รักเธอยัยตัวเล็ก

รักเธอยัยตัวเล็ก ตอนที่ 6
 
     แต๊งกิ้วเดินเข้ามาในโรงเรียนท่ามกลางสายตานักเรียนหญิงมองมาที่เธออย่างมากมาย สายตาเหล่านั้นบ่งบอกได้ถึงความไม่เป็นมิตรและความไม่พอใจอย่างมาก บางกลุ่มถึงกับนั่งเม้าท์เรื่องของเธอที่มีภาพหลุดกับมิณทร์
     แต๊งกิ้วรีบซอยเท้าเข้าไปในโรงอาหารที่โต๊ะที่มีมูมู่เอมมี่นั่งอยู่
     "รอดมาได้ไงว่ะเนี่ย"มูมู่ถาม
     "อะไร !! ยังมีอะไรที่ฉันต้องเจอนอกจากสายตาอัมหิตพวกนั้นอีกหรอ"แต๊งกิ้วถาม
     "ก็พวกเราไม่อยากจะเชื่อนิว่าเธอจะรอดมาได้ แฟนคลับมิณทร์ในโรงเรียนนี้มีเป็นร้อยกว่าคนเชียวนะ"เอมมี่พูด
     "จะว่าไปได้ข่าวว่าวันนี้มิณทร์จะมาเรียนด้วยนะ"มูมู่บอก
     "ข่าวเธอกับมิณทร์ัดังมากเลยนะ ตอนนี้เปิดไปช่องรายการข่าวบันเทิงช่องไหนก็เจอ"เอมมี่พูด
     "ฉันไม่อยากรับรู้อะไัรทั้งนั้นอ่ะ พอ !!"แต๊งกิ้วนั่งลง
     ไม่นานนัก ออมมี่กับพักพวกก็เดินเข้ามาที่โต๊ะของแต๊งกิ้ว พวกเธอยืนกอดอกมองอย่างไม่พอใจ
     "พวกเธอมายืนรอบโต๊ะพวกเราทำไม"เอมมี่ถาม สีหน้าซีดด้วยความกลัว
     "รู้ตัวมั้ย ว่าเพื่อนเธอน่ะทำให้พวกเราไม่พอใจมาก"ออมมี่พูด
     "เอ่อ...ทุกอย่างมันเป็นแค่..."เอมมี่จะแก้ตัว
     "แค่อะไร !! อุบัติเหตุหรอ นั่งอยู่บนตักมิณทร์ จูบกันแบบนั้นเรียกว่าอุบัติเหตุหรอ ด้านที่สุดไม่มียางอาย ไม่อายฟ้าอายดินในโรงบาลก็ไม่เว้น"ออมมี่พูดเป็นชุด
     "นี่มันจะมากไปแล้ว"แต๊งกิ้วตบโต๊ะยืนขึ้น แต่มูมู่รั้งไว้
     "แกเขามาเป็นสิบ เรามีแค่สามสู้เขาไม่ได้หรอก"มูมู่พูด
     "จะทำไม ! หรือฉันพูดไม่จริง จำไว้นะว่าอย่าคิดที่จะมายุ่งกับมิณทร์อีก เข้าใจมั้ย"ออมมี่หยิบแก้วน้ำของเอมมี่สาดใส่หน้าแต๊งกิ้วเต็ม ก่อนที่ซ้ำเติมด้วยการปาแก้วใส่ และเดินจากไปพร้อมกับเพื่อนๆของเธอ ทิ้งให้เอมมี่ มูมู่และคนอื่นๆ ในโรงอาหารยืนอึ้ง
     "รู้งี้ฉันน่าจะกินให้หมดก่อน"เอมมี่พูด
     "จะบ้าหรอ !! โธ่แต๊งเจ็บมั้ยว่ะแก ทั้งน้ำหวาน ทั้งน้ำแข็งแล้วยังโดนแก้วซ้ำอีก"มูมู่พยายามเช็ดหน้าเช็ดตาให้แต๊งกิ้ว
     "ไม่หรอกๆๆ เจอกันบนห้องนะ"แต๊งกิ้วเก็บกระเป๋าเดินเข้าห้องน้ำไป
     เธอล้างหน้าพร้อมกับร้องไห้ด้วยความเสียใจ
 
 
     ส่วนอีกด้านนึงของมิณทร์ที่กำลังเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องเรียน ก็มาสะดุดเมื่อเจอพวกออมมี่ยืนรออยู่หน้าเรียน สีหน้าของออมมี่อมยิ้มอย่างเป็นมิตรในมืแมีกล่องข้าวที่เธอตั้งใจทำมาให้มิณทร์โดยเฉพาะ เธอยื่นให้มิณทร์อย่างเต็มใจท่ามกลางสายตาเพื่อนสาวของเธออีกหลายคน
     "เห็นว่าเพิ่งออกมาจากโรงบาล ออมเลยทำมาให้น่ะค่ะ รับมันไว้ด้วยนะ"ออมมี่พูด
     "ขอบใจนะ"มิณทร์รับมันไว้
