My wife ขอโทษครับ เมียผมดุ

บทที่ 2
เมียกู......ชัดนะ?
 
 
 
ณ ร้านเสื้อผ้า TK
ร่างบางของแก้วที่กำลังยืนทำงานอยู่อย่างขะมักเขม้นอยู่ในสายตาของโทโมะที่กำลังนั่งอยู่หน้าเคาเตอร์เท้าคางมองคนรักตัวเองกำลังจัดเสื้อผ้าด้วยสีหน้าตั้งใจ นี้ก็เป็นอีกมุมที่โทโมะชอบมองแก้ว การทำอะไรแบบตั้งใจ ตอนแรกๆก็ถ่ายรูปไว้ทุกอิริยาบถอย่างกับโรคจิต
 
 
แต่เมื่ออยู่ด้วยกันแบบนี้แล้ว จะถ่ายไปทำไม นั่งดูเองดีกว่าเยอะ
 
 
แต่บางครั้งเขาก็ไม่เข้าใจว่าแก้วจะมาเปิดร้านเสื้อผ้าทำไม ทั้งๆที่บ้านโทโมะนั้นรวยแสนรวย ขนาดเลี้ยงแก้วได้ทั้งชีวิตแบบไม่อดเลยแท้ๆ แต่เจ้าตัวก็ยังดึงดันให้เปิดร้านที่เจ้าตัวชอบ
 
 
แต่ใช้เงินผม - -
 
 
ก็คิดดูสิคนเรียนจบบริหารธุรกิจนะ เพราะอนาคตจะสานต่อธุรกิจของครอบครัว แต่ต้องมานั่งจัดเสื้อผ้าในร้านเล็กๆ แถวถนนคนเดิน ส่วนแก้ว เขาจบเกี่ยวกับด้านดีไซน์อยู่แล้ว เจ้าตัวก็เลยชอบเรื่องพวกนี้เป็นพิเศษ
 
 
เอาง่ายๆ ร้านนี้เปิดขึ้นเพราะความชอบส่วนตัวของภรรยาที่น่ารักของผม ไม่ใช่ความต้องการของผมแต่อย่างใด = =
 
 
พลางนึกไปถึงเมื่อ 3 เดือนก่อน .
.
.
.
.
.
.
“โทโมะ~~~” เสียงอย่างนี้.......ต้องขออะไรอีกแน่เลย
 
 
 
“อะไรครับ”
 
 
 
“คือว่า....แก้วอยากเปิดร้านขายเสื้อผ้าอ่ะ”
 
 
 
“หืม? เปิดทำไมล่ะ”
 
 
 
“ก็มันเป็นความฝันของแก้วอ่ะ แล้วไม่ได้ทำซักที ยิ่งอยู่กับโทโมะ แล้วโทโมะไม่ยอมให้แก้วทำอะไรเลย มันหน้าเบื่ออ่ะ” พูดพลางเบะปากออกประกอบคำพูด
 
 
 
“เปิดแล้วเดียวแก้วก็เบื่อ ไม่ต้องเปิดหรอก”
 
 
 
“เออ ใช่สิ!! คงไม่อยากให้แก้วเปิดสินะ หึ”
 
 
อ้าว งอนซะงั้น = =
 
 
“เปล่าครับ เขาแค่อยากให้แก้วลองคิดดีๆเท่านั้นเอง”
 
 
 
“คิดดีแล้ว น๊าๆๆๆ โมะให้เขาเปิดเหอะนะๆๆ”
 
 
 
“นี้......ไม่ต้องมาแบ๊วใส่เลยนะ”
 
 
 
“งื้ออออ น๊าๆๆ โทโมะสามีที่รัก จุ้บ”พูดอ้อนแถมหอมแก้มขนาดนี้
 
 
ผมจะปฎิเสธลงไหมล่ะ.........
 
 
“เฮ้อออ ก็ได้ๆ” .
.
.
.
.
.
แล้วมันก็กลายเป็นร้านเราสองคนตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ซึ่งผมก็ไม่ได้เสียดายเงินอะไรหรอกนะ เพราะลูกค้าก็เยอะอยู่เหมือนกัน แต่สิ่งที่ผมกังวลคือร้านผมนะ มันขายทั้งเสื้อผ้าผู้หญิงและเสื้อผ้าผู้ชาย
 
 
 
ผู้หญิงนะไม่ซีเรียส แต่ผู้ชายนี้สิปัญหา คือแบบ.....ภรรยาผมนะ ก็สวยน้อยซะที่ไหน แถมบริการลูกค้าแจกรอยยิ้มแบบแถบเอาไปต่อปูแทนพื้นพรมได้
 
 
 
เอาง่ายๆนะกูหึงครับ - -
 
 
แต่จะโทษแก้วก็ไม่ได้ ดันเกิดมาน่ารักบาดใจชายหลายคนซะขนาดนั้น ตอนผมจีบแรกๆผมก็มีศัตรูเยอะเหมือนกันแหละครับ และเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้ว่าตัวเองเนื้อหอม ดีจริงๆ - -
 
 
 
