พันธนาการหัวใจ

 

 

 

ฟางลืมตาตื่นตื่นมา ก็พบว่าป๊อปปี้นั่งหลับอยู่ข้างๆตัวเอง ที่สำคัญหน้าของเขาใกล้เธอไม่ถึงคืบ

 

“อ๊ะ”ฟางตกใจที่เห็นป๊อปปี้ขยับลืมตาตื่น ทำให้ปากของป๊อปปี้และฟางชนกัน

 

 

“เอ่อ ตื่นนานแล้วหรอ”ป๊อปปี้ถามขึ้น และพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด

 

“ซักพักแล้วล่ะค่ะ”ฟางลุกขึ้นนั่งแล้วตอบไม่สบตาป๊อปปี้

 

“อยากกลับบ้านแล้วล่ะสิ”ป๊อปปี้พูดขึ้น

 

“ก็อยากค่ะ หายไปหลายวันแล้วไม่รู้คุณแม่จะเป็นยังไงบ้าง”ฟางพูดถึงแม่แล้วเศร้า

 

“แม่เธอไม่เป็นไรหรอก ช่วงนี้”ป๊อปปี้พูดขึ้นฟางเงยหน้าหันไปมองไม่เข้าใจ ป๊อปปี้ไม่สบตาเดินหนี

ไป

 

 

ครืนนน

 

 

“อ๊ะ”ฟางร้องตกใจรีบเอามืออุดหูด้วยความกลัวเสียงฟ้าร้อง

 

“สงสัยจะไปไม่ได้แล้วล่ะ ฝนตกหนักขนาดนี้”ป๊อปปี้รีบเดินมานั่งข้างๆฟาง

 

 

เปรี้ยงง

 

 

“อ๊ะ”ฟางตกใจหลับตาปี๋แล้วเกาะแขนป๊อปปี้แน่น ป๊อปปี้มองฟางที่กลัวเสียงฟ้าร้องจนตัวสั่นแล้วนิ่ง

 

 

 

 

 

“หา อะไรนะเฟย์ ติดงานอีกแล้ว ก็ได้ๆ พี่กลับเองก็ได้จ้ะ บายย”ฟางวางสายากน้องรักไป เห้อ ติด

งานอีกแล้ว คนขับรถก็พาเมียไปคลอดลูก นี่เธอต้องกลับแท็กซี่จริงๆหรอเนี่ย

 

 

ครืนน

 

 

“ห้ามตกนะ ให้ฟางกลับถึงบ้านก่อนนน”ฟางที่ได้ยืนเสียงฟ้าร้องก็รีบตะโกนขึ้นฟ้าเหมือนว่าสั่ง

ท้องฟ้าได้

 

 

 

ซ่า

 

 

“ว้ายยยย”ฟางต้องร้องตกใจเมื่อจู่ๆฝนก็ตกลงมา ก็รีบวิ่งหลบฝน ตอนนั้นเอง มีคนเอาเสื้อมาบังฝน

ให้ฟาง พอฟางเงยหน้าไปก็ต้องยิ้มออก

 

“พี่ป๊อปปี้”ฟางยิ้มดีใจก่อนจะวิ่งไปหลบฝนใต้อาคารเรียนด้วยกัน

 

“คนอะไร เถียงกับท้องฟ้าเรื่องฝนตก”ป๊อปปี้แซว

 

“พี่ป๊อปปี้อ่ะ ก็ฟางไม่ชอบนิคะ ฝนตกแถมฟ้าร้องอีก”ฟางย่นจมูกแล้วพุดเหมือนกับเด็กๆ

 

 

เปรี้ยงงง

 

 

“กรี๊ดดดด”ฟางตกใจร้องกรี้ดแล้วโผเข้ากอดป๊อปปี้ไว้ทันที

 

“ไม่ต้องกลัวนะครับ พี่อยู่นี่แล้ว เอางี้ ฟังนี่สิ”ป๊อปปี้กอดปลอบฟางก่อนจะเอาหูฟังไอพอตข้างนึงใส่

