เงาร้าย พ่ายรัก

อือ....  แสงแดงในยามเช้าเป็นเครื่องปลุกชั้นได้เป็นอย่างดี  ทำให้ชั้นกระพริบตาปรับกับแสงแล้วหันไปมองคนข้างๆ ที่ยังหลับอยู่แล้วชั้นก็คิดอะไรได้นิดหน่อย ก่อนจะรู้สึกแปลกที่ร่างกายพอชั้นก้มมองแล้วก็ตกใจอยู่ไม่น้อยแต่ก็ไม่ได้โวยวายอะไร นี่ชั้นใส่แค่ชุดคลุมนอนงั้นเหรอ ชั้นลุกขึ้นนั่งแล้วพยายามจะนึกเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อ ชั้นจำได้ว่าเข้าห้องน้ำแล้วก็ไฟดับ ชั้นออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดคลุม แล้วก็มีเสียงฟ้าผ่า ชั้นกระโดดกอดคุณโทโมะ แล้วเค้าก็จูบชั้น แล้วหลังจากนั้นชั้นก็......มันยังไงกันแน่นะ
 
 
คุณ!! ตื่นแล้วเหรอ
 
 
คะ ค่ะ   "kaew : ชั้นหันไปมองคุณโทโมะด้วยคำถามที่ยังคาใจอยู่"
 
 
คุณไม่ต้องตกใจหรอกผมไม่ได้ทำอะไรคุณ 
 
 
ค่ะ       "kaew : ชั้นไม่ได้พูดอะไรอีกแล้วเดินเข้าห้องน้ำอย่างเช่นทุกวัน"
 
 
จากที่ทำธุระเสร็จชั้นก็ออกมาจัดการกับเสื้อผ้าที่โดนฝนเล่นงานมาเมื่อคืน ทั้งของชั้นและของคุณโทโมะ เสร็จสับจากนั้นชั้นก็คิดอยากจะทำอาหารเลยออกไปซื้อของมาทำ ในขณะที่คุณโทโมะเข้าห้องน้ำอยู่ ชั้นเลยไม่ได้บอก
 
 
 
โอ๊ย!!!
 
 
ขอโทษค่ะ คุณเป็นอะไรรึเปล่าค่ะ  "kaew : ชั้นเดินเลือกของอย่างเพลิน แต่เผลอไปชนกับใครเข้าและคนๆนั้นชั้นก็รู้จักดีซะด้วยสิ"
 
 
ขอโทษแล้วหายเจ็บมะ เดินยังไงถึงได้ไม่เห็นชั้นเนี่ยตาไม่มีรึไง
 
 
ชั้นขอโทษคุณแล้วนะค่ะ แล้วชั้นก็ไม่ได้แต่ใจด้วย
 
 
หึ อย่าทำเป็นพูดดีไปหน่อยเลย คงเอาไว้มองแต่ผัวชาวบ้านสินะ คงมีความสุขกันมากสินะพากันมากกถึงที่นี้เนี่ย หึ แย่งกินขโมยกินของคนอื่นมันคงอร่อยดีสินะ
 
 
มันจะมากไปแล้วนะค่ะ คุณเบลล์!! 
 
 
ใจเย็นๆ สิคุณน้อง คุณพี่ไม่กะจะทำให้คุณน้องเดือดหรอกนะ เอ๊ะ! เออคุณพี่พึ่งนึกอะไรได้ อืม…ฝากไปบอกโทโมะด้วยนะ ว่าให้เปลี่ยนรสชาติบ้างก็ได้เดี๋ยวเบื่อขึ้นมาแล้วจะแย่งเอาน่ะ
 
 
ชั้นยืนถอนหายใจอยู่นาน ก่อนจะไปจ่ายเงินที่เคาวเตอร์ แล้วกลับไปที่พัก
 
 
 
หึ เวลาแห่งความสุขของแกหมดลงละนังแก้ว แต่นี้ไปอย่าหวังว่าแกจะอยู่กับโทโมะได้อย่างมีความสุขอีกเลย
 
 
คุณ!! ออกไปไหนมาเนี่ย
 
 
เออ…ชั้นออกไปซื้อของค่ะ เช้านี้ชั้นจะทำอาหารเองน่ะค่ะ
 
 
งั้น…ผมช่วยนะ
 
 
ค่ะ
 
 
แล้วเราสองคนก็ทำอาหาร ด้วยกันผมว่ากับข้าวเมื่อนี้ต้องอร่อยมากๆแน่ๆ
 
 
โอ๊ย!! ซี้ดดดดด
 
 
คุณเป็นอะไร …มีดบาทนี่ ไปทำแผลก่อนนะ  "Tomo : ผมพาเธอมาทำแผลที่ห้องนอน"
 
