[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”
8.1
เขียนโดย 
nooonaa
วันที่ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 23.54 น.
38 chapter
12 วิจารณ์
83.91K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 26 ตุลาคม พ.ศ. 2556 20.25 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
3) How much? 02 : แปลกๆ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
By nooonaa
How much? 02 : แปลกๆ
รู้สึก...หิวน้ำ
ทำไมคอผมมันถึงแห้งพรากขนาดนี้
ผมพยายามดันตัวเองขึ้นจากเตียงช้าๆเพราะยังรู้สึกเจ็บที่ช่วงล่างอยู่ก่อนจะก้าวลงจากเตียง แต่เพียงแค่บั้นท้ายสัมผัสกับเบาะมันก็เจ็บแปล็บจนแทบขาดใจ เมื่อเช้า...พอเขาคนนั้นคุยเรื่องการใช้หนี้กับผมเสร็จก็ปล่อยให้ผมได้อยู่คนเดียวทั้งวัน ผมคิดเรื่องที่เกิดจนปวดหัวก็ยังหาทางแก้เรื่องนี้ไม่ได้ เรื่องมันใหญ่โตเกินไปที่เด็กอย่างผมจะแก้มันได้...
เมื่อเดินมาถึงห้องครัวก็เห็นอาหารมากมายวางอยู่บนโต๊ะทานข้าว ผมมองมันด้วยความรู้สึกสะอิดสะเอียนเต็มทน ไม่อยากแม้แต่เกี่ยวข้องกับคนนั้น...ถึงเขาจะใจดีหาข้าวหาปลามาให้
เพราะผมเกลียดผู้ชายคนนนี้...เกลียดที่แย่งความภาคภูมิใจของผมไปหมด
หมดแล้วตอนนี้...ทั้งศักดิ์ศรี อิสระเสรี และความเป็นคน ผมหมดกับเขาไปกับแค่คืนเดียว แล้วทุกอย่างของผมก็ตกเป็นของเขา ยิ่งเงินมากกว่าแปดร้อยล้านวอนนั้นอีก ให้เวลาผมทั้งชีวิตผมก็ไม่สามารถหาคืนเขาได้หรอก เพราะมันพอกพูนมากมายขนาดนั้นทุกวัน
ผมเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำขึ้นมาก่อนจะเทน้ำเย็นใส่ลงไปช้าๆ แค่แรงเพียงรินน้ำผมยังไม่มีเลยตอนนี้ มันเหมือนผมกำลังจะขาดใจยังไงไม่รู้
"หายดีแล้วรึไง!"
อ๊ะ!
เพล้ง!!!
เสียงแก้วตกกระแทกพื้นเมื่อผมเผลอปล่อยมันออกจากมือด้วยความตกใจที่เสียงทุ้มนั้นดังอยู่ข้างหลัง ใจผมสั่นระรัวเมื่อเห็นอีกคนเดินย่างก้าวเข้ามาใกล้
อีกนิดเดียวก็จะถึงตัวแล้ว
อ๊ะ
ผมผงะถอยหลังทันทีที่มือหนาจะเข้ามาแตะตัวผมก่อนล้มลงไปกองกับพื้นเมื่อแรงที่จะทรงตัวแทบไม่มีก่อนที่เขาจะชักมือกลับ
"จะกินน้ำรึไง"
"ขะ ขอโทษครับ" ผมรีบกล่าวคำขอโทษที่ทำแก้วใบสวยนั้นแตกก่อนจะก้มลงเก็บ แต่ตาผมก็พร่ามันด้วยหยาดน้ำตาของความรู้สึกกลัวจนไม่รู้ว่าเศษแก้วมันอยู่ตรงไหน ทำให้มือของผมแตะเข้ากับเหลี่ยมคมจนเลือดออก
"อ๊ะ! เจ็บ!!"
