[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”

By nooonaa

 

 

How much? 16 : ไม่มีค่า

 

 

+DuSeop+

 

 

"โยซอบ! กลับมาแล้วหรอลูก"

 

"ปาป๊า..."

 

เสียงปาป๊าของผมเรียกผมแต่ไกลเมื่อผมจากรถได้ ผมเลยรีบวิ่งเข้าไปกอดร่างใหญ่ไว้แน่น คิดถึงเหมือนกันนะเนี่ย ไม่ได้เจอตั้งสองอาทิตย์แหนะ

 

"เป็นยังไงบ้าง เที่ยวสนุกไหม" สมุกไหมหรอ

 

"ก็ดีมั้งครับ"

 

"ปากบอกว่าดี แต่สีหน้านี่เศร้าแปลกๆนะ" ปาป๊าจับหน้าผมให้เห็นชัดก่อนจะก้มหอมแก้มผมไปมาทั้งสองข้างอย่างหมันเขี้ยว ผมเองก็หัวเราะคิกคักชอบใจที่ปาป๊าทำแบบนี้ ถึงเขาจะไม่ค่อยมีเวลาให้ผม แต่เขาก็รักผมมาก ไม่เคยขัดใจผมสักอย่าง ตามใจผมตลอด ผมเลยไม่เข้าใจว่าทำไมไอ้ดูจุนถึงพูดกับผมแบบนั้น ปาป๊าผมก็เป็นคนดีคนหนึ่ง แต่ทำไมถึงบอกว่าผมกับเขาไม่ควรเจอกันอีก...เพียงเพราะผมเป็นลูกชายของคิมแชชู

 

แล้วมันผิดมากหรอ

 

คนใจร้าย

 

"ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมโอเค"

 

"แน่ใจนะ แล้วเพื่อนใหม่เขาใจดีกับหนูรึป่าว"

 

อย่างไอ้แก่อะนะใจดี หึ...ไม่มีทาง

 

"ไม่เห็นใจดีเลยปาป๊า แกล้งผมตลอด แล้วยังชอบบังคับให้ผมทำนู้นทำนี่ด้วย นิสัยแย่สุดๆ"

 

"ขนาดนั้นเลยหรอ แล้วทำไมไม่กลับบ้านล่ะ" นั่นสิ...ก็มันกลับไม่ได้นี่หว่า มันเล่นขังผมซะขนาดนั้น แต่จะบอกให้ปาป๊ารู้ไม่ได้ ไม่งั้นปาป๊าตามสั่งสอนมันแน่

 

"มันก็หายเหงาดีอะ ปาป๊าแหละ ไม่มีเวลาให้ผมเลย"

 

"ก็งานมันเยอะนี่ ไม่เอาหน่าๆ กลับมาแล้วก็อย่ามางอนป๊าเลย ป๊าคิดถึงโยซอบนะ"

 

ฟอด

 

"ฮ่าๆ หนวดทิ่มอ่า" แล้วเราสองคนก็เดินเข้าไปในบ้านพร้อมกัน วันนี้ปาป๊ารีบกลับบ้านมาเลยครับ พอบอกว่าผมจะกลับ คงจะคิดถึงกันจริงๆ แต่จะว่าไป ผมก็รู้สึกแย่นะพอเห็นปาป๊าเป็นแบบนี้ เหมือนผมทิ้งปาป๊ายังไงไม่รู้ แต่ช่างมันเถอะ ผมกลับมาแล้วนี่ สมใจอยากของไอ้แก่นั่นแล้ว ทิ้งกันได้ อย่าให้เจอนะ พ่อจะกัดหัวขาดเลยมึง

 

"โยซอบ มีอะไรรึป่าว หน้าหนูดูไม่สดชื่นเหมือนเมื่อก่อนเลย" อะไร หน้าผมแสดงชัดขนาดนั้นเลยหรอ

 

"ไม่มีอะไรหรอกครับ"

 

"ไม่เอาหน่า บอกป๊ามาสิ บางทีป๊าอาจจะช่วยได้"

 

นั่นสิ บางทีปาป๊าอาจจะช่วยผมได้

 

"ผมไปเจอคนคนหนึ่งครับ.."

