[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”

by nooonaa
 
 
How much? 15 : ทิ้ง
 
 
+JunSeung+
 
 
ตอนนี้เรากำลังกลับที่พักครับ หลังจากที่ที่ผมพูดคำน่าอายคำนั้นผมก็โดนเขาฟัดจนคอผมเป็นรอยแดงเต็มไปหมด แถมผมยังสู้แรงเขาไม่ได้อีก เลยโดนซะอ่วมเลย แต่พอเขาเลิกฟัดผมเท่านั้นแหละ คนกระจายหือเลยครับ เหมือนพวกเขาเห็นการกระทำอันไม่สมควรกัน ผมเลยขอให้คุณจุนฮยองพากลับทันที
 
จะให้อยู่ต่อได้ไงล่ะ ทำเรื่องงามหน้าซะขนาดนั้น
 
"ฮยองซึง...มานี่สิ" คุณจุนฮยองเรียกผมเสียงเบาก่อนจะดึงแขนผมให้ไปนั่งชิดกับตัวเขา นิ้วเรียวเองก็เชยคางผมขึ้น
 
"มีอะไรรึป่าวครับ" อ่า...อย่าใกล้มากสิ
 
"ยังอายเรื่องเมื่อกี้อยู่รึไง" เรื่องที่คุณเกือบปล้ำผมกลางสวนสาธารณะอะนะ ตามตรงนะครับ...อายมาก
 
"ครับ.."
 
"หึ..." แล้วเขาก็ปล่อยคางผมลงก่อนจะหันไปนั่งดีๆ นี่เขาเป็นอะไรไป โกรธผมหรอ
 
"คุณจุนฮยอง...เป็นอะไรรึป่าวครับ"
 
"....."
 
ชัดเลย แล้วเขาโกรธอะไรผมเนี่ย
 
แล้วทั้งรถก็เงียบเป็นป่าช้า ผมเองก็ไม่กล้าแม้แต่จะขยับ ก็ถ้าเกิดไปทำอะไรขัดใจเขาอีก ผมอาจจะโดนทิ้งให้อยู่ห้องคนเดียวอีกก็ได้
 
พอมาถึงห้องคุณจุนฮยองก็บอกให้ผมเข้าไปก่อนไม่ต้องรอโดยมีคุณดูจุนเดินไปกับเขา ลูกน้องคุณจุนฮยองคนอื่นที่ผมคุ้นเคยเพราะเขามักจะเฝ้าหน้าห้องก็เดินมาส่งผม ระหว่างทางผมก็เอาแต่คิดเรื่องเขาตลอด ก็ผมไม่อยากให้เขาโกรธผมนี่
 
"คุณครับ..." ผมสะกิดคนข้างหน้าให้หยุดเดิน
 
"มีอะไรครับนายหญิง" นายหญิงอีกแล้ว...
 
"คุณจุนฮยองเขาเป็นคนยังไงหรอครับ" คุณทำงานกับเขามานานก็คงจะรู้อะไรมากกว่า
 
"โหด เถื่อน เลว"
 
"จริงหรอ!!!"
 
"ใช่ครับ ในสายตาคนข้างนอกจะเป็นแบบนั้น แต่สำหรับพวกเรา ท่านดีมากๆ ท่านจะคอยช่วยเหลือพวกเราและครอบครัวเราด้วย ตอนนี้ลูกชายกับลูกสาวผมก็ได้เรียนที่ดีๆที่พวกเขาคงไม่มีโอกาสถ้าไม่มีท่านประธานคอยช่วยเหลือ"
 
เป็นเจ้านายที่ดีสินะ ถึงได้ว่า...ไปไหนก็มีแต่ลูกน้องที่คอยเป็นห่วง แล้วผมล่ะ คุณจะใจดีกับผมแบบพวกเขาไหม
 
"แต่เขาไม่เห็นจะใจดีกับผมเลย"
 
"ก็เป็นนายหญิงนี่ครับ ท่านจะมาใจดีแบบพวกผมได้ยังไง เดี๋ยวมันก็ไม่พิเศษหรอก"
 
