ผู้หญิงของนายคือใคร?

 
.
 
.
 
“ ป๊อปปี้คะ ฟังจินนี่ก่อนนะ”  จินนี่รั่งแขนป๊อปปี้ไว้
 
    กึก ป๊อปปี้หยุดฝีเท้าแล้วหันมามองจินนี่ช้าๆ
 
“ผู้หญิงหลอกลวง”   ป๊อปปี้ว่า
 
“ก็จินนี่ไม่มีเงิน จินนี่แค่ต้องเอาไปใช้นะป๊อป มันจำเป็น”  จินนี่มองป๊อปปี้ด้วยสายตาช้ำๆ
 
“เงินน่ะเหรอ! ผู้หญิงตัวเล็กๆที่หลอกป๊อปมาตลอด เพราะเงิน น่ะเหรอ จินนี่ใจร้ายมากจริงๆนะ”
 
“จินนี่ขอโทษ เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ จินนี่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง จินนี่มาที่นี่ก็เพราะจะมาบอกเลิก
พ่อยัยนี่”  จินนี่มองไปที่ฟาง
 
“จะพูดอะไรกันก็รีบๆนะ ชั้นไปรอที่รถละกัน”  ฟางพูด
 
“ไม่นะ เราเป็นแฟนกันนะฟาง ชั้นมีเรื่องอะไรเธอก็ต้องรู้”   ป๊อปปี้จับมือฟาง
 
“แฟนเหรอคะ ป๊อปปี้กับนังนี่คบกับป๊อปตั้งแต่เมื่อไหร่”   จินนี่มองฟางอย่างไม่เชื่อ
 
“คุณไม่ต้องรู้หรอก ส่วนเรื่องเราหน่ะ จบๆไปซะนะ ผมเบื่อคนไม่จริงใจอย่างคุณ”   ป๊อปปี้พูดเบาๆ
แล้วเดินจูงมือฟางออกจากตรงนั้น
 
“ไม่นะ ป๊อปปี้ กลับมาคุยกันให้รู้เรื่อง!! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด”  จินนี่โวยวาย
 
“แฟนเก่านายนี่น่ากลัวเป็นบ้า ต่อจากนี้ยัยนั่นคงวางแผนฆ่าชั้น”   ฟางแบะปาก
 
“เห้ย! จริงด้วย งั้นชั้นให้ม๊าจ้างคนดูแลเธอดีกว่านะ”   ป๊อปปี้ทำหน้าตกใจ
 
“จะบ้าเหรอพูดเล่น”   ฟางตีแขนป๊อปปี้
 
“ก็เค้าเป็นห่วงง่ะ”  ป๊อปปี้โอบฟาง
 
“รู้แล้วล่ะน่า ทำไมวันนี้ทำตัวน่ารักแบบนี้นะ”   ฟางซบอกป๊อปปี้
 
“มีเรื่องจะบอก”  ป๊อปปี้ดันตัวฟางให้นั่งลงบนที่นั่งในรถ
 
“หืม”
 
“หลับตาสิ”
 
“- -”
 
          สวบบ  ป๊อปปี้สวมสร้อยให้ฟาง
 
“สวยจังเลย”   ฟางมองสร้อยเส้นนั้นแล้วลูบ
 
 “แน่ะ! ใครบอกให้ลืมตาห้ะ”   ป๊อปปี้จับหัวฟางโยกไปมา
 
“ก็เสร็จแล้วหนิ ชั้นก็ต้องลืมตา”
 
“จริงๆมีอีกอย่างนึงนะ”
 
“ห๋า อำกันรึเปล่า ใจป้ำจัง”   ฟางยิ้มแหงๆ
 
“อันนี้ต้องเอาหน้ามาใกล้ๆ”
 
“เอ่อ ได้ๆ ^0^”  ฟางยื่นห้าไปใกล้ป๊อปปี้
 
“^3^”
 
 
“ยี๋! ป๊อปปี้”   ฟางรีบดึงตัวกลับทันที
 
 
“นานๆทียอมให้จุ๊บนี่หน่า”
 
“ก็บอกกันดีๆสิโธ่ ><”
 
“แฮ่ะๆ เหมือนเราจะเขินๆกันนะ”    ป๊อปปี้อมยิ้ม
 
“ไม่เอาๆ ไม่พูดแล้ว กลับคอนโดบัดนาววววว”
 
“^____________^”
 
                                               
.......................................................................................
 
“โทโมะ เห็นยัยฟางไม๊”   แก้วเดินมาถามโทโมะในร้าน
 
“ฟางเค้าไม่ทำงานที่นี่แล้วมั้ง ตั้งแต่เป็นแฟนไอ้ป๊อป”   โทโมะเงยหน้าขึ้นตอบ
 
“อ๋อ แล้ว นั่นงานเยอะเหรอ”   แก้วชะโงกมองกองเอกสารที่จะท่วมหัวโทโมะแล้ว
 
“อื้ม ไม่ไหวเลยจริงๆสาขานี้คงต้องเซ้ง”   โทโมะทำหน้าเครียด
 
“ชั้นช่วยอะไรได้บ้างไม๊ เห็นหน้านายแบบนี้มันเครียดแทน”   แก้วนั่งลงใกล้ๆโทโมะ
 
“ไม่เป็นไร เธอจะกลับคอนโดเหรอ ชั้นคงดึกนะคืนนี้”
 
“กลับพร้อมกันก็ได้ ชั้นรอ”  แก้วตอบยิ้มๆ
 
“ให้มันได้หยั่งงี้สิ”  โทโมะบีบจมูกแก้ว แล้วก้มหน้าลงไปทำงานต่อ
 
“^^ >> - -   >>  ^^  >>  - -Zzz”   <<<หน้าแก้ว
 
                                                               
...........................................................................
 