 

"แล้วไงต่อ" ปาป๊าดูจะสนใจฟังผมมากเลย

 

"เขาก็แกล้งผมสารพัด แต่ก็ดูแลผมดีมาก ตอนแรกผมก็อยากจะหนีกลับ แต่พออยู่ไปนานๆผมก็รู้สึกสนุก มีเขาอยู่ผมไม่เคยรู้สึกเหงาเลย แต่พอวันนี้ เขาบอกให้ผมกลับบ้าน ผมเจ็บจี๊ดยังไงไม่รู้ สมองผมโล่งไปเลย ผมเสียใจนะครับที่เขาทิ้งผม โดยที่ผมไม่รู้เลยว่าเขาทิ้งผมทำไม..."

 

"เดี๋ยวนะ...หนูรักเขาหรอ"

 

ห๊ะ! รัก!

 

"ไม่มีทาง!! ผมจะรักเขาได้ไง เขาแกล้งผมสารพัดเลยนะ" แถมโรคจิตชอบลวนลามผมอีก

 

"เจ็บจี๊ดไง หนูบอกว่าเจ็บจี๊ด...มันแปลว่ารัก"

 

รัก!

 

นี่ผมรักไอ้เหี่ยวหรอ

 

ตึกตักๆ

 

"หน้าแดงมากเลยโยซอบ ตอนนี้หัวใจหนูเต้นแรงด้วยใช่ไหม"

 

"รู้ได้ไง!" ผมรีบจับหน้าตัวเองที่เริ่มร้อนก่อนจะฟังเสียงหัวใจตัวเองอีกครั้ง

 

เต้นแรงมาก...เพียงเพราะคิดว่ารักมัน

 

จริงหรอ

 

"ป๊าแก่แล้วนะ แค่นี้เรื่องเล็ก ดูง่ายจะตาย" ป๊าบอกกับผมก่อนจะดึงผมให้เข้ามานั่งใกล้ๆ

 

"เขาเป็นใคร บอกป๊าได้ไหม"

 

"บอกไม่ได้! เดี๋ยวป๊าตามไปฆ่ามัน" ถ้ารู้ว่าคนที่ผมพูดถึงคือผู้ชาย เขาฆ่ามันแน่

 

"ฮ่าๆ ไม่ฆ่าหรอก ป๊าโอเคถ้าหนูจะชอบใคร อย่ามาทำให้ลูกป๊าเสียใจก็พอ"

 

เห็นไหมล่ะ ป๊าผมใจดีจะตาย

 

"ขอบคุณครับ" ผมโผลเข้ากอดร่างหนาทันที มันอบอุ่นมากเลยครับ แค่นี้ผมก็รู้สึกดีขึ้นแล้ว

 

"แต่ว่า...เขาบอกไม่ให้ผมไปเจอเขาอีก" เนี่ยแหละคือปัญหา ผมไม่กล้าไปเจอเขา

 

"สนใจหรอ หนูเป็นลูกคิมแชชู อะไรที่อยากได้ก็ต้องได้ ก็ถ้าลูกดื้อซะอย่าง ใครจะทำอะไรได้"

 

"นั่นสิครับ" มันอยู่ที่ผมต่างหากว่าจะสู้หรือจะหยุด

 

แต่ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้

 

อย่าคิดว่ากูเป็นเด็กแล้วจะทำอะไรกับกูก็ได้นะไอ้แก่ มึงต้องรับผิดชอบ!

 

ได้เห็นดีกันแน่!

 

 

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

 

+WoonKwang+

 

 

'วันนี้จะกลับมากินอาหารเย็น เตรียมไว้ด้วย'

 

สี่ทุ่ม...