พิเศษ...ทำไมฟังคำนี้แล้วใจเต้นแบบนี้ก็ไม่รู้
 
"คุยกับคุณฮยองซึงมาก ระวังจะได้เป็นอาหารจระเข้นะ ฮยอนซิค" อยู่ๆเสียงเย็นก็ขัดการสนทนาของเราสองคน ก่อนผมจะเห็นร่างสูงที่คุ้นเคยเดินออกมาจากห้องพักของคุณจุนฮยอง
 
"ขอโทษครับนาย ผมแค่ตอบคำถามนายหญิงเท่านั้นเอง" ฮยอนซิครีบปฏิเสธอย่างร้อนรนจนผมอดขำไม่ได้ ผมเลยช่วยเขาอีกแรง
 
"สวัสดีครับคุณดงอุน มาทำอะไรหรอครับ"
 
"เอาของมาส่งตามคำสั่งท่านประธานน่ะครับ"
 
คงจะเป็นงานเหมือนเดิม
 
"หรอครับ งั้นผมขอตัวนะ" ผมยิ้มกว้างให้ทุกคนก่อนจะเดินเข้าห้อง แต่เพียงแค่ผมเปิดประตูก็มีเจ้าขนปุกปุยสีขาวทั้งตัวกำลังจ้องหน้าผมอย่างสงสัย
 
"บ๊อกๆ"
 
หมา...น่ารักจัง
 
ผมรีบวิ่งไปอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมาดูก่อนจะกอดมันแน่น
 
น่ารัก!
 
"มาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย แกเป็นของคุณจุนฮยองหรอ"
 
"ของของฉันมีแค่นายเท่านั้น จางฮยอนซึง"
 
อ๊ะ!
 
"คุณจุนฮยอง! มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ" ผมถามเขาอย่างตกใจที่อยู่ๆร่างหนาก็มาโผล่อยู่ข้างหลัง
 
"เมื่อกี้ แล้วนาย...ชอบมันไหม"
 
"หมายถึงเจ้าตัวเล็กนี่น่ะหรอ" ผมมองเจ้าปุกปุยก่อนจะเงยหน้าไปมองอีกคน ใบหน้าหล่อเลยพยักหน้าให้
 
"ชอบสิครับ ผมเลี้ยงมันได้ไหม" มันน่ารักขนาดนี้แล้วจะไม่ชอบได้ยังไง
 
"อืม มันจะได้อยู่เป็นเพื่อนนายเวลาฉันทำงาน"
 
คุณพูดแบบนี้เหมือนคุณกลัวผมจะเหงา
 
"คุณเป็นห่วงผมหรอ" แต่พอผมถาม เจ้าตัวกลับยิ้มมุมปากแบบที่ชอบทำประจำแล้วเดินไปที่ห้องนั่งเล่น
 
แต่เมื่อกี้...ผมเห็นหน้าเขาแดงด้วย
 
เขินผมหรอ
 
"คุณจุนฮยอง..." ผมรีบวิ่งตามโดยมีเจ้าตัวเล็กอยู่ในอ้อมกอด แต่พอวิ่งมาถึงห้องนั่งเล่นผมก็เห็นร่างหนากำลังหยิบชุดตัวจิ๋วขึ้นมาดู
 
เสื้อผ้าสำหรับสุนัข...น่ารักมาก!
 
"มันเป็นหมาแต่ให้ใส่ชุดวัวเนี่ยนะ" ริมฝีปากหนาบ่นงึมงำก่อนจะหยิบอีกชุดขึ้นมาดู
 
"นี่ก็ผึ้ง.."
 
ตลกจัง...เหมือนเขาเพิ่งรู้ว่ามันมีอะไรแบบนี้ด้วย
 
"น่ารักออก คุณไม่ชอบหรอครับ" ผมเดินไปนั่งข้างๆร่างหนาที่ล้มตัวนั่งอยู่ก่อน ก่อนจะหยิบชุดวัวนั้นขึ้นมาสวมให้ตัวเล็ก
 
น่ารักมาก...
 
