[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”

By nooonaa

 

 

 

How much? 20 : หมดเวลา

 

 

 

+JunSeung+

 

 

ดูปาดีจาดีด้า ด้าดาอีอาาา

 

"อ่า เสร็จแล้ว"

 

ฟู่

 

เหนื่อยชะมัด

 

ผมยืดเส้นยืดสายหลังจากทำอาหารเสร็จ จัดการใส่กล่องให้สวยงามก่อนจะเดินไปนั่งพักให้หายเมื่อยที่โซฟา

 

ต่อไปก็แค่รอเวลา

 

"จุนซึง...อยู่ไหนอ่า มาหาหน่อยสิ" เจ้าหมาตัวอ้วนนี่เคยคิดจะอ้อนผมบ้างไหมเนี่ย ไม่เคยจะเข้ามาเล่นกับผมเลย ถ้าคุณจุนฮยองไม่อยู่มันก็แทบจะเป็นหมานินจา หายไปแบบไร้ร่องรอย แต่พอคุณจุนฮยองอยู่นะ นั่งกับร่างหนาไม่เคยห่าง

 

น้อยใจเหมือนกันนะเนี่ย

 

"จุนซึง..."

 

เห้อ...นี่ตกลงจะไม่มาหากันใช่ไหม

 

"ไปหาคุณจุนฮยองดีกว่า" ผมแกล้งพูดขึ้นมาลอยๆเพื่อจะหลอกล่อเจ้าหมาขนปุยให้ออกมา แล้วมันก็...

 

บ๊อกๆ

 

ได้ผล!

 

ฉันจะไม่รักนายแล้วนะจุนซึง

 

จุนซึงวิ่งหน้าตั้งมาหาผมก่อนจะกระโดดเกาะขา เหมือนมันต้องการที่จะบอกกับผมว่า มันจะไปด้วย

 

ถ้าไม่ใช่คุณจุนฮยอง...นายก็ไม่คิดจะสนใจเลยสินะ

 

"ปะ.." ผมเดินไปหยิบตะกร้าอาหารกลางวันเพื่อไปหาอีกคนที่ห้องทำงาน เดี๋ยวนี้ผมจะลงไปทานอาหารกลางวันกับเขาครับ พอทานเสร็จก็กลับมาอยู่ที่ห้องเหมือนเดิม แต่แค่ได้กินข้าวด้วยกันทุกวันทุกมื้อ...ผมก็มีความสุขแล้ว

 

ผมเดินออกมานอกห้องพร้อมกับจุนซึงที่วิ่งดุกดิกตามหลังมา จัดการบอกกับคุณฮยอนซิคที่เฝ้าหน้าห้องให้เขาพาไปหา ผมก็อยู่แบบนี้มาเป็นเดือนแล้วครับ ทุกอย่างก็โอเค มีก็แต่ช่วงนี้ผมไม่ค่อยเห็นคุณดงอุนเลย มีแต่คุณดูจุนเท่านั้นที่เข้าๆออกๆที่ห้อง สงสัยคุณดงอุนคงได้รับมอบหมายงานที่อื่นแน่ แต่ช่างมันเถอะครับ ผมไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขา ก็อย่าไปสนใจเลย

 

"ผมรออยู่นี่นะครับ"

 

"ครับ ขอบคุณนะครับ" ผมก้มหัวให้ร่างสูงเล็กน้อยเมื่อมาถึงหน้าห้องทำงานของคุณจุนฮยอง วันนี้ก็ไม่ต่างจากเดิม ลูกน้องแสนภักดีของคุณจุนฮยองส่งเสียงทักทายจนดังไปทั่ว ผมเองก็เขินนะ เล่นแซวกันตลอด

 

"สวัสดีครับนายหญิง"

 

"สวัสดีครับ"

 

"วันนี้ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะครับ"

 

"ฮ่าๆ ขอบคุณครับ"

 

ก๊อกๆ

 

