My wife ขอโทษครับ เมียผมดุ

บทที่ 2

เมียกู......ชัดนะ?

 

 

 

ณ ร้านเสื้อผ้า TK

ร่างบางของแก้วที่กำลังยืนทำงานอยู่อย่างขะมักเขม้นอยู่ในสายตาของโทโมะที่กำลังนั่งอยู่หน้าเคาเตอร์เท้าคางมองคนรักตัวเองกำลังจัดเสื้อผ้าด้วยสีหน้าตั้งใจ นี้ก็เป็นอีกมุมที่โทโมะชอบมองแก้ว การทำอะไรแบบตั้งใจ ตอนแรกๆก็ถ่ายรูปไว้ทุกอิริยาบถอย่างกับโรคจิต

 

 

แต่เมื่ออยู่ด้วยกันแบบนี้แล้ว จะถ่ายไปทำไม นั่งดูเองดีกว่าเยอะ

 

 

แต่บางครั้งเขาก็ไม่เข้าใจว่าแก้วจะมาเปิดร้านเสื้อผ้าทำไม ทั้งๆที่บ้านโทโมะนั้นรวยแสนรวย ขนาดเลี้ยงแก้วได้ทั้งชีวิตแบบไม่อดเลยแท้ๆ แต่เจ้าตัวก็ยังดึงดันให้เปิดร้านที่เจ้าตัวชอบ

 

 

แต่ใช้เงินผม - -

 

 

ก็คิดดูสิคนเรียนจบบริหารธุรกิจนะ เพราะอนาคตจะสานต่อธุรกิจของครอบครัว แต่ต้องมานั่งจัดเสื้อผ้าในร้านเล็กๆ แถวถนนคนเดิน ส่วนแก้ว เขาจบเกี่ยวกับด้านดีไซน์อยู่แล้ว เจ้าตัวก็เลยชอบเรื่องพวกนี้เป็นพิเศษ

 

 

เอาง่ายๆ ร้านนี้เปิดขึ้นเพราะความชอบส่วนตัวของภรรยาที่น่ารักของผม ไม่ใช่ความต้องการของผมแต่อย่างใด = =

 

 

พลางนึกไปถึงเมื่อ 3 เดือนก่อน .

.

.

.

.

.

.

“โทโมะ~~~” เสียงอย่างนี้.......ต้องขออะไรอีกแน่เลย

 

 

 

“อะไรครับ”

 

 

 

“คือว่า....แก้วอยากเปิดร้านขายเสื้อผ้าอ่ะ”

 

 

 

“หืม? เปิดทำไมล่ะ”

 

 

 

“ก็มันเป็นความฝันของแก้วอ่ะ แล้วไม่ได้ทำซักที ยิ่งอยู่กับโทโมะ แล้วโทโมะไม่ยอมให้แก้วทำอะไรเลย มันหน้าเบื่ออ่ะ” พูดพลางเบะปากออกประกอบคำพูด

 

 

 

“เปิดแล้วเดียวแก้วก็เบื่อ ไม่ต้องเปิดหรอก”

 

 

 

“เออ ใช่สิ!! คงไม่อยากให้แก้วเปิดสินะ หึ”

 

 

อ้าว งอนซะงั้น = =

 

 

“เปล่าครับ เขาแค่อยากให้แก้วลองคิดดีๆเท่านั้นเอง”

 

 

 

“คิดดีแล้ว น๊าๆๆๆ โมะให้เขาเปิดเหอะนะๆๆ”

 

 

 

“นี้......ไม่ต้องมาแบ๊วใส่เลยนะ”

 

 

 

“งื้ออออ น๊าๆๆ โทโมะสามีที่รัก จุ้บ”พูดอ้อนแถมหอมแก้มขนาดนี้

 

 

ผมจะปฎิเสธลงไหมล่ะ.........

 

 

“เฮ้อออ ก็ได้ๆ” .

.

.

.

.

.

แล้วมันก็กลายเป็นร้านเราสองคนตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ซึ่งผมก็ไม่ได้เสียดายเงินอะไรหรอกนะ เพราะลูกค้าก็เยอะอยู่เหมือนกัน แต่สิ่งที่ผมกังวลคือร้านผมนะ มันขายทั้งเสื้อผ้าผู้หญิงและเสื้อผ้าผู้ชาย

 

 

 

ผู้หญิงนะไม่ซีเรียส แต่ผู้ชายนี้สิปัญหา คือแบบ.....ภรรยาผมนะ ก็สวยน้อยซะที่ไหน แถมบริการลูกค้าแจกรอยยิ้มแบบแถบเอาไปต่อปูแทนพื้นพรมได้

 

 

 

เอาง่ายๆนะกูหึงครับ - -

 

 

แต่จะโทษแก้วก็ไม่ได้ ดันเกิดมาน่ารักบาดใจชายหลายคนซะขนาดนั้น ตอนผมจีบแรกๆผมก็มีศัตรูเยอะเหมือนกันแหละครับ และเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้ว่าตัวเองเนื้อหอม ดีจริงๆ - -

 

 

 

