้าแดงจัดกว่าเดิมเมื่อสบกับสายตาคมที่จ้องหน้าเธออยู่
 
 
“หายใจไม่สม่ำเสมอ เหมือนอาการหายใจติดขัด คนหลับเค้าไม่หายใจแบบนี้หรอก”โทโมะพูดจบก็
ขึ้นคร่อมแก้วไว้โดยที่ยันตัวเองให้อยู่เหนือแก้ว สบตาแก้วที่นอนด้านร่างโทโมะแก้วหน้าแดงจัด
 
 
 
“ขอโทษค่ะ แก้วจะหลับเดี๋ยวนี้ล่ะ”แก้วพูดจบก็รีบหลับตาปี๋ โทโมะเห็นแล้วก็อมยิ้มก่อนจะกระชับ
เอาแก้วมากอดไว้แนบลำตัว
 
 
“ให้ได้อย่างงี้สิเด็กดีของชั้น ชั้นจะเฝ้าตรงนี้ล่ะจนกว่าเธอจะหลับ”โทโมะพูดจบก็จูบที่หน้าผากแก้วก่อนจะกอดแก้วให้หลับไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
ฟางลืมตาตื่นมาอีกครั้งในช่วงบ่ายของวัน พลางสอดสายตามองหาชายหนุ่มก่อนที่จะมองไปยังกระจกของห้อง พบว่าป๊อปปี้กำลังสั่งงานพิชชี่กับเกล
อยู่ด้านนอก ฟางมองภาพนั้นแล้วเผลอยิ้มออกมาก่อนที่จะตกใจเมื่อเห็นร่างสูงหันกลับมามองที่หน้าต่าง ก่อนจะรีบกลับไปที่เตียงแล้วทำทีนอนหลับ
 
แอ๊ดด
 
ป๊อปปี้ที่เดินกลับเข้ามาในห้องกอดอกมองคนตัวเล็กที่แกล้งหลับแล้วส่ายหน้าเบาๆ เมื่อกี้นี้เขาเห็นแล้วว่าฟางยืนอยู่ที่หน้าต่าง
 
 
หมับ
 
 
“โอ๊ยเจ็บนะ”ฟางร้องเมื่อถูกป๊อปปี้ดึงมาแนบตัวเองอีกครั้งก่อนจะก้มจนตัวงอ น้ำตาซึมเพราะเจ็บ
แผล จนป๊อปปี้ตกใจรีบเลิกชุดเพื่อดูแผลของฟาง
 
 
“ขอโทษๆ”ป๊อปปี้ตกใจก่อนจะค่อยๆอุ้มฟางมาที่อ่างอาบน้ำในห้องน้ำก่อนจะยื่นผ้าขนหนูให้ฟาง
 
 
“ถอดเสื้อผ้าละใส่ผ้าขนหนูซะเดี๋ยวชั้นจะอาบน้ำให้”ป๊อปปี้พูดฟางตกใจเล็กน้อย แต่ก็เห็นป๊อปปี้หัน
หลังให้ก้จึงกล้าถอดเสื้อผ้าออกแล้วสวมแค่ผ้าขนหนูผืนเดียว
 
 
“เสร็จแล้วค่ะ”ฟางบอก ป๊อปปี้มองซักพักก่อนจะเอาน้ำอุ่นใส่อ่างแล้วจับขาฟางหย่อนลงไปในอ่าง
โดยที่จับฟางนั่งตักตัวเองไว้
 
 
“ทำแบบนี้ตัวคุณก็เปียกหรอก”ฟางพูดเพราะเห็นขากางเกงนอนของป๊อปปี้ที่พับขึ้นมาเริ่มเปียก
ป๊อปปี้ไม่พูดอะไรก็เอามือวักน้ำอุ่นมารดขาฟาง ก่อนะแกะผ้าพันแผลที่ขาฟางออก แล้วเอาน้ำอุ่นลูบ
ไปตามขาขาวของฟางทำเอาใจฟางเต้นไม่รัว เมื่อป๊อปปี้เอาน้ำอุ่นวักมารดที่แขนและไหล่ของฟาง
แล้วเอามือลูบไล้ไปทั่วตัวฟาง ลมหายใจของทั้งคู่หายใจรดกันทำให้ใจฟางเต้นไม่เป็นจังหวะ
 