     พวกออมมี่เดินเข้าไปในห้องสีหน้าอิ่มเอมใจอย่างบอกไม่ถูก สาวๆในโรงเรียนต้องอิจฉาเธอแน่ถ้ารู้ว่า Mr.Min ทานอาหารของเธออย่างมีความสุข
     "เอ๊ะ ยัยนั่นหายไปไหนเนี่ย"มิณทร์มองหาแต๊งกิ้ว
     เป็นเวลาเดียวกับที่เด็กสาวเดินเข้ามาบนห้องเนื้อตัวเปียกปอนไปหมด
     "แต๊ง !! เธอไปโดนอะไรมาเนี่ย ทำไมเปียกแบบนี้"มิณทร์เดินเข้าไปหาแต๊ง
     "อย่ามายุ่ง"แต๊งกิ้วผลักมิณทร์ออก"ซุป'ตาร์ที่มีแต่คนรักอย่างนาย อย่ามาเข้าใกล้ตัวฉันเลย"
     "แต๊งกิ้ว !! เป็นอะไรอ่ะ โกรธไร ? เรื่องว่าเรื่องที่เราตกเป็นข่าวด้วยกัน ตอนนี้ทางค่ายกำลังทำให้เรื่องมันเงียบเราสองคนจะได้ไม่่..."มิณทร์พูดยังไม่ทันจบแต๊งกิ้วก็ดักคอ
     "หยุด !! ฉันไม่อยากได้ยินอะไรจากปากนายทั้งนั้นอ่ะ"แต๊งกิ้วเดินเข้าห้องไป มิณทร์รีบตาม
     "ถึงเธอจะหลบหน้าฉันยังไง เธอก็ต้องนั่งกับฉันอยู่ดี หลบไปก็เท่านั้น"มิณทร์ไล่หลัง
     แต๊งกิ้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ หันมามองมิณทร์
     "ใครบอกว่าฉันจะนั่งกับนาย ไม่มีทาง"แต๊งกิ้วเดินไปนั่งหลังห้องรีบสุดคนเดียว
     ท่ามกลางสายตาของนักเรียนคนอื่นๆในห้อง รวมทั้งพวกออมมี่ที่จับตามองทั้งคู่อย่างสนใจ แต่มิณทร์ยังคงตามตื้อเดินไปหาแต๊งกิ้ว
     "ทำไมเธอถึงไม่อยากนั่งกับฉันล่ะ"มิณทร์ถาม
     "เพราะฉันเข้าใกล้นายแล้วมีแต่ปัญหา ที่ฉันต้องโดนคนเกลียด ต้องตัวเปียกแบบนี้ก็ไม่ใช่เพราะนายหรอ นายจะมาแคร์คนธรรมดาอย่างฉันทำไม แฟนคลับก็ไม่ใช่"แต๊งกิ้วพูด
     "แต่เธอคือเพื่อนรักของฉันนะ"มิณทร์พูด
     "เพื่อนรักหรอ..."แต๊งกิ้วหันมามองมิณทร์
     มิณทร์หยิบกิ๊บของแต๊งกิ้วที่เธอให้ไว้ตั้งแต่สมัยอนุบาลออกมาจากกระเป๋า
     "จำได้มั้ยว่าเธอ เคยให้ฉันไว้ก่อนที่เราจะแยกจากกัน"มิณทร์พูด
     แต๊งกิ้วมองกิ๊บนั่นด้วยความตื้นตัน
     "ฉันคิดถึงเธอเสมอ และคิดถึงมาตลอดทุกครั้งที่ฉันต้องเจอปัญหากิ๊บนี่ทำให้ฉันข้ามผ่านเรื่องพวกนั้นมาได้ แต๊ง...เธอคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน เธอจะทิ้งฉันไปไหนอีก..."มิณทร์พูด
     "ไม่ต้องพูดเลยนะ"แต๊งกิ้วน้ำตาคลอ
     "นายรู้ได้ไงว่าฉันคือเพื่่อนในสมัยอนุบาลของนาย ฉันนึกว่านายจะลืมไปแล้วซะอีก"แต๊งกิ้วพูด
     มิณทร์จับมือแต๊งกิ้วมาหนาบไว้ที่อกข้างซ้าย
     "เพราะเธออยู่ในใจฉันเสมอไง ฉันถึงจำได้ และมั่นใจว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นคือเธอ"มิณทร์พูด
     "มิณทร์...."แต๊งกิ้วน้ำตาไหล
     ทั้งสองกอดกันแน่น ท่ามกลางสายตาเพื่อนๆในห้องเรียนทั้งอึ้ง และประทับใจในเวลาเดียวกัน
     "ฉันดีใจจังที่นายจำฉันได้"แต๊งกิ้วกอดมิณทร์แน่น