"เข้ามา"

 

ฟู่

 

ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเข้ามาในห้องของร่างหนาได้ แต่ก่อนจะเดินไปหาก็มีเจ้าตัวอ้วนวิ่งนำผมแล้วกระโดดขึ้นตักอุ่นอย่างไม่เกรงใจ

 

"ว่าไงจุนซึง...มาด้วยหรอเรา" มือหนาเกาหูตั้งนั้นเล็กน้อย เจ้าเล็กก็เอียงคอตามมือหนาอย่างชอบใจก่อนที่คุณจุนฮยองจะดันมันลงจากตัก

 

"ตานายแล้ว...มานี่มา" คุณจุนฮยองเรียกผมให้เข้าไปหาก่อนจะโน้มคอให้ผมก้มลงไปใกล้

 

จุ๊บ

 

ฉ่า...แก้มผมต้องแดงมากๆแน่

 

"เออ...หิวไหมครับ"

 

"อืม วันนี้นายทำอะไรมาหรอ" เขาไม่ถามเปล่า กลับรั้งเอวผมให้ลงไปนั่งตักแล้วเกี่ยวผมหน้าม้าที่บังหน้าให้เปิดออก เผยให้เห็นตาของผมทั้งสองข้าง

 

อย่ามองแบบนี้สิ...ผมเขินนะ

 

"วันนี้เป็นข้าวหน้าเนื้ออบซอสครับ ผมเพิ่งจะลองทำตามหนังสือ ไม่รู้จะอร่อยรึป่าว"

 

"ถ้าไม่อร่อยก็กินอย่างอื่นแทนสิ เดี๋ยวมันก็อิ่ม" แค่เพียงฝ่ามือร้อนลูบต้นขาผมไปมาผมก็พอจะรู้แล้วว่าไอ้ที่เขาจะกินน่ะ มันคืออะไร

 

"นี่มันที่ทำงานนะครับ ลูกน้องคุณอยู่เต็มชั้น"

 

"หึ...พวกมันหูหนวกนะ"

 

"แค่คุณสั่งให้พวกเขาไม่ได้ยินอะไร ก็ใช่ว่าเขาจะไม่ได้ยินจริงๆนี่ครับ" อย่ามาใช้แผนของคุณกับคนอื่นนะ แค่คุณดูจุนกับคุณดงอุนผมก็แทบจะไม่กล้าสู้หน้าอยู่แล้ว ให้ผมอยู่แบบไม่มีความรู้สึกอายติดตัวบ้างเถอะ

 

"ก็ได้..เก็บไว้ทำที่ห้องก็ได้"

 

เห้อ...ก็ยังไม่คิดจะปล่อยผมไป

 

"พูดแต่เรื่องนี้ตลอดเลย ทานอาหารกันดีกว่าครับ" ผมแกล้งเปลี่ยนเรื่องเพื่อให้เลิกพูดเรื่องบ้าๆอย่างนั้น ร่างหนาเองก็อมยิ้มกริ่มแต่ก็ไม่ยอมปล่อยผมลงจากตัก

 

"ปล่อยสิครับ ไม่ปล่อยแล้วจะทานกันยังไง"

 

"นั้นมันก็เป็นเรื่องของนายที่จะจัดการ"

 

อื่ย...กวนประสาท แล้วยังจะมายิ้มกรุ่มกริ่มแบบนี้อีก!

 

"กรุณารอข้างนอกก่อนนะครับ ตอนนี้ท่านประธานมีแขกอยู่"

 

"ไม่! ฉันต้องได้เจอเขาเดี๋ยวนี้!" อยู่ๆก็มีเสียงดังเอะอะโวยวายลั่นข้างนอกห้องไปหมด ผมมองไปยังประตูห้องเล็กน้อยก่อนจะหันมามองอีกคนที่ผมนั่งตักอยู่

 

"มีเรื่องอะไรกันรึป่าวครับ" เสียงดังน่ากลัวเชียว

 

ผมเลยรีบลุกออกจากตักอีกคนก่อนจะอุ้มจุนซึงขึ้นอก ไม่นานบานประตูห้องก็เปิดออกก่อนจะเผยให้เห็นร่างบาง

 

สวยจัง

 

"คุณยงขา..."

