คนนั้นที่ฉันตามหา??

 
 
          หลายวันผ่านไปป๊อปปี้โทโมะเขื่อนก็ตามติดสาวสามแจ ไม่ว่าพวกเธอจะไปที่ไหนก็จะคอยตามดูแลไม่ห่าง หรือถ้าพวกเขาไม่ว่างก็จะส่งคนคอยตามดูแลเสมอแต่ก็น้อยครั้ง และตอนนี้พวกเขาทั้งหมดก็อยู่ที่บริษัทิของป๊อปปี้ เพราะพวกเขาต้องประชุมกัน 
 
 
" ตกลงตามนั้นน่ะ เดี๋ยวพวกกูจะไปจัดการเกี่ยวกับบอรด์บริหารอีกส่วนแล้วกัน " จองเบกล่าวขึ้น 
 
 
 
" เออ ฝากด้วยละกัน " ป๊อปปี้เอ่ยเสียงเรียบพร้อมปิดเอกสาร
 
 
 
" อืม งั้นไหนๆๆก็ทำประุมเสร็จกันแล้วงั้นจีนว่าเราไปหาไรทานกันดีไหมคะ จะได้ถือเป็นการฉลองล่วงหน้าด้วย" ขนมจีนแฟนสาวของจองเบกล่าวขึ้นพร้อมเดินมาจับใหล่ของจองเบโดยที่แฟนหนุ่มก็ยิ้มหวานให้แฟนสาวเช่นกัน 
 
 
 
" น้าครับปะป๊าา ปอนด์อยากทานข้าววว หิวม๊ากกกมากก" ปอนด์วิ่งไปอ้อนป๊อปปี้ ซึ่งป๊อปปี้เองก็ยิ้มอย่างว่าง่าย
 
 
 
" 55ครับงั้นเดี๋ยวขอป๊าเก็บของก่อนน่ะครับ " ป๊อปปี้ตอบลูกชาย โดยลูกตัวแสบก็พยายามช่วยป๊อปปี้เก็บเอกสารแต่กลับกลายเป็นว่ามันยิ่งเละกว่าเดิม 
 
 
 
"55 ท่าทางกว่าจะได้ไปทานข้าวคงมื้อเย็นเลยละถ้ายังเก็บแบบนี้อ่ะ "เคนตะพูด
 
 
 
" ปอนด์ มานี่มาลูกให้ป๊าเก็บคนเดียวนี่ละ ครับเดี๋ยวเราไม่ได้ไปทานข้าวพอดี " ฟางเดินไปอุ้มลูกชายแล้วมืออีกข้างก็ช่วยป๊อปปี้เก็บของ 
 
 
 
" แหม!! ลุกก็มีแล้วเมื่อไรจะแต่งว้ะ 55" เคนตะเห็นก็รีบแซวเพื่อนชายทันที 
 
 
 
" ไอ้เคนเมิงอยากมีชีวิตออกจากห้องนี่ไหม "ปีอปปี้พูดอย่างดุ แต่ก็ยิ้มให้เคนตะเพราะพอใจในคำแซวของเพื่อนชายมาก 
 
 
 
"  ฟางจะแต่ก่อนได้ไงละคะ ในเมื่อพี่ชายฟางยังไม่ได้แต่งเลย จริงไหมพี่โมะ " ฟางพูดพาดดพิงไปถึงโทโมะ เจ้าตัวก็ยิ้มใให้ 
 
 
 
" ก็รอเจ้าสาวตกลงอยู่น่ะ แต่คง...ไม่นานฮึ "โทโมะตอบเสียงเรียบ แล้วมองไปทางแก้วก็ยิ้มโดยทีแ่แก้วก็ส่งสายตาเขม็งมาให้ 
 
 
 
"555 มีนว่าเราไปทานข้าวกันเถอะคะ เนี่ยน้องแก้วเขิจนหน้าแดงแย่แล้ว " เนยแฟนสาวของเคนตะเอ่ยขึ้น 
 
 
 
" 55ครับไป " เคนตะเอ่ยพร้อมลุกจับมือแฟนสาวกำลังจะเดินออกจากห้องแต่ประตูกลับเหิดก่อน 
 