ผมรีบชักมือออกมาทันทีก่อนที่เลือดจะไหลเป็นทางยาว แต่ไม่ทันที่ผมจะได้ห้ามเลือดอีกคนก็คว้ามือผมไปดูอย่างรวดเร็ว
"เป็นไงบ้าง ไม่ต้องไปเก็บหรอก ให้แม่บ้านเขามาจัดการเถอะ" เสียงทุ้มนั้นถามผมอย่างรวดเร็วเหมือนจะเป็นห่วง แต่ซาตานอย่างเขาน่ะหรอที่จะมีความรู้สึกแบบนั้น
เขาต้องการให้ผมตายใจแน่
"ผมไม่เป็นอะไร" ผมชักมือกลับทันทีก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างฉับพลัน แต่มันกลับทำให้ผมหน้ามืดจนขาอ่อนแรงแล้วทรุดฮวบลงกับพื้นแต่ไม่ทันที่ร่างของผมจะถึงก็มีมือหนาคว้าเข้าที่เอวของผมไว้แล้วดึงเข้าหาตัวได้ทันเวลา
"อ๊ะ...ปล่อย!" ผมพยายามดันเขาออกด้วยความรังเกียจแต่อีกคนกลับรวบมือทั้งสองข้างด้วยฝ่ามือเดียวแล้วดุผมเสียงเข้ม
"อย่ามาทำอวดเก่งกับฉัน เอ๊ะ!นาย..." ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรอีกคนก็เอามือมาทาบที่หน้าผากของผมก่อนจะตวาดเสียงดังลั่น
"ตัวร้อนจี๋ขนาดนี้แล้วจะลุกขึ้นมาทำซากอะไรห๊ะ!" เขาดูโกรธมาก...โกรธจนผมรู้สึกกลัวน้ำเสียงและสีหน้าที่ดูดุนั้น ก่อนที่เขาจะอุ้มผมขึ้นจากพื้นแล้วไปที่เตียงนอน
"ผมไม่ได้เป็นอะไร..."
"ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ามาทำเป็นเก่งกับฉัน นอนไป!" เขาดุผมอีกครั้งก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า
ร่างหนาค้นหาอะไรบางอย่างจนทั้งห้องเกลื่อนกลาดไปด้วยเสื้อผ้าและของมากมาย ผมนั่งมองตาปริบๆอย่างสงสัยอยู่นานก่อนที่เสียงร้องดีใจจะดังขึ้นมา
"เจอแล้ว! แล้วทำไมไม่ลงไปซื้อตั้งแต่ตอนแรกวะ!" ริมฝีปากหนาบ่นตัวเองในตอนท้ายจนผมรู้สึกขำ แต่พอสายตาดุนั้นตวัดมามองผมก็ทำเอาต้องกลั้นเงียบ
"หัวเราะอะไรไม่ทราบ"
"อ่า...เปล่าครับ" แค่นี้ก็ต้องดุกันด้วย
"อะนี่ยา...แล้วก็เจลลดไข้" มือหนายื่นมันมาให้ผมก่อนจะร้องห้าม
"เดี๋ยวนะ...มันต้องกินหลังอาหาร" เมื่อสิ้นเสียงทุ้มนั้นเขาก็ดูร้อนรนขึ้นมาทันที ใบหน้าหล่อแบดบอยนั้นหงิกจนน่ากลัวก่อนจะหายออกไปจากห้อง
"รอฉันก่อน อย่าเพิ่งกิน"
แล้วร่างหนาก็หายไปพักใหญ่เลยครับ ผมนั่งมองประตูที่กั้นระหว่างเราสองคนแล้วก็ต้องอมยิ้มเมื่อคิดว่าอีกคนนั้นเป็นห่วงผม
แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอก
เพล้ง!
เคล้ง!
โครม!!
พรึบ!!!
