"Just break ห่างกันซักพัก"

'ช่วงนี้เราห่างกันเกินไปหรือเปล่าฟาง'

เสียงนุ่มทุ้มของป๊อปปี้ทำให้ฟางต้องหันหลังไป

"ป๊อปไม่รู้นะว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา แต่เดี๋ยวนี้ ฟางไม่เหมือนเดิม"ป๊อปปี้เอ่ยราวกับอัดอั้นตันใจมานาน แก้วกับเฟย์รีบชิ่งเข้าไปในห้องซ้อม จึงเหลือเพียงคนสองคนที่อยู่ด้านนอก

"เราต้องคุยกันหน่อยแล้วล่ะฟาง"ป๊อปปี้เอ่ยเรียบๆ ก่อนจะเดินนำไป ฟางได้แต่เดินตามเข้าไปในห้องซ้อมอีกห้องที่ไม่มีคนใช้ไปเงียบๆ


ทั้งสองนั่งเคียงข้างกันติดผนังสีขาว หากแต่สายตาของทั้งสองกลับจ้องมองใบหน้าของอีกฝ่ายผ่านกระจกบานใหญ่ของห้อง


"ฟางยังเหมือนเดิมอยู่รึเปล่า"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

"ฟางก็ยังเหมือนเดิมนี่"เสียงหวานตอบเบาๆ

"เราไม่ได้คุยกันจะเดือนแล้วนะฟางตั้งแต่ฟางรับงานนั่น"

"..."

"ป๊อปไม่รู้ว่าฟางคิดอะไรอยู่ ถึงได้บอกว่าเราคุยกันไม่ได้ แต่ฟางอัพรูปกับคนอื่นลงอินสตาแกรมได้"

"..."

"ป๊อปไม่รู้เลยว่าอยู่ตรงนั้นฟางเป็นยังไงบ้าง แต่หลายๆคนรู้"

"..."

"ในขณะที่ป๊อปกับฟางห่างกันขนาดนี้ แต่กับไอนั่น ฟางเดินกอดคอกับมันไปได้อย่างสบายใจ"

"..."

"ป๊อปไม่รู้ว่าทำไมฟางถึงได้ยอมให้ไอนั่นแตะเนื้อต้องตัวขนาดนั้น ในขณะที่ป๊อปไม่มีโอกาสแม้จะคุยกับฟางด้วยซ้ำ"

"..."

"ป๊อปยังมีค่าในสายตาฟางอยู่รึเปล่า"

เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเจ็บปวดใจ นัยต์ตาคมปิดลงราวกับเก็บซ่อนความรู้สึกภายในที่มันอ่อนไหวที่สุดไว้


"ฟางไม่รู้ว่าทำไมป๊อปถึงพูดแบบนี้ แต่ป๊อปเป็นคนสำคัญ คนพิเศษ ของฟางเสมอนะ"ร่างเล็กเอ่ยทั้งน้ำตา เธอไม่เคยนึกเลย ว่างานของเธอจะทำให้ระหว่างเธอกับเขาเปลี่ยนไป แต่อย่างที่ป๊อปปี้ว่ามามันก็ถูกจริงๆ

"ฟางไม่ได้อยากให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้น"

"..."

"ป๊อปจะให้ฟางทำยังไง"ร่างเล็กเอ่ยอย่างไร้หนทาง
ความสัมพันธ์แบบ'คนพิเศษ'ของเค้ากับเธอมันช่างก้ำกึ่งเหลือเกิน

"ป๊อปก็รู้ว่าฟางไม่อยากให้เรื่องของเรามันมีผลต่องาน

ใช่เธอตั้งใจไว้แต่เเรกว่าเธอจะตั้งใจเรียนเเละทำงานไปด้วพร้อมๆกัน เเต่เมื่อมีเรื่องของป๊อปปี้เข้ามา เธอก็ไม่อยากให้มันทำให้งานของเธอเสียไป

ความรักกับงานมันไปด้วยกันไม่ได้จริงๆหรอ???


