[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”
เขียนโดย 
nooonaa
วันที่ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 23.54 น.
แก้ไขเมื่อ 26 ตุลาคม พ.ศ. 2556 20.25 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
15) How much? 14 : เจ้าชีวิต
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความby nooonaa
How much? 14 : เจ้าชีวิต
+WoonKwang+
"คุณหมอ...วันนี้คุณดงอุนไม่กลับนะครับ"
"อ่า...ขอบคุณนะครับ"
แอ๊ด....ปัง
วันนี้ลูกน้องคุณดงอุนมาเคาะห้องแล้วบอกว่าวันนี้เขาจะไม่กลับ ผมรู้สึกดีใจมากๆเลยครับที่วันนี้ผมจะได้ไม่ต้องรู้สึกอะไรที่สะเทือนใจจากเขา แต่ตอนนี้ผมอยากจะไปจากที่นี่แล้วจริงๆ ผมอยากหลุดพ้นจากสิ่งที่เป็นอยู่ และที่สำคัญ...ผมอยากไปให้ไกลๆจากเขาคนนั้น
ทุกวันนี้เขายังคงเย็นชากับผมเหมือนเดิม ไม่แม้แต่จะมองหน้าผมตรงๆเลยสักครั้ง ถ้าผมเดินไปตรงไหนของห้องเขาก็จะเดินหนีไปอีกฝั่งทันที เหมือนรังเกียจที่จะอยู่ใกล้ มันเจ็บครับ เจ็บปวดทุกรูขมขุน ปวดจนไม่อยากจะอยู่ที่นี่ต่อ
แล้วการที่ผมทนให้เขาทรมานอยู่ตอนนี้มันยังไม่สาสมแก่ใจเขางั้นหรอ ถึงยังรั้งผมให้อยู่...ให้ทรมานแบบนี้
ผมเดินกลับเข้ามาในห้องนอนที่มีเตียงกว้างหลังใหญ่ที่ผมกับเขาจะนอนด้วยกันทุกคืน ผมนอนเนียบหน้าไปกับพื้นเตียงที่ยังคงมีกลิ่นคุณดงอุนอยู่ มันเป็นกลิ่นที่อบอุ่นมาก กลิ่นที่ผมชอบและอยากครอบครอง แต่มันก็คงเป็นแค่ความฝัน เมื่อเขาเกลียดผมขนาดนั้น
ทุกคืนเขาจะสัมผัสผมจนหนำใจแล้วก็ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวในตอนเช้า แต่ช่วงเวลากลางคืนนั้นที่เขาสัมผัสผม มันกลับทำให้ผมรู้สึกเหมือนได้ทดแทนในสิ่งที่ผมทำผิดกับเขา...ที่ปล่อยให้น้องสาวของเขาตาย อย่างน้อยมันก็ทุเลาได้บ้าง ถึงจะทรมานใจมากก็เถอะ
แต่ตอนนี้ผมรู้สึกเหนื่อย...ที่เรื่องนี้มันไม่มีทีท่าจะจบ
ผมควรทำอย่างไงดี
หนี
อยู่ๆคำๆนี้ก็ผุดขึ้นมาในสมอง นี่แหละคำตอบ ตอนนี้คุณดงอุนก็ไม่อยู่ ผมก็มีโอกาสน่ะสิ เหลือก็แค่ลูกน้องสองคนที่เฝ้าอยู่หน้าห้อง ถ้าผมผ่านไปได้ ผมก็จะเป็นอิสระ
งั้นก็ต้องรีบ
ผมนั่งคิดแผนอยู่นานจนได้วิธีที่ผมคิดว่ามันดีที่สุด ผมเลยตัดสินใจเดินไปเอาไม้เบสบอลในตู้เสื้อผ้ามาก่อนจะฟาดไปที่ก๊อกน้ำในห้องน้ำจนมันแตกหักทันที
ฟู่!
สายน้ำกระเด็นทั่วห้องเมื่อไม่มีอะไรปิดกั้น ตัวผมเองก็เปียกทั่วตัว ผมรีบวิ่งไปที่หน้าห้องแล้วทำท่าตกใจเต็มที่
"ช่วยด้วยครับ! ช่วยผมด้วย"
"มีอะไรครับคุณหมอ!" ลูกน้องของคุณดงอุนดูตกใจตามผม ผมเลยชี้ไปทางห้องน้ำแล้วทำสีหน้ารู้สึกผิดเต็มที่ พวกเขาสองคนเลยรีบวิ่งเข้าไปดูข้างใน
ได้จังหวะแล้ว...หนี!