"อะ กินซะ" ไม่นานกลิ่นข้าวต้มร้อนหอมกรุ่มก็โชยเข้ามาเตะจมูกผมอย่างจังก่อนที่ถาดอาหารจะมาวางที่ตักผม ผมมองมันแล้วต้องชะงักค้างเมื่อความรู้สึกแปลกๆมันตีรวนอยู่ในหัว
"กินได้หน่า ฉันไม่ใส่ยาพิษเข้าไปหรอก" ผมละสายตาจากข้าวต้มสีสวยตรงหน้าไปที่ใบหน้าหล่อนั้นก่อนจะเห็นที่ฝ่ามือมีรอยผุพองสีแดงสดเหมือนโดนของร้อนลวก
เป็นเพราะทำข้าวต้มให้ผมงั้นหรอ
ดีใจจัง
"จะกินไม่กิน! มองอยู่นั่นแหละ"
"อ๊ะ กินครับ....ขอบคุณนะครับ ผมแค่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้นายแล้ว...ตั้งแต่พ่อกับแม่ตาย" มันหายไปนานจนผมแทบจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยมีใครมาทำอาหารให้กินตอนป่วย แต่วันนี้มันกลับรู้สึกดีมากถึงแม้คนทำให้จะเป็นเขาคนนี้
"นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ฉันทำให้ใครเหมือนกัน" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างขัดเขินแต่ใบหน้ายังคงนิ่งสงบเหมือนก่อน ผมรู้สึกได้ว่าเขาต้องพยายามเก็กหน้าขนาดไหน แค่นั้นผมอดยิ้มไม่ได้แล้ว
"ขอบคุณนะครับ"
"กินไปเถอะหน่า!" เขาเขินผมจริงๆด้วย
แต่แล้วร่างหนาก็ลุกออกจากเตียงไปแล้วหยิบกล่องยามาดูอีกครั้ง ผมเองก็กินข้าวต้มรสชาติแสนแปลกประหลาดนั้นไปเรื่อยๆก่อนจะเห็นมือหนาค้นหาอะไรบางอย่าง
"ทำอะไรน่ะครับ"
"ไม่มีอะไร" ปากแข็ง!
"ให้ผมช่วยดูให้มั้ยครับ"
"กินไปเถอะหน่า!" ขึ้นเสียงกับผมอีกแล้ว
ผมเลยคว้ายาขึ้นมากินหลังจากกินข้าวต้มเสร็จ ผมก็ยังเห็นเขายังวุ่นกับกล่องนั่นไม่หาย เลยเดินเข้าไปหาแล้วล้มลงนั่งยองๆข้างๆ
"ผมหาให้ครับ"
"เห้ย!!!" แต่อีกคนกลับผงะหงายหลังเหมือนตกใจที่เห็นผม ผมมองแล้วก็ต้องขำ ทำไมไม่เหมือนเมื่อเช้าเลยนะ...แค่ผมไม่สบายทำให้เขาดูเปลี่ยนไปมากขนาดนี้เลยหรอ
หรือว่าเขาเป็นห่วงผม....
เขาคงจะเป็นคนดีก็ได้...ลึกๆแล้วน่ะ
"งั้นหาไปเลย...ยาแก้ผุพองน่ะ" แล้วเขาก็ลุกออกจากตรงนั้นแล้วไปนั่งที่เตียง ผมเลยค้นหายาทาจนเจอยาแก้ผุพองนั้น
"หาเจอแล้วครับ"
"ดี เอามาสิ" มือหนายื่นมารับมันแต่ผมกลับรู้สึกว่าต้องตอบแทนบ้าง เลยคว้ามือนั้นมาแล้วบีบยาลงไปแทน
ดวงตาคมนั้นมองหน้าผมอย่างแปลกใจแต่ก็ยอมให้ผมทาให้ ผมเองก็พยายามลงแรงให้เบาที่สุดก่อนจะเป่าลมใส่แผลนั่น
"หายนะ เพี้ยง!" แค่นี้ก็จะหายเร็วแล้ว
"ทำอะไรน่ะ"
"ลงคาถาไงครับ พ่อชอบทำให้บ่อยๆ แล้วมันจะหายเร็วขึ้น" พ่อชอบทำแบบนี้ให้ผมตอนเด็กๆครับ แล้วมันก็จะหายไวขึ้นจริงๆ
"หึ เด็กนี่เนอะ"
ห๊ะ!
"ไม่ใช่เด็กนะครับ ผมโตแล้ว" ทำไมต้องมาว่าว่าผมเป็นเด็กด้วย ผมเข้ามหาลัยแล้วนะ
พอคิดถึงเรื่องมหาลัย...ผมขาดเรียนมาหลายอาทิตย์แล้ว ถ้าผมไม่ได้ไปเรียนอีก...คงต้องเรียนซ้ำแน่
กริ๊ง.....