 

คุณยงขา?

 

นี่คือเสียงแรกที่ได้ยินจากเธอคนนี้ เจ้าหล่อนทักเสียงหวานก่อนจะตรงไปหาอีกคนแล้วถือวิสาสะนั่งบนตักกว้างก่อนจะกดจมูกลงบนแก้มสากทั้งสองข้างไปมา ผมมองแล้วแทบหายใจไม่ออกก่อนทุกอย่างดูเหมือนจะถูกกดปุ่มหยุดไว้

 

เจ็บ...ที่หัวใจ

 

เขาสองคนเป็นอะไรกันงั้นหรอ...ถึงได้ดูสนิทสนมกันขนาดนั้น

 

"มาได้ยังไงคาร่า"

 

คุณคาร่าที่เป็นนักร้องไอดอลคนดังคนนั้นอะนะ นี่คุณสองคน....เป็นอะไรกัน

 

"คุณน่ะใจร้าย แค่คาร่าไปทัวร์คอนเสิร์ตแค่เดือนเดียวก็หายไปเลย ไม่คิดจะติดต่อถึงกันบ้าง ฉันน้อยใจนะ" ใบหน้าสวยหวานทำแก้มพ่องลมใส่อย่างน่ารัก ผมเลยรีบหันไปดูปฏิกิริยาของร่างหนาทันที แต่พอเห็นผมก็แทบจะล้มทั้งยืน

 

ดูเหมือนเขาจะชอบ...เพราะเขายิ้ม

 

ใจร้าย

 

"ผมขอตัวก่อนนะครับ" จะให้ผมทนยืนดูเขาสองคนสวีตกันแบบนี้ มันไม่ไหวหรอก ผมได้กระอักเลือดตายแน่

 

ทำไม...ทำไมผมรู้สึกเจ็บแบบนี้

 

ผมพาจุนซึงออกมาจากห้องนั้นทันทีโดยไม่รอให้อีกคนอนุญาต แต่พอออกมาจากตรงนั้นได้ น้ำตาผมก็ไหลลงมาทันที ลูกน้องของคุณจุนฮยองต่างก็ตกใจที่เห็นน้ำตาผม พวกเขารีบวิ่งมาถามด้วยความเป็นห่วง

 

"นายหญิงเป็นอะไรรึป่าวครับ ทำไมถึงร้องไห้"

 

"นายหญิงหน้าซีดๆนะครับ ไหวไหม...ไปหาหมอไหมครับ"

 

"คะ คือ...ผม ผมขอตัวนะครับ" ผมรีบปฏิเสธเมื่อตอบคำถามไม่ได้ แล้วรีบเดินออกมาจากตรงนั้น ผมเดินขึ้นมาบนห้องโดยไม่รอคุณฮยอนซิคจนร่างสูงต้องวิ่งตาม แต่พอผมกลับมาที่ห้องได้ ขาก็เหมือนไม่มีแรง มันทรุดลงกับพื้นก่อนผมจะกลั้นเสียงสะอื้นไว้ไม่ได้อีกแล้ว

 

ฮือๆๆ

 

เจ็บ...จนหมดแรง

 

อย่าบอกนะ ว่ามันหมดเวลาที่ผมจะหลอกตัวเองแล้ว หมดเวลาที่จะหลอกตัวเองว่ามีค่า...สำหรับคุณจุนฮยอง

 

ตอนนี้ตัวจริงเขากลับมาแล้ว...ผมก็คงจะไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้ว

 

ถึงเวลาแล้วสินะ

 

 

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

 

+WoonKwang+

 

 

