[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”

by nooonaa
 
 
 How much? 19 : ใจอ่อน
 
 
+DuSeop+
 
 
"โยซอบ..."
 
"อืม...." เสียงใคร
 
ผมพยายามลืมตาที่หนักอึ้งขึ้นแล้วมองไปรอบๆห้องเพื่อดูว่าตอนนี้ผมตื่นจากความฝันรึยัง แต่แล้วภาพเหตุการณ์นั้นก็ตีเข้าแสกหน้าอย่างจัง จนหัวแทบระเบิด มันจี๊ดขึ้นสมองก่อนน้ำตาจะไหล
 
หมดแล้ว...ชีวิตผม หมดไปแล้ว
 
"โยซอบ! นี่ป๊านะลูก เป็นอะไรไหม" มืออุ่นจับหน้าผมนิ่งก่อนจะพยายามเรียกสติผมกลับคืน แต่ผมก็เอาแต่สะอื้นเป็นวักเป็นเวไม่สนใจใครก่อนที่ปาป๊าจะถามผมอีกครั้ง
 
"มันเกิดอะไรขึ้นโยซอบ ทำไมหนูถึงมีสภาพแบบนี้"
 
หมายถึง...สภาพที่น่าสมเพชใช่ไหม
 
"ผมขอโทษ...ผมขอโทษ" ผมขอโทษที่ปล่อยให้เขามาทำร้ายผมแบบนี้ เพราะผมคนเดียว ที่คิดว่าความรักมันสวยงาม
 
แต่สุดท้ายมันเน่าเฟะต่างหาก
 
"มันเกิดอะไรขึ้น ใครทำอะไรหนู บอกป๊ามาสิ ป๊าจะไปจัดการมัน"
 
"อย่านะครับ ผมผิดเอง เขาไม่ผิดหรอก" แต่ทำไมผมยังปกป้องมันอีก ทั้งๆที่มันไม่เคยเห็นผมอยู่ในสายตาเลย
 
"โถ่ โยซอบ" ป๊าโผเข้ากอดผมที่นอนอยู่บนเตียงก่อนจะลูบหัวเพื่อเป็นการปลอบใจ ผมหลับตาลงช้าๆเมื่อรู้สึกถึงความปลอดภัยก่อนจะหลับลงอีกครั้ง
 
สุดท้ายแล้ว...มันก็ไม่ได้เป็นเพียงแค่ความฝัน
 
 
หนึ่งเดือนผ่านไป
 
"ผมเซ็นต์เอกสารเสร็จเรียบร้อยแล้ว คุณช่วยเอาไปดำเนินการต่อแล้วก็กลางวันนี้ผมจะไปทานข้าวกับลูกค้า ช่วยจองโต๊ะที"
 
"ค่ะ ท่านประธาน"
 
เห้อ...เหนื่อย
 
หลังจากวั้นนั้นที้ผมรักษาตัวหายและเริ่มรู้สึกดีขึ้น ผมก็ขอป๊าเข้ามาทำงานที่บริษัท ซึ่งผมได้เข้ามาดูแลได้เดือนหนึ่งแล้ว ทุกอย่างกำลังเป็นไปด้วยดีกับการเริ่มต้นชีวิตใหม่ของผม
 
เพราะผมจะมัวมาเป็นเด็กเหลือขอ รอคนอื่นมารังแกอีกไม่ได้
 
ตอนนี้ผมกลายเป็นนักธุรกิจใหม่ไฟแรงที่ดูแลห้างสรรพสินค้าทุกที่ในเกาหลี โดยที่ป๊ายังคงคุมโรงแรมและคาสิโนอยู่ ท่านคงยังไม่ไว้ใจผม แต่เพียงแค่นี้ผมก็พอแล้ว
 
ผมจัดการเคลียร์งานทุกอย่างให้เสร็จเพราะตอนกลางวันต้องออกไปพบลูกค้าคนสำคัญและตอนเย็นยังต้องไปงานเลี้ยงเปิดตัวผมในฐานะลูกชายของคิมแชชูที่จะเข้ามารับช่วงกิจการต่อ วันนี้ผมเลยต้องเหนื่อยเป็นพิเศษ
 
พอใกล้ถึงเวลานัดผมก็เดินทางไปที่ภัตราคารสุดหรูของเมืองก่อนจะได้เจอเจ้าของบริษัทแบรนเนมเครื่องหนังที่กำลังครองตลอดเกาหลีอยู่ตอนนี้ เขาเป็นผู้ชายอายุยี่สิบปลายๆแต่ดูภูมิฐานน่าดู แถมยังดูเป็นคนดีอีกด้วย
 
