[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”

8.1

เขียนโดย nooonaa

วันที่ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 23.54 น.

38 chapter

12 วิจารณ์

82.87K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 26 ตุลาคม พ.ศ. 2556 20.25 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

5) How much? 04 : ยอม...

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

bz nooonaa

How much? 04 : ยอม...

"ฮยองซึง มากับฉันสิ ฉันจะให้ทุกอย่างกับเธอเลยนะ...ตามที่เธอต้องการ"

"ฮยองซึง ไปกับคุณคิมสิ...ไปสิลูก" คุณลุงเองก็พยายามต้อนผมให้ยอมไป แต่ตอนนี้หัวใจผมกำลังบีบรัดแปลกๆ มันบอกว่าอย่าไปแต่อีกใจก็บอกให้ไปซะเพื่อจะได้มีค่าขึ้นบ้าง แล้วพอผมกลับไปมองใบหน้าหล่อของคนที่ผมนั่งตักอยู่นั้นก็ยังคงมีมือหนาประคองเอวผมอยู่ไม่ยอมปล่อย ทำไมกัน...ทำไมคุณขายผมคืนแล้วยังคงกอดผมอยู่แบบนี้

กอดเหมือนจะรั้งผมไว้

แต่แล้วดวงตาเรียวของเขาก็หันมามองผม มันจ้องผมอยู่อย่างนั้นไม่ยอมเอ่ยปากอะไร แต่สิ่งที่ผมเห็นในดวงตาคู่นั้นเหมือนจะบอกกับผมว่า...อย่าไป

อะไรกันเนี่ย!!! ผมสับสนไปหมดแล้วนะ ทำไมต้องมาต้องการตัวผมขนาดนี้ ทั้งๆที่ผมมันก็แค่เด็กจนๆคนหนึ่งที่ถูกขายเพื่อใช้หนี้ แล้วทำไมต้องสร้างความกดดันกับผมแบบนี้ด้วย

"ฮยองซึง...อย่าทำให้ฉันเสียเวลามากได้มั้ย ฉันอยากได้ความสมัครใจจากเธอนะ จะมาอยู่กับฉันไหม" คุณคิมยังคงใช้ความใจดีเข้าข่ม...พยายามหลอกล่อให้ผมตายใจ แต่ตอนนี้ใจผมมันเอียงไปหาอีกคนมากกว่า

"คุณไม่ต้องการให้ผมใช้หนี้แล้วหรอ" ผมตัดสินใจถามประโยคนั้นหลังจากที่ลังเลอยู่นานกับร่างหนาทันทีที่สมองมันเริ่มมึนตึบ อยากจะรู้จริงๆว่าเขาเบื่อผมแล้วหรอ....แค่คืนเดียวก็เบื่อผมแล้วหรอ

"นายจะได้เป็นอิสระ...ไม่สนใจรึไง" นั่นสิ...ผมจะเป็นอิสระ ใช่!

แต่ผมก็ยังไม่อยากไปกับคุณคิมอยู่ดี

ถึงแม้คุณจุนฮยองจะดูโหดร้าย เลว นิสัยไม่ดีเอาแต่ใจและบ้ากามณ์ แต่เขาก็ใส่ใจผมและก็ดูแลผม ผมสัมผัสได้ว่าเขาก็เป็นคนดีเหมือนกัน

สรุปแล้ว...ผมอยากอยู่กับเขามากกว่าใคร

"แล้วคุณไม่ต้องการผมแล้วหรอ" ผมยังคงถามเขาอีกครั้งเพื่อให้เขาบอกว่าไม่ต้องไป แค่นั้นผมก็คงตัดสินใจได้

"....." อะไรละ ทำไมเอาแต่เงียบแบบนี้

"คุณจุนฮยอง" ผมเอ่ยชื่อเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนจนเกือบไม่มีเสียง แต่นั่นกลับทำให้อีกคนตาโตเหมือนจะตกใจก่อนจะคว้าหน้าผมแล้วประจูบลงมาทันที

"อ๊ะ.."

