รักเธอยัยตัวเล็ก

รักเธอยัยตัวเล็ก ตอนที่ 5

 

     แต๊งกิ้วรีบวิ่งผลักประตูฝ่าการ์ดตัวใหญ่ถึงสองคน ทำเอาเพื่อนทั้งสองคนของเธอ เอมมี่ และ มูมู่รวมถึงการ์ดตัวใหญ่ยืนอึ้งไปตามๆ กัน

     "โอ๊ยยยย รีบไปหน่อยเลยล้มเลย โอ๊ยย"แต๊งกิ้วค่อยๆลุกขึ้นมา มองมิณทร์ที่นอนอยู่บนเตียง

     "เธอเข้ามาในนี้ได้ไง"มิณทร์ถามด้วยสีหน้าสงสัย

     "เอ่อ...คือฉัน..."แต๊งกิ้วยังไม่ทันพูดอะไร ก็โโนการ์ดตัวใหญ่ลากออกไป "ว๊ายยย ช่วยด้วย นายมิณทร์ ช่วยด้วย ช้วยด้วย"แต๊งกิ้วร้องลั่น

     "นี่นายๆๆ ไม่ต้องลากออกไป เขาเป็นเพื่อนผมเอง"มิณทร์ตะโกนบอก

     "จริงหรอครับ"การ์ดตัวใหญ่หันมาถาม

     "ก็จริงน่ะสิ ปล่อยเธอได้แล้ว"มิณทร์พูด

     การ์ดตัวใหญ่ยอมปล่อยแต๊งกิ้ว และเดินออกจากห้องไป

     "เฮ้อออ เกือบตายแหนะ นี่ถ้าฉันรู้ว่ามาเยี่ยมซุป'ตาร์อย่างนายแล้วลำบากแบบนี้นะ ไม่มาซะยังดีกว่าอีก เชอะ"แต๊งกิ้วบ่น

     "นี่เธอ เลิกบ่นได้ล่ะ แล้ว..."มิณทร์มองแต๊งกิ้วด้วยความสงสัย "เธอมาคนเดียวหรอ"

     "มากับมูมู่และเอมมี่"แต๊งกิ้วยืนกอดอก ก่อนที่จะนึกได้"เฮ้ย !! ตายแล้วเพื่อนฉัน"

     แต๊งกิ้วกำลังจะวิ่งออกจากห้องไปตามเพื่อน แต่มิณทร์ลุกขึ้นคว้าตัวเธอมากอดพร้อมจับเธอนั่งตัก ทำให้แต๊งกิ้วอึ้งด้วยความตกใจ

     "นายทำไรเนี่ย ปล่อย !!"แต๊งกิ้วพยายามดิ้น

     "ไหนๆ เธอก็เข้ามาแล้วจะออกไปอีกทำไม เพื่อนเธอน่ะช่างเขาเถอะ"มิณทร์พูด

     "นั่นเพื่อนชั้นนะ ปล่อยได้ล่ะอีตาบ้า ไอ้ซุป'ตาร์จอมหื่น ปล่อยนะ"แต๊งกิ้วดิ้น

     "หยุด ! ฉันต้องการพิสูจน์อะไรบางอย่าง"มิณทร์พูด

     มิณทร์จ้องหน้าแต๊งกิ้วพร้อมจับคางของเธอ พิจารณาเพ่งมองอย่างสงสัยอะไรบางอย่าง

     "เธอใช่คนเดียวกันกับเด็กคนนั้นหรือเปล่า"มิณทร์กำลังพูดถึงเพื่อนสมัยอนุบาลของเขา

     "ไม่รู้...ปล่อย.."แต๊งกิ้วพูด

 

 

     มิณทร์สบตาของแต๊งกิ้วอย่างอ่อนโยน ดวงตาที่แสนอบอุ่นนั่นทำให้แต๊งกิ้วมั่นใจว่ายังไงมิณทร์ก็เป็นคนเดียวกับเพื่อนสมัยอนุบาลแน่ ทั้งคู่สบตากันบนเตียงโรงพยาบาล บรรยากาศในห้องเงียบสงัดไม่มีอะไรเกิดขึ้น มิณทร์ค่อยๆยื่นหน้าเข้าหาใบหน้าเรียลของแต๊งกิ้ว เด็กสาวหลับลงก่อนที่ริมฝีปากบางๆของมิณทร์จะไปสัมผัสกับริมฝีปากของเธอ