ผมวิ่งสุดฝีเท้าออกจากห้องนั้น แต่ผมจะไปทางไหนดี ขวาหรือซ้าย! ทำไมมันกว้างแบบนี้!
ขวาละกัน!
เมื่อผมตัดสินใจได้ผมก็วิ่งไปทางนั้นก่อนจะเห็นลิฟตัวใหญ่ ผมตรงเข้ากดปุ่มลงทันที แต่มันช้าเกินไป สาธุ...ผมขอให้รอดทีเถอะ
มาสักที มา!
"คุณหมอ! หายไปไหนแล้ววะ"
เขาตามมาแล้ว!
ติ้ง!
ทันใดนั้นประตูลิฟก็เปิดออก ผมเลยวิ่งเข้าไปแล้วกดลงชั้นล่างทันที
"คุณหมอ!"
อะ มาแล้ว!
ติ๊ด!
แต่แล้วประตูลิฟก็ปิดลงทันก่อนที่สองคนนั้นจะวิ่งมาถึง
เห้อ...รอดไปอีกหนึ่งขั้น
เมื่อลิฟลงมาถึงชั้นล่างสุดผมก็ชะโงกไปดูต้นทางด้านนอก ก็เห็นชายชุดดำวิ่งวุ่นเต็มไปหมด ผมเริ่มรู้สึกกลัวที่จะโดนจับได้ แต่ผมคงจะคิดมากเกินไป ก็ในเมื่อไม่มีใครรู้จักผม ผมก็ไม่ต้องกลัวสิ
เอาล่ะ...ผมต้องออกไปให้ได้
ผมตรวจดูทางหนีทีไล่อีกครั้งก่อนจะเห็นประตูเลื่อนกระจกที่ห่างออกไปไม่ไกลมาก มันเป็นทางออก แล้วถ้าออกไปได้ ก็รอดแล้ว
ผมตัดสินใจวิ่งผ่านคนในชุดดำนับสิบคน คนเหล่านั้นก็มองผมแปลกๆเหมือนสงสัยว่าผมเป็นใคร ก่อนจะมีเสียงๆหนึ่งตะโกนดังขึ้นมา เสียงอันนี้ที่ผมคุ้นเคย มันทำให้หยุดวิ่งแล้วหันกลับไปมองทันที
"ลีกีกวาง!"
แย่แล้ว...
"จับตัวมาให้ฉัน!" สิ้นเสียงคำสั่ง ผู้ชายร่างโตนับสิบคนนั้นต่างกู่เข้ามาจะจับตัวผม ผมเลยรีบวิ่งไปที่ประตูทางออกนั่น แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ก้าวผ่านพ้นประตูก็ถูกแรงกระชากจากด้านหลังทันที
"จับได้แล้วครับ!!"
"ปล่อย!!! ปล่อยผมนะ! ขอร้อง ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว"
ทำไม...ทำไมสวรรค์ถึงทำกับผมแบบนี้
"ไม่อยากอยู่ที่นี่งั้นหรอ หึ! นายไม่มีสิทธิจะเรียกร้องอะไรทั้งสิ้น ถ้าฉันไม่อนุญาต!"
ไม่!
"คุณดงอุน ได้โปรด...ปล่อยผมไปเถอะ ผมอยู่ไปก็รังแต่จะทำให้คุณรู้แย่ ปล่อยผมไปเถอะ...นะครับ"
"นายไม่มีสิทธิที่จะเรียกร้อง เพราะฉันเป็นเจ้าชีวิตนาย ลีกีกวาง!"
อะ!
ไม่!!! ทำไมถึงทำกับผมเหมือนไม่ใช่คนแบบนี้ ผมเจ็บ...
"ไปหาโซ่มาให้ฉัน ฉันต้องล่ามสัตว์เลี้ยงของฉันให้มันเชื่องกว่านี้!"
"ครับท่าน"
ล่าม!!
คุณจะล่ามผมงั้นหรอ! โหดร้าย คุณมันไม่ใช่คน
"คุณดงอุน! ผมเป็นคนเหมือนคุณนะ คุณทำแบบนี้มันจะมากเกินไปแล้ว แค่ทุกวันนี้ที่ผมยอมมันยังไม่พออีกรึไง แต่นี่มันจะเกินไปแล้วนะ!"