"เอากระดาษแผ่นนี้ไปที่ร้านขายยานะครับ แล้วทำตามคำแนะนำของเภสัช ไม่นานก็หายนะครับ"

 

"ขอบคุณค่ะคุณหมอลี"

 

"ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี"

 

"แล้วยินดีไปทานอาหารกลางวันกับผมบ้างไหมครับ"

 

"คุณจงฮยอน! มาได้ไงครับ" ร่างหนาที่ยืนอยู่ไม่ไกลกำลังชูกระตร้าใบสวยให้ผมเห็น ผมเลยรีบเก็บของแล้วเดินไปหาเขาทันที

 

"คุณนี่จริงๆเลย ชอบหายตัวไปไม่บอกกล่าว นี่ผมต้องใช้สายสืบตามหาต้องนานแหนะ"

 

"เว่อร์หน่า...ผมก็ไม่ได้หายไปไหนสักหน่อย" แค่ออกมาตรวจเพื่อนบ้านที่ถัดออกไปไม่กี่หลังเอง

 

"แล้วตกลงคุณพอจะมีเวลาว่างให้กับพ่อครัวคนนี้บ้างไหมครับ" ผมมองไปที่ตะกร้าใบนั้นอีกครั้งก็เจออาหารหลายอย่างเต็มไปหมด ผมเงยหน้าขึ้นไปมองก่อนจะส่งยิ้มให้จนตาหยี๋

 

"ว่างอยู่แล้วครับ" แล้วคุณจงฮยอนก็พาผมมาอีกหมู่บ้านหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลมาก ที่ท้ายหมู่บ้านนี้มีน้ำตกและลำธารเล็กๆไหลผ่าน ที่นี่ยังคงสภาพป่าได้สมบูรณ์มากทีเดียว

 

"เชิญนั่งครับ" หลังจากเขาปูเสื่อบนพื้นใกล้น้ำตกเสร็จ ก็เรียกให้ผมไปนั่ง ผมเลยละบรรยากาศตรงหน้าแล้วเดินไปหาเขา

 

"อากาศดีจังครับ"

 

"แน่นอนครับ ถ้าคุณชอบ...วันหลังผมจะพามาใหม่นะ"

 

คุณนี่ดีกับผมจริงๆ

 

"ขอบคุณนะครับ" พอผมนั่งลงข้างๆร่างหนาได้ เขาก็แกะกล่องอาหารมากมายนั้นออกมาก่อนจะยื่นจานพลาสติกและช้อนให้

 

"ทานเยอะๆนะครับ" ผมมองอาหารหน้าตาน่าทานแล้วต้องอมยิ้ม

 

"ผมไม่ยักรู้...ว่าทหารเรือเขาทำอาหารเป็นด้วย"

 

"แหนะ...มารู้ทันผมอีก ก็ได้ครับ ผมให้แม่บ้านเขาทำให้ แต่อันนี้ผมทำเองนะ คุณต้องลองทานดู" ผมก็ว่าแล้วเชียว ทำไมหน้าตามันดูเหมือนมืออาชีพทำขนาดนี้

 

"ขอบคุณครับ" ผมตักข้าวผัดกิมจิ อาหารแสนง่ายของเกาหลีที่ใครๆก็ทำเป็นขึ้นมาชิม แต่พอเข้าปากได้ผมก็ต้องรีบคายออกมาทันที

 

"เค็มจัง..." แสบลิ้นแล้ว

 

"จริงหรอครับ ผมว่าผมไม่ได้ใส่เกลือเลยนะ"

 

"ผมว่าคุณมองเกลือเป็นน้ำตาลแน่" แล้วก็ใส่ซะเยอะเลย เค็มมาก

 

"ขอโทษนะครับ ไหวไหม" มือหนารีบเทน้ำใส่แก้วแล้วจะยื่นมาให้ ผมรับมาแล้วดื่มรวดเดียวเพื่อให้หายแสบลิ้น