 
“เดี๋ยวสระผมหน่อยเถอะ ผมเหนียวแล้ว”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเอาเก้าอี้เล็กมาให้ฟางนั่งนอกอ่างอาบน้ำ
โดยตัวเองนั่งที่ขอบอ่างแล้วเปิดฝักบัวสระผมให้ฟางอย่างเบามือ และพยายามไม่ให้แชมพูเข้าตา
ป๊อปปี้มองฟางที่หลับตาพริ้มก็หน้าแดง เพราะผ้าขนหนูที่มัดไว้มันทำท่าจะหลุดหมิ่นเหม่มากป๊อปปี้
รีบสระผมให้ฟางจนเสร็จก่อนจะเอาผ้าคลุมอาบย้ำให้ฟางสวมแล้วอุ้มฟางมานั่งที่เก้าอี้ตรงโต๊ะเครื่อง
แป้งแล้วเช็ดผมให้ ฟางยินยอมให้ป๊อปปี้เช็ดผมให้เธอและไดร์ผมให้ก่อนจะยืนหวีผมให้ฟางจนเสร็จ
 
 
 
“เสร็จแล้ว เดี๋ยวชั้นไปอาบน้ำ เธอน่ะ แต่งตัวและจัดการตัวเองให้เสร็จละกัน”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดิน
ถือผ้าขนหนูเข้าไปในห้องน้ำ
 
 
ปัง
 
 
เมื่อป๊อปปี้ปิดประตูห้องน้ำก็เอามือจับที่ตรงหัวใจตัวเองที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ก่อนจะแอบยิ้มนิดนึง
แล้วจัดการอาบน้ำทันที
 
 
“เอ้า ยืนเซ่ออะไร มานี่ดิ จะทำมั้ยแผล”เมื่ออาบน้ำเสร็จแล้วป๊อปปี้สั่งร่างบางที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วนั่งอยู่ที่เก้าอี้มุมห้อง
 
“ไม่เป็นไรค่ะ ชั้นทำแผลเองได้”ฟางบอกแล้วเดินไปหยิบกล่องทำแผลมาหมายจะทำแผลเอง
 
“ก้มได้รึไงยัยบ้า ชั้นสั่ง เธอเป็นนักโทษของชั้นห้ามเถียง มานี่”ป๊อปปี้ดุ
 
“เผด็จการที่สุด”ฟางบ่นแต่ก็มานั่งข้างๆป๊อปปี้ ป๊อปปี้นิ่งก่อนจะจูบฟางไป1ที
 
 
“โทษฐานที่บ่น จำไว้เธอเป็นนักโทษห้ามบ่น”ป๊อปปี้ถอนจูบมาพูด ฟางหน้าแดงหลบตาป๊อปปี้ ก่อน
จะถูกป๊อปปี้ทำแผลให้ตัวเองทั้งที่ขาและหน้าท้อง เมื่อทำแผลเสร็จ ฟางก็ลุกออกไปนอกห้อง โดย
ป๊อปปี้เดินตามไปเงียบๆ ไม่ห้ามและก็ไม่พูดด้วย ฟางเดินลงมาด้านล่างชะเง้อมองหาเกลและพิชชี่
 
 
 
“ถ้าจะหา2คนนั่นชั้นให้2คนนั่นไปทำงานแล้ว”ป๊อปปี้พูดอย่างรู้ทัน ก่อนจะลากฟางมาที่โต๊ะอาหาร
แล้วให้ฟางนั่งทานข้าวไป โดยตัวเองนั่งจ้องฟางไม่คลาดสายตา
 
 
“นี่คุณ จ้องชั้นแบบนี้ชั้นกินไม่ลงนะ”ฟางเกร็งไปหมดพูดขึ้น
 
 
“เผื่อเธอจะตุกติกหนีชั้นว่ายังไงล่ะ”ป๊อปปี้พูดพลางดื่มกาแฟ
 
 
“ชั้นเจ็บขนาดนี้ชั้นไปไหนคุณก็จับชั้นมาได้อยู่ดี ว่าแต่คุณเถอะดื่มแต่กาแฟแล้วไม่ทานข้าวหรอ
คะ”ฟางถาม
 
 
“อ้อ ทานเสร็จแล้วใช่มั้ย ดี เธอเป็นนักโทษชั้น ดังนั้นป้อนข้าวชั้นหน่อยสิ พอดีมือไม่ว่าง”ป๊อปปี้พู
ดกวนๆก่อนจะเอามือซุกกระเป๋ากางเกงตัวเอง ฟางเม้มปากหมั่นไส้คนที่นั่งตรงข้ามเธอมากก่อนจะ
ตักข้าวใส่จาน และเลื่อนกับมาด้านหน้าก่อนจะเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างๆป๊อปปี้แล้วตักข้าวป้อนเข้าปาก
ให้ป๊อปปี้ คนบ้า แกล้งกันชัดๆ
 