"สวัสดีครับคุณยงฮวา เป็นเกียรติ์อย่างสูงที่คุณมาทานอาหารกลางวันกับผม" ผมยื่นมือหาคนตรงหน้าก่อนจะโค้งเล็กน้อย ชายหนุ่มเองก็ยิ้มให้อย่างเป็นมิตรก่อนจะเชิญผมเข้าข้างใน
 
"เช่นกันครับโยซอบ ผมไม่คิดเลยว่าคุณจะดูเด็กขนาดนี้"
 
"ฮ่าๆ แค่หน้าตาแหละครับ" แต่ตอนนี้ผมเข้มแข็งกว่าเดิมแน่นอน
 
"สมกับคำร่ำลือเลยครับ"
 
"คำร่ำลืออะไรหรอครับ"
 
"ที่คุณเป็นนักธุรกิจใหม่ไฟแรงแต่น่ารักเหมือนเด็กผู้หญิง"
 
ใครมันช่างตั้งให้ผมกันนะ แล้วผมเหมือนเด็กผู้หญิงตรงไหน
 
"แต่คุณคงไม่คิดว่าผมเป็นอย่างนั้นใช่ไหมครับ"
 
"ฮ่าๆ ถึงจะจริงแต่ผมก็ไม่กล้าคิดแบบนั้นหรอกครับ"
 
ขอบคุณนะครับที่ให้เกียรติผมขนาดนี้
 
"ขอบคุณครับ เออ...เรามาสั่งอาหารกันดีกว่าครับ" หลังจากนั่นผมกับเขาก็เริ่มคุยธุรกิจที่จะเขาจะเข้ามาเป็นคู่ค้าส่วนหนึ่งของห้างใหม่ที่ผมจะสร้าง เราตกลงข้อผูกมัดกันระหว่างรออาหารที่จะมา แต่พอคุยๆไปแล้วผมก็รู้ได้ทันที ว่าเขาเป็นคนที่มีสติดีมาก เพราะเขายอมรับข้อเสนอของผมถึงแม้มันจะมีผบกระทบต่อบริษัทเขา เขาจะคิดแล้วตอบตกลงโดยที่ผมต้องยอมรับข้อเสนอของเขาเหมือนกัน คงจะเป็นประมานว่า...ต่างคนต่างได้ต่างคนต่างเสีย
 
ผมเริ่มชอบคนแบบนี้แล้วสิ
 
"ขอบคุณมากนะครับสำหรับวันนี้" ผมกล่าวขอบคุณหลังจากทานอาหารเสร็จ เขาเองก็ยิ้มให้
 
"ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณคุณ ผมสนุกมากครับที่ได้คุยกับคุณ"
 
"ฮ่าๆ เช่นกันครับ"
 
"แล้วถ้าวันหลัง...ผมจะได้มีโอกาสมาทานอาหารกับคุณอีกไหม" วันหลังหรอ
 
"ได้เสมอครับ"
 
"ดีจังครับ ถ้าอย่างนั้นคืนนี้...เจอกันนะครับ"
 
"ครับ แล้วเจอกัน" ผมบอกลาเขาเล็กน้อยก่อนจะขึ้นรถของตัวเอง โดยมีร่างสูงคอยยืนส่งจนรถผมเคลื่อนตัวออกไป อย่างน้อยผมก็มีเพื่อนดีๆเพิ่มแล้วหนึ่งคน
 
 
 
 
"โยซอบ...ทางนี้" เสียงปาป๊าเรียกผมทันทีที่ผมมาถึงงานเลี้ยง วันนี้มีแขกมาร่วมงานเยอะแยะไปหมด ทั้งคนดังและนักธุรกิจใหญ่ สงสัยวันนี้คงเป็นงานสำคัญมากกว่าการแนะนำผม
 
"สวัสดีครับ" ผมกล่าวทักทายผู้ร่วมวงสนทนาที่ยืนอยู่ ก่อนทุกคนจะมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
 
"ยังเด็กอยู่เลยนี่" ชินแล้วครับ...กับคำนี้
 
"แต่ลูกชายผมคนนี้ เก่งอย่าบอกใครเชียว" ป๊าตบไหล่ผมสองสามทีแล้วหัวเราะชอบอกชอบใจ ผมเลยทำได้แค่ยิ้มแล้วยืนตอบคำถาม ก่อนเสียงทุ้มของใครบางคนจะทักป๊าของผมจากด้านหลัง
 
