[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”

by nooonaa

 

 

 

How much? 18 : ชีวิตใหม่

 

 

 

+WoonKwang+

 

 

 

"คุณหมอลีครับ เชิญที่ห้องตรวจหนึ่งหน่อยครับ"

 

"ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้" ผมรีบเก็บเอกสารรายงานผมตรวจร่างกายของคนไข้ก่อนจะหยิบชุดกราวแล้ววิ่งตามพยาบาลหนุ่มไปที่ห้องตรวจ เมื่อไปถึงก็เจอเด็กชายตัวน้อยกำลังกุมท้องด้วยความเจ็บปวด ผมรีบเข้าไปจับไหล่เขาแล้วกดให้ร่างเล็กนอนราบกับเตียง

 

"โอ๊ย...เจ็บ ช่วยผมด้วย ผมเจ็บ"

 

"เดี๋ยวก็หายนะ หมอมาแล้ว" ผมส่งยิ้มให้จนตาหยี๋ ก่อนจะจับเข้าที่ท้องแข็งนั้นช้าๆแล้วเริ่มตรวจดู

 

"โอเค เสร็จแล้ว" ผมบอกกับเด็กน้อยก่อนจะกระซิบบอกพยายาลที่ยืนใกล้

 

"กินเยอะไป เอายาแก้ท้องอืดให้เขาหน่อย"

 

"ครับ"

 

มันเป็นเรื่องปกติของผมไปแล้วครับ ที่จะต้องตรวจเคสเล็กๆแบบนี้ในเมืองเล็กๆ ถึงจะเล็กแต่ก็เป็นเมืองที่มีอากาศสดชื่นมากๆ มันรายล้อมไปด้วยภูเขาและท้องทะเลสีคราม ผู้คนก็ใจดี แบ่งปันพืชผักและของทะเลให้ผมตลอด จนผมแทบจะไม่ต้องเสียเงินเกี่ยวกับค่าอาหารเลยด้วยซ้ำ ยิ่งพวกเขารู้ว่าผมเป็นหมอยิ่งขนอะไรต่อมิอะไรมาให้เยอะแยะ กินกันแทบไม่ไหว แล้วที่สำคัญ...ผมมีความสุขดีที่อยู่ที่นี่ ในที่ๆทุกคนรักผม

 

ผมย้ายมาอยู่ที่นี่ได้เดือนกว่าๆแล้ว ทุกอย่างก็ดูเรียบร้อยดี อาจจะเป็นเพราะได้รับการช่วยเหลือจากคุณจุนฮยองด้วยที่ช่วยหาบ้านสวยๆและที่ทำงานให้ใหม่ แถมสัญญากับผมด้วยว่า จะไม่ให้เขาคนนั้นมายุ่งวุ่นวายกับผมอีก ซึ่งนั่นคือสิ่งที่ผมต้องการ

 

ผมอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ โดยลืมเรื่องของคนที่ทำแต่เรื่องเจ็บปวดให้ผม ถึงตอนนี้จะลืมได้ไม่หมด แต่มันก็ดีกว่าเมื่อก่อน ผมเริ่มยึดงานเป็นหลัก ทำให้ไม่มีเวลาว่างที่จะคิดเรื่องอื่น วันหยุดก็จะออกตรวจตามหมู่บ้านเพื่อฆ่าเวลาให้ตัวเอง แล้วมันก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น

 

"เลิกงานรึยังครับ" และเขาคนนี้ด้วย

 

ที่ทำให้ผมลืมเรื่องต่างๆได้ แค่เพียงเขายิ้ม

 

"ยังเลยครับ ผมต้องดูรายงานก่อน ผมบอกแล้วว่าไม่ต้องมารอรับผม"

 

"ก็ทางมันเปลี่ยว ผมไม่อยากให้คุณหมอกลับคนเดียวนี่ครับ"

 

ทำไมคุณถึงใจดีกับผมขนาดนี้นะ

 

"ใครจะมาทำอะไรผม ผมเป็นผู้ชายนะครับ"

 

"ถ้าเป็นผม...ผมก็คนหนึ่งแล้วล่ะ"

 

"ห๋า! คุณว่าอะไรนะ!" คุณหมายถึงอะไร ถึงผมจะไม่เข้าใจความหมายของมันแจ่มแจ้งสักเท่าไหร่ แต่มันก็ทำให้หน้าผมร้อนได้