ผมทนไม่ไหวแล้ว เขาจะป่าเถื่อนเกินไปแล้ว ผมทนไม่ได้
"แน่ใจนะว่านายเป็นคน แล้วคนที่ไหนที่ทำให้น้องสาวของคนอื่นตาย!"
"คุณดงอุน!!!"
"จับขึ้นไปไว้บนห้องเดี๋ยวนี้!!"
"ไม่ ไม่นะ! ปล่อยผม!"
....
ไร้ประโยชน์
จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อชั่วโมงที่แล้วทำให้ผมรู้ว่ามันไร้ประโยชน์ที่จะหนี
แกร็ก
เจ็บ..
ตอนนี้ผมรู้สึกเจ็บที่ข้อเท้ามาก มันหนักไปหมด ก็เพราะโซ่ตรวนอันใหญ่ที่กำลังกักขังผมให้บนที่นอนกว้างนี้ เขาทำจริง เขาทำกับผมเหมือนไม่ใช่คน...
เขาไม่เคยเห็นใจผมเลย
ผมนั่งมองร่างสูงที่เดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากเข้าไปนานพอสมควร ร่างกายกำยำที่นุ่งแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวยิ่งทำให้ผมใจเต้นแรง ทำไมกัน...ทำไมผมยังรู้สึกแบบนี้อีก ทั้งๆที่สมควรจะเกลียดเขา
หรืออาจจะเป็นเพราะผมรักเขาจริงๆ
ให้ตายสิ...ผมท่าจะบ้าไปแล้ว
"มองฉันทำไม" อยู่ๆเขาก็ตวัดตาคมมามองผมแบบไม่ชอบใจที่ผมจ้องมองเขา ผมเลยรีบก้มหน้าลงชิดอกทันที
"ผมขอโทษครับ" แค่มองก็ยังไม่ได้ เกลียดกันมากเลยงั้นสิ
เข้าใจแล้ว
แต่แล้วนิ้วยาวกลับเชยคางผมขึ้นเมื่อร่างสูงทรุดตัวลงนั่งบนเตียงข้างๆ ตาของเราสองคนสบกันก่อนที่เขาจะเอ่ยกับผมเสียงเย็น
"วันนี้คิดจะทำอะไร"
"ปะ ป่าวครับ"
"หึ ยังจะบอกว่าป่าวอีกอย่างนั้นหรอ ช่างกล้าดีนะ"
"ขอโทษครับ" ได้โปรด...อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้น มันเฉือนหัวใจผมมากเกินไป
"อย่าให้มันเกิดขึ้นอีก ไม่อย่างนั้น...อะไรที่เป็นของรักของนายก็จะตามไปอยู่เป็นเพื่อนดายุน"
อ๊ะ!
"คุณคิดจะทำอะไร!"
"อะไรที่นายรักล่ะ อย่างเช่น..."
พ่อกับแม่ของผม!
"อย่านะครับ! อย่าทำอะไรพวกเขา" เพราะผมเชื่อ...ว่าเขาทำได้อย่างที่เขาพูด
ขนาดโซ่...ยังล่ามผมได้
โหดร้ายที่สุด
"ถ้ารู้ว่าหนีไปจากฉันไม่ได้...ก็อย่าทำอีก"
"ครับ ผมจะไม่ทำอีก"
"หึ."
แล้วเขาก็ลุกออกห่างจากตัวผมไปก่อนจะล้มลงนอนอีกฝั่งของผม
"นอนสิ"
"ครับ" ผมรีบล้มตัวลงนอนตามทันทีที่เขาสั่ง ก่อนที่จะมือหนาเกี่ยวเอวผมให้เข้าไปชิดกับแผ่นอกว้าง
ตึกตักๆ
เขาจะทำอะไร
"คะ คุณดงอุน ผะ ผม..."
"นอนสิ!"
"ครับ"
"หันมาทางนี้!" หมายถึง...ทางคุณงั้นหรอ
นี่คุณคิดจะทำอะไรกับผมกันแน่ คุณคิดอะไรอยู่ ถึงมาทำให้ผมปั่นป่วนแบบนี้
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ทำตามที่อีกคนบอก มือหนาก็จับผมพลิกไปฝั่งเขาแล้วดึงเข้าไปใกล้กว่าเดิม
"ฉันจะนอน...ห้ามดิ้น"
"คะ ครับ"
ผมเลยนอนนิ่งๆไม่ขยับ มันรู้สึกอุ่นยังไงไม่รู้ ถึงแม้จะดูเหมือนไม่มีศักดิ์ศรีก็เถอะ
แต่ผมยอม...
