พันธนาการหัวใจ

 
 
“อืมมม”ฟางลืมตาตื่นขึ้นมา พบว่าไข้เธอลดลงแล้ว แต่เมื่อเธอจะขยับตัวก็ต้องร้องเพราะมันเจ็บไป
หมดทั้งตัว ฟางนึกถึงเมื่อคืนที่ป๊อปปี้ข่มขืนเธอ อีกแล้วสินะ ที่ป๊อปปี้ทำแบบนี้
 
 
ตุบ
 
 
“โอ๊ยย ฮึก ฮืออ”ฟางที่พยายามจะลงจากเตียงต้องร้องเมื่อเธอเจ็บไปหมดทั้งตัว ก่อนจะร้องไห้
ออกมาอย่างเจ็บปวด เจ็บทั้งตัว แล้วต้องมาเจ็บใจตัวเองแบบนี้
 
 
แอ้ดด
 
 
“อ๊ะ คุณ”ฟางต้องตกใจเมื่อป๊อปปี้เปิดประตูเข้ามา แล้วจัดการอุ้มเธอขึ้น
 
“คุณจะพาชั้นไปไหนน่ะ”ฟางถามด้วยเสียงแหบแห้งเพราะพิษไข้ และไม่มีแรงผลักชายหนุ่มได้
ป๊อปปี้ไม่ตอบ ไม่สบตาฟาง อุ้มฟางมาที่ครัว ก่อนจะให้ฟางนั่งลงตรงหน้ามีข้าวต้มร้อนๆอยู่
 
“กินซะ จะได้กินยา”ป๊อปปี้พูดจบก็เดินไปนั่งที่ชานบ้านรอฟางกินข้าวจนเสร็จ ฟางอึ้ง นี่เค้าทำ
ข้าวต้มให้เธอด้วยหรอ
 
“ลุกขึ้นแบบนั้น เดินไหวรึไงห้ะ”ป๊อปปี้ถามขึ้นเมื่อเห็นฟางที่กินข้าวกินยาเสร็จแล้วกำลังพยายามลุก
ขึ้น
 
“ชั้นไม่อยากเป็นภาระใคร”ฟางบอก ป๊อปปี้หมั่นไส้จึงเดินมาอุ้มฟางไว้
 
“ปล่อยชั้นนน”ฟางที่พยายามดันป๊อปปี้แต่ไม่มีแรง ไม่อาจขัดขืนได้เลยยอมให้ป๊อปปี้อุ้มมานั่งที่
โซฟา
 
 
“นี่จะไปไหนน่ะ”ฟางถามขึ้นเมื่อเห็นป๊อปปี้ลุกขึ้นแล้วจะเดินไป
 
“ไปเข้าห้องน้ำ”ป๊อปปี้ตอบสั้นๆก่อนจะเดินไป ฟางมองตามซักพัก ก่อนจะหันไปเห็นรูปใบหนึ่งที่เมื่อ
กี้เธอสังเกตว่าป๊อปปี้นั่งจ้องมันตลอด เมื่อหยิบมาดูก็พบว่ามันคือรูปครอบครัวของเขาตอนเด็กๆ 4คน
พ่อแม่ลูก
 
“วางมันลงซะ”ป๊อปปี้พูดขึ้น ฟางวางมันลงอย่างว่าง่ายไม่เถียงอะไรป๊อปปี้ก่อนจะเอนหลังพิงโซฟา
เพื่อจะนอน
 
 
“อ๊ะ”ฟางร้องตกใจเมื่อป๊อปปี้มานั่งข้างๆแล้วเอาหัวเธอมานอนหนุนตักตัวเอง
 
“ไม่สบายไม่ใช่หรอ นั่งหลับมันลำบากเถอะน่า”ป๊อปปี้พูดก่อนจะอ่านหนังสือไม่มองหน้าฟาง
 
 
“คุณคงเหงามากสินะ”ฟางพูดขึ้นทำเอาป๊อปปี้ชะงักวางหนังสือลงสบตากับฟางอย่างไม่เข้าใจ
 
“พูดอะไรของเธอ”ป๊อปปี้พูดห้วนๆ
 
“ชั้นแค่รู้สึกว่าคุณคงจะเหงามากสินะ ที่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวแบบนี้”ฟางพูดขึ้นพร้อมกับสบตา
ป๊อปปี้
 