ผมร้องเสียงหลงเมื่อลิ้นหนาสอดแทรกเข้ามาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวจนผมทำได้แค่กำเสื้อสูทนั้นไว้แน่นเพราะริมฝีปากนั้นมันทำให้ผมอ่อนระทวยใส่ร่างหนาทันที

"เรียกชื่อฉันอีกสิ เรียกอีก.."

"อืม...คุณจุนฮยอง...อ่าาาา"

"ครั้งแรก...ครั้งแรกที่นายเรียกชื่อฉัน"

ครั้งแรก...จริงหรอ

ไม่นานร่างหนาก็ปล่อยผมออกก่อนจะถามผมด้วยน้ำเสียงที่ผิดไปจากเดิม เพราะมันดูไม่เย็นชาเลยสักนิด

"อยากอยู่กับฉันไหม...จางฮยอนซึง"

'อยากอยู่กับฉันไหม'

อยากสิ...ผมรอคำนี้มาตลอดชั่วโมงที่ผ่านมาตั้งนานแล้ว

"อยากครับ ผมอยากอยู่กับคุณ" ถึงจะรู้ว่าการอยู่กับเขาจะต้องแลกด้วยร่างกาย...ผมก็ยอม ดีกว่าต้องกลับไปอยู่ในกรงนั่นอีก

"ได้ยินแล้วใช่ไหม ว่าฮยองซึงอยากอยู่กับฉัน" หลังจากที่ผมตอบ...เขาก็ยิ่งกระชับเอวผมเข้าหาตัวเองมากขึ้นก่อนจะหันไปพูดกับคุณคิม แต่พอผมเห็นใบหน้าที่แดงก่ำของคุณคิมก็ทำเอาขนผมเริ่มลุก

"แกเป็นบ้าอะไรกันห๊ะ! อย่ามาทำให้ฉันเสียเวลานะเว้ย!!!"

พรึบ!!!

อยู่ๆมือหนาก็คว้าเอาปืนสีดำขมับขึ้นมาจ่อทางผมแต่คุณดงอุนก็เข้ามาบังพวกเราไว้แล้วยกปืนขึ้นสวนทันทีเหมือนกัน หัวใจผมเต้นแรงอย่างน่ากลัวแต่กลับมีเสียงกระซิบที่ข้างหูเบาๆ

"ไม่ต้องกลัวไปหรอก"

เพราะคุณอยู่กับผมสินะ...ถึงไม่ต้องกลัว

"อย่าคิดสั้นดีกว่าคุณคิม"

คุณดงอุนเอ่ยเสียงนิ่งแต่หนักแน่นก่อนคุณจุนฮยองจะดันตัวผมให้ลุกขึ้นแล้วดันไปข้างหลังตัวเอง ร่างหนาเดินเข้าไปคุณคิมช้าๆแล้วจ้องตาดำเขม็ง

"คุณนี่ยิ่งกว่าหมาจริงๆสินะ ไม่ได้ดังใจก็ฆ่าทิ้ง ผมนี่สงสารคุณจริง" ร่างหนาไม่พูดเปล่าแต่ดันเดินไปหยิบกระเป๋าเดินทางที่มีเงินมากมายอยู่ในนั้น

"นี่คุณจะทำอะไรคุณยง"

"ผมก็เอาค่าเสียเวลาของผมน่ะสิ หรือคุณคิดจะมีปัญหาอะไรรึไง"

เอื้อก

ผมเห็นลำคอแกร่งของคุณคิมกลืนน้ำลายลงไปเอื้อกใหญ่ก่อนจะเม้มปากตัวเองแน่นเหมือนไม่สามารถทำอะไรคุณจุนฮยองได้

"ฮยองซึง...เรากลับกันเถอะ" พอร่างหนาเห็นอย่างนั้น เขาก็ยื่นมือมาทางผมช้าๆซึ่งผมก็มองมันด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ามันไว้...แค่นี้ผมก็รู้สึกดีขึ้นแล้วละ

"อ่อ...ผมลืมบอกคุณไป ถ้าคิดจะมายุ่งกับของของผมอีก ไม่อย่างนั้น...คุณนั่นแหละที่จะตาย คิมแชชู"

