you are my angel

 
 
 
 
“ห้ะ ที่นี่ที่ไหน ไม่ใช่สวรรค์นิ ป๊อปปี้ แก้ว โทโมะ เฟย์ เขื่อน”ฟางสะดุ้งตื่นมาในทุ่งหญ้าสีขาวแล้ว
มองไปที่ตัวเองที่ใส่แค่ชุดขาว ที่ไหนกัน ก่นจะตะโกนเรียกชื่อคนรักและเพื่อนๆของเธอ
 
 
“ที่นี่คือที่อยู่สำหรับวิญญาณไงล่ะฟาง ไม่มีทั้งความสุข ทุกข์ใดๆ”โฟร์โผล่มา
 
 
“ฟางต้องอยู่ที่นี่จริงๆหรอคะพี่โฟร์ ถ้าฟางตายไปแล้วทำไมฟางไม่ได้กลับสวรรค์ล่ะ หรือไปนรก
ก็ได้”ฟางถามโฟร์ทันที
 
 
“เพราะสวรรค์มันไม่ใช่ที่ของฟางแล้วไง”โฟร์พูด
 
“หมายความว่ายังไงคะ”ฟางไม่เข้าใจ
 
 
“หมายความว่ามันถึงเวลาที่ฟางต้องไปแล้วไง”ท่านพ่อโผล่ขึ้นมาด้านหลังฟางแล้วพูด
 
“ไป ไปไหนคะ ไปเกิดใหม่หรอ”ฟางตกใจ
 
 
“ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก แต่รู้ว่าใกล้จะถึงเวลาแล้วล่ะ”ท่านพ่อพูดพลางมองท้องฟ้าในโลกของ
วิญญาณนั้น
 
 
“ไม่นะ ถ้าฟางจะไปเกิดใหม่ ฟางขอไปหาป๊อปปี้ก่อน”ฟางรีบพูด
 
 
“ไม่ได้นะ อย่าซนสิฟาง เจ้าต้องรออยู่ที่นี่รอเวลา นี่ใกล้จะถึงเวลาแล้ว”ท่านพ่อดุ
 
“ที่นี่มันน่าเบื่อ ลูกขอเถอะค่ะท่านพ่อให้ลูกได้ไปหาป๊อปปี้อีกสักครั้งนะคะ”ฟางขอร้อง
 
“เห้อ ไม่ได้ โฟร์ดูแลน้องด้วย พ่อต้องไปแล้วมีงานด่วน”ท่านพ่อพูดก่อนจะหายแว้บไป โฟร์มอง
ฟางที่ร้องไห้ออกมาแล้วถอนหายใจ
 
 
“สายลมจะพาฟางไปในที่ที่ฟางควรไป อย่าลืมว่าเราเป็นวิญญาณแล้ว ถ้าเป็นคู่กันจริงเค้าจะต้อง
เห็นเรา ไปซะ ไปหาคนที่ฟางรักครั้งสุดท้ายเถอะ”โฟร์พูดก่อนจะซัดลำแสงใส่ฟางให้หายวับไป
 
 
 
 
 
“นี่มันคอนโดป๊อปปี้นิ”ฟางโผล่มาแล้วมองรอบๆด้วยความดีใจ แล้วนี่ป๊อปปี้อยู่ไหนนะ
 
 
“มึงจะเก็บเสื้อผ้าฟางใส่กล่องเลยป่ะ เดี๋ยวพวกกูช่วย”เสียงของโทโมะดังขึ้น ทำให้ฟางรีบวิ่งไปที่
ห้องนอนป๊อปปี้ พบว่าชายหนุ่มนั่งมองดูรูปคู่เธอกับเค้าในกรอบรูปแล้วเศร้า
 
“อืม”ป๊อปปี้ตอบสั้นๆ โทโมะและเขื่อนมองเพื่อนที่เศร้าแล้วก็พลอยเศร้าตามไปด้วย 7วันแล้วสินะที่
ฟางจากพวกเขาไป ไอ้ป๊อปก็เอาแต่ซึมแบบนี้ไม่พูดไม่จากับใครจนกลับกรุงเทพ
 
 
“นี่ นายอย่าเอาแต่เศร้าแบบนี้สิ ชีวิตมันต้องเดินต่อไปนะ ถ้าฟางรู้ว่าการจากไปของเค้าทำให้นาย
ต้องมาซึมไม่เป็นอันทำอะไรแบบนี้ ฟางจะเสียใจนะ”แก้วเดินเข้ามาเห็นท่าทางป๊อปปี้ก็พูดขึ้น
 