 

สี่ทุ่มแล้ว เขายังไม่กลับมาเลย วันนี้มีงานเยอะรึไง ถึงกลับดึกขนาดนี้

 

ผมมองอาหารบนโต๊ะที่เย็นชืดไร้สีสันก่อนจะถอนหายใจออก เมื่อเช้าบอกจะกลับมากินอาหารเย็น แล้วทำไมถึงไม่จะบอกกันเลยว่าจะไม่กินแล้วถ้าจะกลับดึกขนาดนี้

 

ปล่อยให้ผมรอทำไม

 

เห้อ...

 

ผมจัดการแพ็คอาหารทั้งหมดเข้าตู้เย็นทั้งๆที่ผมก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย แค่คิดว่าจะได้ทานอาหารเย็นกับเขาสองคนก็ทำให้ผมหายหิวแล้วเอาแต่รอ แต่ตอนนี้ก็คงไม่ต้องรอแล้วมั้ง ดึกขนาดนี้

 

เมื่อผมจัดการทุกอย่างเสร็จก็เข้ามาอาบน้ำให้ผ่อนคลาย จะได้เลิกคิดอะไรที่ทำให้ปวดหัว แต่เพียงแค่ผมมีเวลาว่างที่ทำให้ผมคิดถึงเขาอีก ทำไมกันนะ ทำไมเขาถึงอยู่ในหัวผมตลอดเวลาแบบนี้

 

ทั้งๆที่เขาไม่เคยเห็นผมอยู่ในสายตาเลย ไม่งั้นวันนี้ก็คงไม่ผิดนัด

 

ฮึกๆ

 

ผมรีบเงยหน้าทันทีที่น้ำตาทำท่าจะไหล อย่ามาแสดงอาการอ่อนแอแบบนี้สิ ร้องไปก็ไม่ทำให้อะไรมันดีขึ้นมาหรอก ยังไงเขาก็ไม่สนใจอยู่ดี

 

พอผมอาบน้ำเสร็จก็เปลี่ยนชุดเข้านอนทันที เอื้อมมือปิดไฟที่หัวเตียงแล้วกอดผ้าห่มไว้แน่น นี่มันจะห้าทุ้มแล้วเขาก็ยังไม่กลับ หรือว่าคืนนี้ผมต้องนอนคนเดียว

 

พอเถอะกีกวาง หยุดคิดสักที นอนได้แล้ว!

 

แอ๊ด...

 

"หลับแล้วหรอ..."

 

"อะ คุณดงอุน!" ผมสะดุ้งตกใจทันทีที่ได้ยินเสียงทุ้มนั้น ร่างหนาเดินเข้ามาในห้องก่อนจะทรุดลงนั่งบนเตียงข้าง

 

"กลับมาแล้วหรอครับ" ฮือ กินเหล้าหึ่งเลย นี่อย่าบอกนะ ว่าดื่มมา

 

"กีกวาง..." อยู่ๆอีกคนเรียกก็เรียกชื่อผมเบาๆเหมือนต้องการสื่ออะไร ก่อนจะเอาจมูกมอคลอเคลียที่แก้มผม หัวใจผมเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อเขาจะขึ้นคร่อมผมทั้งตัว

 

"คุณดงอุนครับ คุณเมามากแล้ว นอนดีกว่านะครับ" ถึงปากผมจะบอกแบบนั้นแต่ดูท่าอีกคนจะไม่ได้สนใจอะไรเลย นอกจากเอามือมาลูบผิวเนื้อผมทั้งสองข้าง มันลากไล้ตามเอวผมแล้วขึ้นไปจนถึงหน้าอกก่อนจะเลิกชุดนอนให้เผยออก

 

"อ่ะ อ๊าาาา..." ผมเผลอหลุดครางทันทีที่ลิ้นเรียวตวัดลงบนยอดอก ทั้งดูดทั้งขบจนขนหัวผมลุกไปหมด ส่วนมือหนาอีกข้างก็ค่อยๆหายเข้าไปในร่มผ้าใต้กางเกง เขาบีบเค้นเบาๆแต่ร้อนแรงจนผมแทบคลั่ง

