My Girlfriend เพื่อนอย่างเธอ รักได้ป้ะ?

23.27 น.     

          ขณะนี้การซ้อมได้จบลงแล้วเหนื่อยเป็ยบ้า!จริงๆวันนี้ซ้อมหลายเพลงเลยแหละก็มีเพลงเก่าๆบ้างแล้วก็เพลงของศิลปินคนอื่นบ้างได้ซ้อมกับพี่โต๋ด้วยนะ>< เขินนิดๆเล่นเปียโนเก่งมากกกกกกกขอบอกใครได้เป็นแฟนคงมีความสุขตายเลย -0-
          ว่าแต่ไอ้โมะอยู่ไหนล่ะเนี่ยว่าจะคืนเสื้ออ่าวป็อปเดินมาพอดี
“ป็อปๆโมะอยู่ไหนอ่าเห็นป่ะๆ” ฉันตะโกนถามป็อปไปสงสัยมาหางฟางละมั้งนั่น
“มันก็อยู่ในห้องซ้อมนั่นแหละยังไม่กลับหรอก”
“อ่าโอเคเฟย์ฟางไปละนะบายยยย” ฉันบอกลาเพื่อนซี้ก่อนจะเดินออกมายังห้องซ้อมอีกห้องนึงตึกRS มีห้องซ้อมประมาณ 10 ห้องได้มั้งเพื่อแยกการซ้อมน่ะจะได้เป็นระบบระเบียบมากขึ้นฉันมองผ่านกระจกที่อยู่ตรงประตูเข้าไปเห็นเขื่อนกับโทโมะนั่งคุยกันอยู่สองคน
ฉันเคาะประตูก็อกๆแล้วเปิดเข้ามา
“ยังไม่กลับหรอนั่งคุยไรกันเนี่ย?” ฉันเอ่ยถามออกไป
“ว่าจะกลับแล้วแหละบายนะแก้วใจปากห้อย:P” พูดดีๆสักวันนี่จะตายเลยใช่มั้ยไอ้เขื่อน!
“ไอ้ตุ๊ดรีบไปเลยนะก่อนที่หัวแกจะโน!”
“น่ากลัวจังเลยยยยแบร่” ไอ้บ้านี่หนิเขื่อนหันหน้ามากวนประสาทอีกครั้งแล้ววิ่งหนีไปเหอะเหมือนเกย์ชะมัดมันจะมีแฟนกับเขามั้ยเนี่ยแต่ก็น่าจะมีแหละเนาะใช่ป่ะ?
“แก้ววววววววววว”
“เฮ้ย” ตกใจหมด“ไรหรอ?”
“แกมาทำไมสนใจกันหน่อยมัวแต่สนใจไอ้เขื่อนอยู่ได้” เอ้ามันเป็นไรของมันวะ? เมนส์มาหรอไม่น่าใช่-_-
“อ่อๆเอ้อเอาเสื้อมาคืนอ่ะขอบใจมากนะมันอุ่นมากเลย^^” ฉันถอดเสื้อแล้วยื่นให้ไอ้โมะ
“ฮื่อ ไม่เป็นไร จะกลับตอนไหนล่ะ”จะกลับตอนไหนน่ะหรอ แล้วนี่มันกี่โมงแล้วล่ะ 5 ทุ่มครึ่ง ว่าล้ะ ทำไมถึงง่วง
“ว่ากลับตอนนี้แหละ ไปแล้วนะ” ฉันโบกมือลาเพื่อนซี้ แล้วเดินออกไป
 
 
ในมุมนึง
          ร่างของหนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่นนั่งจมปักในความคิดของตัวเอง ในมือกระชับกอดเสื้อตัวนั้นไว้แน่น เขาไม่แน่ใจว่าจะเก็บความรักที่เขามีต่อเธอได้นานเท่าไหร่ ในเมื่อเธอกับเขาก็สนิทกันมากขนาดนี้ เขาก็รักเธอแล้วและคงจะมากขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ ทุกครั้งที่เธอมาคุยด้วย รอยยิ้มที่เธอมอบให้เขา ก็เปรียบเป็นเหมือนอาหารจานโปรดที่เมื่อเห็นแล้วก็อิ่มใจ และ รู้สึกหว่าเว้ ถ้าวันไหนไม่ได้เห็นรอยยิ้มของเธอ
          ชายหนุ่มก้มมองเสื้อตัวเก่าที่หญิงสาวที่เขารักเพิ่งคืนให้ ไออุ่นในเสื้อยังไม่หายไปไหน
 
