[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”

by nooonaa

 

 

 

How much? 03 : หมดค่า

 

 

 

รถยนต์สีดำคันหรูกำลังเคลื่อนตัวตามท้องถนนช้าๆ เพื่อระวังความปลอดภัยให้กับคนในรถโดยฝีมือการขับของคุณดูจุน  และมีคุณดงอุนนั่งอยู่ข้างๆคนขับ    แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกร้อนใจอย่างไงไม่รู้  เหมือนอยากจะให้มันไปถึงที่หมายเร็วๆ อยากจะไปถึงนั่นแล้วก็ได้เจอคุณลุงสักที

 

ผมอยากเจอเขาแล้วก็รู้ว่าเขาปลอดภัย

 

ผมพยายามสลัดความคิดที่มีอยู่ในหัวออกก่อนจะหันไปมองใบหน้าของคนด้านข้างซึ่งมันนิ่งสนิทแถมบรรยากาศในรถยังเงียบจนผมได้ยินเสียงแอร์ที่กำลังทำงาน ทำไมคุณจุนฮยองถึงดูน่ากลัวเวลาทำหน้านิ่งแบบนี้  ทั้งๆที่ใบหน้านี้กลับหล่อจนสาวๆใฝ่ฝันที่อยากจะได้ครอบครองแน่ ผมเชื่อแบบนั้น แต่นี่มันกับนิ่งมากเกินไป

 

แค่ระยะห่างเพียงคืบแต่กลับทำให้ผมรู้สึกโดดเดี่ยว

 

น่ากลัว...ผู้ชายคนนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว  แค่เขาเงียบเท่านั้นเอง

 

ไม่นานรถของเราก็มาจอดที่หน้าโรงแรมๆโรงแรมหนึ่ง  ซึ่งแค่มองภายนอกก็รู้ได้เลยว่ามันต้องเป็นโรงแรมห้าดาวชัวร์  แถมแขกที่มาพักนั้นก็มีแต่คนมีเงิน เพราะที่นี่มีคาสิโนอยู่ในตัวด้วย  มันถึงดูใหญ่โตขนาดนี้  แล้วที่สำคัญ...มันเป็นที่ที่ผมถูกขาย

 

มันชวนอ้วกที่สุด

 

ความรู้สึกที่ไม่อยากจะกลับมาที่นี่อีก

 

ผมรู้สึกผะอืดผะอมเป็นที่สุดก่อนประตูรถฝั่งคุณจุนฮยองจะถูกเปิดออกโดยฝีมือคุณดูจุน  ร่างหนาพยักหน้าให้ผมเป็นการบอกว่าถึงแล้วก่อนก้าวลงจากรถช้าๆ  ฝ่ามือหนากระชับเสื้อสูทให้เรียบร้อยก่อนจะยื่นมารับผมที่กำลังลงตามไป  ตอนนี้หัวใจที่ตุ่มๆต่อมๆผิดปกติของผมนั้นทำเอาผมอยากจะบ้าตายแต่ก็พยายามทำตัวปกติให้ได้มากที่สุด  เพื่อที่ผมจะได้เจอคุณลุงสักที

 

ไม่นานมือหนาของคุณจุนฮยองก็ดันตัวผมให้ออกเดินพร้อมๆกันแต่มันกลับไม่ยอมถอนออก  มันถูกวางบนเอวของผมแล้วดึงเข้าหาตัว ตัวผมนั้นแข็งไปชั่วขณะเมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้เพราะไม่เคยมีใครมากอดผมสักคนแล้วยิ่งเป็นผู้ชายที่เพิ่งสัมผัสผมไปเมื่อคืน...มันยิ่งน่าขนลุก  ผมเลยเลือกที่จะเบี่ยงตัวหนีจากมือนั้นทันที

 

“ปล่อยเถอะครับ”  แต่ทันทีที่ผมเอ่ยปากบอก  คิ้วเข้มสวยก็ขมวดเข้าหากันทันที  ซึ่งผมรู้สึกได้ว่าอีกคนกำลังไม่สบอารมณ์

 

“ผมขอโทษ....”

 

“ท่านประธานครับ ให้ผมเข้าไปด้วยเถอะครับ ข้างในมันอันตรายเกินไป” เสียงของคุณดูจุนดังช่วยชีวิตผมได้ทันเวลาเมื่อผมเริ่มทำอะไรไม่ถูกก่อนใบหน้าหล่อจะละจากผมแล้วหันไปหา

 

“อยู่นี่แหละ แต่ถ้าผิดสังเกตก็จัดการได้เลย  ฉันอนุญาต”  เสียงทุ้มสั่งเบาๆแต่กลับหนักแน่นจนคุณดูจุนต้องทำตาม

 

เพราะเป็นคนสำคัญสินะถึงได้เป็นห่วงขนาดนี้

 

“ฝากท่านประธานด้วยดงอุน”

 

“อืม...”