"มีมันแล้วลืมฉันเลยนะฮยอนซึง นี่ฉันคิดถูกหรือคิดผิดกันเนี่ยที่เอามันมา" ร่างหนาบ่นไปก็ดึงผมเข้าหาตัวไปก่อนจะช้อนผมขึ้นตัก
 
"คิดถูกสิครับ...ผมดีใจมากเลยนะ" ปากผมก็พูดไปแต่มือกับตาเอาแต่สนใจตัวที่มันอยู่บนตัก
 
"อย่าสนใจมันมากจนลืมฉันล่ะกัน"
 
กึก!
 
"พูดอะไรน่ะครับ!" ผมผลักไหล่กว้างเบาๆก่อนที่หน้าผมจะแดงขึ้นเรื่อยๆ
 
"ก็ดูท่า นายจะชอบมันมากกว่าฉัน" ทำไมต้องพูดเหมือนน้อยใจผมด้วย
 
"ไม่ใช่สักหน่อย ผมจะชอบมันมากกว่าคุณได้ไง"
 
ชอบ...นี่ผมพูดอะไรออกไป!
 
"หึ...นายชอบฉันงั้นหรอ"
 
"เออ..." อย่ามาบีบผมแบบนี้สิ ผมทำอะไรไม่ถูกแล้วนะ
 
"หึ...นายมันนี่น่าจัดการให้หายหมั่นเขี้ยวชะมัด!"
 
"คุณจุนฮยอง! พูดอะไรน่ะครับ" เจ้าตัวเล็กก็อยู่ด้วย ไม่อายบ้างรึไง
 
"หึ...แล้วนี่มันชื่ออะไร"
 
นั่นสิ เล่นกับมันต้องนานผมยังไม่ได้ตั้งชื่อมันเลย
 
"มันเป็นของคุณ คุณตั้งสิครับ" ผมมันก็แค่คนอาศัย คงไม่มีสิทธิ์ขนาดนั้นมั้ง
 
"แต่ฉันซื้อให้นาย มันเป็นของนายแล้ว"
 
จริงหรอ...ดีใจจัง
 
"ขอบคุณครับ แต่ว่า...ชื่ออะไรดีครับ ช่วยคิดหน่อยสิ" ผมหันไปถามอีกคนที่ผมนั่งตักอยู่ แต่เขากลับมองเจ้าตัวเล็กนิ่งๆก่อนคิ้วจะขมวดเข้าหากัน
 
"อ้วน"
 
"ห๋า! ทำไมชื่อนั้นล่ะครับ ไม่เห็นจะน่ารักเลย" คิดได้ไงว่าอ้วน มันไม่เห็นจะอ้วนสักนิด แค่ขนมันเยอะเลยทำให้ดูเหมือนอ้วนต่างหาก
 
"หมี"
 
หมี!
 
"คุณจุนฮยอง! นี่คุณกำลังแกล้งผมใช่ไหม"
 
"ก็มันเหมือนนี่"
 
"ไม่เห็นจะเหมือนเลย มันน่ารักจะตาย"
 
"ตรงไหน?"
 
อีกแล้ว!
 
"ผมจะโกรธคุณจริงๆแล้วนะ" คราวนี้ผมทำหน้าหงิกใส่เขาเลยครับ เล่นอยู่นั่นแหละ
 
"หึๆ ชักจะกล้าใหญ่แล้วนะ"
 
เออ...
 
แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรผมต่อกลับกดจมูกลงที่แก้มผม
 
ฟอด
 
อ่า...ไม่อายหมาบ้างเลยใช่ไหม
 
"งั้นก็ชื่อจุนซึงสิ มันจะได้เป็นของนาย"
 
ฉ่า...
 
จุนซึง
 
หน้าผมร้อนจนจะระเบิดออกมาแล้ว เหมือนกับชื่อคุณกับผมมารวมกัน กลายเป็นจุนซึง
 
เหมือนพ่อแม่ลูกเลย
 
อ่า...หน้าผมจะระเบิดออกมาจริงๆแล้วนะ
 
"ละ แล้วไม่เป็นของคุณด้วยหรอ คุณเป็นคนเสียตังนะ"
 
"ก็นายเป็นของของฉัน... มันก็ต้องเป็นของฉันอยู่ดี"
 
เหมือนกับว่า...ทุกอย่างที่เป็นของผมก็จะเป็นของคุณอย่างนั้นใช่ไหม แม้แต่ผม
 
อ่า...ผมเริ่มหายใจไม่ออกแล้วจริงๆ
 
ผมเขินเขาแล้วจริงๆ
 
"ดูแลมันดีๆล่ะ"
 