 
“แต่ชั้นทำใจไม่ได้นิ มันเร็วเกินไป”ป๊อปปี้พูดก่อนน้ำตาจะไหลออกมาอีกครั้ง ฟางที่ยืนมองก็น้ำตา
ไหลตาม โธ่ ป๊อปปี้
 
 
“นี่ ไม่มีใครอยากให้ฟางจากไปเร็วขนาดนี้หรอกนะ แต่ในเมื่อฟางจากเราไปแล้ว มันแก้ไขอดีตไม่
ได้แล้ว ขีวิตเราต้องเดินหน้าสิ อย่าจมอยู่กับความเสียใจแบบนี้ เสียใจได้ แต่ต้องชีวิตอยู่ต่อไปได้
เหมือนกัน”แก้วพูดก่อนจะสบตากับโทโมะที่จ้องเธอเงียบๆแล้วเมินหน้าหนี
 
 
“ขอบใจพวกนายทุกคนมากนะ ตอนนี้ชั้นอยากอยู่คนเดียวว่ะ”ป๊อปปี้พูดพลางปาดน้ำตาทิ้ง
 
“พวกกูเป็นห่วงนะ อย่าทำอะไรโง่ๆล่ะ”เขื่อนพูดก่อนทุกคนจะเดินออกจากห้องไป
 
 
“ป๊อปปี้ อย่าเสียใจแบบนี้ มันทำให้ฟางรู้สึกไม่ดีเลย”ฟางคุกเข่าตรงหน้าป๊อปปี้แล้วพูดขึ้น แต่ดู
เหมือนป๊อปปี้จะมองไม่เห็น ไม่ได้ยิน
 
 
“ตลกดีเนาะ ไม่รู้ว่ามันเป็นความบังเอิญ หรือว่าโชคชะตา ที่ทำให้ชั้นขับรถชนเธอ ทำให้เราเจอ
กัน”ป๊อปปี้พูดขึ้นแล้วนึกถึงวันแรกที่เจอยัยตัวป่วน
 
 
“เธอมันทั้งน่ารำคาญ จู้จี้จุกจิกกับชั้น งอแงอย่างกับเด็กทำให้ชั้นต้องเหนื่อยใจที่ต้องคอยดูแลเธอ
ตลอด แต่แปลกเนาะ มันกลับมีความสุขอย่างประหลาดบนความเหนื่อยนั้น”ป๊อปปี้พูดเมื่อนึกถึงฟาง
ที่คอยจุ้นจ้านวุ่นวายในชีวิตเค้าจนป๊อปปี้ต้องเหนื่อยตามดูแลตลอด
 
 
“แต่สุดท้าย ชั้นก็หนีความจริงไม่พ้น หนีหัวใจตัวเองไปไม่ได้ ไม่รู้ว่ามันเกิดเมื่อไหร่ แต่มารู้ตัวอีกที
ก็ละสายตาปากเธอไม่ได้แล้ว”ป๊อปปี้พูดพลางไล่ดูรูปที่ถ่ายคู่กับฟางในที่ต่างๆ
 
 
“ชั้นไม่เคยเชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติ ไม่เคยเชื่อเรื่องนางฟ้าว่ามันมีจริง แต่สุดท้าย ก็มาหลงรักนางฟ้า
เข้าเต็มเปา”ป๊อปปี้พูดเสียงสั่น กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ร้องไห้ออกมา ฟางที่นั่งตรงหน้าชายหนุ่มก็พลอย
ร้องไห้ไปด้วย
 
 
“ทำไมโชคชะตาต้องเล่นตลกกับเราแบบนี้ด้วยนะ รักกัน แต่อยู่ด้วยกันไม่ได้ มีความสุขด้วยกันไม่
นานก็ต้องจากกัน ชั้นยังอยากอยู่กับเธอนะฟาง อยากให้เธอปลุกทุกเช้าไปใส่บาตร ไปให้อาหาร
ปลาด้วยกัน อยากนั่งดูการ์ตูนที่เธอชอบด้วยกัน สอนเธอทำข้าวต้มให้ไม่เค็ม สอนเธอทำกับข้าวที่
เธอไม่ถนัด พาเธอไปเล่นม้าหมุนที่เธอชอบ ไปเที่ยวสวนสนุกด้วยกันอีกครั้ง พาเธอไปกินเค้กที่เธอ
ชอบ บอกรักเธอทุกเช้า นอนกอดเธอทุกคืน ฮืออ ฟาง ชั้นคิดถึงเธอ”ป๊อปปี้ร้องไห้ออกมาอย่างอัด
อั้น ทำไมเวลาของเรา2คนถึงสั้นแบบนี้ มันไม่ยุติธรรมเลย
 