 

"ช่างมันเถอะครับ ผมนั่งรอตรงนี้จนกว่าคุณจะทำงานเสร็จดีกว่า แล้วเดี๋ยวเราแวะทานอาหารเย็นก่อนกลับนะครับ" ร่างหนาตัดบทกับผมซะดื้อๆ แต่ผมก็ไม่อยากถามอะไรมากเพราะกลัวที่จะเป็นผมเองที่ตกม้าตาย

 

"แล้ววันนี้คุณไม่เข้าเวรหรอครับ" เขาเป็นทหารเรือครับ ย้ายจากเมืองหลวงแสนวุ่นวายมาประจำการที่นี่ ถึงเขาจะยศถึงพันโทประจำกองทัพเรือของเกาหลี แต่ก็ขอมาช่วยรักษาน่านน้ำฝั่งที่ลำบากที่สุด ผมละนับถือความใจเด็ดของเขาจริงๆ

 

"ไม่ครับ วันนี้ผมว่าง ผมเลยอยากมาหาคุณ"

 

นั่นไง...เอาอีกแล้ว คุณทำแบบนี้บ่อยๆผมจะตายเอานะ

 

ก็เขาเล่นหยอดผมแบบนี้ทุกวัน ทุกเวลา...จนมันอาจจะเกินคำว่าเพื่อน ถ้าผมไม่หยุดมันไว้ แต่ผมก็เจ็บมาเยอะ บางทีตอนนี้มันอาจจะถึงเวลาที่ผมจะพาใครสักคนมาดูแลหัวใจของผม ซึ่งเขาก็ดีมากจนผมรู้สึกดีที่มีเขาอยู่ใกล้ๆ

 

ขอบคุณนะครับที่อยู่ดูแลผม...คุณลีจงฮยอน

 

 

 

"ทานอะไรดีครับ"

 

"อะไรก็ได้ครับ ผมทานได้หมดและ"

 

"ไม่เอาสิครับ คุณทำแต่งานจนลืมทานอะไรแล้ว ผมมองทีไรเห็นแต่กระดูก"

 

"ฮ่าๆ เห็นแต่กระดูกเลยหรอครับ" ทำไมคุณถึงชอบทำให้ผมขำจังนะ

 

"ก็จริงนี่ งั้นเราไปกินเนื้อย่างอร่อยๆกันดีกว่าครับ ร้านนี้ที่สุดของเมืองเลยนะ"

 

"ก็ได้ครับ" เมื่อผมตกลง เขาก็ตีไฟเลี้ยวเข้าไปจอดหน้าร้านเนื้อย่างทันที เขาจะคอยตามใจผมอย่างนี้ตลอด ถึงตัวจะไม่อยู่ก็จะฝากข้อความเป็นห่วงไว้ให้ มันทำให้ผมติดเป็นนิสัยที่ต้องยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าเขาจะส่งอะไรมาให้ ตอนนี้ก็เหมือนกัน เขาดูแลผมทุกอย่างก้าวจริงๆ ต่างจากใครบางคนที่เห็นผมเป็นแค่ที่ระบาย...ความใคร่

 

หึ...น่าสมเพชตัวเอง

 

เลิกคิดถึงเขาเถอะหน่า ผมมาไกลจากโซลขนาดนั้น ผมก็ความจะทิ้งเขาไว้ที่นั่นด้วย ไม่ควรจะคิดถึงมันอีก

 

"คุณหมอครับ เหม่ออะไรหรอ" เขาจับแขนผมเบาๆแต่ก็ทำให้ผมสะดุ้งได้ ผมเลยหันไปยิ้มแล้วถอดเข็มขัดออก

 

"ลงกันเถอะครับ ผมเริ่มหิวแล้ว"

 

"โอเคครับ"

 

เขาก็ไม่คิดที่จะเซ้าซี้อะไรผมมาก เขารู้ว่าผมต้องการเวลาและช่องว่าง แล้วเขาก็รับได้ เขาเคยบอกกับผมว่าเขาจะรอ จนกว่าผมจะเอ่ยปากกับเขาเอง แต่ถ้าถึงตอนนั้น มันก็กลายเป็นว่าผม...เปิดใจให้เขาแล้ว ซึ่งผมไม่รู้ว่ามันจะอีกนานแค่ไหน