 
 
“ฟาง จะกลับแล้วเหรอออออ”   ป๊อปปี้กอดฟางจากด้านหลัง (ตั้งแต่กลับมาจากหัวหิน ฟางก็เข้า
ออกๆห้องป๊อปปี้ตลอด แต่ไม่มานอนกับป๊อปปี้)
 
“ง่วงแล้วหนิ”
 
“นอนที่นี่ก็ได้นะ เตียงก็ใหญ่”   ป๊อปปี้ชี้ไปที่เตียง
 
“ไม่เอาๆ จะไปแล้ว อย่าดื้อนะคุณภาณุ”   ฟางกดจมูกป๊อปปี้
 
“แง ฟางไม่นอนกับป๊อป”    T^T
 
“งี่เง่าจริงๆ ป่ะ เดี๋ยวส่งเข้านอน”   ฟางผลักป๊อปปี้ลงบนเตียง
 
“เล่านิทานด้วยสิ แฮ่ะๆ”  ป๊อปปี้ทำหน้าอ้อน
 
“ทำตัวเป็นเด็กไปได้นะ หลับตาๆ ฟางจะไปแล้ว”
 
“ชิ เชอะ โอเค ฝันดี!”   ป๊อปปี้ทำหน้าไม่พอใจ แล้วมุดหน้าเข้าในผ้าห่ม
 
“งอนไปเถอะ ไม่ง้อหรอก ^^ ฝันดีฟางรอบเตียงนะจ๊า”   ฟางเขย่าขาป๊อปปี้
 
“หึๆ บนเตียงดีกว่าม้ะ”    ป๊อปปี้คว้าตัวฟางลงมานอนบนเตียง
 
“ว๊าย เล่นอะไรเนี่ย ปล่อยนะ ปล่อยๆๆ”   ฟางดิ้น
 
“ยืมแก้วมานอนกอดซัก 2 ชั่วโมงละกันเน๊าะ”   ป๊อปปี้ตั้งนาฬิกาปลุก
 
“ตอนนี้ 3ทุ่มกว่าๆแล้วนะป๊อปปี้”          ฟางเงยหน้าขึ้นมองป๊อปปี้
 
“เหอะน่า แก้วคงมาประมาณเที่ยงคืนโน่น ไอ้โมะงานเยอะจะตาย”   ป๊อปปี้กอดฟางแน่นขึ้น
 
“โอเคๆ นอนสิ”    ฟางจิ้มตาป๊อปปี้
 
“อื้ม”  -__-zZZ  <<ป๊อปปี้
 
“ ^^’  -..-zZZ”  <<<ฟาง
 
                                                                               
............................................................
 
“แก้ว กลับบ้านกัน”   โทโมะสะกิดแก้ว
 
“อ้ะ อื้ม กลับๆ”   แก้วขยี้ตางัวเงีย
 
“ไหวไม๊เนี่ย เธอดูเพลียๆนะ”   โทโมะประคองแก้ว
 
“พอนอนดึกมันก็แบบนี้แหละ ว่าแต่นี่กี่โมงแล้ว”
 
“ตี 1 ละ”   โทโมะตอบพร้อมปะรคองแก้วให้นอนลงบนเบาะรถ
 
“นายต้องขับอ้อมโลกไปส่งชั้นตอนนี้หน่ะเหรอ ขอโทษนะ ทำให้ลำบากอยู่เรื่อยเลย”   แก้วก้มหน้า
 
“นี่ยัยบ้า! เรื่องแค่นี้เอง แต่ว่าชั้นก็เหนื่อยๆนะ งั้น นอนคอนโดชั้นดีกว่าเน๊าะ”   โทโมะยิ้ม
 
“นาทีนี้อะไรก็ได้ ห้าววววว”    แก้วพยายามลืมตาเพื่อตอบ
 
“นอนไปเหอะ เดี๋ยวถึงคอนโดจะอุ้มไปเอง”
 
“ขอบจายยย”  - -zZZ
 
“-_-””
 
                                ติ๊ง ต่อก ติ๊ก ต่อง 
 
     เสียงนาฬิกาในห้องฟางดังขึ้นอย่างเงียบๆ มองลงมาก็จะเป็นภาพหญิงสาวที่นอนอุดตัวในผ้าห่ม
สีหวาน
 
“อื้มม เช้าไวจัง”   ฟางขยี้ตาแล้วตื่นขึ้นมาประมวลความจำที่จำได้ตั้งแต่เมื่อคืน
 
“ป๊อปปี้พามาส่งจริงๆด้วยแฮะ”   ฟางยิ้มน้อยๆแล้วเดินไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ เมื่อออกมาเธอ
เพิ่งจะสังเกตว่า เมื่อคืนเพื่อนสาวของเธอไม่ได้กลับห้อง.
 
“แกไปไหนของแกนะ”   ฟางหยิบโทรศัพท์ ที่วางอยู่ตรงหัวนอน (ป๊อปปี้ถือมาให้ด้วยมั้ง) มากด
 
หาเบอร์เพื่อนสาว
 
         .
 
         .
 

    แงๆๆ คนอ่านหายไปไหนนนนนนนนนนนนนนน  ไรท์เตอร์เสียจายยยยยย