 

“เข้าไปข้างในกันเถอะ ฉันเสียเวลามามากพอแล้ว”  เมื่อสิ้นเสียงคำสั่งร่างหนาก็ออกตัวเดินทันทีโดยไม่รอผมเลยสักนิด  ผมเลยรีบวิ่งตามขายาวนั้นไปแต่ก็ยังช้ากว่าอยู่ดี  มันเลยทำให้ผมต้องกึ่งวิ่งกึ่งเดินจนเหนื่อยหอบ

 

นี่เป็นเพราะว่าผมขัดใจเขาใช่ไหม

 

“คุณไม่ควรจะขัดใจท่านประธาน” อยู่ๆตนข้างหลังก็เอ่ยขึ้นเมื่อผมเริ่มลดความเร็ว  ผมชะงักกึกทันทีที่ได้ยินก่อนจะหันไปหา

 

“ทำไมละครับ...”

 

ทำไมผมจะทำไม่ได้  ในเมื่อสิ่งที่เขาจะทำมันไม่สมควรที่ผู้ชายจะทำกัน

 

“เพราะคุณกำลังทำให้ท่านโกรธ แล้วถ้าท่านโกรธ....คุณนั่นแหละที่จะเดือดร้อน”

 

เดือดร้อน!!

 

แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ถามอีกเสียงทุ้มเย็นเชียบก็เรียกผมซะก่อน

 

“ฮยองซึง!!” น้ำเสียงดุทำเอาผมสะดุ้งเฮือกก่อนจะรีบวิ่งไปหาร่างหนาทันที แต่พอผมกำลังวิ่งไปนั้นผมกลับเห็นใครบางคนที่ผมอยากเจอมากที่สุดตอนนี้แทน

 

“คุณลุง!!” ผมเปลี่ยนทิศทางทันทีก่อนจะวิ่งเข้ากอดร่างท้วมที่ผมเฝ้าคิดถึงตลอดวัน มือใหญ่เองก็ยกขึ้นมาลูบหัวผมไปเบาๆ

 

“มาแล้วหรอลูก ลุงดีใจมากเลย”

 

ผมก็ดีใจครับ

 

“ดีใจที่ตัวเองไม่ต้องตายสินะ” คำพูดเสียดสีทำเอาร่างท้วมสะอึกก้อนใหญ่จนใบหน้าเรียวนั้นซีดเซียวก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

 

“ทำไมพูดอย่างนั้นละครับคุณยง” คุณลุงดันผมออกห่างก่อนมือหนาจะดึงผมกลับมาหาตัว  ทำให้ตอนนี้เหมือนคุณจุนฮยองกำลังกอดผมอยู่อย่างแน่น แต่ผมกลับรู้สึกดีทันทีที่เห็นใครอีกคนที่พูดประโยคนั้น

 

“คิมแชชู”

 

ผู้ชายที่จับผมเข้ากรง...แล้วออกแร่ขาย

 

น่าขยะแขยงที่สุด

 

“เรียกผมห้วนๆเชียวคุณยง ไม่คิดจะให้เกียรติ์ผมหน่อยรึไง”

 

“ฉันให้เกียรติ์เฉพาะคน....ไม่ ใช่ หมา” คุณจุนฮยองเน้นเสียงในตอนท้ายจนคนที่ถูกว่าแบบนั้นตัวสั่นก่อนมือใหญ่จะกำเข้าหากันจนแน่นด้วยความโกรธเหมือนพร้อมที่จะพุ่งเข้าใส่อีกคน ณ เดี๋ยวนั้น แต่มันก็ถูกขัดขึ้นทันทีที่ปากดำคล้ำจากการสูบบุหรี่จัดนั้นจะเปิดออกพูด

 

“เรามาเข้าเรื่องกันเถอะ ฉันอยากจะออกไปจากที่โสมมตรงนี้แล้ว”

 

“โรงแรมของผมนั้นได้การยอมรับจากคนมากมายว่าดีที่สุดในประเทศ  แล้วมันจะโสมมได้อย่างไรกัน  คุณพูดแบบนี้ผมฟ้องได้นะ”

 

“หึ ถ้าคิดว่าผมสนก็ฟ้องมาสิ แล้วผมจะยอมเล่นด้วย” ยิ่งต่อปากต่อคำกับร่างหนาคุณคิมก็ยิ่งแต่จะแพ้แล้วก็ยิ่งจะโกรธมากขึ้น แต่ก็ยังสามารถระงับอารมณ์ได้ดีทีเดียว พออีกคนไม่ต่อปากกลับร่างหนาก็เดินไปนั่งบนโซฟากว้างก่อนจะรั้งตัวผมลงนั่งบนตักกว้างนั้นตามซึ่งผมเองก็ยอมทำตามง่ายๆ เพราะผมกลัวที่จะห่างจากเขาจริงๆในตอนนี้