 

ผมนี่เห็นแก่ตัวจริงๆ

 

"ลองทานนี่ดูนะครับ สูตรคุณย่าของผม สุกสามสิบเปอร์เซ็นเนื้อนุ่มสุดๆ" หลังจากที่เรานั่งทานกันไม่นาน มือหนาก็คีบเนื้อชิ้นสวยมาวางบนจานผม ผมมองมันแล้วก็ยิ้มเป็นการขอบคุณก่อนจะคีบมันขึ้นมากิน

 

"ผมต้องขอพบคุณย่าคุณสักครั้งแล้วละครับ ดูท่านจะเป็นคนที่น่ารักมากๆ"

 

"ผมไม่ให้คุณพบท่านหรอก เดี๋ยวคุณจะรักท่านมากกว่าผม"

 

"ฮ่าๆ คุณก็พูดเข้า"

 

"แต่ผมจริงจังนะ" น้ำเสียงจริงจังนั้นทำให้ผมนิ่งสนิทก่อนมือใหญ่จะเอื้อมมากุมมือผมที่วางไว้บนโต๊ะ

 

"......"

 

"ผมอยากจะดูแลคุณ อยากทำให้ดวงตาสวยๆของคุณหายเศร้าสักที"

 

อึก!

 

คุณเห็น...คุณรู้ความรู้สึกของผม

 

ปรี๊ดดดดดด

 

เอ๊ะ!

 

แต่แล้วเสียงแตรรถของนอกร้านก็ดังลั่นถนน ผมสะดุ้งตกใจก่อนจะดึงมือตัวเองกลับ พอผมมองออกไปข้างนอกร้านที่เป็นกระจก ก็ต้องขนลุกซู่ เหมือนมีบางอย่างกำลังจับจ้องผมอยู่

 

รู้สึกเหมือน...กำลังถูกสังเกต แต่ข้างนอกร้านกลับไม่มีอะไรอยู่เลยแม้แต่สุนัขตัวเดียว

 

ทำไมกัน...

 

"ไม่อะไรรึป่าวครับ หน้าคุณซีดๆนะ"

 

"เออ...ผมรู้สึกแปลกๆ มันอึดอัดยังไงไม่รู้" ผมยกน้ำขึ้นมาดื่มแก้กระหายแต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้น

 

"ไหวไหมครับ"

 

"ครับ ไหว ทานต่อเถอะครับ" ผมหยิบตะเกียบขึ้นมาใหม่ก่อนจะเริ่มกินต่อ ร่างหนาก็ไม่ว่าอะไรแล้วกลับหันไปย่างเนื้อให้ผม

 

ผมคงคิดมากไปเอง

 

"อันนี้ครับ ตรงโหนกวัวครับ"

 

"ขอบคุณครับ คุณทานบ้างเถอะ ย่างให้แต่ผม"

 

"ก็ผมอยากทำให้นี่ครับ"

 

"งั้นผมย่างคืนคุณบ้างนะ" ผมรีบหยิบที่คีบมาแล้วย่างเนื้อตรงหน้าจนสุก ก่อนจะเอามันไปไว้บนจานของอีกคน

 

"ห่อผักให้ด้วยสิครับ"

 

ห่อผัก?

 

เออ...จะดีหรอ

 

"นะครับ" อีกแล้ว คุณยิ้มแบบนี้อีกแล้ว

 

"มาไม้นี้ตลอด งี้ผมก็ต้องยอมให้คุณตลอดสิ"

 

"นั่นคือสิ่งที่ผมต้องการ"

 

ฉ่า...แก้มผมแดงแน่เลยตอนนี้

 

"คุณจงฮยอน..."

 

"ฮ่าๆๆ ดูคุณทำหน้าเข้าสิครับ เอาหน่าๆผมบอกว่าผมรอได้ก็ต้องรอได้สิ อย่าเครียดนะครับ"

 

"ขอบคุณครับ...."

 

จะมีใครดีเท่าคุณอีกไหม

 

เอ๊ะ!

 

อีกแล้ว!