"แน่นอนครับ ถ้างั้นก็...ยินดีต้อนรับนะจุนซึง"
 
ผมสัญญา...ผมจะดูแลของของเราให้ดีที่สุดเลยครับ
 
 
 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
 
 
+DuSeop+
 
 
สองชั่วโมงก่อนหน้านั้น
 
 
'มึงๆ ทำไรอยู่หรอ'
 
'ทำงาน'
 
'วันนี้วันหยุดมึงไม่ใช่หรอ...ทำไมมีงานอีกล่ะ'
 
'ฉันมีงานทุกวันนั่นแหละ แล้วนายมีไร'
 
'ไปเที่ยวกัน'
 
'เที่ยว?'
 
'อื่อๆ กูเบื่อ'
 
'แล้วทำไมฉันต้องพานายไป'
 
'ก็กูอยากไปนี่ มึงจะขัดใจกูรึไง'
 
'แต่กูเป็นเจ้านายนะ'
 
'เอ้า...กูก็คนใช้ไง พูดแปลกๆวะ แก่แล้วก็งี้'
 
'ปากดีนะ เดี๋ยวจะเจอดี'
 
อูย...
 
'แหมๆ ก็กูอยู่ในห้องรูหนูนี่มาเกือบจะสองอาทิตแล้วนะ วันๆเจอแต่เหี่ยวๆ เออ...หมายถึงเจอแต่มึงกูก็เบื่อดิ'
 
'ถ้าฉันพานายไปเที่ยว แล้วจะได้อะไร'
 
'มึงอยากได้ไรอะ กูทำได้ทุกอย่างแหละ แต่พากูไปจากห้องนี้สักที ก่อนที่กูจะเป็นโรคซึมเศร้าตาย'
 
'พูดมากจริง ฉันให้เวลาสิบนาที ถ้าช้าฉันจะไม่พาไป'
 
'จริงดิ!!! มึงหล่อมากอะ แถมดูหนุ่มขึ้นด้วย!!'
 
'ขนาดนั้น ฮ่าๆ'
 
'แต่กูไม่มีชุดใส่อะ'
 
'เดี๋ยวฉันหาให้ ไม่ต้องเป็นห่วง'
 
'ขอบใจนะมึง'
 
ดีใจมาก แล้วกูก็เริ่มชอบมึงขึ้นมานิดหน่อยและด้วยนะไอ้แก่ ถึงมึงจะชอบแกล้งกูแปลกแต่ก็ถือว่ามึงดูแลกูดี แล้วที่สำคัญ...มันทำให้กูหายเหงา
 
 
ณ ตอนนี้
 
"เดินให้มันดีๆหน่อยไม่ได้รึไง"
 
"กูเกลียดมึง"
 
"เอ้า! มาเกลียดอะไรฉันเล่า นายยอมใส่เองนะ"
 
"ก็ใครมันจะคิดว่ามึงจะให้กูใส่ไอ้นี่ล่ะ!"
 
ชุดแกะ
 
อยากร้องไห้อะ แล้วที่สำคัญนะ มันพามาเดินห้างด้วย
 
จะร้องแล้วนะ...
 
"ทำไมล่ะ น่ารักดีออก"
 
น่ารักหรอ...ตึกตักๆ
 
ทำไมหัวใจผมเต้นแปลกๆ สงสัยจะอายที่คนมองมั้ง
 
"มึงมันขี้แกล้งจริงๆ กูไม่ชอบมึงแล้ว" ผมจิกแขนมันไปซุกหน้ากับหลังมันไปเมื่อคนในห้างที่เดินผ่านไปผ่ามาก็เอาแต่มองผม แถมยังหัวเราะผมด้วย
 
น่าอายที่สุด!
 
"แล้วใครเขาอยากให้นายชอบ มั่วแล้ว"
 
อ๊าก!
 