     "ทำไรกันน่ะ !!"ปลื้มพูดขึ้น ทำให้ทั้งสองสะดุ้งเฮือก

     "นาย !! มาตั้งแต่เมื่อไร ห๊ะ"มิณทรร้องถาม

     "อย่าเพิ่งสนใจเรื่องนั้นดีกว่ามั้ย สนใจเรื่องของแกกับเด็กคนนี้ดีกว่า แหมๆ นั่งตักกันบนเตียงจูบปากกันเลยหรอ ถ้าแฟนคลับแกรู้จะเป็นไงนะ"ปลื้มพูดด้วยสีหน้าเยาะเ้ย้ย

     "เฮ้ย !"ทั้งคู่รีบลุกออกจากกัน

     "มันไม่มีอะไรอย่างที่แกคิดนะเว้ยไอ้ปลื้ม"มิณทร์พูด

     "เออ ไม่มีอะไรเลยเนอะ แล้วเมื่อกี้ที่ฉันเห็นมันคืออะไร แกกำลังจะจูบกับยัยคนนี้ไม่ใช่หรอ"ปลื้มเปิดรูปในมือถือให้ทั้งสองดู

     "นี่นาย !! แอบถ่ายไว้หรอ"แต๊งกิ้วมองด้วยความตกใจ

     "ลบรูปนั่นทิ้งเลยนะ ไม่งั้น.."มิณทร์กำลังจะพูดต่อแต่โดนปลื้มขัดคอ

     "อะไร ไม่งั้นอะไร อนาคตแกก็จะดับรวมถึงยัยนี้ด้วยสินะ เป็นสาวเป็นนางแต่กลับยอมให้เขาจับจูบง่ายๆ ไม่ดีนะจ๊ะคนสวย"ปลื้มลูบแก้มแต๊งกิ้วอย่างเอ็นดู

     แต่แต๊งกิ้วสบัดหน้าใส่พร้อมปัดมือออก

     "ไม่น่าเชื่อเลยนะ ศิลปินอย่างนายจะร้ายขนาดนี้ หวังจะดับอนาคตมิณทร์ อิจฉาเขาล่ะสิที่ดังกว่า"แต๊งกิ้วพูดด้วยความไม่พอใจ

     "หึ ! พวกเธอก็หลงในรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาของมันจะไปรู้อะไรนิสัยมันแย่จะตาย เธอรู้มั้ยของที่แฟนคลับให้มันไป มันโยนทิ้งหมดแหละมันไม่เอาหรอก แถมยังบอกด้วยนะว่าแฟนคลับพวกนี้น่ารำคาญ"ปลื้มพยายามจะเป่าหูแต๊งกิ้วให้มองมิณทร์เป็นคนไม่ดี

     "อย่ามาใส่ร้ายเพื่อนชั้นนะ"แต๊งกิ้วตะคอกใส่ ทำให้ปลื้มยืนอึ้ง

     "ชั้นรู้จักนิสัยมิณทร์ดี เขาไม่ใช่คนอย่างงั้น นายมากกว่ามั้งที่ทำนิสัยอย่างงั้นเผลอๆ จะแย่กว่าซะด้วยซ้ำ นายอิจฉามิณทร์ที่เขาดังกว่าใช่มั้ย"แต๊งกิ้วเท้าสะเอวยืนท้าทายอีกฝ่าย

     "เธอ...."ปลื้มกำลังจะตบหน้าแต๊งกิ้ว แต่มิณทร์สะกิดหลัง ปลื้มหันไปมอง

     "ผัวะ!!"มิณทร์ชกหน้าปลื้มจนล้มไปนอนกองกับพื้น

     "นี่สำหรับที่แกต่อยฉันที่ห้องซ้อมและที่แกคิดจะทำร้ายเพื่อนฉัน"มิณทร์ยืนขวางแต๊งกิ้วไว้

     "นี่แก !! ไอ้มิณทร์แกกล้าต่อยฉันหรอว่ะ"ปลื้มลุกขึ้น

     "อย่านะเว้ย"มิณทร์ถือแจกัน"ถ้าแกเข้ามาแม้แต่ก้าวเดียว แกสลบแน่คราวนี้ฉันไม่ยอมแกทำร้ายอยู่ฝ่ายเดียวแน่"

     ปลื้มเริ่มไม่พอใจ จนเดินออกจากห้องไป

     "ฝากไว้ก่อนเถอะ"ปลื้มรีบเดินออกจากห้อง

     ปลื้มโกรธมากรีบเดินออกจากห้องชนไหล่วันนี่่ผู้จัดการส่วนตัวอย่างหงุดหงิดทิ้งให้ซันนี่งงกับารมณ์ของเขา จนซันนี่รีบเดินตาม