นานเท่าไหร่แล้วนะแก้ว
 
 
นานเท่าไหร่แล้วที่กูรักมึง
 
 
นานเท่าไหร่ที่กูเป็นห่วง และแอบหวงมึง
 
 
และนานเท่าไหร่แล้วที่มึงยังไม่รู้ความจริง
 
 
          ในหัวของเขาสับสนเป็นอย่างมาก กังวลว่าจะทำอย่างไรดี ที่ต้องอยู่ใกล้ชิดกับเธอแบบนี้ ทุกวัน เพราะต้องซ้อมคอนทุกวัน จะหนีหายไปก็คงจะทำไม่ได้ เพราะเขาอยากเห็นรอยยิ้มของเธอทุกวัน
“อ้าวโทโมะ พี่จะกลับแล้วนะ ลุงพงษ์ก็จะปิดห้องแล้วด้วย ออกมาเร็ว” เสียงของหญิงที่เคยเป็นชายมาก่อนเอ่ยทุกท้วงศิลปินที่เธอปั้นขึ้นมา ทำให้ ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นจากความคิดของตนเอง
“เอ่อ ครับๆ ^^” เขาบอกพลางเก็บกระเป๋าแล้วเดินออกมา
“นั่งทำไรคนเดียวล่ะนั่น?” เธออดไม่ได้ที่จะถาม สายตาเศร้าสร้อยอย่างนั้น มันต้องมีอะไรสักอย่างแหละน่า
“เปล่าครับๆ นั่งคิดเรื่องงานนิดหน่อยครับ พอดีช่วงนี้ยุ่งๆอ่ะครับ” เขาเลือกที่จะโกหกออกไป เพื่อให้คนที่มีพระคุณกับเขาได้สบายใจ
“อ่าจ่ะ งั้นพี่ไปก่อนนะ กลับบ้านเร็วๆ”
“คร้าบบบบ ” เขาบอกลาแล้วเดินไปสตาร์ทรถคันงามแล้วขับออกไป ในใจก็คิดเรื่องของเธอคนนนั้นอยู่ตลอดเวลา (เครียดมากไม่ดีนะป๊า : ลูกๆทีเค)
28/09/13
          ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาในห้องนอนที่ถูดจัดแต่งด้วยสีดำและเขียวซะส่วนใหญ่ ใช่แล้ว เขาคือ โทโมะ เคโอติกนั่นเอง คืนที่ผ่านมาเขานอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่ เหตุก็น่าจะรู้ดี แต่เขาก็ไม่อยากจะใส่ใจอะไรมากนัก พยายามทำกิจกรรมอื่นๆเพื่อลืมไป ภายในใจเขายังคงยืนยันว่าเขา ไม่ได้อ่อนแอ เขาเข้มแข็งจะตาย และอีกไม่นาน เขาก็จะชินกับสถานะของเขาในตอนนี้...
 
 
 
 
          เช้าวันใหม่ที่สดใสซาบซ่า >< ฉันตื่นมาพร้อมกับรอยยิ้มของฉัน หลายคนอาจจะสงสัย คือ เมื่อวานพอกลับมาที่บ้านก็เจอพ่อกับแม่ รอเซอไพรส์อยู่ อิ้อิ้ พ่อกับแม่กลับมาแล้ววววว คิดถึงมากเลย วันนี้มีแพลนว่าจะไม่ไปไหน อยู่แต่ในบ้านนี่แหละ ทำอาหาร จัดปาร์ตี้เล็กๆน้อยๆกันที่บ้าน แล้วก็กะว่าจะชวนเพื่อนทุกคนมาด้วย หลังจากนั้นก็ค่อยไปเครียดกับการซ้อมคอนต่อ 55555
          หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วฉันก็จัดการโทรชวนเพื่อนๆทุกคน เริ่มที่ยัยเฟย์กับยัยฟางก่อน  โอเค สองคนนั้นมา ฝากชวนป็อปกับเขื่อนแล้วด้วย แล้วใครดี อ่อ โทโมะ -////-
โทรหรือไลน์ไปดีวะ? -0-
 
 
______________________________________________________
อัพแล้วนะ ช่วยแก้วเลือกหน่อยว่าจะโทร หรือ ไลน์ไปชวนโทโมะดี -////-
5555555 เม้นให้กำลังใจหน่อยนะฮ้าบบบบบ