"ยินดีด้วยนะครับ คุณคิมแชชู"
 
"มาแล้วหรอคุณยง ผมนึกว่าวันนี้คุณจะไม่มาซะอีก" ผมหันกลับไปมองชายร่างหนาด้านหลังแล้วต้องขมวดคิ้ว นี่มันเจ้าพ่อเงินกู้มหาโหดของเกาหลีนี่ ทำไมถึงมางานนี้ได้
 
"ต้องมาสิครับ คุณเปิดตัวลูกชายสู่วงการนี่ ดูจุน...เอาของขวัญมาหน่อยสิ"
 
ดูจุน!!!
 
ไม่! ขอให้ผมฟังผิด
 
"ครับท่าน" แล้วใครอีกคนที่ผมร้องขออย่าให้ได้เจอกันอีก ตอนนี้กลับมายืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าหล่อที่เอาแต่นิ่งสนิทแต่เย็นชาสุดขีด ผมมองแล้วอยากจะเข้าไปฆ่าผู้ชายคนนี้ให้ตายคามือ ก่อนที่ดวงตาเรียวจะมองมายังผม
 
ผมกับมันสบตากันโดยไม้ได้ตั้งใจ ตัวผมเองก็แข็งทื่อจนทำอะไรไม่ถูก
 
อย่ามามองกูด้วยสายตาแบบนั้น ไอ้คนทุเรศ
 
"ผมขอตัวก่อนนะครับ" ผมหันไปบอกป๊าทันทีก่อนจะหนีออกมาจากตรงนั้น ตอนนี้หัวผมกำลังสับสน แล้วเริ่มปวดจนแทบทรงตัวไม่อยู่ ไม่อยากจะอยู่ที่นี่อีกแล้ว
 
"คุณโยซอบ ใช่คุณจริงๆด้วย" แต่แล้วเสียงนุ่มก็ทักผมจากด้านหลัง ผมจำเสียงเขาได้ เสียงที่ดูอบอุ่นแบบนี้ตลอดเวลา
 
"มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับยงฮวา"
 
"เมื่อกี้ครับ พอดีเห็นคุณแวบๆเลยตามมา" นี่ตามผมมางั้นหรอ
 
"มีอะไรกับผมรึป่าวครับ หรือว่าเรื่องข้อตกลงเมื่อตอนกลางวัน"
 
"ฮ่าๆ นี่ผมเหมือนคนเครียดขนาดนั้นเลยหรอครับ ผมแค่อยากเจอคุณอีก" คุณพูดแบบนี้...มันแปลกๆอยู่นะ
 
"ดูคุณพูดเข้า มันทำให้คนฟังเข้าใจผิดได้นะครับ"
 
"คุณเข้าใจถูกแล้วล่ะ ผมอยากเจอคุณจริงๆ แบบที่ไม่ใช่คุยเรื่องธุรกิจ"
 
เออ...เอาไงต่อละที่นี้
 
"ผมยินดีที่จะได้เป็นเพื่อนคุณเสมออยู่แล้วครับ"
 
"แล้วถ้า...มากกว่านั้นล่ะ"
 
"คุณยงฮวา!" นี่คุณพูดอะไรออกมารู้ตัวรึป่าว นี่ผมเป็นผู้ชายนะ
 
"ผมรู้ว่ามันแปลก แต่ผมเริ่มชอบคุณจริงๆ"
 
บ้าหน่า!
 
"ขอโทษด้วยครับ ผมเป็นผู้ชาย" การที่มีผั้ชายด้วยกันมารู้สึกเกินกว่าเพื่อน มันก็ดูแปลกๆอยู่นะ
 
"อย่าปฏิเสธกันสิครับ เราน่าจะลองคุยกันก่อน"
 
"มันจะดีหรอครับ"
 
"แน่นอนสิ ถ้าอย่างนั้น...เราเริ่มต้นด้วยการที่พรุ่งนี้ผมจะมารับคุณไปดินเนอร์ด้วยนะ" มันเป็นการเริ่มต้นจริงน่ะหรอ
 
"ยังไงคุณก็คงไม่ยอมแพ้"
 
"แน่นอนอยู่แล่ว สองทุ่มเจอกันนะครับ"
 