 

 

     "นายเป็นหรือเปล่าเนี่ย"แต๊งกิ้วนั่งข้างๆเตียง โดยมีมิณทร์นอนอยู่บนเตียง

     "ไม่เป็นไรหรอก แต่ว่าเราจะเอาไงต่อถ้าปลื้มมันลงรูปนั้นในเน๊ตล่ะก็ มีหวังเราเสียหายทั้งสองคนแน่"มิณทร์เริ่มไม่สบายใจ

     "เอาน่า เขาคงไม่ทำหรอก"แต๊งกิ้วพูด

     "เธอไม่รู้อะไร หมอนั่นร้ายกาจกว่าที่เราคิดเยอะรู้มั้ย"มิณทร์พูดพร้อมหยิบมือถือเช็ครูปใน instagarm มีอยู่รูปนึงที่เขาถึงกับตาโตด้วยความตกใจ

     "เป็นไรไปอ่ะ ห๊ะ ?"แต๊งกิ้วมองมิณทร์ด้วยความสงสัย

     "ดูนี่สิ"มิณทร์ยื่นมือถือให้แต๊งกิ้วดู ปรากฎว่าปลื้มลงรูปทั้งสองคนลงในไอจี

     "ตายแล้ว !!"แต๊งกิ้วตกใจ ไม่นานนักเสียงเรียกเข้ามือถือของเธอก็ดังขึ้น เธอรีบรับสาย

     "ว่าไงมู่ ! เออๆ ฉันกำลังจะออกไป"แต๊งกิ้วลุกขึ้น

     "ถ้าฉันถึงบ้านแล้วจะโทรหานะ"แต๊งกิ้วกำลังจะเดินออกจากห้องแต่มิณทร์จับแขนไว้

     "เดี๋ยวก่อน !"มิณทร์จับแขนแต๊งกิ้ว เธอหันมามอง

     "ระวังตัวด้วยนะ แฟนคลับเขาต้องรู้เรื่องแล้วแน่ เป็นห่วงนะ"มิณทร์พูดด้วยน้ำเสียงหล่อ

     "จ๊ะ ! ^^"เธอยิ้มให้ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง

     แต๊งกิ้วรีบเดินมาหามูมู่กับเอมมี่ทันที ทั้งสองคนมีสีหน้าที่ดูเป็นกังวลมากราวกับมีเรื่องราวใหญ่โตกำลังจะเกิดขึ้น เมื่อมาถึงแต๊งกิ้วเดินมาหาทันที

     "นี่ยัยจิ๋ว ใครอนุญาติให้เธอจูบมิณทร์ของฉัน ห๊ะ"มูมู่ถาม

     "เธอรู้ได้ไง !! เฮ้ย ฉันกับเขาแค่เกือบจูบเท่านั้น ไม่ได้มีอะไรนอกจากนั้นเลยนะ"แต๊งกิ้วพูด

     "โธ่ ยัยจิ๋วดูรูปสิใกล้กันแบบนี้ถึงไม่โดนจูบ ยังไงแฟนคลับก็หึง หวง มากๆแน่"เอมมี่พูด

     "ดูนี่สิคอมเม้นเนี่ยมีแต่คนตามด่า ตามตบเป็นแถวเลย"มูมู่โชว์ให้ดู

     "เฮ้ย ! ฉันกับเขาไม่ได้จูบกันจริงๆนะ เอาไงดีอ่ะ"แต๊งกิ้วพูด

     "แล้วถ้าพ่อแม่เธอรู้ พวกเราก็ซวยแน่เพราะพวกเราชวนเธอมา โอ๊ยๆๆ ทำไงดี"มูมู่เริ่มไม่สบายใจ รวมทั้งอีกสองคนก็ด้วยเช่นกัน

     "งั้นเรารีบกลับบ้านก่อน ไปตั้งหลักกันอีกทีว่าจะเอาไงต่อ"เอมมี่พูดจบทั้งสามคนก็พากันเดินออกโรงบาล แต่ลืมสังเกตุไปว่าหน้าโรงบาลยังมีแฟนคลับมิณทร์ออกันอีกเพียบ ทั้งสามคนพากันเดินมาตั้งหลักหลังเสา

     "เอาไงดี ออกันเป็นร้อยออกไปตายแน่เลย พวกนั้นต้องรู้เรื่องนั้นแล้วแน่"มูมู่พูด

     "แว่นดำ ! เอามาดิมู่เอามา"แต๊งกิ้วรีบเร่งมูมู่

     "อ่ะๆๆ เอาไป"มูมู่รีบยื่นให้

     แต๊งกิ้วสวมแว่นดำและหมวกแก็ปใบโปรดพร้อมมองหาสิ่งที่จะพาเธอหนีออกไปได้ไวที่สุด จนไปสะดุดกับสิ่งนึง