"ไอ้เหี่ยว! พูดหมาๆอย่างนี้ได้ไงวะ!" ผมผลักหลังมันอย่างแรงจนมันเกือบหน้าขมำ แต่ร่างหนาก็ยังทรงตัวได้ก่อนจะเดินมาผลักหัวผมคืน
 
"เอาใหญ่แล้วนะ เล่นผลักแรงขนาดนั้น ถ้าฉันหน้าทิ่มเลือดออกขึ้นมาทำไง" นี่มึงกล้าบ่นเรอะ
 
"กูก็ขำบ้างไง ทีมึงยังแกล้งกูได้เลย!"
 
"ก็กูเป็นเจ้านายมึงนี่!"
 
"ไอ้ดำ! มึงกล้าเถียงกูอ่อ!" นี่กูกำลังโกรธอยู่นะ
 
"ชักไม่น่ารักแล้วนะนายน่ะ อย่าคิดว่ามีคนเยอะแล้วฉันไม่กล้าจัดการนะ" มันกัดฟันพูดจนขนผมลุกซู่ แต่ก็ยังคงลากผมออกจากตรงนั้นเมื่อคนเริ่มสนใจเราเยอะ
 
"จะพาไปไหน" มันดึงมันให้หยุดเดินก่อนจะถาม
 
"กินไรดี"
 
ของกินอ่อ
 
"กินเนื้อย่าง!" อยากๆ แค่คิดน้ำลายก็ไหลแล้ว
 
"ร้านนั้นหรอ" มันชี้ไปที่ร้านเนื้อย่างชื่อดัง ผมเลยรีบลากมันไปที่หน้าร้านทันที
 
"สองที่ครับ" ผมบอกพนักงานสาวทันทีก่อนจะชะเง้อคอดูภายในร้าน กลิ่นนี่อบอวลมากเลยครับ น้ำลายไหลแล้ว
 
"เชิญด้านในเลยคะ" พนักงานคนสวยบอกพวกเราก่อนจะนำทางไปที่โต๊ะ
 
"นี่อยากขนาดไม่ตอบแต่ลากมาแทนเลยใช่ไหม ตะกละจริง"
 
ดูปากมันดิ แก่แล้วยังปากหมาอีก
 
"ไม่ได้ตะกละ แค่คนมันหิว"
 
"หึ ตะกละก็บอกมาเถอะ"
 
อะไอ้นี่!! แต่ช่างมันเถอะ มันอุตส่าพามาก็อย่าไปกวนเดี๋ยวจะอด
 
"วันนี้โชคมึงดีนะที่กูอารมณ์ดี"
 
"หึ เพราะตังฉันมากกว่ามั้ง"
 
"อะ ฉลาดเหมือนกันนี่" ผมล้อเลียนมันจนอีกคนผลักหัวผมเบาๆ แต่ด้วยความที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัวเลยล้มไปชนโต๊ะข้างๆ
 
"อ๊ะ! ขอโทษครับพี่" ผมรีบก้มหัวขอโทษทันที แต่อีกฝ่ายกลับตบโต๊ะเสียงดังลั่น!"
 
"หาเรื่องเรอะไอ้หนู!!"
 
ซวยแล้วกู!
 
"ผมขอโทษครับ" มันยังคงก้มหัวให้ไม่ยอมเงย แต่มันกับดันหัวผมไปข้างหลังอย่างแรง แต่โชคยังดีที่ไอ้แก่รับผมไว้ทัน
 
"ไม่รับเว้ย!"
 
"อย่าเสียงดังสิคุณ มีมารยาทหน่อย! นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม" ร่างหนาหันไปดุใส่พวกนั้นเสียงเขียวก่อนจะก้มมาสำรวจผม
 
เป็นห่วงผมหรอเนี่ย
 
"ไม่เป็นไร.."
 
"อะ คุณหนูโยซอบนี่!"
 