"คุณดงอุนครับ อาหารเช้าเสร็จแล้ว" วันนี้เป็นวันหยุดของร่างสูง ทำให้ผมต้องตื่นขึ้นมาทำอาหารเช้าให้กับเขา เขาปลดโซ่ที่ล่ามผมไว้ออกแล้วเก็บโซ่นั้นไว้ในตู้เสื้อผ้า ผมเลยคิดว่าเขาคงจะเลิกที่จะล่ามผมแล้ว นั่นทำให้ผมดีใจมาก
เมื่อคุณดงอุนได้ยินที่ผมบอกก็วางงานตรงหน้าแล้วเดินมาที่โต๊ะทานข้าว ผมเลยรีบจัดโต๊ะและเทน้ำให้เสร็จสรรพก่อนจะรีบเดินหนีไปอีกทาง
"จะไปไหน!"
"เออ ผม..."
"ไม่กินข้าวเช้ารึไง" เสียงดุถามขึ้น
"ไว้ผมกินทีหลังก็ได้ครับ" คุณจะได้ไม่ต้องมาอึดอัดกับการมองผม
"แล้วทำไมไม่กินตอนนี้ รังเกียจฉันรึไง!!"
"ไม่ใช่นะครับ! ผมไม่ได้คิดแบบนั้น ผมแค่..."
"แค่อะไร!"
ตุบ!
ฝ่ามือหนาตบลงที่โต๊ะอย่างแรงจนน้ำในแก้วกระเด็นหกเลอะเทอะไปหมด
"ผมแค่กลัวคุณจะกินไม่ลง ถ้าเห็นหน้าผม" ถ้าผมเห็นภาพแบบนั้นผมคงปวดใจมากกว่านี้แน่
"ฉันพูดรึไงว่าจะกินไม่ลงพอเห็นหน้านาย"
"ไม่ครับ" แต่การกระทำมันก็สื่อแบบนั้นไม่ใช่รึไง
"งั้นก็มากินข้าวได้แล้ว แล้วถ้าฉันไม่ได้พูดอะไรก็อย่าคิดเอง"
ผมรีบพยักหน้ารับทันทีที่เขาบอก แต่แล้วผมกลับเผลอยิ้มออกมาอย่างดีใจ เหมือนที่เขาพูดนั้นก็หมายถึงเขาไม่ใช่ไม่อยากเห็นหน้าผมงั้นสิ ให้ตายเถอะ...ผมดีใจจริงๆ
ไม่นานเราสองคนก็ทานอาหารเช้าเสร็จ ผมเลยรีบเก็บจานทั้งหมดไปเก็บ พอออกมาจากด้านในครัวก็เห็นร่างสูงนั่งทำงานอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่ตัวเดิม วันนี้มันดูพิเศษยังไม่รู้ เหมือนผมไม่ได้อยู่ห้องกว้างนี้คนเดียว
ผมแอบมองเขาอยู่นานก็เห็นท่าทีเหนื่อยล้าที่แสดงออกมาบางครั้ง งานคงจะเครียดน่าดูถึงดูเหนื่อยขนาดนี้ ผมเลยเข้าไปชงกาแฟพร้อมเตรียมผลไม้แล้วยกออกไปวางด้านหน้า เขาเองก็มองผมอย่างแปลกใจแต่ก็กลับไปทำงานต่อ
เย็นชา...แค่คำว่าขอบใจก็ไม่มี หรือว่าผมเข้าไปก้าวก่ายเรื่องของเขาเอง
"จะไปไหน" อยู่ๆเสียงทุ้มก็เอ่ยถามผมขณะที่ผมกำลังจะเดินเข้าห้องนอน ผมเลยหันไปมองแล้วเดินกลับไปหาร่างสูง
"มีอะไรรึป่าวครับ"
"มาดูหนังเป็นเพื่อนฉันหน่อย"
จริงหรอ...ผมจะได้ดูหนังกับคุณด้วย
วันนี้เขาเป็นอะไรไป ถึงได้ดูใจดีแบบนี้
"มาสิ" มือหนาตบพื้นที่ว่างข้างๆตัวเองเป็นสัญญาณบอกว่าผมต้องไปนั่งตรงไหนหลังจากเลือกหนังที่จะดูได้ ผมเลยรีบเดินไปนั่งที่ตรงนั้นแล้วอยู่นิ่งๆ
อมยิ้ม
ผมท่าจะบ้า...ถึงยิ้มคนเดียวแบบนี้
คุณดงอุนเลือกหนังผีที่ผมนั้นเกลียดมากที่สุดในชีวิต มันทำให้ผมหลอนไปได้ทั้งคืนเลยล่ะถ้าต้องดูแค่ห้านาที แต่นี่ผมต้องทนดูถึงสองชั่วโมง แล้วนี่ผมจะรอดไหม
ผมหยิบหมอนอิงมาบังหน้าไว้เมื่อผีทำท่าจะออกมา แต่อีกคนที่นั่งข้างๆกลับขำผมอย่างกับมันเป็นเรื่องตลก
"หึๆ..."