 

"ผมแนะนำนะครับ อย่าเข้าครัวอีก" คนอะไร แค่เกลือกับน้ำตาลยังแยกไม่ออกเลย

 

"โหคุณก็ พูดอย่างนี้ผมก็เสียสิครับ" ใบหน้าหล่อดูจะน้อยใจ ผมมองแล้วก็รู้สึกแปลกๆ ผมไม่เคยมีใครกล้างอนผมเลยนะ

 

"ฮ่าๆ อย่ามางอนผมนะ ผมต่างหากที่เสียหาย" ผมดักทางอีกคนจนหน้านั้นง้ำไปอีก ผมเลยกลั้นขำต่อไปไว้ไม่ได้ ปล่อยเสียงหัวเราะจนเจ็บท้องไปหมด

 

"คุณนี่ไม่เคยยอมผมเลย"

 

ยอม...ทำไมฟังคำนี้แล้วมันเจ็บแปลบๆ

 

ผมขอโทษ...ผมคงยอมใครไม่ได้ นอกจากเขาคนเดียว

 

คิดถึงคุณอีกแล้ว...ออกไปจากหัวผมสักทีเถอะ ได้โปรด

 

"ฮ่าๆๆ" ผมทำเป็นหัวเราะกลบเกลือนก่อนจะตักอาหารอย่างอื่นกิน เราสองคนนั่งอยู่ที่นั่นนานเหมือนกันก่อนจะตัดสินใจกลับ เขาขับรถพาผมมาสั่งที่บ้านแต่ความเร็วนี่ผมรู้สึกว่ามันจะช้าไปนะ

 

"คุณขับช้าจัง" ผมเห็นเข็มไมล์แค่สี่สิบเอง ช้าอย่างกับเต่าคลาน

 

"ก็ยังไม่อยากจะจากกับคุณนี่" หยอดผมอีกแล้ว

 

"ทำอย่างกับพรุ่งนี้คุณจะไม่มาหาผมอย่างนั้นแหละ"

 

"ก็นั่นมันส่วนของพรุ่งนี้ วันนี้ก็ต้องอยู่นานๆ"

 

"ฮ่าๆ เหมือนเด็กไม่อยากห่างจากแม่อย่างนั้นแหละ"

 

"พูดไปเถอะ ผมจริงจังนะ"

 

ฮ่าๆ คุยกับคุณทีไรหายเครียดทุกทีเลย คุณนี่ช่างน่ารักจริงๆนะ

 

ไม่นานรถก็มาจอดที่หน้าบ้านผม ผมถอดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วเตรียมลงจากรถ

 

"พรุ่งนี้ผมไปรับเหมือนเดิมนะครับ" มือหนารั้งแขนผมไว้ได้ทันก่อนที่ผมจะก้าวลงจากรถ

 

"ครับ แล้วแต่คุณเลย"

 

"แล้วคืนนี้...ผมโทรหานะครับ" พอผมฟังแล้วก็ต้องยิ้มกริ่ม แค่จะโทรหายังต้องขอเลย แต่ยังไม่ทันที่ผมจะตอบอะไร เสียงเข้มน่ากลัวก็ดังมาจากหน้าบ้านผม ร่างสูงยืนกอดอกจ้องพวกเราสองคนนิ่ง แต่รอบข้างดูเย็นยะเยือกชอบกล

 

"โทรมาอาจจะไม่ได้รับหรอกนะ เพราะเมียฉันก็ต้องดูแลฉันตอนกลางคืน!"

 

คุณดงอุน! คุณหาผมเจอ!

 

"ใครหรอครับ" สีหน้าคุณจงฮยอนดูสงสัยไม่น้อย แต่ผมนี่สิ...แทบหัวใจวาย

 

"ฉันก็ผัวคนที่นายจะจีบอยู่นี่ไง!"

 

 

 

<><><><><><><><><><><><><><><><><> 

130929