 
 
“อย่าร้องไห้แบบนี้สิ หยุดร้องไห้ ฟางตรงนี้ไง ฟางอยู่นี่ อยู่ตรงหน้าป๊อปปี้ตรงนี้ ป๊อปปี้ได้ยินฟางมั้ย
ว่าฟางอยู่นี่”ฟางร้องไปออกมาพลางชี้ที่ตัวหวังว่าป๊อปปี้จะได้ยิน แต่ป๊อปปี้กลับลุกออกไปนอกห้อง
ผ่านตัวเธอไปอย่างง่ายดายนะ
 
 
 
“ไม่นะ มันไม่ยุติธรรมเลย ฟางอยู่นี่ป๊อปปี้ ฮืออ”ฟางสะอึกสะอื้นร้องไห้เดินตามป๊อปปี้ออกมา
พยายามจับตัวป๊อปปี้แต่ก็จับไม่ได้ กลับทะลุผ่านตัวป๊อปปี้ไปอย่างง่ายดาย
 
 
 
“สวรรค์ครับ ทำไมใจร้ายกับผมแบบนี้ ผมยังไม่ทันตั้งตัวก็ส่งเธอมา ส่งเธอให้รักกับผม แล้วก็พาเธอ
ไป ทำไมไม่มตตาผมเลย ผมอยากเจอเธอ ผมอยากเจอเธอเหลือเกิน ฟาง เธออยู่ที่ไหน”ป๊อปปี้
แหงนไปที่ท้องฟ้าแล้วพูด ก่อนจะมองไปรอบๆห้อง ภาพที่มีฟางกับเขาอยุ่ด้วยกันถูกฉายซ้ำไปมา
ให้ชายหนุ่มเห็นอีกครั้ง
 
 
 
“ฟางไม่ได้ไปไหนนะ ฟางมาหาป๊อปปี้แล้วไง ได้ยินมั้ย”ฟางตะโกนบอกป๊อปปี้ทั้งน้ำตา เพียงหวัง
ให้คนที่เธอรักจะได้ยิน แต่กลับไม่มีผลอะไรเลย ฟางยิ่งร้องไห้หนัก
 
 
“สัญญาว่าจะไม่ทิ้งกัน แต่เธอก็ทิ้งชั้นไปนะฟาง ชั้นเหงาเธอจะรู้บ้างมั้ย”ป๊อปปี้นั่งลงที่โซฟาตัวที่เขา
และฟางชอบนั่งด้วยกันแล้วกอดตัวเอง
 
 
“ฟางก็เหงา ฟางอยากกอดป๊อปปี้เหลือเกิน”ฟางพูดทั้งน้ำตา ก่อนจะพยายามแตะตัวป๊อปปี้
 
 
“ปากบอกว่าทำใจได้ แต่สุดท้ายก็ทำใจยอมรับไม่ได้ซักที ว่าตอนนี้ไม่มีเธออยู่ด้วยกันแล้ว”ป๊อปปี้
หลับตาลงแต่น้ำตายังคงไหลอยู่
 
 
“ฟางรักป๊อปนะ รักมาก เพราะป๊อปคือหัวใจของฟาง”ฟางพูดก่อนจะลองกอดป๊อปปี้ดู และตอนนั้น
เองแสงสีขาวก็พุ่งผ่านป๊อปปี้ ชายหนุ่มลืมตาขึ้น
 
 
“ฮือๆ ฟางรักป๊อปนะ”ฟางร้องไห้กอดป๊อปปี้ไว้ ชายหนุ่มอึ้ง ความอบอุ่นนี้ เหมือนมีใครมากอดเขา
ไว้
 
 
“ฟาง ป๊อปได้ยินเสียงฟาง”ป๊อปปี้พูดขึ้น ฟางรีบปาดน้ำตา ป๊อปปี้มองไปรอบๆเพื่อหาฟาง
 
 
“ฟางอยู่นี่ไง”ฟางพยายามเขย่าตัวป๊อปปี้ให้หันมา
 
 
“ถ้าเราเป็นคู่แท้กันจจริงๆ ถ้าฟางมาลา อย่างน้อยป๊อปก็ขอให้เห็นตัวฟางอีกสักครั้งเถอะ”ป๊อปปี้พูด
ก่นจะหลับตาอธิษฐาน
 