สิ้นเสียงนั้นคุณจุนฮยองก็พาเราออกมาจากตรงนั้นทันที ปล่อยให้คุณคิมโกรธจนหน้าแดงอยู่คนเดียว ผมเองก็เหลือบไปมองคุณลุงของผมที่จ้องผมอยู่ก่อน นันย์ตาตี่นั้นหรี่ลงเหมือนจะบอกอะไรผม แต่ผมกลับทำอะไรไม่ได้นอกจากมอง เพราะร่างหนาดึงมือผมให้เดินตามลูกเดียว

ขอโทษครับคุณลุง...ที่ผมเป็นหลานอกตัญญู แต่ผมก็ทดแทนคุณให้ลุงมากเกินไปแล้วเหมือนกัน

ขอโทษครับ...

"คุณจุนฮยอง...อย่าทำแบบนี้สิครับ อ๊ะ..."

คุณจุน....ฮยอง

ตอนนี้ผมกำลังพยายามเอามือหยาบใหญ่ที่เอาแต่ล้วงเข้าไปในกางเกงผมออก แต่ถึงผมจะพยายามเท่าไหร่มันกลับยิ่งทำให้ผมเสียวตรงท้องน้อยแปลบอย่างประหลาด แล้วตอนนี้ริมฝีปากร้อนก็เอาแต่กดจูบลงมาที่ต้นคอผมอย่างร้อนแรงโดยไม่คำนึงเลยว่า...มีอีกสองคนที่กำลังนั่งอยู่ในรถคันนี้ด้วย

หลังจากที่เราขึ้นรถมาได้คุณจุนฮยองก็จับเอาผมนั่งซ้อนบนตักอย่างรวดเร็วก่อนจะลงมือลอกคราบผมไม่สนใจใคร ซึ่งผมเองก็ทำได้แค่นั่งหอบหายใจแรงได้เท่านั้นเพราะยิ่งมือหนาแตะผมมากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งหมดแรง

"หยุดเถอะครับ...อ๊าาาา " อย่าทำแบบนี้...ผมอายคุณดุจุนกับคุณดงอุน

"อืมมมมมมมม..." แต่ร่างหนากลับเอาแต่ครางหือลูกเดียวแล้วตรงเข้าไซร้จนมันเป็นรอยแดงเต็มหน้าอก พอผมเบี่ยงตัวหนีอีกคนก็เปลี่ยนมาที่กกหูแล้วใช้ลิ้นร้อนละเลงจนขนลุก

"อ๊ะ...พอเถอะครับ ผมอาย..อะ คะคุณดู จะจุน อ๊าาาา คะคุณ...ดงอะอุน อื่อออออ" ผมเปล่งเสียงออกจากลำคอที่แห้งพรากด้วยความยากลำบากสุดๆ ถึงแม้เขาสองคนจะขับรถไปโดยไม่หันกลับมามองผมที่เปลือยเปล่าอยู่ด้านหลังแต่มันก็ยังคงได้ยินเสียงผมครางอยู่ดี

มันน่าอายชะมัด

"ดูจุน ดงอุน"

"ครับท่านประธาน" ทั้งสองขานกลับเมื่อริมฝีปากหนาเลิกตอแยกับช่วงยอดอกผม แต่ทั้งสองก็ยังคงไม่หันมา

ขอบคุณนะครับที่ไม่หันมาข้างหลัง ไม่อย่างนั้นผมคงไม่กล้ามองหน้าคุณอีกแน่

"พวกนายเห็นอะไรรึป่าว"

อะ ทำไมไปถามเขาแบบนั้นกัน

"ไม่ครับ/ไม่ครับท่าน"

"ได้ยินอะไรรึป่าว"

"ไม่ครับ/ไม่ได้ยินครับ"

จริงหรอ...