ให้ฟางฟังเพลง

 

“พี่ป๊อปปี้”ฟางเขินเมื่อสบตากับป๊อปปี้

 

 

“อย่างน้อยก็มีเสียงเพลงให้ฟางฟัง จะได้ไม่ต้องกลัวนะครับ”ป๊อปปี้พูดจบก็เลื่อนมือมาจับมือฟาง

แน่นเชิงบอกให้รู้ว่าเขาจะไม่ไปไหน ฟางยิ้มดีใจก่อนจะเอาหัวซบไหล่ป๊อปปี้แล้วนั่งฟังเพลงด้วยกัน

เพื่อรอฝนหยุดตก

 

 

 

 

“ว้ายย”ฟางร้องเพราะเสียงฟ้าร้องอีกครั้ง ทำให้ป๊อปปี้หลุดออกจากความคิดได้สติแล้วหันไปมอง

ฟาง

 

“มานี่ม้ะ”ป๊อปปี้ดึงตัวฟางเข้ามากอด

 

“อ๊ะ คุณ”ฟางตกใจเพยายามดิ้น แต่เมื่อสบตากับป๊อปปี้ก็เลยนิ่งไม่ดิ้นอีก

 

 

“ฉันพูดไม่เก่ง และง้อใครไม่บ่อย ชอบเอาแต่ใจเล็กน้อย ไม่ค่อยเข้าใจผู้หญิง”ป๊อปปี้เมื่อเห็นฟาง

นิ่งแล้วก็เงียบซักพักก่อนจะร้องเพลงออกมา ฟางอึ้ง

 

 

“ซ่อนความรู้สึก ลึกแต่ว่าจริง ถึงตัวจะโดนทอดทิ้ง หัวใจก็หยิ่งรู้ไหม”ฟางนิ่งฟังเพลงที่ป๊อปปี้ร้องให้

ฟังแล้วเริ่มปล่อยน้ำหนักลงหัวให้ซบลงที่แผงอกกว้างของป๊อปปี้

 

 

“ถ้าเธอบังเอิญ ค่อนข้างกังวล กับคนบางคนที่เหมือนจะดี แต่ทุกคำที่บอก เขาก็แค่มาหลอก พอรัก

เขาไปแล้วถูกหลอก ออกอาการใจช้ำทุกที”ป๊อปปี้ร้องเพลงต่อไปเรื่อยๆ ฟางนึกถึงตอนที่เธอติดฝน

กับป๊อปปี้ที่มหาลัยแล้วป๊อปปี้เอาไอพอตให้ฟังเพลงเพื่อกลบเสียงฝนและฟ้าร้องที่เธอกลัว

 

 

“เสี่ยงกับฉันมั้ยเธอ เสี่ยงกับฉันได้รึเปล่า ไม่ว่ากันหรอก ถ้ายังไม่เชื่อแต่ขอให้เธอไว้ใจ”ฟางที่ฟัง

เพลงที่ป๊อปปี้ร้องก็เริ่มหลับตาลง ป๊อปปี้เห็นฟางหลับแล้วก็เลยอุ้มฟางขึ้นไปข้างบนเพื่อให้ฟางนอน

หลับได้สบายๆ

 

 

“เสี่ยงให้ฉันทำเพื่อเธอ ให้ฉันรักเธอได้ไหม รักเมื่อไรจะรู้ว่าไม่เสี่ยงเลย”ป๊อปปี้ร้องท่อนสุดท้ายจบ

ก็มือลูบผมฟางอย่างอ่อนโยนก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากฟางอย่างแผ่วเบาเหมือนที่เคยทำที่ห้องนอน

ของฟางคราวนั้น ก่อนจะลุกเดินออกจากห้องไป

 

 

ปัง

 

 

“ตกลงพี่เป็นคนยังไงกันแน่คะ พี่ป๊อปปี้”ฟางลืมตาขึ้นแล้วมองไปที่ประตู นึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี้นี้