ร่างสูงลุกขึ้นยืน มือบางรีบรั้งมือเรียวใหญ่ไว้ ป๊อปปี้มองมือบางของฟางที่จับมือเค้าอยู่ด้วยแววตาอบอุ่น ก่อนจะกระชับมือบางเบา


"ป๊อปก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าป๊อปจะทำยังไง"ร่างเล็กยืนขึ้นจ้องหน้าหล่อเหลาแสนมีเสน่ห์ของร่างสูงด้วยสายตาเจ็บปวดไม่แพ้กัน

"ฟางขอโทษ"

"ฟางไม่ผิดหรอก ป๊อปเข้าใจ"ร่างสูงคลี่ยิ้มบางๆ มือทั้งสองยังจับกันไม่ปล่อย อยากจะจับ อยากจะรั้งไว้ ไม่อยาก ไม่อยากที่จะปล่อยคนตรงหน้าไป...



"ป๊อปไม่อยากพูดคำนี้เลยฟาง"นัยต์ตาคมหลับลงอย่างเจ็บปวด. แต่ถึงจะเจ็บปวด เราก็ต้องยอมรับความจริง... ความจริงที่ไม่อยากจะยอมรับ


"เราห่างกันซักพักเถอะฟาง"

"ป๊อป..."

"ป๊อปให้โอกาสฟางไปคิดทบทวน เรื่องระหว่างเรา และไปถ่ายหนังให้เสร็จ ไปจัดการกับสิ่งที่ทำให้เราห่างกันให้เรียบร้อย แล้วเรา ค่อยมาคุยเรื่องนี้กันอีกที...ดีมั้ย"ป๊อปปี้เอ่ยทั้งๆที่ปวดหนึบไปทั้งใจ คนตัวเล็กตรงหน้ามีอิทธิพล่อเค้าเหลือเกิน


"ถ้าป๊อปอยากได้แบบนั้น ฟางก็ตามใจป๊อป"เสียงหวานเอ่ยพร้อมน้ำตาที่ไหลริน หากแต่มือทั้งสองยังไม่ยอมปล่อยออกจากกัน
ทั้งสองยอมรับความจริงที่ว่า การปล่อยมือจากคนตรงหร้า มีนช่างลำบากเหลือเกิน

"ฟาง ไปซ้อมก่อนนะ"

"อือ สู้ๆ"ป๊อปปี้ยิ้มฝืนๆก่อนจะค่อยๆปล่อยมือบาง

"อือ"ริมฝีปากบางถูกครอบครองโดยิมฝีปากเรียวของคนตัวสูง ทั้งสองจูบกันเนิ่นนาน จนสุดท้ายป๊อปปี้ก็ผละออกไป

"I will love you as long as you love me"







##########################

มาอัพแล้วน้าาาาาา

ช่วงนี้อาจจะมาอัพวันเว้นวันนะเพรายุ่งมาก แถมโทรศัพท์ก็ใกล้ไปแล้วด้วย 555

ขอโทษด้วยนะคะที่อาจจะบรรยายความรู้สึกของพี่ฟางไม่ดีเท่าพี่ป๊อป

เพราะในความรู้สกองเรา สายตาพี่ป๊อปมันใช่แน่ๆ แต่พี่ฟางเค้าเป็นคนาหวาน มองใครก็หวานไปหมด

เราเลยไม่แน่ใในฟิลลิ่งฟางเท่าไหร่ แต่พี่ป๊อป ม่นมากกกกกก

555

ขอถามรีดเดอร์หน่อยนะ ว่าอยากได้แบบหวานๆ หรือเศร้าน้ำตาเล็ดกัน

เพราะอยากแ่งทั้งสองแบบ เลือกไม่ถูกเลย

เม้นกันด้วยน้าาาาาา

ขอบคุณค่าาาา