 
 
“อิ่มแล้ว ล้างด้วยนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะสั่งให้ฟางป้อนข้าวเขาเสร็จไปล้างจานแล้วตัวเองนั่งกินน้ำจ้อง
ฟางอยู่ ฟางแอบเดินปึงปังไปล้างาน โดยไม่รู้ว่ามาเฟียจอมบงการแอบนั่งกลั้นขำอยู่
 
 
“ไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ยคะ งั้นชั้นจะไปทำงานแล้ว”ฟางพูดก่อนจะเดินออกไปนอกบ้านแต่ป๊อปปี้รั้งมือไว้
 
 
“ไม่ให้ไป อย่าลืมเธอเป็นนักโทษของชั้น”ป๊อปปี้รีบพูด
 
 
“ค่ะ รู้ค่ะว่าเป็นนักโทษ เลยจะไปทำงานตามที่คุณสั่งไว้เมื่อวานไงคะ”ฟางพูดแกมประชดเมื่อถูกชายหนุ่มย้ำเรื่องที่เธอเป็นนักโทษเขา
 
 
“คัดส้มหรอคนงานเค้าใช้เครื่องคัดเสร็จตั้งแต่เช้ามืดแล้ว”ป๊อปปี้พูดอย่างอารมณ์ดี
 
“คุณมีเครื่องคัดส้มแต่คุณให้ชั้นไปนั่งคัดตั้งนาน คนบ้า คนใจร้าย”ฟางรีบว่า
 
“หรอ ว่าชั้นแบบนี้แปลว่ามีแรงแล้วใช่มั้ย ดีงั้นวันนี้ล่ะชั้นจะลงโทษนักโทษของชั้นต่อ”พูดจบก็ดึง
ฟางออกไปนอกบ้าน
 
 
“นี่จะพาชั้นไปไหนน่ะ นี่มันไม่ใช่ทางไปไร่ส้มนะ”ฟางตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้พามาอีกทาง
 
 
“ขืนปล่อยเธอคลาดสายตาเธอก็ต้องไปยุยงลูกน้องชั้นไปเป็นพวกเดียวกับเธอน่ะ เรื่องอะไรจะ
ปล่อยให้เธอทำแบบนั้น”ป๊อปปี้ยิ้มเยาะแล้วว่าออกมา
 
“นี่คุณ สมองนี่คิดแต่เรื่องแบบนี้รึไง ชั้นจะไปมีเวลาคิดเรื่องแบบนั้น อ๊ะ”ฟางอ้าปากบ่นป๊อปปี้แต่ต้อง
ชะงักเมื่อป๊อปปี้เอาหมวกมาใส่ให้ฟางเพื่อนกันแดด ก่อนจะพาฟางมาที่คอกม้าท้ายไร่
 
 
 
“คุณจะให้ชั้นทำความสะอาดคอกม้ารึไงคะ”ฟางมองรอบๆคอกม้าแล้วพูดขึ้น
 
“ใครบอก จะให้ขี่”ป๊อปปี้พูด ฟางอึ้ง นี่เค้าจะมาไม้ไหนเนี่ย
 
“ชั้นขี่ไม่เป็นหรอกค่ะ”ฟางม้าแล้วเกิดอาการกลัว เพราะเธอเคยขี่ม้าที่ไหนล่ะ ป๊อปปี้ไม่ตอบ แล้วเดินไปควบม้า
 
“ว้ายย”ฟางตกใจเมื่อถูกป๊อปปี้ดึงขึ้นไปบนหลังม้า
 
 
“อย่าดิ้นสิเดี๋ยวก็ตกหรอก”ป๊อปปี้ขู่ก่อนจะควบม้าออกไป ฟางใจเต้นเพราะอยู่ใกล้ชิดกับป๊อปปี้มาก
และด้วยกลัวว่าจะตกม้าเลยเผลอโอบเอวป๊อปปี้ไว้แล้วเอาหน้าซบที่อกของป๊อปปี้ โดยไม่รู้ว่าป๊อปปี้
ที่ขี่ม้าอยู่แอบยิ้มกับการกระทำของฟางในอ้อมกอดเขา
 
 
 พิมไปพิมมาเริ่มหมั่นไส้พระเอกนางเอกจริงๆ
 
อยากรู้เป็นไงอย่าลืมเม้นกับโหวตนะจ้ะ