“โทโมะ เหม่ออะไรเนี่ย” โทโมะหลุดออกจากภวังค์ความคิดตัวเอง เนื่องจากแก้วนั้นเดินมาคุยกับเขา
 
 
 
“คิดอะไรเรื่อยเปื่อยนะ แก้วเหนื่อยไหม”
 
 
 
“ไม่เหนื่อยหรอก ว่าแต่โทโมะง่วงไม่ใช่เหรอ จะไปนอนพักก่อนไหม”
 
 
 
“ไม่เป็นไรหรอก เขาอยากช่วย”
 
 
 
“ไม่ต้องเลยยย ง่วงมากก็นอนซะ เดียวกลายเป็นหมีแพนด้าล่ะก็ จะขำให้” แก้วพูดพลางลูบที่ใต้ตาโทโมะที่เริ่มจะมีรอยคล้ำจากการนอนดึกขึ้นมานิดๆ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้สามีสุดที่รักหล่อน้อยลงหรอกนะ
 
 
 
“อืม ก็ได้ๆ แต่มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ”
 
 
 
“ครับผม!!” แก้วพูดขึ้นอย่างเสียงขันแข็งและตะเบ๊ะขึ้นมาอย่างขี้เล่น โทโมะเลยได้แกล้งขยี้หัวจนผมแก้วฟูฟ่องไปหมด โทษฐานน่ารักเกินไปล่ะ
 
 
 
โทโมะที่กำลังจะเดินไปที่หลังร้านเพื่อไปนอนพักผ่อน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อไปได้ยินคำพูดที่แสนจะแสลงหู จนต้องขมวดคิ้ว
 
 
 
แล้วออกมาดูคนที่พูดประโยคเมื่อกี้ แล้วก็เจอกับเด็ก ม.ปลายที่สวมชุดนักเรียนเข้ามาในร้าน มาด้วยรอยยิ้มที่แถบฉีกไปถึงรูหู เมื่อกี้แกกล้ามากนะ ที่พูดว่า
 
 
 
“คิดถึงจังเลยครับ พี่แก้วคนสวย^^”
 
 
 
 
มึงพลาดล่ะไอ้น้อง สงสัยจะไม่รู้ว่าเขามีเจ้าของแล้ว
 
 
 
“อ้าว ว่าไงธาม มาซื้อเสื้อเหรอ” แก้วถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม เออๆเอาเข้าไป ไม่ไปยิ้มกันต่อที่บ้านเลยล่ะ
 
 
ตอนนี้ผมมานั่งอยู่ที่เคาเตอร์ที่เดิมแล้วล่ะ ใครมันจะไปนอนพักผ่อนลงฟ่ะ!!
 
 
 
“ครับ แต่อยากมาหาพี่แก้วมากกว่านะครับ”
 
 
 
“เอ๋? มาหาพี่ทำไมล่ะ”
 
 
 
“ก็เพราะคิดถึงไงครับก็บอกไปแล้วนิ”มึงออกตัวแรงมากไอ้น้อง ชั่งเป็นเด็กที่แก่แดดจริงๆ
 
 
 
“ฮ่าๆๆ พี่ก็คิดถึงเรานะ จะมาซื้อเสื้ออะไร ดูตามสบายนะ”
 
 
 
คิดถึงงั้นเหรอ? จะงอนแล้วนะเฟ้ย!! ทำไมแก้วภรรยาผมเนี่ยถึงได้ซื่อบื้อดูไม่ออกนะว่ามันแถบจะกินแก้วทั้งตัวด้วยสายตามันแล้ว โอ๊ยยย งุดหงิดเว้ยย เอาอีโต้หลังร้านมาเฉาะหัวแม่งเลยดีไหม - -
 
 
 
“ผมอยากได้ยีนส์ตัวใหม่อ่ะครับ แต่......ไม่ได้วัดเอวมานานแล้วเลยไม่รู้ไซส์เลยอ่ะครับ”
 
 
 
“อ๋อ โอเคเรื่องแค่นี้เองเดียวพี่ไปเอาสายวัดตัวก่อนนะ รอแปป” แก้วเดินมาที่เคาเตอร์เพื่อมาเอาสายวัดตัวอย่างที่ว่า จึงได้เห็นผมที่หน้าไม่สบอารมณ์แบบสุดขีดนั่งอยู่
 
 
 
หึ!! เพิ่งจะเห็นรึไง นั่งหัวโด่ตั้งนาน ไม่ไปจีบกันต่อที่บ้านเลยล่ะ
 
 
 
“อ้าวโทโมะ ทำไมมานั่งตรงนี้ล่ะ ทำไมไม่ไปนอนหลังร้าน แล้วคิ้วขมวดทำไม”
 
 
 
“นั้นใคร??” ผมไม่ตอบคำถามแก้วแต่เป็นคนถามซะเอง แล้วเบนสายตาไปมองไอ้เด็กหน้ายาวนั้น
 
 
 
“อ๋อ เป็นน้องของเพื่อนนะ ชื่อธาม”
 
 
 
“เหรอ” ผมตอบกลับห้วนๆแล้วแกล้งเบนสายตาไปทางอื่น ทำท่าแบบไม่พอใจ
 
 
 