     "ไม่น่าเชื่อว่าที่แบบนี้จะมี..."แต๊งกิ้วยิ้ม

     แต๊งกิ้วเดินออกมาจากโรงบาลท่ามกลางสายตาแฟนคลับนับร้อยมามองที่เธอ

     "เอ๊ะ ใช่คนที่จูบ mr.min ป่ะเนี่ย"แฟนคลับหลายคนเริ่มสงสัย

     แต๊งกิ้วรีบเดินออกให้ห่างที่สุดในมือก็ถือสเก็ตบอร์ด

     มูมุ่เอมมี่เริ่มเห็นท่าไม่ดีแต๊งกิ้วเริ่มโดนจับผิดเรื่อยๆ มูมู่กับเอมมี่จึงตัดสินใจ

     "เฮ้ยๆๆ mr.min ออกมาแล้ว กรี๊ดๆๆๆ"ทั้งสองช่วยกันกรี๊ด แฟนคลับคนอื่นได้ยินจึงพากันร้องกรี๊ดกราดไปออกที่หน้าประตูรวมทั้งนักข่าว มูมู่ เอมมี่อาศัยช่วงนี้ฝ่าวงล้อมแฟนคลับออกมาได้ ส่วนแต๊งกิ้วก็รีบสไลด์สเก็ตอร์ดออกจากโรงบาล ก่อนฝากยามไปคืนให้ญาติคนไข้ในโรงบาล ทั้งสามคนรีบโบกรถแท็กซี่กลับบ้านทันที

     "ป๊าดดดดดด รุปนี่เด็ดมากรับรองเลยนะค่ะคุณน้องว่างานนี้ mr.min จบเฮ่ แน่ๆ ฮ่าๆๆ สะใจจัง"ซันนี่ภาคภูมิกับรูปที่ปลื้มลงในไอจี

     "หลักฐานมัดตัวดิ้นไม่หลุดแบบนี้ ผมอยากจะรู้นักว่ามันจะทำไงต่อไป"ปลื้มกอดอกยิ้มอย่างสะใจ

 

 

     ในเวลาเดียวกันมีเด็กผู้หญิงคนนึงเดินมาหน้าในโรงเรียน เธอเห็นยามคนนึงกำลังนอนหลับอยุ่ เธอจึงได้โอกาสเดินเข้าไปในโรงเรียนสะดวกยิ่งขึ้น เธอมุ่งตรงไปที่ห้องชมรมดนตรี เมื่อเธอมาถึงที่ห้องชมรมดนตรีเธอก็รีบหยิบเอกสารแผ่นนึงออกมาจากกระเป๋าสะพาย พร้อมกับยิ้มมุมปาก

     "คราวนี้แหละ โอกาสมาถึงเราแล้ว"เธอพูดจบก็วางแผ่นเอกสารลงบนโต๊ะคุณครูสุชาติ

     เธอออกจากห้องไปอย่างเฉยๆ

     "ไหนๆ นี่ก็เป็นปีสุดท้ายของเป็นนักร้องประจำโรงเรียนสักครั้งนึงในชีวิตเถอะนะค่ะ"เธอพนมไหว้ศาลพระภูมิหน้าโรงเรียน ก่อนที่จะเดินออกจากโรงเรียนจนไปชนกับฟ้า สาวหน้าสวยประจำโรงเรียน

     "อุ๊ย ขอโทษค่ะ"เธอพูด

     "ไม่เป็นไรค่ะ"ฟ้าพูด

     เด็กผู้หญิงปริศนาคนนั้นรีบเดินหนีไป ฟ้ายืนมองด้วยสีหน้างงๆ

     "ใครนะ ทำไมหน้าคล้ายเราเลย...แต่ช่างเถอะ !"ฟ้าเดินเข้ามาในโรงเรียนพร้อมตบโต๊ะเรียกยามให้ตื่นจากฝันหวานช่วงกลางวัน

     "ลุงยาม !"ฟ้าตะโกน

     "เย้ย คุณหนูฟ้า ! มาทำไมวันนี้ครับเนี่ย มันเป็นวันหยุดไม่ใช่หรอ"ลุงยามถาม

     "ฮ่าๆ ฟ้าแวะมาหาครูสุชาติน่ะค่ะลุงยามเห็นครูสุชาติเข้ามาในโรงเรียนบ้างมั้ยค่ะ"ฟ้าถาม