 
ชั้นนั่งมองคุณโทโมะที่กำลังทำแผลให้ชั้นอยู่ เค้ามือเบามากๆ ชั้นไม่เจ็บเหมือนตอนแรกเลยซักนิด 
 
 
 
คุณวันนี้ไปเที่ยวกันนะ ผมจองเรือไว้แล้ว   "Tomo : ผมพูดในขณะที่กำลังเก็บอุปกรณ์ทำแผลใส่กล่องหลังจากที่ทำแผลให้แก้วเรียบร้อยแล้ว"
 
 
ทำไมคุณพึ่งบอกละค่ะยังไม่ได้เตรียมอะไรเลย
 
 
ไม่ต้องหรอกในเรือมีพร้อมทุกอย่างแล้ว
 
 
เหรอค่ะ
 
แล้วตอนนี้ผมกับแก้วก็อยู่บนเรือที่กำลังแล่นไปตามเกาะต่างๆ ที่เป็นสถานที่ท่องเที่ยว แล้วแวะไปตามเกาะเล็กเกาะน้อยอีกมากมาย จนถึงค่ำแล้วก็เป็นเวลาที่เราอยู่บนเรือเพื่อเตรียมกลับ แล้วผมก็มีแผนเตรียมเซอรไพรซ์แก้วเอาไว้ ผมคิดอยู่นานการแผนการนี้ และหวังว่ามันคงได้ผล
 
 
ตอนนี้ชั้นนั่งที่โต๊ะทานข้าว กับคุณโทโมะสองคนพร้อมกับบรรยายกาศสุดแสนจะดีบนเรือที่กำลังแล่นไปอย่างช้าๆ ดูๆแล้วเหมือนมาดินเนอร์เลยละ
 
 
หลังจากที่ทานข้าวเสร็จชั้นก็เดินมาอยู่ที่ระเบียงของเรือชมบรรยายกาศอันหนาวเย็น แล้วก็ไม่รู้ว่าคุณโทโมะเค้าหายไปไหน ชั้นตัดสินใจหันหลังกลับเข้าไปด้านในแต่ทว่า
 
 
ชั้นหันหลังกลับเข้ามา ไม่ทันจะได้ก้าวไปไหน ก็ตกตะลึงกับดอกกุหลาบสีขาวสลับชมพูที่รายรอบเต็มไปหมด ไม่รู้ว่าใครเอามาจัดอะไรตอนไหน
 
 
ที่ชั้นแปลกใจมากที่สุดคือคุณโทโมะ ที่กำลังเดินเข้ามาหาชั้นพร้อมๆกับในมือมีช่อดอกไม้มาด้วย มันทำให้คลื่นความถี่ในใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ แล้วเค้าก็เข้ามาใกล้อีกแล้วยื่นช่อดอกไม้ในมือให้กับชั้น และมีทางเดียวที่ชั้นทำได้ในตอนนี้ก็คือรับช่อดอกไม้ที่เค้ายื่นให้ด้วยความเต็มใจ
 
 
หลังจากที่แก้วรับช่อดอกไม้ไปแล้ว ผมก็กระซิบใกล้ๆ หูของเธอ…
 
 
แก้ว ผมรักคุณนะ
 
 
คำพูดของคุณโทโมะมันทำให้ใจชั้นเต้นแรงขึ้นกว่าเดิมอีกมาก ชั้นพูดอะไรไม่ออกได้แต่คลียิ้มออกมาอย่างดีใจ เค้าคิดแบบชั้น เค้าคิดเหมือนชั้นจริงๆ
 
 
ผมหยิบกล่องเล็กที่ภายในมีสร้อยพร้อมจี้เพชรอยู่ ผมเปิดกล่องออกแล้วหยิบสร้อยขึ้นมาใส่ให้กับเธอ ซึ่งตอนนี้ผมได้แน่ใจแล้วว่า แก้ว คือผู้หญิงที่ผมจะรักและจะขอดูแลเธอตลอดไป ตราบใดที่ผมยังหายใจอยู่บนโลกใบนี้อยู่ ผมพร้อมที่จะใช้ชีวิตคู่ไปพร้อมๆกับเธอคนที่ผมรักที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม
 
 
ผมสัญญาว่าต่อไปนี้ผมจะดูแลคุณ คุณคือคนที่ผมจะรักแต่นี้ต่อไป ผมสัญญา
 
 
ขอบคุณค่ะ คุณโทโมะ  "kaew : ชั้นยืนยิ้มแล้วยิ้มอีก อยู่ตรงหน้าเค้าแล้วชั้นก็มั่นใจและวางใจแล้วว่า คนที่ชั้นจะรัก คนที่ชั้นจะค่อยห่วงใย คนที่ชั้นจะฝ่าอุปสรรคต่างๆไปกับเค้า คือคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าชั้นแล้วในตอนนี้"
 