 

"อืม...กีกวาง" นี่เขาเป็นอะไร หรือมันเป็นเพราะเมาถึงได้มีอาการแบบนี้

 

"คุณดงอุนครับ พอเถอะ คุณเมามากแล้วนะ" ผมพยายามดันตัวสูงตรงหน้าให้ออกห่างก่อนที่มันจะเกินเลยไปมากกว่านี้ ผมไม่อยากมีอะไรกับเขาตอนที่เมาจนเพ้อแบบนี้หรอกนะ แค่บังคับแบบตอนแรกก็เจ็บพออยู่แล้ว อย่ามาทำเหมือนผมไร้ค่าไปมากกว่านี้เลย

 

"ทำไม...ไหนนายบอกว่ารักฉันไง ทำไมถึงทำไม่ได้ล่ะ"

 

"คะ คุณได้ยิน" ผมมั่นใจนะว่าคุณหลับน่ะ ทำไมคุณถึงได้ยิน

 

"หรือว่าฉันไม่ใช่ไอ้ซึงโฮ นายเลยไม่ให้ทำงั้นสิ หึ"

 

"มะไม่ใช่นะครับ! ผมรักคุณคนเดียวนะ แล้วผมก็ไม่เคยมีอะไรกับซึงโฮด้วย ผมมีแค่คุณนะ" ผมรีบแก้ตัวเพื่อไม่ให้อีกคนเข้าใจผมผิดไปมากกว่านี้ แต่เขากลับยิ้มแสยะที่มุมปากเหมือนคิดอะไรอยู่ก่อนจะผละตัวออกจากผมไป

 

"รัก...หึ" อะไร เขาไม่เชื่อผมหรอ

 

"จะให้ผมทำยังไงคุณถึงจะเชื่อ ผมรักคุณจริงๆนะครับ แล้วไม่เคยคิดจะเปลี่ยนใจด้วย"

 

ถึงแม้คุณจะใจร้ายกับผมมากก็เถอะ

 

"หึ..."

 

ยังไงก็ไม่ยอมเชื่องั้นสิ

 

"ถ้าคุณไม่เชื่อผมก็ปล่อยผมไปเถอะครับ มันเจ็บมากนะที่คุณทำแบบนี้ คุณไม่เคยเห็นค่าของผมเลย ปล่อยผมไปตามทางของผมเถอะครับ อย่ามาทำให้ผมรักคุณไปมากกว่านี้" ในเมื่อเขาได้ยินที่ผมพูดเมื่อวันนั้นแล้ว ผมก็ควรจะเคลียร์กับเขาให้รู้เรื่องสักที มันจะได้ไม่ค้างคาแบบนี้

 

"อยากไปจากฉันมากงั้นสิ แต่ขอโทษทีเถอะ ฉันไม่ปล่อยให้นายไปเสวยสุขกับมันหรอก!" เสียงทุ้มตวาดดังลั่นจนผมใจหาย นี่เขาบ้าไปแล้ว เขาไม่เคยเข้าอะไรสักอย่าง

 

"ทำไมคุณถึงไม่เข้าใจสักที" ชักจะเหลืออดแล้วนะ

 

"แล้วจะทำไมหะ! นายจะทำอะไรฉัน!!" เมื่อสิ้นเสียงดุนั้นเขาก็ตรงเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว มือหนากระชากเสื้อผมจนหลุดขาดไปหมดก่อนจะฟัดที่ซอกคอผมจนเป็นรอยแดงเต็ม เขาทำรุนแรงมากจนผมรู้สึกเจ็บ ยิ่งมือใหญ่ที่บีบเค้นอย่างหนักนั่นอีก

 

ป่าเถื่อน!

 

ไม่ไหวแล้ว

 

เพล้ง!

 

"โอ๊ย!"