 

ผมหันไปมองข้างหลังควับอีกครั้งเมื่อรู้สึกถูกจับจ้องอีก ทำไมกัน ทำไมถึงรู้สึกอึดอัดแบบนี้

 

"ผมอิ่มแล้ว...เรากลับกันเถอะครับ" ผมรู้ว่ามันเสียมารยาท แต่มันรู้สึกแย่จริงๆ

 

"ไหวไหมครับ คุณดูเหมือนจะไม่สบายนะ" ฝ่ามืออุ่นมาแตะที่แก้มผมเบาๆก่อนจะเลื่อนลงมาที่คอ

 

"ดูร้อนๆนะครับ"

 

"ไม่เป็นอะไรหรอก ผมโอเค"

 

"งั้นรีบกลับกันเถอะครับ ปะ" เขารีบเดินไปจ่ายเงินแล้วกลับมารับผมขึ้นรถ เราขับกันมาเรื่อยๆโดยไม่พูดอะไรแต่คนด้านข้างก็พยายามจะหันมามองผมตลอด เหมือนเป็นห่วง

 

"ขอบคุณนะครับ" ผมกล่าวขอบคุณคุณจงฮยอนก่อนจะลงจากรถแต่มือหนากลับจับแขนผมเหมือนจะรั้งไว้ ผมหันกลับไปมองด้วยความสงสัยก่อนริมฝีปากสวยจะเข้ามาสัมผัสกับปากผมอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

 

ผมนิ่งค้างเติ่งอย่างตกใจจนทำอะไรไม่ถูก แต่อีกคนก็ยังคนสอดมือเข้ามาทางด้านหลังแล้วดันตัวผมให้ชิดกับเขามากขึ้น ใจผมเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะก่อนลิ้นร้อนจะแตะที่ริมฝีปากผม เป็นการขอทางเพื่อจะเข้าไปเชยชมข้างใน แต่ผมกลับไม่ยอมเปิดจนเขาถอนต้องยอมมันออกช้าๆแล้วเปลี่ยนมาจ้องตาผมนิ่ง ผมเองก็มองเขากลับด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าว ตอนนี้ความรู้สึกของผมมันตีรวนกันข้างในหมดแล้ว ทำไมกัน...ผมเป็นอะไรมากไหม

 

เพราะตอนนี้ผมสับสนไปหมดแล้ว

 

ไม่นานนิ้วเรียวยาวสวยก็ถูกยกขึ้นมาแตะที่แก้มผมเบาๆ มันไล้ไปมาจนผมต้องเอียงแก้มตาม ก่อนจมูกโด่งสวยจะเข้ามาหมายจะหอมผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมกลับเอามือมาบังมันได้ทัน

 

"อย่านะครับ"

 

"...." ดูเขาจะสงสัยในสิ่งที่ผมทำ เพราะคิ้วเรียวสวยนั้นขมวดกันจนจะเป็นปม

 

"เออ...มันดึกแล้ว ละ แล้วพรุ่งนี้คุณต้องฝึกอีก ฝันดีนะครับ"

 

ทำไมผมพูดติดๆขัดๆแบบนี้เนี่ย

 

"ฮ่าๆ คุณนี่น่ารักจริงๆ" แต่ร่างหนากลับหัวเราะร่าอย่างชอบใจ ก่อนเขาจะยอมปล่อยผมออกจากอ้อมแขนของเขา

 

"ผะ ผม...."

 

"ผมคงรุกคุณเร็วไป แต่ผมก็ไม่สามารถบังคับตัวเองได้จริงๆ ผมขอโทษนะครับที่จูบคุณ" พอสิ้นเสียงนุ่ม เขาก็จรดริมฝีปากนุ่มลงมาที่หลังมือผมทั้งสองข้าง ใจผมเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะก่อนจะพยายามดึงมือตัวเองกลับ

 

"ขอเวลาผมหน่อยนะครับ"

 

"ผมรอคุณได้เสมอ..."

 

คุณจะดีกับผมเกินไปแล้ว

 

"ขอบคุณนะครับ"

 

ผมจะพยายามลืมเขาให้ได้ เพื่อคนดีๆอย่างคุณและเพื่อผมจะได้หลุดพ้นจากความเจ็บปวดนี้สักที

 

รอก่อนนะครับคุณจงฮยอน ช่วยรอผู้ชายที่ไร้ค่าคนนี้ด้วย

 

 

 

<><><><><><><><><><><><><><><><><> 

130926