 
ผมรวบตัวเธอมาอยู่ในอ้อมกอดของผมอย่างถนุถนอม ผมสัญญาว่าต่อแต่นี้ไปผม จะดูแลเธอให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนนึงจะทำเพื่อคนที่ตัวเองรักได้
 
 
ชั้นเข้าซบกับอกแกร่งของคุณโทโมะอย่างเต็มใจ ชั้นคิดว่าอ้อมกอดนี้จะเป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นและปลอดภัยที่สุดสำหรับชั้น
 
 
ผมกับแก้วเราโอบกอดกันจนเรือถึงฝั่ง แล้วก็พากันเดินกลับไปที่พัก และในวันพรุ่งนี้เราจะเดินทางกลับกัน
 
 
หลังจากที่ชั้นอาบน้ำเสร็จชั้นก็มานั่งบนเตียงเตรียมตัวนอน วันนี้ช่างเป็นวันที่ชั้นมีความสุขซะจริง วันที่ได้รักใครสักคน วันที่เคยใฝ่ฝัน วันที่ชั้นรอคอยมานาน วันที่มีใครสักคนมาบอกรัก วันที่วางชีวิตและจิตใจให้กับใครคนนั้น
 
 
คุณคิดอะไรอยู่เหรอครับ "Tomo : หลังจากที่ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เข้ามายังห้องนอนที่มีผู้หญิงที่ผมอยากนอนกอดทุกคืนรออยู่^^"
 
 
เปล่าค่ะ แก้วจะนอนแล้วค่ะ  "kaew : แล้วชั้นก็พลิกตัวนอนด้วยความไขว้เขิน"
 
 
อะไรนะเมื่อกี้เรียก ตัวเองว่าอะไรนะ ฮึ  
 
 
คุณค่ะ ปล่อยค่ะ
 
 
บอกมาก่อนว่าเรียกตัวเองว่าอะไร ถ้างั้นไม่ปล่อย  "Tomo : ผมกอดแก้วแน่นกว่าเดิม"
 
 
เออ…แก้วค่ะ แก้ว
 
 
หึๆ น่ารักจังเลยครับ
 
 
               ∼∼∼∼ฟอดดดดดด∼∼∼∼
 
 
คุณปล่อยค่ะ
 
 
นอนเถอะครับพรุ่งนี้ต้องเดินทางอีกไกล 
 
 
คนขี้โกง ไหนบอกว่าจะปล่อยไง
 
 
ตอนไหนอ่ะ
 
 
อย่าทำเป็นสมองปลาทองหน่อยเลยนะ
 
 
ว้ายยยยย!!
 
 
งั้นก็ช่วยเตือนความจำหน่อยสิครับที่รัก "Tomo : ผมเปลี่ยนเป็นขึ้นทับแก้ว"
 
 
ไม่เอาอ่ะ ลงไปเลยนะ นี้แนๆๆ
 
 
โอ้ยๆ ครับๆยอมแล้ว ที่รักมือหนักเหมือนกันนะเนี่ย
 
 
เอาวางต่อยปากผู้ชายเจ้าเล่ห์ไงล่ะ
 
 
เออ ผมว่านอนดีกว่าเนอะ ง่วงแล้ว ฝันดีนะครับที่รัก
 
 
และแล้วคืนนี้ผมก็อดกอดแก้วเลย เป็นเพราะผมเองแหละครับ กะจะแกล้งเล่นๆแต่ไม่ใช่ซะแล้ว แต่ไม่เป็นไรเรายังอยู่ด้วยกันอีกนาน คราวหน้าผมไม่ปล่อยให้หลุดมือไปแน่ๆ 
 
 
ชั้นไม่คิดเลยว่าเอาเข้าจริงๆแล้ว คุณโทโมะก็มีมุมแบบนี้เหมือนกันฮะ เห็นแรกๆทำเป็นเงียบขรึมๆ พออยู่ด้วยนานก็แอปแตก^^ 
 
 
 
 
 
 
 

 แฮๆๆๆๆ  อัพตอนนี้ได้แบบทุลักทุเล 
หาเวลามาได้แค่นี้จริงๆนะค่ะ 
ไรเตอร์พักผ่อนหลังจากเสร็จงานกีฬาสีที่ รร 
บ๊าย บาย คร้าาาาาาาาาาาาาา