     "มันอะไรกันเนี่ย ไม่จริงอ่ะ ฉันไม่ยอม"ออมมี่กำหมัดแน่นแค้นไม่พอใจที่รู้ว่าทั้งสองเคยเป็นเพื่อนรักกันมาก่อนสมัยเรียนอนุบาล
         
     
     นิวเดินขึ้นห้องเรียน มือก็ถือโทรศัพท์ฟังเสียงบ่นของแม่ของเขา ที่เห็นภาพหลุดของแต๊งกิ้วกับมิณทร์ในข่าวันเทิง งานนี้นิวเลยรับกรรมไปเต็มๆ
     "โอ๊ย แม่ครับยัยแต๊งต่างหากที่มีภาพหลุดไม่ใช่ผม แม่จะมาบ่นผมทำไมครับเนี่ย...ห๊ะ โอ๊ยแม่ ผมก็ดูแลยัยจิ๋วอย่างดีแต่ยัยจิ๋วดันไปหาเรื่องเอง แม่ก็น่าจะรู้นิครับว่ายัยนั่นนิสัยยังไง"นิวพูด
     ขณะที่เดินไปตามทางนิวก็เจอเจฟที่ยืนมองอยู่ เจฟรีบเดินเข้ามาทักนิว
     "ไงนิว เรามีเรื่องอยากคุยด้วยหน่อยน่ะ"เจฟบอก
     "เอ่อ..แม่ครับงั้นแค่ก่อนนะครับ เก็บไว้บ่นต่อที่บ้าน แค่นี้นะครับ รักแม่นะ จุ๊บ"นิวรีบวางสาย
     "เอ่อ...เราคงไม่ได้ขัดจังหวะการคุยกับแม่หรอกใช่มั้ย"เจฟมองหน้านิว
     "ไม่เลย เจฟมาทำไรตรงนี้ทำไมไม่เข้าเรียน"นิวถาม
     "กำลังจะเข้าไปเรียนแล้ว ครูสุชาติให้เจฟบอกมานิวกับโซ่น่ะครับว่าเบ็นนี้หลังเลิกให้ไปเจอกันที่ห้องชมรมดนตรี เรามีสมาชิกใหม่เพิ่มเข้ามาในวง"เจฟบอก
     "โอเคๆๆ เดี๋ยวนิวจะรีบบอกโซ่ให้นะ"นิวรีบเดินเข้าห้อง แต่เจฟดึงแขนไว้
     "เดี๋ยวสิ !!"เจฟพูด
     "ทำไมหรอ ?"นิวมองหน้าเจฟด้วยความสงสัย
     "ขอเบอร์นิวหน่อยสิ เวลาว่างๆ จะได้โทรคุยกัน"เจฟยิ้มหวานให้นิว
     "ได้สิ เอามือถือเจฟมาดิเดี๋ยวกดเบอร์ให้"นิวหยิบโทรศัพท์เจฟมากดเบอร์พร้อมกับส่งคืน"อ่ะ นี่ว่างๆก็โทรมานะ"
     นิวส่งยิ้มให้เจฟ เจฟรับโทรศัพท์แต่แกล้งทำเป็นจับมือนิว เป็นเวลาเดียวกับที่โซ่เดินขึ้นห้องมาพอดีโซ่มองทั้งคู่ สีหน้าหึงหวงนิวอย่างชัดเจน
     "ไอ้นิว !!"โซ่โซ่ตะโกน พร้อมรีบเดินเข้าหา
     เจฟและนิวรีบชักมือออกจากกัน
     "ทำไมยังไม่เข้าห้องอีกว่ะ"โซ่ทำหน้าึ้งใส่นิว
     "เอ่อ...กำลังจะเข้าอ่ะ เจฟเขาขอ..."นิวจะพูดต่อแต่โซ่ตะคอกใส่
     "ไม่ต้องพูด !! แ่ค่เห็นก็รู้ล่ะว่าทำไรกัน"โซ่มองหน้าเจฟอย่างไม่พอใจ
     โซ่รีบเดินเข้าห้องไปเก็บอาการหึงหวงไว้ในใจ
     "งั้นนิวจะบอกโซ่ให้นะเรื่องนั้น เย็นนี้เจอกันนะเจฟ"นิวพูด เจฟยิ้มตอบ
     ประโยค"เย็นนี้เจอกันนะเจฟ"ทำให้โซ่หึงหนักกว่าเดิม โซ่หยิบหนังสือวางกระแทกกับโต๊ะแรงๆ ด้วยความหึงหวงจัดสุดๆ
     ทุกคนในห้องหันมามองโซ่ด้วยความแปลกใจ
     "หึ หวานกันแต่เช้าเชียว ชิ"โซ่หึงจัด
     นิวเดินมานั่งข้างๆ โซ่พร้อมยิ้มให้ แต่โซ่ไม่สนใจหันหน้าหนีไป
     "เป็นไรว่ะโซ่ โกรธไรนิวเนี่ย"นิวถาม
     "เปล๊า! ไม่มีอะไรหรอก"โซ่พูดแต่สีหน้ายังคงบึ้งตรึง
     "เฮ้อ เป็นไรว่ะเนี่ย"นิวทำหน้าสงสัย งานนี้คงต้องตามง้ออีกนานแน่