 

ผมคว้าโคมไฟตรงหัวเตียงตีเข้าที่หัวอีกคนอย่างแรง ร่างหนาทรุดตัวลงบนตัวผมทันทีก่อนจะพลิกไปกุมหัวตัวเองอีกฝั่งของเตียง ผมรีบลุกออกห่างจากตรงนั้นแล้วคว้าเสื้อสูทของอีกคนขึ้นใส่ทับเสื้อนอนตัวเองที่ขาด ผมว่าท่ามันจะไม่ค่อยดีแล้ว เขาต้องโกรธผมมากแน่ๆ แล้วเขาอาจจะฆ่าผมได้

 

"กีกวาง!" ร่างสูงขยับตัวลุกขึ้นเหมือนจะตั้งตัวได้แล้ว ผมเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาถนัดเมื่อสายตาดุตวัดมาจ้องผม

 

ผมอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว!

 

เห็นดังนั้นผมก็รีบวิ่งตรงดิ่งไปที่ประตูห้องก่อนจะเปิดมันออกอย่างแรง ผมเห็นลูกน้องสองคนที่นั่งหน้าห้องนั้นมองผมอย่างตกใจที่เห็นออกมา ผมเลยชี้ไปที้ข้างในห้อง

 

"คะ คุณดงอุนหัวฟาดพื้นครับ เลือดออกเยอะมาก พาเขาไปโรงบาลที" ตอนแรกเขาก็ดูจะไม่เชื่อแต่พอได้ยินเสียงเหมือนอะไรหล่นเขาก็รีบวิ่งเข้าไปดูทันที ผมเลยใช้โอกาสนั้นวิ่งหนีเหมือนกัน

 

ครั้งนี้ต้องหนีให้ได้

 

ผมรีบวิ่งเข้าลิฟด้วยหัวใจที่เต้นแรง กลัวจะตามมาทันอีก แต่พอลิฟมาหยุดที่ชั้นหนึ่งก่อนที่จะถึงชั้นแรก ผมก็เห็นชายชุดดำน่ากลัวเต็มไปหมด แต่กลับมีบุคคลหนึ่งที่ดูโดดเด่นกว่าใครเพื่อน รูปร่างสูงหนาและมีใบหน้าหล่อแบดบอยนั้นทำให้เขาดูต่างออกไป เขามองผมอย่างตกใจก่อนจะถามผมเสียงเข้ม

 

"คุณเป็นใคร! เข้ามาที่นี่ได้ยังไง!"

 

"ช่วยผมด้วยครับ!  ผมถูกจับตัวมา เขาจะฆ่าผม!" ตอนนี้ผมคิดว่าเขาคงไม่ใช่ลูกน้องคุณดงอุนแน่ เขาต้องช่วยผมได้

 

"ใครที่จับคุณมา"

 

"คะ คุณดงอุนครับ เขาจับผมมา" ให้ตายสิ ช่วยพาผมออกไปจากที่นี่ที

 

"ฮยอนซิค! ไปเอาตัวดงอุนมาพบฉัน!" ร่างหนาสั่งเสียงเข้มจนผมรู้สึกกลัว เหมือนเขาจะโกรธมากที่ได้ยินแบบนั้น

 

"ครับท่าน"

 

"อย่านะครับ! อย่าให้ผมเจอเขาอีก เขาฆ่าผมแน่"

 

"ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมจะช่วยคุณเอง" ทำไมพอผมได้ยินแบบนั้นแล้วมันรู้สึกโล่งใจยังไงไม่รู้ เหมือนเขาจะช่วยผมได้

 

แล้วร่างหนาก็พาผมขึ้นไปบนตึกอีกหลายสิบชั้น ก่อนจะพาผมเข้าไปในห้องๆหนึ่ง มันคล้ายกับห้องของคุณดงอุนแต่ที่นี่ดูใหญ่มากกว่าหลายเท่า ผมมองดูรอบๆก่อนจะเจอผู้ชายร่างบางผิวสีขาวเนียน และที่สำคัญ เขามีใบหน้าที่สวยมาก วิ่งออกมาจากข้างใน เขามองผมอย่างตกใจสลับกับผู้ชายอีกคนที่พาผมเข้ามา