“เป็นอะไรรึเปล่า โกรธอะไรเขาเนี่ย”
 
 
 
“เปล่าหรอก ทำงานต่อเหอะ” แก้วขมวดคิ้วอย่างสงสัยเมื่อสามีตัวเองดันเกิดอยากมีโมเม้นงอนขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำเอาตามไม่ทัน เอาเถอะเดียวค่อยมาง้อก็ได้ ทำงานก่อน
 
 
 
“ธาม มาวัดตัวสิเดียวพี่วัดให้”
 
 
 
“คร้าบบบพี่แก้ว” แก้วส่งมืออ้อมตัวของธามเพื่อจะวัดขนาดแถวเอวอย่างตั้งใจ ตามหน้าที่ตัวเอง จนไม่เห็นสายตากะลิ้มกะเหลี่ยของเด็ก ม.ปลายคนหนึ่งที่มองมา
 
 
 
แต่คนที่หน้าเคาเตอร์นี้สิ เห็นเต็มตา ไม่ไหวแล้วเว้ย!!
 
 
 
ปัง!!
 
 
 
เสียงทุบโต๊ะเสียงดังจนแก้วหยุดทำหน้าที่แล้วหันไปมองอย่างงงๆ ธามก็งงไม่แพ้กัน แต่สิ่งที่หน้าแปลกใจคือ
 
 
 
ตั้งแต่มาเขาไม่เห็นคนๆนี้อยู่ในร้านด้วยเลยนะ ใครว่ะ?? (มองแต่พี่แก้วล่ะสิ - -)
 
 
 
“แก้ว เดียวเขาทำเอง” พูดแล้วเดินมาชกสายวัดตัวมาจากแก้ว
 
 
 
“หืม?? ร้อยวันพันปีไม่เคยจะทำ ไม่เป็นไรหรอกเดียวแก้วทำเอง”
 
 
 
“ไม่ต้องหรอก แก้วไปนั่งพักเถอะนะครับ ^^” โทโมะส่งยิ้มให้แก้ว จนแก้วเกาหัวแบบงงๆ วันนี้มาแปลกแหะ - -
 
 
 
“น้องคงไม่รังเกียจใช่ไหมครับ^^” โทโมะหันมาพูดกับลูกค้าเด็ก ม.ปลาย คู่อริตัวเองด้วยรอยยิ้ม แต่ธามรู้สึกว่าถูกเชือดด้วยรอยยิ้มนั้นยังไงไม่รู้
 
 
 
“เอ่อ....ครับ”
 
 
 
“ดีเลยงั้นพี่จะวัดแล้วนะ” พูดพลางดึงสายวัดเอวตึงเปรี๊ยะ แล้วส่งรอยยิ้มมาให้อีกครั้ง จนธามรู้สึกขนลุกกับรอยยิ้มนั้นแล้วสิ
 
 
 
แม่งจะเอาสายวัดนั้นมารัดคอกูเปล่าว่ะ
 
 
 
ธามหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากแก้วที่อยู่ข้างหลังโทโมะ แต่สิ่งที่แก้วให้กลับมาคือเอียงคองงๆอย่างน่ารักๆใส่ซะอย่างนั้น
 
 
 
ถ้าเป็นเวลาอื่นธามคนนี้จะดีใจมาก แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ไง ความรู้สึกเหมือนชะตาจะขาดแบบนี้นะ T^T
 
 
 
พอหันมาสบตากับพี่ตัวสูงที่กำลังจะวัดเอวเขา รอยยิ้มพี่เขาก็หายไปแล้ว พร้อมกับคำพูดที่ว่า
 
 
 
‘เมียกู…….ชัดนะ’
 
 
 
“.....” ครับ ชัดเลยครับพี่T^T ถึงแม้โทโมะเพียงแค่ขยับปากไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา เพราะกลัวแก้วจะได้ยิน แต่มันกลับเข้าสู่โสตประสาทสัมพันธ์ของธามอย่างรวดเร็ว แล้วเขาก็คิดได้ว่า ถ้าอยู่นานกว่านี้ชะตากูขาดจริงๆแน่
 
 
 
“เอ่อ....พี่แก้วครับ พอดีผมนึกขึ้นได้ว่าแม่ผมฝากซื้อปลากระป๋องตราสามแม่ครัวให้ไอ้ด่างข้างบ้านอ่ะครับ ผมขอกลับก่อนนะครับ ลาก่อนครับ”
 
 
 
“อ่ะ อ้าว ธาม อะไรของเขาว่ะ - -“ แก้วร้องขึ้นอย่างงงๆ หึ!! คิดถูกแล้วไอ้น้องที่วิ่งออกไป ก่อนที่ฉันจะโยนนายออกไปเอง ช่วยไม่ได้ อยากมายุ่งกับคนของโทโมะคนนี้เอง
 
 
 
กูหวง รู้ไว้ซะด้วย!! 
 
...............................................................................
 
จบตอนที่สองเเว้วววว ช่วยเม้นเยอะๆให้เขาหน่อยนะถ้าชอบกัน