อยู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขัดขึ้น ผมหันไปมองโทรศัพท์บ้านที่ดังอยู่บนหัวเตียงก่อนที่อีกคนจะเดินไปรับมัน
"ครับ..." แต่แล้วพอเสียงปลายสายเอ่ยขึ้น อีกคนก็ตวัดสายตามามองผมก่อนจะเอ่ยชื่อของคนที่โทรมา
"จุนกอน"
คุณลุง!!!
"คุณลุงหรอครับ!!!" ผมรีบตรงเข้าหาร่างหนาก่อนจะพยายามคว้าโทรศัพท์นั้นมาแต่ด้วยขนาดตัวที่ต่างกันจึงทำให้ผมตกไปอยู่ในอ้อมกอดนั้นง่ายๆ
"ปล่อยนะครับ"
"หยุด!"
อ๊ะ! ผมเบี่ยงตัวเองจนหลุดออกจากอ้อมกอดนั้นแล้วกดปุ่มสปีคเกอร์ที่โทรศัพท์ทันที
"คุณลุง!!!"
(ฮยอนซึงหรอลูก) คุณลุงจริงๆด้วย
"คุณลุงอยู่ไหนครับ"
(ตอนนี้ลุงกำลังลำบากมากเลย เขาจะฆ่าลุง...ถ้าฮยอนซึงไม่มาที่นี่)
จะฆ่า!!
ติ๊ด
แต่แล้วสปีคเกอร์ก็ถูกกดปิดอีกครั้งก่อนร่างหนาจะคว้าตัวผมขึ้นตักกว้างแล้วจับมือผมไว้แน่น
"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะจุนกอน อ่อ...ฝากทักคนที่ยืนอยู่ข้างหลังนายด้วย!"
คนที่ยืนอยู่ข้างหลัง
"ไม่ต้องมาโกหก ปัญญาเท่าสมองมดอย่างนายคงไม่มีทางหาเบอร์ฉันได้หรอก" ริมฝีปากหนากร่นด่าปลายสายจนมันเงียบไปสักพัก ใจผมเองก็เริ่มเต้นไม่ปกติพออีกคนเริ่มพูด
"จะเอาอะไรนะ...ฮยอนซึงงั้นหรอ ฝันเฟื่องเกินไปรึป่าว...เขาเป็นของฉัน!!"
อะไรกัน นี่เขาคุยอะไรกัน ทำไมผมถึงฟังด้วยไม่ได้
"ไม่จำเป็น...นายก็ตายชดใช้หนี้ไปสิ!"
ติ๊ด
แล้วนิ้วเรียวก็กดตัดสายนั้นทิ้ง ผมเลยรีบหันไปอีกคนทันที
"คุณลุงเป็นยังไงบ้างครับ ทำไมไม่ให้ผมคุยกับเขา" แล้วที่บอกว่าตายชดใช้หนี้ไปนี่มันหมายความว่ายังไง
"นายมองฉันแบบนั้นหมายความว่ายังไง"
"ผมจะไปหาคุณลุง" ผมรีบลุกออกจากตักกว้างนั้นแต่กลับโดนดึงกลับมาที่เดิม
"นายจะไปทำไม ไม่รู้รึไงว่าโดนหลอกน่ะ"
โดนหลอก!
อึก
"รู้สิ...ผมรู้สึกมาตั้งนานแล้วว่ามันแปลกๆ แต่พอคิดว่ามีคุณลุงคนเดียวที่เป็นญาติที่เหลืออยู่มันก็คิดแบบนั้นไม่ลง ผมทิ้งเขาไม่ได้"
ผมถึงกลายสภาพเป็นแบบนี้
"นายกลัวที่จะต้องอยู่คนเดียวงั้นสิ"
ก็คงจะเป็นอย่างนั้น...ผมกลัวที่จะไม่เหลือใครบนโลกใบนี้ก็ได้
"ก็ได้ ฉันจะพานายไปหาจุนกอน"
อึก...จริงหรอ
"ขอบคุณมากครับ ผมขอบคุณคุณจริงๆ"
คุณอาจจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดก็ได้ เพราะคุณช่วยผมทุกอย่างเลย...คุณจุนฮยอง
<><><><><><><><><><><><><><><><><><>
130812
พ่อห้อยศรีหล่ออะ กรี๊ดดดดดด
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7.9 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
