"Just break ห่างกันซักพัก"

 

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

'ห่างกันซักพัก~ห่างกันสักพัก~'

เสียงร้องของสองสาวที่อยู่บนเวที กระทบถึงชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังเตรียมตัวขึ้นคอนเสริต์ได้อย่างไม่ต้องสงสัย

เพื่อนร่วมวงหันมาเลิกคิ้วถามเค้าเหมือนต้องการคำอธิบาย แต่เจ้าตัวกลับยิ้มบางๆตอบไป ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นนิ่งสนิทดังเดิม

ภายใต้สีหน้าเรียบเฉยนั้น ใครจะรู้ว่าภายในจิตใจของเจ้าตัวรู้สึกอย่างไร…

'ป๊อป ขอโทษนะที่ไม่ได้ตอบ ยุ่งมากเลย'

'ไม่เป็นไรๆ เป็นไงบ้างอ่ะ'

'เหนื่อย…'

'โอ๋ๆ สู้ๆครับ'

'เหมือนกันนะ ฟางไปแล้วนะคะ ต้องขึ้นเครื่องแล้ว'

'ครับ'

'เดี๋ยวไม่ได้คุยกันอีกหลายวันเลย ขึ้นดอยล้ะ'

'555 ใช่สิ'

'TToTT'

'คิดถึงนะ รู้มั้ย'

'เหมือนกันนะ รู้มั้ย'

ผมไล่อ่านข้อความที่คุยไลน์กับฟางไปเรื่อยๆ ปรกติเราก็คุยกันตลอด ถึงจะยุ่ง แต่ก็จะทิ้งเมสเซจไว้ให้อีกฝ่ายเสมอ

แต่ตอนนี้ ตั้งแต่ฟางรับงานหนังเรื่อง love is ความสัมพันธ์ระหว่างเรา…ก็เปลี่ยนไป

ผมยอมรับ ผมรักฟาง

รักจนหมดหัวใจ

หลงรักรอยยิ้มของเธอ

หลงรักเสียงหวานๆของเธอ

หลงรักนัยต์ตาคู่สวยที่แสนมีเสน่ห์ของเธอ

หลงรักร่างเล็กๆน่ากอดน่าทะนุถนอม

หลงรัก…หลงรักทุกอย่างที่เป็นเธอ

แต่แน่นอน ผมไม่เคยบอกเธอ...

แต่ถึงผมไม่บอก ผมก็รู้ว่าเธอรู้ และผมก็รู้ ว่าฟางก็…รักผม

ไม่ต้องถามว่าทำไมถึงรู้ เพราะทุกอย่างระหว่างเรา มันคือคำว่า'ใช่เธอ'

เราอยู่ด้วยกันมาตลอด คุยกันทุกวัน ขนาดอยู่ต่างประเทศยังไปสวีตกันได้

แต่ทุกวันนี้ ฟางยุ่งมาก ยุ่งมากเสียจน…

ไม่มีเวลาให้ผม

ผมไม่รู้ ว่าผู้ชายที่ชื่อเต้ย คิดอะไรกับฟางมั้ย ทำอะไรฟางรึเปล่า แล้วฟางอยู่ตรงนั้นเป็นยังไง หวั่นไหวบ้างมั้ย ยัง'รัก'ผู้ชายคนนี้อยู่รึเปล่า

แต่ที่ผมรู้ คือ ฟางกับผมไม่ได้คุยกันนานแล้ว และ ระหว่างเรากำลังเปลี่ยนไป...

ผมยิ้มดีใจเมื่อเห็นร่างเล็กเดินเข้ามาในห้องประชุมที่เราทั้งหมดมาคุยกันเรื่องคอนเสริต์ที่จะเกิดขึ้น ฟางยิ้มหวานให้ผมก่อนจะนั่งลงตรงกลางระหว่างเฟย์กับแก้ว แล้วการประชุมก็เริ่มขึ้น

เฟย์ฟางแก้วและพวกผมเคโอติก(ที่ขาดจงเบ)มากินข้าวและคุยแลกเปลี่ยนกันอย่างสนุกสนาน ก่อนจะแยกย้ายกันกลับ เหลือเพียงผมกับฟางที่นั่งเคียงข้างกัน…

เราสบตากันเงียบๆ มือบางของฟางกับมือผมแอบสัมผัสกันเบาๆอยู่ใต้โต๊ะ ฟางเอนตัวซบไหล่ผมก่อนจะเอ่ยขึ้น

"ไปส่งฟางที่กองหน่อยสิ"

"วันนี้ยังมีงานอีกหรอ"

"อือ"ฟางตอบรับ ผมถอนหายใจ กะว่าจะอยู่กับฟางให้หายคิดถึง แต่คนตัวเล็กกลับไม่ว่างซะนี่

"งั้นก็ไปกันเถอะ"ผมพยักหน้ากับคนตัวเล็กพร้อมหยิบกระเป๋าเธอมาถือ

"ป๊อปฟางถือเองดีกว่านะ"ฟางดึงกระเป๋าไปจากมือผมก่อนจะเดินนำไป

ผมมองร่างเล็กที่เดินอยู่ข้างหน้าและกระเป๋าที่หลุดจากมือไปด้วยความรู้สึกใจหวิวแปลกๆ ใช่แล้ว ฟางกำลังห่างผมไปเรื่อยๆ ห่างกันขึ้นทุกวันๆ

.....

....

...

..

.

"ไปซ้อมกันๆ"แก้วโอบไหล่ฟางเตรียมเข้าซ้อม คนตัวเล็กกลับไม่มีทีท่าหันมาหาผม คุยกับผมแม้แต่นิดเดียวตั้งแต่เจอกัน และมันก็เป็นแบบนี้มาซักพักแล้ว เพระเราก็ต่างซ้อมหนักด้วยกันทั้งคู่ อีกทั้งเมื่อซ้อมเสร็จฟางก็ต้องไปถ่ายหนังต่อ เราได้คุยกันได้เล่นกันไม่นาน ผมเองก็ไม่เคยคิดว่าระยะห่างและงานจะทำให้เราเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้

ผมตัดสินใจตะโกนสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจนานนับเดือนออกไป

สิ่งที่ฟางลืม…

สิ่งที่ฟางอาจไม่เคยคิด…

สิ่งที่ทำให้ระหว่างเราเปลี่ยนไป…

"ช่วงนี้เราห่างกันเกินไปหรือเปล่าฟาง"