 

"ใครหรอครับคุณจุนฮยอง" ร่างบางถามเสียงสั่นเหมือนจะร้องไห้ยังไงยังงั้น แต่คนที่ถูกเรียกว่าคุณจุนฮยองกลับดันผมให้เดินเข้าไปข้างใน

 

"หาโกโก้ร้อนมาให้เขาหน่อยสิ ฮยองซึง"

 

"ไม่! ผมจะไม่ทำอะไรทั้งนั้น! คุณต้องบอกผมมาก่อนว่าเขาเป็นใคร! ไม่ใช่เด็กใหม่ของคุณใช่ไหม!" แต่แล้วร่างบางตรงหน้ากลับตะคอกคุณจุนฮยองเสียงดังลั่นก่อนที่น้ำตาจะไหลเต็มใบหน้าสวย ผมเริ่มกลืนน้ำลายไม่ลงคอเมื่อเหมือนผมเป็นต้นเหตุให้เขาทะเลาะกัน

 

"ฮยองซึง...ไม่เอาหน่า นายกำลังทำตัวไร้เหตุผลอยู่นะ"

 

"ก็คุณกำลังจะทิ้งผม คุณพาเขามาแล้วคุณจะทิ้งผมใช่ไหม ใจร้าย คุณจุนฮยองใจร้าย ฮือๆ" พอคนตรงหน้าร้องไห้เป็นวักเป็นเว ร่างหนาก็รีบคว้าเอวบางเข้ามากอดไว้แน่นก่อนจะลูบแผ่นหลังเล็กนั้นไปมา จนอีกคนเริ่มสะอื้นเบาๆ

 

"ไม่ใช่สักหน่อย ทำไมเป็นเด็กที่คิดมากขนาดนี้ เขากำลังเดือดร้อน ฉันกำลังช่วยเขา แล้วก็เลิกคิดได้แล้วว่าฉันจะเอาใครมาแทนที่นาย มันไม่มีวันนั้นหรอก หยุดร้องนะ" เสียงดุที่เคยถามผมตอนนี้มันกลับนุ่มจนคนที่ได้ยินยังยอมทำตามง่ายๆ มือหนายกขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลพรากของอีกคนจนมันหมดก่อนมือบางของคุณฮยอนซึงเองก็กำชายเสื้อของร่างหนาไว้แน่น แล้วใบหน้าสวยเองก็ค่อยๆถอนหน้าออกช้าๆ

 

"จริงนะนะครับ"

 

"จริงสิ คราวนี้จะช่วยฉันไปเอาโกโก้ร้อนได้รึยัง"

 

"ครับ" เพียงแค่นั้นคุณฮยอนซึงก็ยิ้มร่าก่อนจะหายเข้าไปอีกฝั่ง ผมมองตามเขาไปก่อนจะหันกลับมาที่เดิม

 

"ผมขอโทษนะครับที่ทำให้คุณสองคนทะเลาะกัน"

 

"ไม่เป็นไรหรอก เขาเพิ่งเคยเป็นแบบนี้ครั้งแรกน่ะ แล้วคุณชื่ออะไร"

 

"ลีกีกวางครับ" ผมตอบเขาไปพร้อมกับเดินตามอีกคนไปด้วย เขามาหยุดที่ห้องนั่งเล่นก่อนจะเผยมือให้ผมนั่ง ผมเลยล้มตัวนั่งกับโซฟาตัวใหญ่ก่อนที่เสียงทุ้มที่ผมคุ้นเคยจะดังตามมาทันที

 

"เรียกผมมีอะไรหรอครับท่านประธาน"

 

เขามาแล้ว...