 

“เข้าเรื่องสักที  เสียเวลามามากแล้ว”

 

“ก็ดี คุณจะได้ไปจากที่สักที ผมต้องการตัวฮยองซึงกลับ  แต่ไม่ต้องกลัวว่าคุณจะขาดทุน  เพราะผมจะจ่ายสามร้อยล้านคืนแล้วก็ค่าเสียเวลาเพิ่มอีกห้าสิบล้าน  คุณโอเคไหมคุณยง” เมื่อคุณคิมพูดจบก็มีผู้ชายชุดดำน่ากลัวเดินถือกระเป๋าเดินทางเข้ามาข้างในห้องที่พวกเราอยู่ก่อนจะเปิดมันออก

 

เงินสดทั้งกระเป๋า!!

 

มันคงเป็นจำนวนที่เขาพูดเมื่อกี้แน่

 

แต่ยิ่งผมเห็นแบบนั้นผมก็กลับรู้สึกกลัวมากขึ้นไปอีก เพราะคุณยงคงยอมรับเงื่อนไขแน่  เงินต้องมากมายขนาดนั้นใครจะยอมเสียเพราะผมกัน  เพราะผมมันไม่มีค่าอะไรเลยถ้าเทียบกับเงินมากมายเหล่านั้น

 

“ล่อตาล่อใจมาก...ผมชอบ แต่ผมขอค่าเสียเวลาเพิ่มเป็นสี่ร้อยล้านพร้อมกรรมสิทธิ์การกู้เงินของจุนกอนที่ยืมคุณไปให้ผม โอเคไหม”

 

กรรมสิทธิ์การกู้เงินของคุณลุงหรอ  นี่คุณคิดจะทำอะไรกันแน่

 

แล้วคุณจะยกผมให้เขาจริงๆงั้นหรอถึงได้ต่อรองแบบนั้น

 

สุดท้ายคุณมันก็ซาตานดีๆนี่เอง  ผมไม่น่ารู้สึกดีกับคุณเลย  ไม่น่าจริงๆ

 

“ก็ได้  เอามันมาทีสิ” คุณคิมรีบหันไปบอกลูกน้องทันทีก่อนจะยืนมือมาหาผม

 

“มาหาฉันสิ”  ผมมองมันอย่างรังเกลียดก่อนจะหันมามองใบหน้าหล่อที่เอาแต่ตีหน้านิ่งไม่ยอมพูดอะไร

 

มันเป็นเพราะคุณได้ผมแล้วงั้นสิ ผมเลยหมดค่า

 

นั่นสินะ...ผมก็ควรจะไป

 

“มาสิฮยอนซึง... มาอยู่กับฉัน  แล้วเธอก็จะสบาย” สบายหรือตายกันแน่  ผมไม่ได้โง่นะที่จะไม่รู้ว่าคุณจะทำอะไรกับผมต่อไป  ถ้าผมไปผมก็กลายเป็นทาสดีๆนี่เอง

 

แต่ว่ามันก็ไม่ได้ต่างจากตอนนี้นี่  เพราะถึงผมไม่ยอมไป  ผมก็ต้องใช้หนี้ด้วยร่างกายอยู่ดี..

 

ทำไมกัน  ทำไมผมถึงต้องมาเผชิญเรื่องเลวนร้ายของคนเลวๆพวกนี้...ทำไมกัน

 

“ฮยอนซึง  ทำตามที่คุณคิมเขาบอกสิ หลานก็จะได้มีคนอุปถัมภ์เลี้ยงดูอย่างดีแล้วลุงก็จะได้ไม่ตาย”

 

นี่ลุงคิดถึงความสุขของผมหรือของลุงเองกันแน่  ถึงอยากให้ผมไปที่ที่เป็นนรกแบบนั้น

 

หรือเพราะผมเป็นได้แค่ตัวใช้หนี้ให้ลุง...ผมมีค่าแค่นั้นใช่ไหม

 

“มาสิฮยองซึง  มากับฉัน”

 

นั่นสิ...ในเมื่อผมไม่มีค่าก็ควรทำตัวให้มีค่า  อย่างนั้นมันก็มีค่ากับลุงของผมที่ท่านจะได้ไม่ต้องตาย

 

 

 

 

 

<><><><><><><><><><><><><><><><><><> 

 

130815

 

 

 

อีโจ๊กเลว ได้สวยแล้วทิ้งเอาเงิน ชิชิ