     "น่าจะอยู่ในโรงอาหารน่ะครับ"ลุงยามพูดจบก็นอนต่อ

     ฟ้ารีบเดินไปที่โรงอาหารทันที 

     "เอ๊ะ ว่าแต่เด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันนะ หน้าคล้ายเรา แถมมีท่า่ทางลับๆ ล่อๆด้วยนะ ไม่ๆๆ อย่าคิดมากสิยัยฟ้า เธอกำลังจะเป็นนักร้องประจำโรงเรียน"ฟ้ายิ้มก่อนที่จะเดินไปหาครูสุชาติ

     อีกด้านนึงเมื่อแต๊งกิ้วและเอมมี่กับมูมู่มาถึงบ้าน ทั้งสามคนก็พากันโล่งใจที่รอดออกมาจากความวุ่นวายตรงนั้นได้

     "ฉันจะไม่ให้เธอไปหามิณทร์ mr.min อีกแล้ว เฮ้ออ แทบตายแหนะ"มูมู่พูด

     "แล้วใครล่ะยะ ที่ลากฉันไปน่ะไม่ใช่พวกเธอสองคนหรอ ห๊ะๆๆ"แต๊งกิ้วพูด

     "เอาน่าๆๆ นี่ไม่ใช่เวลามาทะเลาะกันนะ เรามาหาทางคิดกันดีกว่าว่าจะทำไงดี mr.min เป็นขวัญใจของใครหลายๆคน ถ้าพวกนั้นรุ้ว่าเธอ ยัยจิ๋ว ไปจูบปากมิณทร์ล่ะก็.."เอมมี่ทำหน้าหวาดเสียว

     "นี่ ฉันกับเขาไม่ได้จูบกันจริงๆนะ ต้องให้พูดกี่ทีถึงจะเข้าใจเนี่ย"แต๊งกิ้วกอดอก

     "พูดกี่ทีก็ไม่เข้าใจหรอก ไม่มีใครฟังแน่เพราะรูปมันใกล้มากซะขนาดนั้นอ่ะ"มูมู่พูด

     "จะทำไงดีเนี่ย ตายๆๆ ตายแน่ยัยแต๊งคราวนี้"แต๊งกิ้วเริ่มปวดหัว

     เพื่อนอีกสองคนก็เหนื่อยใจไม่ต่างกัน

     ครูสุชาติเดินเข้ามาในห้องพร้อมกัฟ้าตามที่นัดไว้ ทั้งสองมองมาที่โต๊ะที่มีซองเอกสารแผ่นนึงวางอยู่บนโต๊ะของครูสุชาติ

     "เอ๊ะ !! ไรเนี่ย ใครเอาอะไรมาวางที่โต๊ะเนี่ย เอ๊ะ หรือว่าเอกสารจากครูใหญ่"ครูสุชาติสงสัย

     "เปิดอ่านดูก็ได้ค่ะ เดี๋ยวค่อยคุยเรื่องที่จะให้หนูเป็นนักร้องประจำโรงเรียนก็ได้ค่ะ"ฟ้ายิ้มหวาน

     "จ๊ะๆๆ"ครูสุชาติเปิดซองเอกสารมาดู "อริศรา... เอ๊ะ หน้าเหมือนหนูฟ้าเลยนิ"

     "ห๊าาา ชื่อก็คล้ายหนูด้วย"ฟ้าทำหน้างง

     "โธ่ ยังไงครูก็รับเธอเข้าเป็นนักร้องอยู่แล้วจะเอาเอกสารมาให้ทำไมล่ะ แหม่"ครูสุชาติพูด

     "นั่นไม่ใช่หนูนะ ฟ้าชื่อ อริสรา บัวปรางค์ นะค่ะ"ฟ้าพูด

     "เอ้า ในนี้มัน อริศรา โรเซ็นดาหล์ เด็กในโรงเรียนด้วยนิ แถมยังมีจดหมายแผ่นเล็กๆ เขียนว่า หนูอยากเป็นนักร้องช่วยพิจารณาหนูด้วยนะค่ะครู เอ๊ะ เด็กที่โรงเรียนนี่ด้วย สงสัยวันจันทร์ต้องเรียกมาคุยหน่อยแล้ว"ครูสุชาติพูด

     "หรือว่า...จะเป็นเด็กคนนั้น"ฟ้าพูด เธอนึกถึงเด็กผู้หญิงที่เดินชนเธอหน้าโรงเรียน