"ก็ได้ครับ"
 
"คุณหนูครับ คุณท่านเรียกหาครับ" แต่ลูกน้องของป๊าก็มาช่วยชีวิตผมไว้ได้ทัน ผมเลยรีบขอตัวแล้วกลับไปหาป๊า ไม่นานงานเปิดตัวผมก็เริ่มขึ้น ทุกคนต่างอวยพรให้ผมประสบความสำเร็จก่อนงานเลี้ยงจะใกล้จบ ผมเลยขอตัวกลับก่อนเพราะเริ่มเหนื่อยขึ้นมาจริงๆ แต่จะให้กลับบ้านตอนนี้คงไม่ไหวหรอก ผมขอนอนพักที่นี่เลยแล้วกัน
 
หลังจากเปิดห้องเสร็จผมก็รีบขึ้นไปทันที มีสายจากคุณยงฮวาที่โทรมาหลายสายอยู่ แต่ผมก็ไม่คิดจะรับ ตอนนี้ผมเหนื่อยจริงๆ
 
"ชู้โทรมารึไง"
 
อะ!
 
"ดูจุน!" แต่แล้วเสียงเย็นก็ทักผมอย่างเจ็บแสบก่อนมือหนาจะกระชากผมเข้าไปในห้องๆหนึ่ง
 
"ปล่อย!"
 
"ระริกระรี้ดีนักนะ" ทำไมต้องมาพูดทุเรศแบบนั้นกับผมด้วย ผมยังไม่ได้ทำอะไรให้มันสักหน่อย
 
"ปล่อยกูนะเว้ย อย่ามายุ่งกับกู!"
 
"หึ คิดดีแล้วรึไงที่พูดแบบนี้"
 
มึงมันเลว! คิดแต่จะทำร้ายแต่กู
 
"มึงต้องการอะไรอีก กูไม่ใช่เด็กเหลือขอที่รอให้มึงทำร้ายแล้วนะเว้ย!" ผมอุตส่าหนีออกมา เปลี่ยนตัวเองให้ดูเข้มแข็ง แล้วทำไมต้องมาดึงให้ผมลงนรกอีก
 
"นั่นสินะ งั้นต้องเปลี่ยนตำแหน่งให้นายใหม่"
 
"พูดแบบนี้หมายความว่าไง! มึงจะทำอะไรกู!"
 
"ก็รอดูสิ"
 
อึก!  ไม่!
 
สิ้นเสียงอวดดีนั้นมันก็จับผมพลิกให้นอนคว่ำลงกับเตียงหลังใหญ่ ผมรีบตะเกียตะกายออกให้ห่างจากมันแต่มันกลับกดหลังผมให้จมลงไปกับเตียง
 
"ทำในสิ่งที่นายเองก็ชอบไง"
 
"ไม่! อย่า!"
 
แต่มันกลับไม่ฟังคำผมเลยสักนิด มือใหญ่กระชากกางเกงผมลงอย่างหยาบคาย ก่อนจะจับผมพลิกกับมานอนหงายเหมือนเดิม มันดันหน้าอกผมติดเตียงก่อนจะใช้มือหน้าขาทั้งสองข้างผมออกจากกัน มันเคลื่อนตัวเข้ามาอยู่ระหว่างขาแล้วก้มลงมาชิมยอดอกเล็กของผม
 
"อ๊า..อย่านะ! ปล่อย!" มันละเลงลิ้นร้อนไปมาก่อนจะขบมันเล่นจนผมรู้สึกเสียวไปหมด มือใหญ่อีกข้างก็ตรงเข้าบีบเค้นและคลึงจนมันเริ่มแข็ง ผมจิกเล็บลงบนแขนล่ำนั่นแน่นแต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร เพราะมันเริ่มส่งมือร้อนเข้ามากอบกุมแกนเล็กแล้วชักขึ้นชักลงช้าๆ
 
"อ๊ะ...อ๊าาาา อย่า..อึก..ปล่อย นะ" ถึงปากจะบอกให้ปล่อยแต่ร่างกายของผมตอนนี้กลับอ่อนระทวยตามอย่างน่าสมเพช
 
"โยซอบ...อ่าาาา" อย่ามาทำเสียงแบบนั้น ได้โปรด
 
"ดูจุน..." เพราะมันทำให้ผมใจอ่อน
 
ไม่ว่ายังไง...ก็รักสินะ
 
 
 
<><><><><><><><><><><><><><><><>