 
“ป๊อปปี้”ฟางลองเรียกชื่อคนรักดู หวังว่าคำอธิษฐานของชายหนุ่มจะเป็นจริง
 
 
“ฟาง”ป๊อปปี้อึ้ง เมื่อเห็นคนที่เขาอยากเจอที่สุด ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ก่อนจะโผเข้ากอดฟางไว้แน่น
ด้วยความคิดถึงคนตัวเล็กคนนี้มากมายเหลือเกิน
 
 
“ไม่ได้ฝันใช่มั้ยฟาง ป๊อปไม่ได้ฝัน”ป๊อปปี้พูดแล้วกอดฟางแน่น
 
“ถ้ามันจะเป็นฝัน ฟางอยากมันเป็นฝันดีของเรา2คน”ฟางพูดแล้วร้องไห้
 
 
“อย่าสิ ยัยขี้แย”ป๊อปปี้ปาดน้ำตาฟางทิ้ง
 
 
“ป๊อปปี้ก็อย่าร้องไห้ก่อนสิ ฟางมาหาไม่ดีใจหรอ”ฟางพูดพลางเช็ดน้ำตาให้ป๊อปปี้
 
“ดีใจสิ ดีใจที่สุดในโลกเลย”ป๊อปปี้พูด
 
 
“พี่โฟร์บอกฟางว่า มันถึงเวลาแล้วที่ฟางจะต้องไปในที่ที่ฟางควรไป ฟางเลยขอพี่โฟร์มาลาป๊อปปี้
เพราะฟางกลัว ถ้าฟางไปเกิดใหม่จริงๆ ฟางะจำป๊อปปี้ไม่ได้”ฟางพูดก่นน้ำตาจะไหล ป๊อปปี้จึงจูบ
หน้าผากคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน
 
 
“ถ้าฟางจำป๊อปไม่ได้ ป๊อปขอสัญญา ป๊อปจะเป็นทำให้ฟางจำได้ นอกซะจากฟางจะอยากลืมป๊อปอ
อกไปจากใจเอง”ป๊อปปี้พูด
 
 
“ไม่เอานะ ฟางไม่มีวันลืมป๊อป ฟางจะไม่ลบป๊อปไปจากใจฟางหรอก”ฟางพูด ก่อนที่สายลมจะลอย
วนรอบตัวฟาง
 
 
 
“อ๊ะ สายลม ไม่นะ ฟางพึ่งได้เจอป๊อป อย่าพาฟางไป”ฟางรีบขอร้องกับสวรรค์ สายลยิ่งพัดแรงขึ้น
จนฟางลอย
 
 
“ฟาง จะไปไหนน่ะฟาง”ป๊อปปี้จับมือฟางไว้แน่น
 
 
“สัญญากับฟางนะ ว่าจะไม่ลืมกัน ฟางจะจำป๊อปไว้ตลอดไป เพราะฟางเป็นของป๊อป ใจฟางจะเป็น
ป๊อปตลอดไป”ฟางรีบพูดเมื่อสายลมจะพัดพาตัวเธอออกห่างป๊อปปี้มากขึ้น
 
 
“ป๊อปจะไม่ลืมฟาง ป๊อปรักฟางนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนตัดสินใจกระโดดรวบตัวฟางลงมาจูบครั้งสุดท้าย
ทั้งคู่จูบกันเนิ่นนาน ก่อนจะต้องผละเมื่อสายลมพัดแรงขึ้นพาเอาตัวฟางหายวับไปจากเขา
 
 
 
 
“ป๊อปสัญญา ป๊อปจะไม่ลืมฟาง ป๊อปรักฟางนะ”ป๊อปปี้พูดอีกครั้งก่อนจะแตะที่ริมฝีปากตัวเองเมื่อกี้นี้
นานแค่ไหนเขาก็จะรอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ปี้บๆ
 
 
 
“คุณแม่คะ ฟื้นแล้วค่ะ”เสียงๆหนึ่งเรียกให้หญิงสูงวัยลุกมาดูร่างบาง
 
“ดาร์ลิง ฟื้นแล้ว”เสียงของผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยความดีใจ
 
“นี่ หนูหลับไปนานเท่าไหร่คะ”
 
 
อยากรู้เป็นยังไงต้องเม้นกับโหวตเยอะๆน้า รับรอง ต่อจากนี้ไป มันแน่