คุณหนู...เห้ย! หรือว่า
 
ผมรีบหันกลับไปดูพวกมันเรียงตัวก่อนหน้าพวกมันจะประมวลผลในสมอง
 
ลูกน้องปาป๊า
 
ลูกน้องคนที่หาเรื่องผมพอรู้ว่าผมเป็นใครก็รีบขอโทษขอโพยใหญ่ ผมเองก็บอกไม่เป็นไรแต่พวกเขาก็ดูจะตั้งใจขอโทษมาก
 
"คุณหนู....งั้นหรอ" อยู่ๆร่างหนาก็หันมาถามผมด้วยใบหน้าที่สงสัยเต็มที่ แต่ผมนี่สิ เหงื่อแตกพลั่กๆแล้ว
 
"คุณหนูมาเที่ยวหรอครับ แล้วพร้อมจะกลับบ้านรึยัง คุณท่านเป็นห่วงมากนะครับ"
 
เออ...พวกมึงนี่รัวคำถามจังนะ
 
"คุณท่าน..." นี่ก็สงสัยจริงเว้ย!
 
"เออ...กู เออ ไม่รู้จะอธิบายยังไงดีวะ คือ..." ผมหันไปบอกอีกคนก่อนที่มันจะถามมากกว่านี้
 
"อะไร อธิบายมาสิ"
 
"คือ..." จะเริ่มไงดีวะ
 
"คุณคิมแชชูครับ ผมเจอคุณหนูแล้ว ให้พาตัวกลีบเลยไหมครับ...ได้ครับ ครับท่าน"
 
อยู่ๆไอ้ลูกน้องปาป๊าที่ถามผมก่อนหน้าก็โทรหาปาป๊าทันที แล้วอย่างนี้ผมก็ต้องกลับบ้านอะดิ
 
มันก็ดีแล้วไม่ใช่รึไง ยังไงผมก็อยากออกมาจากที่นั่นอยู่แล้ว แต่ทำไมมันโหวงๆอย่างนี้วะ
 
"คิมแชชู...หมายความว่าไงโยซอบ" คราวนี้ร่างหนาจับผมหันไปเผชิญหน้าแล้วเค้นหาคำตอบ ผมเริ่มสั่นเล็กน้อยเมื่อใบหน้าหล่อคมนั้นไม่ได้ฉายแววขี้เล่นเหมือนแต่ก่อน แต่มันเริ่มเย็นชาจนน่ากลัว
 
"เขาเป็นพ่อกู"
 
"พ่อ!" ร่างสูงดูตกใจมากจนผมเริ่มใจหายตาม เขาผงะออกห่างจากตัวผมทันทีก่อนจะเดินออกจากร้าน
 
"ดูจุน! จะไปไหน" ผมร้องเรียกเขาแต่เขากลับไม่หันมา ผมเลยวิ่งไปคว้าข้อมือแกร่งนั้นไว้
 
"มึงจะไปไหน" อย่าเดินหนีแบบนี้สิ กูใจหายนะ
 
"นายเป็นลูกคิมแชชู ฉันไม่ควรจะรู้จักนาย"
 
จึก!
 
"ทะ ทำไมล่ะ" การที่ผมเป็นลูกชายของปาป๊านี่มันผิดมากเลยรึไง
 
"กลับไปซะ ฉันยกเลิกข้อตกลงของเราทั้งหมด แล้วอย่ามาเจอกันอีก" เขาไม่ตอบผมแต่กลับไล่ผมไปแบบไม่มีเยื่อใยเลยสักนิด หัวใจผมเองก็เจ็บจี๊ดขึ้นมากระทันหันก่อนที่แผ่นหลังหนาจะหายไป
 
ผมทำอะไรผิดหรอ ก็ผมยังไม่อยากกลับไปนี่
 
ในตอนนี้...ผมยังอยากอยู่กับเขามากกว่า ถึงผมจะถูกเขาแกล้ง แต่ผมก็สนุกที่มีคนอยู่ด้วย ไม่ได้โดดเดี่ยวเหมือนอยู่บ้าน แต่นี่...ผมจะไม่มีใครอยู่ด้วยแล้ว
 
ใจร้าย...ทิ้งกันได้ลงคอ
 
"คุณหนูครับ...กลับบ้านเถอะครับ คุณท่านรออยู่"
 
ปาป๊ารอผมอยู่หรอ...แล้วทำไมผมไม่ดีใจล่ะ
 
เป็นเพราะมึงคนเดียว...มาทำให้ชีวิตกูเปลี่ยนไปแล้วก็ทิ้งกัน
 
กูเกลียดมึง...ยุนดูจุน
 
 
 
<><><><><><><><><><><><><><> 
130917