 
แอ๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
 
 
" เอ่อ... " แบมเลขาของป๊อปปี้ทำสีหน้าลำบากในการจะบอกบางอย่างกับบอสของเขา 
 
 
 
" มีอะไรหรือเปล่าครับคุณแบม "ป๊อปปี้เห็นสีหน้าของเลขาก็ถามขึ้น 
 
 
 
" เอ่อ คือบอสคะ มีสายตรงคะ จาก... คุณสิทธฺชัยคะ " 
 
 
 
" อืม โอนมาให้ผมเลย " ป๊อปปี้ตอบ ตอนนี้ทั้งห้องต่างเงียบ มองหน้ากันอย่างเคร่งเครียด จะมีก็แต่ สาวสาวที่งง ว่าแฟนหนุ่มของพวกเธอเป็นอะไรกัน แต่ก็จะถามไม่ได้เพราะพวกเขากำลังจะสนทนากับปลายสาย
 
 
 
ตื๊ดดดดดดด ตี๊ดด
 
"ว่าไง " ป๊อปปี้กรอกน้ำเสียงเรียบนิ่งชวน่ากลัว อย่างไม่น่าเชื่อ ใส่ลงไปในโทรศัทพ์ที่ตอนนี้ ถูกเปิดสปีกเกอร์โฟน ซึ่งตอนแรกพวกเขาพยายามหลอกล่อให้แฟนสาวของตัวเองลงไปก่อนแล้วขอคุยธุระแล้วจะลงไป แต่มีหรือที่แฟนสาวพวกเขาจะดูไม่ออกว่า พวกเขาต้องการอะไร จึงกลายเป็นว่าต้องนั่งอยู่ที่เดิมกันหมด 
 
 
 
"  ทำไมน้ำเสียงเรียบขนาดนั้นละครับคุณภานุ จิระคุณ หัวหน้าแก๊งค์ Black hope " สิทธิชัยเอ่ยกล่าวด้วยเสียงกวนใส่
 
 
 
" คุณคงเข้าใจผิดแล้วละคุณสิทธิชัย ผมไม่ใช่หัวหน้าแก๊งค์นั้นมานานมากแล้ว ถ้าคุณยังไม่เริ่มเข้าเนื้อ มีแต่น้ำมาผมว่าผมไม่มีเวลามากพอที่จะสนทนากับเรื่องไร้สาระของคุณ " ป๊อปปี้ตอบกลับไปอย่างเจ็บแสบ เขื่อนกับเคนตะที่ได้ินก็จับมือกันอย่างสะใจ ส่วนโทโมะกับจองเบ ก็นั่งยิ้ม 
 
 
 
" โอ๊ะ โอใจเย็นสิครับคุณป๊อปปี้ เอาละผมจะไม่อ้อมค้อมม ที่ผมโทรมาวันนี้ ผมไม่ได้ต้องการจะโทรมากวนคุณหรอกน่ะ เพราะเวลาของผมก็มีค่าไม่แพ้คุณ ผมจะไม่อ้อมค้อม ผมต้องการเนื้อที่ตรงหุบเขาที่เขาใหญ่ คุณขายเท่าไรผมรับได้ ขอแค่คุณบอกราคามาเท่านั้น " เสี่ยชิต หรือนายสิทธิชัยเอ่ย
 
 
 
" หึ คุณนี่มันมีความพยายามดีน่ะแต่ขอโทษ เพราะที่ตรงนั้น ผมไม่ต้องการขายให้ใคร ไม่ใช่สิไม่ใช่แค่ที่ตรงนั้น ไม่ว่าจะเป็นเนื้อที่ตรงไหนผมก็ไม่มีทางขาย เพราะกว่าพ่อผมจะได้มันมามันต้องแลกมาจากหลายอย่าง  เรื่องนี้คุณน่าจะทราบดีน่ะ เสี่ยชิต" ป๊อปปี้ตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น 
 
 
 