"ขำอะไรกันครับ ก็คนมันกลัวนี่!" เสียมารยาทจริงๆ
"เป็นหมอ...แต่กลัวผีเนี่ยนะ"
"แล้วมันแปลกหรอครับ ผมทำงานกับคนไข้นะ ไม่ได้ทำกับผี"
"หึ...เถียงปาวๆเลยนะ คิดดีแล้วรึไง"
อุย! ผมลืมตัว แค่รู้สึกเสียหน้าที่โดนแซวเท่านั้นเองนะ
"ขอโทษครับ"
ผมกล่าวขอโทษแล้วนั่งนิ่งๆ แล้วนั้นก็เป็นบทสนทนาสุดท้ายของเราสองคน ผมดูมันไปเรื่อยก็เริ่มรู้สึกทนไม่ไหว มันน่ากลัวมากแถมลุ้นตลอดเวลาว่าผีมันจะออกมาช่วงไหน ผมเลยเฉไปมองที่อืนมันก็เริ่มทำให้ผมง่วงนอนมากขึ้นจนอยากจะเอนกายสักพัก แต่จะให้ลุกออกจากตรงนี้คงโดนแน่
งั้นผมก็หลับมันตรงนี้แหละ
อืม...สบายจัง
อืม...อุ่น
ทำไมผมถึงรู้สึกอบอุ่นแบบนี้นะ
ผมพยายามลืมตาขึ้นมาหลังจากพักสายตาไปนาน แต่พอลืมขึ้นมาได้ก็ต้องตกใจเมื่อผมเห็นแผ่นอกกว้างของใครบางคน
คุณดงอุน...แล้วที่สำคัญ เขากอดผม
สภาพผมตอนนี้คือนอนเหยีดยาวอยู่บนโซฟาตัวใหญ่โดยมีแขนหนาให้หนุน แถมวงแขนอีกข้างก็กระชับกอดตัวผมไว้แน่นจนรับรู้ถึงลมหายใจที่เป่ารดหัว เขากำลังหลับ...หลับจริงๆด้วย มันดูนิ่งสงบมาก...ถ้ามองจากมุมต่ำตรงนี้
อยากหยุดเวลานี้ให้นานที่สุด ผมอยากให้คุณกอดแบบอบอุ่นอย่างนี้ตลอดไป
แต่ช่วงเวลานี้ผมควรจะกอบโกยโอกาสไว้สิ มันหาไม่ได้ง่ายๆนะ
"เมื่อไหร่คุณจะเลิกเกลียดผมสักทีละครับ...ผมเจ็บนะ"
ผมพูดกับร่างสูงเบาๆเพื่อที่จะไม่ได้กวนอีกคนให้ตื่น
"ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ดายุนตาย ผมเสียใจที่ช่วยเธอไม่ได้ ผมรู้ว่าผมว่ามาช้าไป...แต่ผมก็พยายามช่วยชีวิตเธอเต็มที่แล้ว อย่าเกลียดผมเลยนะ...คุณดงอุน" ผมกดหน้าเข้าหาอกกว้างนั้นมากขึ้นก่อนจะวาดแขนขึ้นกอดเอวหนานั้นแน่น
ผมยังอยากได้รับรอยยิ้มอบอุ่นของคุณอีก
"ช่วยใจดีกับผมหน่อยสิครับ...ผมรักคุณนะ"
และจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
<><><><><><><><><><><><><><><><>
130915
พาสนี้ขอจัดให้คุณหมอหน่อยนะคะ เศร้ามาเยอะและ ให้นางได้อิ่มเอมใจบ้าง ฮ่าๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