“พูดมาก นอนไปซะเถอะน่า”ป๊อปปี้พูด
 
 
“เมื่อไหร่คุณจะเลิกแค้นพวกเราซักที”ฟางพูดขึ้น ทำเอาป๊อปปี้ปิดหนังสือดังปึก
 
“งั้นเธอลองมาเป็นชั้นมั้ยล่ะ พ่อแม่ต้องตาย สมบัติถูกโกง แถมตอนเด็กต้องมาถูกตามฆ่าแบบนี้
สมควรให้เลิกแค้นงั้นหรอ”ป๊อปปี้พูด
 
“แต่การที่คุณแค้นแบบนี้มันเหมือนกับไฟที่จะคอยทำลายตัวคุณเองนะ ถ้าคุณอยากได้สมบัติหรือ
ทุกอย่างคืนจากเรา ชั้นจะบอกคุณพ่อให้”ฟางพูด
 
“พ่อเธอคงจะยอมหรอกนะ”ป๊อปปี้เยาะ
 
“ชั้นจะพยายาม คุณจะได้เลิกแค้นครอบครัวชั้นซักที”ฟางพูดแล้วมองหน้าป๊อปปี้ ป๊อปปี้รีบเบือน
หน้าหนี
 
“เชื่อชั้นสิ ว่าพ่อเธอไม่มีวันยอม นี่ นอนได้แล้ว พูดมากทำไม”ป๊อปปี้เปลี่ยนเรื่องมาดุฟางกลบ
เกลื่อน
 
 
“ชั้นขอถามคุณอีกอย่างสิ”ฟางพูด
 
“อะไรอีก”ป๊อปปี้เริ่มหงุดหงิด
 
“ตอนที่คุณมาหลอกชั้นตอนนั้น เคยมีซักครั้งบ้างมั้ยที่คุณมองชั้นในฐานะแฟนจริงๆ ที่ไม่มีการ
หลอกลวงหรือความแค้นเข้ามาเกี่ยว”ฟางถาม ทำเอาป๊อปปี้ชะงัก
 
“ถามทำไม”ป๊อปปี้พูด
 
“ชั้นแค่อยากจะรู้ ว่าเราพอจะมีทางที่ดีต่อกันได้มั้ย”ฟางพูด
 
 
“ไม่มีวันนั้นหรอก”ป๊อปปี้ตอบสั้นๆ
 
“นั่นสินะ ไม่มีวันนั้นหรอก ขอบคุณนะที่ทำให้ชั้นได้รู้ว่าชีวิตของชั้นตลอดทั้งชีวิต มันมีแต่การหลอก
ลวง มันไม่มีเลยซักครั้งที่ชั้นจะได้สัมผัสความรักจริงๆอย่างคนอื่นเค้า”ฟางพูดก่อนจะกลั้นน้ำตาไม่
อยู่ แล้วลุกขึ้น พยุงตัวเองออกจากป๊อปปี้พยายามจะเข้าไปในห้องนอน
 
 
ตุบ
 
 
“ฮึก ฮืออออ”ฟางล้มลงไปเพราะไม่มีแรงและเจ็บที่ท้องน้อยตัวเองอยู่ก่อนจะนั่งลงร้องไห้ออกมา
ป๊อปปี้ที่มองการกระทำของฟางโดยตลอดก็นิ่งก่อนจะลุกขึ้นมานั่งลงตรงข้ามกับฟาง
 
 
“อื้อออ”ฟางตกใจเมื่อป๊อปปี้ค่อยๆช้อนหน้าของเธอมาจูบอย่างอ่อนโยน ฟางทั้งสับสนและไม่เข้าใจ
ว่าเขาทำแบบนี้ทำไมกัน ก่อนที่ฟางจะทำอะไร ป๊อปปี้ก็เลื่อนจูบฟางมาจูบซับน้ำตาฟาง
 
“บอกแล้วให้นอนๆ ยังจะเดินอีก”ป๊อปปี้พูดขึ้นหลังจากถอนจูบฟาง
 
“ทะ ทำแบบนี้ทำไมกัน”ฟางถามอย่างไม่เข้าใจ แต่ป๊อปปี้ไม่ตอบ แล้วอุ้มฟางขึ้นไปนอนที่โซฟา
ก่อนที่ป๊อปปี้จะนั่งลงตรงข้ามกับโซฟาตัวยาวที่ป๊อปปี้วางฟางลง
 