“โทโมะ เหม่ออะไรเนี่ย” โทโมะหลุดออกจากภวังค์ความคิดตัวเอง เนื่องจากแก้วนั้นเดินมาคุยกับเขา

 

 

 

“คิดอะไรเรื่อยเปื่อยนะ แก้วเหนื่อยไหม”

 

 

 

“ไม่เหนื่อยหรอก ว่าแต่โทโมะง่วงไม่ใช่เหรอ จะไปนอนพักก่อนไหม”

 

 

 

“ไม่เป็นไรหรอก เขาอยากช่วย”

 

 

 

“ไม่ต้องเลยยย ง่วงมากก็นอนซะ เดียวกลายเป็นหมีแพนด้าล่ะก็ จะขำให้” แก้วพูดพลางลูบที่ใต้ตาโทโมะที่เริ่มจะมีรอยคล้ำจากการนอนดึกขึ้นมานิดๆ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้สามีสุดที่รักหล่อน้อยลงหรอกนะ

 

 

 

“อืม ก็ได้ๆ แต่มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ”

 

 

 

“ครับผม!!” แก้วพูดขึ้นอย่างเสียงขันแข็งและตะเบ๊ะขึ้นมาอย่างขี้เล่น โทโมะเลยได้แกล้งขยี้หัวจนผมแก้วฟูฟ่องไปหมด โทษฐานน่ารักเกินไปล่ะ

 

 

 

โทโมะที่กำลังจะเดินไปที่หลังร้านเพื่อไปนอนพักผ่อน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อไปได้ยินคำพูดที่แสนจะแสลงหู จนต้องขมวดคิ้ว

 

 

 

แล้วออกมาดูคนที่พูดประโยคเมื่อกี้ แล้วก็เจอกับเด็ก ม.ปลายที่สวมชุดนักเรียนเข้ามาในร้าน มาด้วยรอยยิ้มที่แถบฉีกไปถึงรูหู เมื่อกี้แกกล้ามากนะ ที่พูดว่า

 

 

 

“คิดถึงจังเลยครับ พี่แก้วคนสวย^^”

 

 

 

 

มึงพลาดล่ะไอ้น้อง สงสัยจะไม่รู้ว่าเขามีเจ้าของแล้ว

 

 

 

“อ้าว ว่าไงธาม มาซื้อเสื้อเหรอ” แก้วถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม เออๆเอาเข้าไป ไม่ไปยิ้มกันต่อที่บ้านเลยล่ะ

 

 

ตอนนี้ผมมานั่งอยู่ที่เคาเตอร์ที่เดิมแล้วล่ะ ใครมันจะไปนอนพักผ่อนลงฟ่ะ!!

 

 

 

“ครับ แต่อยากมาหาพี่แก้วมากกว่านะครับ”

 

 

 

“เอ๋? มาหาพี่ทำไมล่ะ”

 

 

 

“ก็เพราะคิดถึงไงครับก็บอกไปแล้วนิ”มึงออกตัวแรงมากไอ้น้อง ชั่งเป็นเด็กที่แก่แดดจริงๆ

 

 

 

“ฮ่าๆๆ พี่ก็คิดถึงเรานะ จะมาซื้อเสื้ออะไร ดูตามสบายนะ”

 

 

 

คิดถึงงั้นเหรอ? จะงอนแล้วนะเฟ้ย!! ทำไมแก้วภรรยาผมเนี่ยถึงได้ซื่อบื้อดูไม่ออกนะว่ามันแถบจะกินแก้วทั้งตัวด้วยสายตามันแล้ว โอ๊ยยย งุดหงิดเว้ยย เอาอีโต้หลังร้านมาเฉาะหัวแม่งเลยดีไหม - -

 

 

 

“ผมอยากได้ยีนส์ตัวใหม่อ่ะครับ แต่......ไม่ได้วัดเอวมานานแล้วเลยไม่รู้ไซส์เลยอ่ะครับ”

 

 

 

“อ๋อ โอเคเรื่องแค่นี้เองเดียวพี่ไปเอาสายวัดตัวก่อนนะ รอแปป” แก้วเดินมาที่เคาเตอร์เพื่อมาเอาสายวัดตัวอย่างที่ว่า จึงได้เห็นผมที่หน้าไม่สบอารมณ์แบบสุดขีดนั่งอยู่

 

 

 

หึ!! เพิ่งจะเห็นรึไง นั่งหัวโด่ตั้งนาน ไม่ไปจีบกันต่อที่บ้านเลยล่ะ

 

 

 

“อ้าวโทโมะ ทำไมมานั่งตรงนี้ล่ะ ทำไมไม่ไปนอนหลังร้าน แล้วคิ้วขมวดทำไม”

 

 

 

“นั้นใคร??” ผมไม่ตอบคำถามแก้วแต่เป็นคนถามซะเอง แล้วเบนสายตาไปมองไอ้เด็กหน้ายาวนั้น

 

 

 

“อ๋อ เป็นน้องของเพื่อนนะ ชื่อธาม”

 

 

 

“เหรอ” ผมตอบกลับห้วนๆแล้วแกล้งเบนสายตาไปทางอื่น ทำท่าแบบไม่พอใจ

 

