คนนั้นที่ฉันตามหา??

 
"คุณคะ... " 
 
 
" ครับ คุณมีอะไรกับผมหรือเปล่าครับ " โทโมะหันไปตามเสียงเรียกก็พบกับผู้หญิงคนนั้น คนที่พวกเขาพยายามจะตามเอาตัว
 
 
 
" คือ... ช่วงนี้พวกคุณควรระวังตัวน่ะคะ " ผู้หญิคนนั้นพูดกับโทโมะอย่างีบร้อน
 
 
 
" คุณมายความว่าไง แล้วคุณตามพวกเราทำไมกัน " โทดมะเริ่มเปิดฉาก เล่นเอาผู้หญิงคนนั้นหันกลับมามองหน้าโทโมะอย่างตกใจ 
 
 
" เอาเป็นว่าพวกคุณควรระวังตัวไว้คะ ฉันบอกคุณได้แค่นี้ " หญิงสาวคนนั้นกำลังจะหมุนตัวกลับแต่โทดมะดึงข้อมือเออาไว้ 
 
 
" คุณจะไปไหน ปังปอนด์คือลูกชายของคุณไม่ใช่หรือไง " โทโมะพูด อย่างเอาเรื่อง
 
 
" ไม่ใช่คะ ฉันกับเด็กคนนั้นไม่ใช่แม่ลุกกัน " แล้วหญิงสาวก็รีบเดินกลับไปปทันที 
 
 
" มีอะไรหรือเปล่า อ่ะ " แก้วที่เห็นว่าโทโมะไม่เดินตามาเลยเดินกลับมาตามก็เห็นร่างสูงยืนนิ่งมองตามร่างของใครคนหนึ่งไป
 
 
" ฮ้ะะ เอ่อเปล่าครับ ไปเถอะพี่หิวแล้วละ " โทโมะพูดแล้วจับมือร่างบางเดินไป
 
 
" นี่อย่ามาเนียนน่ะ " แก้วูดพร้อมมองไปที่มือของตัวเอง 
 
 
" ไม่เห็นเป็นไรเลย ไม่ได้เนียนด้วย เนี่ยจะจะ " โทโมะพูดจบก็โอบร่างบางเดินเข้าไป โดยที่แก้วก็ตีไปที่แขนร่างสูงทีหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้สะบัดตัวออก อล่อยให้โทโมะโอบเข้าไป
 
 
 
 
ที่โต๊ะอาหาร 
 
"เฮ้ กินกันหมดเลยหรอไงคะเนี่ย " เฟย์ที่เดินเข้ามาพร้อมเขื่อนก็ทักขึ้น ตาามมาด้วย แก้วและโทโมะ 
 
 
" ก็อาแก้วอาเฟย์ไปไหนไม่รุนิฮ้ะปอนด์เลยจัดการหมดเลย ป๊ากับม๊าก็เอาแต่งอนกันอ่ะ " ปังปอดน์พูด
 
 
"เอ้าเป็นไรกันว่ะ ไอ้ป๊อป " เขื่อนพูดหลังจากกที่นั่งลง
 
 
" ก็ไม่ได้เป็นไรหนิวะ ปอนด์มั่วแหละครับป๊าปกติดีทุกอย่าาง "ป๊อปปี้พูด
 
 
" มีอะไรกันหรือเปลล่าอ่ะยัยฟาง " แก้วที่เห็นเพื่อนสาวของเธอเงียบก็ถาม 
 
 
" เปล่าแค่มีบางคนงอนไม่เข้าเรื่อง " ฟางพูดกระแทกใส่ป๊อปปี้ จนทำให้ป๊อปปี้หันมามองฟางอย่าเอาเรื่อง 
 
 
" เอ่อ พอเหอะว่ะ กินข้าวกันดีกว่าเนาะ " เขื่อนพุด
 
 
" เออใช่ มาแก้ว นี่เราชอบทานหนิ " โทดมะพูดพร้อมกับตักอาหารให้แก้ว ฟางมอง2คนนี้แล้วหันกลับมามองคนข้างๆๆว่าทำไมไม่เอาแบบบนี้บ้าง เหอะไอ้เราก็อุตว่าห์ง้อแล้วน่ะ 
 