“บอกหน่อยได้มั้ยทำไมถึงทำแบบนี้”ฟางไม่เข้าใจ ก็ถามป๊อปปี้อีกครั้ง
 
“ถ้ายังถามอีก เจอแบบเมื่อคืนแน่ หลับซะ”ป๊อปปี้พูดฟางจึงรีบหลับตาปี๋ทันที ป๊อปปี้แอบมองนิดนึง
ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
 
 
 
“ว้าย ฟางระวังง”เพื่อนของฟางร้องบอกฟาง ฟางหันมาก็ถูกลูกรักบี้กระแทกใส่หน้าทันที
 
“ฟาง เป็นยังไงบ้างฟาง พี่ขอโทษนะครับ”ป๊อปปี้รีบวิ่งออกจากสนามมาดูฟางแล้วต้องตกใจเมื่อเห็น
ว่าฟางเลือดกำเดาไหล จึงจัดการอุ้มฟางขึ้นไปที่รถตัวเองทันที ก่อนจะจัดการเอาทิชชู่มาเช็ดเลือด
ให้ฟาง
 
“เลือดคงหยุดไหลแล้วล่ะค่ะพี่ป๊อป”ฟางบอกก่อนเอาทิชชูที่ยัดจมูกตัวเองออกมาดู
 
“ไหนให้พี่ดูซิ ว่าหัวโนรึเปล่า”ป๊อปปี้จับหน้าฟางมามองใกล้ๆ ทำเอาฟางหน้าแดงทันที
 
“พี่ป๊อปป อย่าเอาหน้ามาใกล้ฟางสิ ฟางเขินนะ”ฟางเบือนหน้าหนีด้วยความเขิน
 
“เอ้า ก็คนเป็นห่วงนิ กลัวแฟนตัวเองโดนลูกรักบี้กระแทกแรงแล้วเดี๋ยวจะเอ๋อซะก่อน”ป๊อปปี้แซว
ฟางจึงตีแขนแฟนหนุ่มเบาๆ
 
“ถ้าฟางเป็นเอ๋อจริงๆพี่ป๊อปจะทิ้งฟางมั้ยคะ”ฟางพูดขึ้น
 
“พี่จะทิ้งทำไมล่ะ แฟนพี่ทั้งคนนะ จะเป็นยังไงพี่ก็รัก”ป๊อปปี้ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฟางแล้วพูด ฟางถึง
กับเขิน
 
“ขอบคุณนะคะที่ไม่ทิ้งฟางไปไหน”ฟางพูดอย่างดีใจ
 
“งั้นขอรางวัลหน่อยสิ”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้ม ฟางเขินก่อนจะหอมแก้มป๊อปปี้ไปฟอดนึง
 
 
“เบื่อแบบนี้แล้วอ่ะ ขอแบบนี้แทนได้มั้ย”พูดจบป๊อปปี้ก็โน้มหน้ามาจูบฟางอย่างอ่อนโยน
 
“หวานจัง”ป๊อปปี้ยิ้มแล้วเลียริมฝีปากตัวเองหลังจากถอนจูบฟาง
 
“พี่ป๊อปอ่ะ”ฟางเขินจัดรีบเบือนหน้าหนีไปทันที
 
“แฟนพี่น่ารักแบบนี้ใครจะอดใจไหวล่ะครับที่รัก”ป๊อปปี้กระซิบข้างหูบอกฟาง ฟางเขินจัดกว่าเดิม
หลังจากได้ยินคำว่า ที่รัก จากปากคนที่เธอรักที่สุด
 
 
 
“พี่ป๊อปป”ฟางละเมอเรียกชื่อป๊อปปี้ออกมาทำเอาเจ้าหันมาตามเสียง ก่อนจะลุกขึ้นมาดูอาการฟาง
ตัวก็ไม่ร้อนแล้วนิ ป๊อปปี้มองฟางที่เรียกชื่อตัวเองแล้วนิ่ง
 
“หึ”ป๊อปปี้ส่ายหน้าช้าๆก่อนจะนั่งลงกับพื้นข้างๆโซฟาที่ฟางนอนอยู่แล้วจ้องมองฟาง
 
“ปาล์ม”ฟางละเมอออกมาอีกครั้ง ป๊อปปี้ชะงัก ปาล์ม ใครกัน ป๊อปปี้เก็บความสงสัยนั้นไว้ ก่อนจะ
ผลอยหลับไปตามคนตัวเล็กที่นอนหลับอยู่ข้างๆเขาช้าๆ
 
 อัฟแล้วนะ เม้นกับโหวตเยอะๆเดี๋ยวเย็นนี้อัฟอีกตอนเลยอ่ะ 5555