 

 

“เป็นอะไรรึเปล่า โกรธอะไรเขาเนี่ย”

 

 

 

“เปล่าหรอก ทำงานต่อเหอะ” แก้วขมวดคิ้วอย่างสงสัยเมื่อสามีตัวเองดันเกิดอยากมีโมเม้นงอนขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำเอาตามไม่ทัน เอาเถอะเดียวค่อยมาง้อก็ได้ ทำงานก่อน

 

 

 

“ธาม มาวัดตัวสิเดียวพี่วัดให้”

 

 

 

“คร้าบบบพี่แก้ว” แก้วส่งมืออ้อมตัวของธามเพื่อจะวัดขนาดแถวเอวอย่างตั้งใจ ตามหน้าที่ตัวเอง จนไม่เห็นสายตากะลิ้มกะเหลี่ยของเด็ก ม.ปลายคนหนึ่งที่มองมา

 

 

 

แต่คนที่หน้าเคาเตอร์นี้สิ เห็นเต็มตา ไม่ไหวแล้วเว้ย!!

 

 

 

ปัง!!

 

 

 

เสียงทุบโต๊ะเสียงดังจนแก้วหยุดทำหน้าที่แล้วหันไปมองอย่างงงๆ ธามก็งงไม่แพ้กัน แต่สิ่งที่หน้าแปลกใจคือ

 

 

 

ตั้งแต่มาเขาไม่เห็นคนๆนี้อยู่ในร้านด้วยเลยนะ ใครว่ะ?? (มองแต่พี่แก้วล่ะสิ - -)

 

 

 

“แก้ว เดียวเขาทำเอง” พูดแล้วเดินมาชกสายวัดตัวมาจากแก้ว

 

 

 

“หืม?? ร้อยวันพันปีไม่เคยจะทำ ไม่เป็นไรหรอกเดียวแก้วทำเอง”

 

 

 

“ไม่ต้องหรอก แก้วไปนั่งพักเถอะนะครับ ^^” โทโมะส่งยิ้มให้แก้ว จนแก้วเกาหัวแบบงงๆ วันนี้มาแปลกแหะ - -

 

 

 

“น้องคงไม่รังเกียจใช่ไหมครับ^^” โทโมะหันมาพูดกับลูกค้าเด็ก ม.ปลาย คู่อริตัวเองด้วยรอยยิ้ม แต่ธามรู้สึกว่าถูกเชือดด้วยรอยยิ้มนั้นยังไงไม่รู้

 

 

 

“เอ่อ....ครับ”

 

 

 

“ดีเลยงั้นพี่จะวัดแล้วนะ” พูดพลางดึงสายวัดเอวตึงเปรี๊ยะ แล้วส่งรอยยิ้มมาให้อีกครั้ง จนธามรู้สึกขนลุกกับรอยยิ้มนั้นแล้วสิ

 

 

 

แม่งจะเอาสายวัดนั้นมารัดคอกูเปล่าว่ะ

 

 

 

ธามหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากแก้วที่อยู่ข้างหลังโทโมะ แต่สิ่งที่แก้วให้กลับมาคือเอียงคองงๆอย่างน่ารักๆใส่ซะอย่างนั้น

 

 

 

ถ้าเป็นเวลาอื่นธามคนนี้จะดีใจมาก แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ไง ความรู้สึกเหมือนชะตาจะขาดแบบนี้นะ T^T

 

 

 

พอหันมาสบตากับพี่ตัวสูงที่กำลังจะวัดเอวเขา รอยยิ้มพี่เขาก็หายไปแล้ว พร้อมกับคำพูดที่ว่า

 

 

 

‘เมียกู…….ชัดนะ’

 

 

 

“.....” ครับ ชัดเลยครับพี่T^T ถึงแม้โทโมะเพียงแค่ขยับปากไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา เพราะกลัวแก้วจะได้ยิน แต่มันกลับเข้าสู่โสตประสาทสัมพันธ์ของธามอย่างรวดเร็ว แล้วเขาก็คิดได้ว่า ถ้าอยู่นานกว่านี้ชะตากูขาดจริงๆแน่

 

 

 

“เอ่อ....พี่แก้วครับ พอดีผมนึกขึ้นได้ว่าแม่ผมฝากซื้อปลากระป๋องตราสามแม่ครัวให้ไอ้ด่างข้างบ้านอ่ะครับ ผมขอกลับก่อนนะครับ ลาก่อนครับ”

 

 

 

“อ่ะ อ้าว ธาม อะไรของเขาว่ะ - -“ แก้วร้องขึ้นอย่างงงๆ หึ!! คิดถูกแล้วไอ้น้องที่วิ่งออกไป ก่อนที่ฉันจะโยนนายออกไปเอง ช่วยไม่ได้ อยากมายุ่งกับคนของโทโมะคนนี้เอง

 

 

 

กูหวง รู้ไว้ซะด้วย!! 

 

...............................................................................

 

จบตอนที่สองเเว้วววว ช่วยเม้นเยอะๆให้เขาหน่อยนะถ้าชอบกัน