 
" เป็นอะไรหรือเปล่าครับปอนด์กอดป๊าแน่นเชียว " เขื่อนที่เห็นว่าปังปอนด์กอดป๊อปปี้แน่นแล้วมองไปฝั่งตรงข้ามของที่เขานั่งอยู่ก็พูดขึ้น 
 
 
" ป่ะป่าววครั้บ " ปอนด์ตอบพร้อมกับกอดป๊อปปี้แน่นขึ้น แล้วก็เอาหน้าซุกที่อกกว้างของร่างสูงเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง
 
 
" เป็นอะไรหรืเปล่าลูก " ฟางที่เห็นอาการของปอนด์ก็ถามขึ้น 
 
 
"ม๊าา ป๊า ปอนด์อยากกลับบ้าน ฮืออ กลับบ้าน " ปอนด์อยู่ดีดีก็ปล่อยอ้อมกอดจากคนเป็นพ่อแล้วกระโดดกอดฟางแทนแล้วร้องไห้ออกมา ฟางมองหน้าทุกคนอย่างตกใจแต่ หนุ่มๆๆก็มองหน้ากัน แล้วกันตามไปดูก็พบกลับกลุ่มผู้ชายรูปร่างบึกบึนกลุ่มหนึ่ง กำลังมองมาทางโต๊ะของพวกเขาอยู่ ป๊อปปี้เขื่อนและโทโมะก็เลยฉุดมือของสาวๆๆให้ออกจากร้านทันที 
 
 
 
" มีอะไรหรือเปล่าพี่ป๊อป " ฟางที่โดนป๊อปปี้ฉุดมือลุกออกมาจากโต๊ะแล้วกำลังขับรถกลับบ้านก็ถามขึ้น 
 
 
" ไม่มีอะไรหรอกฟางพี่ว่าตอนนี้เราควรระวังตัวน่ะพี่ไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเราหรือเปล่า " ป๊อปปี้พุดพร้อมกับมองหน้าฟาง 
 
 
" คะ แล้วทำไม..." ฟางจะถามต่อแต่ป๊อปปี้แทรกก่อน
 
 
"เอาเป็นว่าอย่าเพิ่งถามอะไรพี่เลยน่ะครับ อ๋อส่วนเรื่องเมื่อเย็นพี่ขอโทษเราน่ะที่พี่ทำตัวไม่ไดีเลย ก็คนมันหวงนี่นา " ป๊อปปี้พูด
 
 
" อะไรเล่า แฟนก็ไม่ใช่ จะมาหงมาหวง บ้าแล้ว" ฟางพูดพร้อมกับมองไปข้างหน้าต่าง
 
 
" 555 ไม่เป็นแฟนแต่เป็นแม่ของลุกพี่น่ะ " ป๊อปปี้พูด
 
 
" พอเลยคะเลิกล้อเล่นได้แล้วฟางจะนอนน่ะ ถึงแล้วปลุกน่ะคะ " หลังจากนั้นปีอปปี้ก็ยิ้มให้ฟางแล้วเธอก็เอนตัวนอนกอดกับลูกชายตัวแสบที่หลับอยู่ในอ้มกอดของร่างบาง
 
 
" หืมม นอนกอดกันกลมเลยน่ะ เห็นแล้วอิจฉาน่ะครับเนี่ยคุณแม่คุณลูก " ปีอปปี้พูดพลางมอง ร่างบางกับถนนสลับกัน 
 
 
" พี่จะไม่ให้ใครทำอะไรเราเด็ดขาด พี่จะต้องรุ้ให้ได้ว่าพวกมันคือใครกันแน่ " ป๊อปปี้พูดเบาๆๆ พลางคิดถึงนักเลงที่เขาเห็นเมื่อเย็นที่ทำให้ลูกชายตัวแสบถึงขั้นร้องไห้ แสดงว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างแน่นอน เขาไม่มั่นใจว่าพวกมันเป็นคนของใคร เป็นคนของศัรตูของพวกเขาหรือใครกันแน่ .....