"ดี...หน้าที่ของนายคือขับรถ ห้ามได้ยินแล้วก็เห็นอะไรเข้าใจไหม"

"ครับท่าน/รับทราบครับ"

"เอาล่ะ. ไม่มีใครเห็นแล้ว...เรามาต่อกันเถอะ จางฮยองซึง"

อ๊ะ....ไม่นะ!

พรึบ!

"อ๊ะ......" ยังไม่ทันที่ผมจะปฏิเสธหรืออะไรอีกคนก็เอานิ้วเรียวสอดแทรกเข้ามาในช่องทางนุ่ม ตัวผมแข็งทื่อกระทันหันก่อนจะจิกมือใหญ่ที่ใช้สอดเข้ามาจนมิด แต่อีกคนกลับไปรู้สึกอะไร ยังคงแทรกเข้าไปจนหมดนิ้ว

"อย่าครับ...อ๊าาาา อื่ออออ" ผมพยายามดันมันออกแต่มันก็เสียวทำให้เผลอกดมือนั้นให้กลับเข้าไปอีก แล้วมันก็เรียกเสียงหึในลำคอทันทีจนผมรู้สึกอาย

"หึ...ชอบหรอ" มะ ไม่ใช่! ผมแค่ผิดทิศทางเท่านั้นเอง

คราวนี้มือหนาเองก็เร่งจังหวะเข้าออกเร็วขึ้นและเร็วขึ้นจนผมต้องหนีบขาเข้าหากันแต่มันก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลยเพราะอีกมือหนึ่งก็ตรงเข้าคว้าแท่งเรียวสีสวยที่กำลังได้อารมณ์เต็มที่

"พอเถอะครับ...พะ พอ อึก" แต่พอด้านหน้าเริ่มสาวช้าๆผมก็แทบจะสลายเป็นละออง ณ ตรงนั้น มันเสียวทั้งข้างหน้าและข้างหลังพร้อมๆกันจนผมต้องกดหน้าไปทางด้านข้างที่มีลำคอแกร่งหอมนั้นอยู่ น้ำตาผมเริ่มไหลไม่เป็นทางเมื่อมันเริ่มเร็วขึ้นจนมันจะใกล้ถึงจุดหมาย

"อ๊ะๆๆ อ๊าาาา คะ คุณ...จะ จุนฮยองงงงง...อ๊ะ!!"

ฉึบ!

"จะถึงแล้วงั้นหรอ" อยู่ดีๆมือหนาทั้งสองข้างนั้นก็หยุดกระทันหันในช่วงสุดท้ายที่ผมจะปล่อย แถมยังใช้นิ้วปิดหัวไว้ไม่ให้ผมปล่อยมันออก มันอึดอัดจนผมแทบบ้าก่อนจะถามผมด้วยน้ำเสียงที่ยียวนที่สุด

"อ๊ะ! ปล่อยเถอะครับ อ๊า..." แบบนี้ผมไม่ไหวหรอก

"หึ...อยากให้ปล่อยงั้นหรอ"

"อื่อๆ" ผมรีบพยักหน้าบอกทันทีแต่ผมกลับได้รับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์กลับมาแทน

"งั้นคืนนี้นายต้องทำให้ฉันปลดปล่อยบ้าง...โอเคมั้ย"

ปลดปล่อยบ้าง...

หมายความว่า...ให้ผมทำแบบที่คุณทำอย่างนั้นนะหรอ

เรื่องแบบนั้น...มันน่าอายจะตาย

"ว่ายังไง"

"อ๊ะ...." แต่แล้วอีกคนก็เริ่มชักแท่งสีสวยอีกครั้งทันทีเมื่อผมไม่ยอมตอบ ผมเลยหยุดตัวเองนิ่งแล้วเริ่มรู้สึกไม่ไหวอีกครั้ง แต่พอผมทำท่าจะไปเขาก็หยุดอีก

"ยังไม่ตอบเลยนะ"

อะ เขาแกล้งผม...เขาจะต้อนผมให้จนมุมแล้วยอมเขาทุกอย่าง...ร้ายกาจที่สุด

"ถ้าช้าเกินฉันเปลี่ยนใจขึ้นมา...เธอคงค้างน่าดู"