 

ผมไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองหาอีกคน แต่ดูร่างสูงจะตกใจมากที่เห็นผม ผมเหลือบมองเขาเป็นระยะแต่ก็ไม่กล้าสู้หน้าตรงๆก่อนจะเห็นใบหน้าหล่อที่ตอนนี้เต็มไปด้วยเลือด แต่ดูเหมือนถูกเช็ดไปบ้างแล้ว

 

"นี่คนของนายรึป่าว"คุณจุนฮยองถาม

 

"ครับท่าน"

 

"เขาเป็นใคร...เพื่อนนายใช่รึป่าว"

 

"ไม่ใช่ครับ" แม้แต่เพื่อนก็ไม่สามารถให้ผมได้เลยงั้นสิ คุณนี่มันใจร้ายยิ่งกว่าเสือซะอีก

 

"แล้วเขาเป็นใคร" ร่างสูงเงียบไปนานอยู่เหมือนกันเมื่อเจอประโยคคำถามนั้น ผมเองก็อยากรู้ว่าเขาจะตอบยังไง ว่าเขาเห็นผมเป็นตัวอะไรในสายตาเขากันแน่

 

"ตอบสิ ฉันไม่ได้มีเวลาว่างมากนะ"

 

"แค่ที่ระบายความใคร่"

 

อึก!

 

เจ็บ...เหมือนโดนเข็มนับพันเล่มทิ่มหัวใจ

 

แต่แล้วน้ำตาผมก็ไหลลงอาบหน้าทันที มันเจ็บจนกลั้นไว้ไม่อยู่แล้ว ทั้งๆที่รู้ว่าผมรักเขาแต่กลับไม่เคยคิดจะใจดีกับผมเลยสักนิด แค่คำพูดก็ให้ผมไม่ได้

 

คุณมันเลวที่สุดคุณดงอุน

 

"นายกล้าพูดแบบนั้นแสดงว่าคุณกีกวางไม่ได้สำคัญสำหรับนายเลยงั้นสิ"

 

"พอเถอะครับคุณจุนฮยอง ผมไม่อยากได้ยินอีกแล้ว" ได้ยินแล้วแบบนั้นแล้ว มันเหมือนจะหายใจไม่ออก มันจะตายทั้งเป็นซะให้ได้

 

"ครับท่าน"

 

จึก!

 

ผมเป็นตัวอะไรสำหรับคุณกันแน่

 

"แน่ใจนะ"

 

"ครับ"

 

"ถ้านายพูดอย่างนั้นฉันก็ขอสั่งให้นายเลิกยุ่งกับเขา ห้ามทำร้ายหรือเข้าใกล้เขาอีกตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป เข้าใจไหมดงอุน" ผมเงยหน้าขึ้นมองหาร่างสูงทันทีเมื่อคุณจุณฮยองพูดแบบนั้น ตอนนี้ใจผมเจ็บจี๊ดจนอยากจะตาย ณ ตรงนั้น ผมจะไม่ได้เจอเขาแล้ว แต่มันก็เป็นสิ่งที่นายต้องการไม่ใช่รึไง นายต้องการไปจากเขา ถ้าเขาไม่เคยเห็นนายมีค่าเลย งั้นตอนนี้ก็เป็นโอกาสดีที่ผมจะได้เป็นอิสระ

 

"ฉันถามว่านายเข้าใจไหม ดงอุน" เสียงเย็นถามขึ้นอีกครั้งก่อนที่นัยน์ตาคมจะหันมามองผม คุณดงอุนจ้องผมอยู่นานแต่ผมก็ไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเขาจะสื่ออะไรกับผมก่อนที่ริมฝีปากบางจะเอ่ยขึ้นมา และนั่นผมถึงจะได้รู้ในสิ่งที่เขาคิด

 

"เข้าใจแล้วครับ"

 

ว่าผมมันไม่มีค่าสำหรับเขาเลยจริงๆ

 

 

 

<><><><><><><><><><><><><><><> 

130920

 

กรี๊ดดดดด นางอุ่น! แกมันเลวมาก! ฉันจะหาคนใหม่ให้กวางน้อยแล้ว!!!  อื่ย! ขัดใจ!!!