" หึ ... ก็ดีผมได้ข่าวว่าคุณมีน้องสาวอยู่นี่ เธอสวยใช่เล่นน่ะ ผมว่าบางทีผมอาจจะไม่ต้องมาตื้อคุณก็ได้เพราะ...ผมอาจจะกลายเปนน้องเขยของคุณในไม่ช้านี้ 555 " เสี่ยชิตเอ่ยออกมาอย่างสนุกปาก แต่คำพูดของเขาทำให้ ทั้งห้องต่างมองไปที่แก้วคนเดียว โดยที่โโมะกำมือแน่นสำหรับคำพูดของเสี่ยชิต ทีเพื่อนทุกคนต่างรับรู้ได้ถึงความโกรธของเขา 
 
 
 
" คุณจำเอาไว้น่ะเสี่ยชิต ไม่ว่าจะเป็นน้องสาวผมหรือใครก็ตาม คุณไม่มีสิทธิมายุ่งกับคนของผม อ๋อผมก็ได้ข่าวมาว่าเมียคุณหนีไปหนิ ใช่ไหมครับ ไม่ทราบว่าไปทำอีท่าไหนละ เมียถึงได้พาลูกหนีไปหึ คุณน่าจะดูตัวเองสักหน่อยแล้วน่ะ " ป๊อปปี้ตอบกลับไปอย่างโกรธ 
 
 
 
" มึงง.. " สิทธิชัยเริ่มโกรรธ 
 
 
 
" หึ อย่ามายุ่งกับคนของผม แล้วเลิกยุ่งกับครอบครัวของผมสักที ไม่อย่างนั้น คุณก็น่าจะรู้ว่าเวลาผมโกรธ ผมไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น " 
 
 
 
" มึง...ไอ้ป๊อปปี้ มึงจำเอาไว้ว่าคนอย่างกูอยากได้อะไรก็ต้องได้ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน " เสี่ยชิตพูดจบก็วางสายไป 
 
 
 
" เห้อ... ยัยแก้วเราต้องระวังตัวเอาไว้ให้มากกน่ะ พี่ว่ามันคงต้องทำอะไรสักอย่าง " ป๊อปปี้เอ่ยพร้อมมองหน้าแก้ว 
 
 
 
" อ่าา.. แน่นอนหน่าพี่ป๊อปไม่ต้องเป็นห่วงแก้วหรอกคะแก้วดูแลตัวเองได้ โน่นคนที่พี่ควรห่วงอ่ะ ถ้าพวกมันรู้ว่าฟางกับปนอด์เป็นอะไรกับพี่ แก้วกลัวว่า ทั้ง2 คนจะอันตรายกว่าแก้วอีกน่ะ " 
 
 
 
" ไม่หรอกหน่าแก้ว นี่ไม่ต้องมองหน้าพวกเราอย่างนั้นเลยคะ พวกเราสัญญาว่าจะดูแลตัวเองเป็นอย่างดีจะอยู่ในสายตาตลอดเวลา โอเคไหม " ฟางรีบพูดเพราะทั้งโทโมะและป๊อปปี้ก็มิงมาทางพวกเธอ 
 
 
 
" อืม พี่เป็นห่วงเราน่ะ " โทดมะพูด แล้วเดินไปลูบผมฟาง
 
 
 
" คะ ไม่ต้องเป็นห่วงน่ะ โน้นยัยแก้วมองตามอิจฉาแล้ว " ฟางพูโเชิงติดตลก
 
 
 
" 555 เอ่องั้นเฟย์ว่าเราไปทานข้าวกันเถอะคะ " เฟย์เอ่ยออกมาพร้อมกับเดินออกไปพร้อมเขื่อน
 
 
 
          หลังจากนั้นทั้ง11 คนก็เดินทางไปทานอาหาร อย่างสนุกสนาน โดยที่ไม่รู้ว่ามีคนแบตามพวกเขาอยู่ แต่มี2 ฝั่ง ฝั่งหนึ่งก็เป็นการคอยตามดูแลเพราะกลัวว่าจะเกิดอันตราย แต่อีกฝั่งตามเพื่อรอจังหวะในการจัดการ ซึ่งคงอีกไม่นานที่พวกเขาจะลงมือ
 
" หึแล้วมึงกับกูจะได้เห็นดีกันไอ้ป๊อปปี้" ..............