แล้วพูดขึ้น

 

“ผมควรทำยังไงต่อไปดีครับพ่อ แม่”ป๊อปปี้นั่งมองรูปของพ่อแม่ตัวเองแล้วพูดขึ้นก่อนจะหลับตาลง

ด้วยความเหนื่อยทั้งตัวและก็ใจ

 

 

เช้าวันต่อมา

 

 

“เช้าแล้วหรอเนี่ย”ฟางที่ค่อยยังชั่วก็ตื่นมาบิดขี้เกียจแล้วมองหาป๊อปปี้ เค้าไปไหนของเค้านะ อ๊ะ นี่

มือถือของป๊อปปี้นิ

 

ฟางหยิบมือถือของป๊อปปี้ออกมา พบว่ามันล๊อคอยู่ ถ้าเค้าไม่เปลี่ยนรหัสคงจะอันนี้ละมั้ง แล้วมือถือ

ก็ปลดล๊อค ฟางก็แอบเปิดมือถือป๊อปปี้เพื่อจะโทรหาเฟย์แต่แล้วก็เหมือนอะไรดลใจฟางไปเปิดดู

รูปภาพของป๊อปปี้ ฟางเลื่อนดูภาพวิวต่างๆในมือถือป๊อปปี้ที่เค้าชอบถ่าย ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ

 

 

“อ๊ะ”ฟางชะงักหยุดเลื่อนภาพเมื่อเห็นภาพที่ป๊อปปี้ที่ถ่ายรูปคู่กับแคท มือที่ป๊อปปี้โอบแคท กับรอย

ยิ้มที่มีความสุข

 

“ทำไมเราถึงเจ็บแบบนี้นะ”ฟางพูดก่อนจะเลื่อนภาพไปเรื่อยๆจนถึงภาพสุดท้าย ฟางอึ้ง มันคือภาพ

ที่ป๊อปปี้ถ่ายคู่กับฟางภาพแรกเมื่อ3ปีก่อน

 

“ทำไมพี่ถึงยังเก็บภาพนี้ไว้อยู่”ฟางอึ้ง ก่อนน้ำตาจะไหลออกมา

 

 

ตึง

 

 

‘อยู่ไหน ไม่โทรหาเลย’

 

 

‘กลับมาได้แล้ว อย่าทำให้เป็นห่วงแบบนี้สิ’

 

 

ฟางตกใจเมื่อข้อความไลน์เด้งขึ้นมา ฟางดูชื่อคนที่ส่งมาให้ป๊อปปี้ ‘แคท’

 

 

“เค้าคงจะรักกันมากสินะ”ฟางพูดขึ้นก่อนจะเงยหน้าไม่ให้น้ำตาพาลไหลออกมา

 

“เธอมายุ่งอะไรกับมือถือชั้นห้ะ”ป๊อปปี้ออกจากห้องพ่อแม่มาเห็นฟางถือมือถือตัวเองก็ว่าทันที

 

“ชั้นก็แค่ จะโทรหาเฟย์ ไม่มีอะไรซักหน่อย”ฟางบอกก่อนจะยื่นโทรศัพท์คืนป๊อปปี้ ป๊อปปี้คว้ามันมา

ทันทีก่อนจะเปิดอ่านไลน์ ซักพักก็เดินออกมาคุยโทรศัพท์ด้านนอกบ้านเพื่อไม่ให้ฟางได้ยิน

 

 

 

“ผมกำลังจะกลับครับพี่แคท เอาตัวยัยนั่นกลับด้วยครับ อะไรนะครับ ครับ แล้วผมจะรีบไป”ปีอปปี้คุย

โทรศัทพ์กับแคทก่อนจะวางสายแล้วยิ้ม ฟางที่มองจากในบ้านไม่รู้ว่าคนข้างนอกคุยอะไร แต่เมื่อ

เห็นรอยยิ้มของป๊อปปี้ฟางก็เศร้าลง

 

“คงจะไปโทรหาแคทสินะ”ฟางพูดก่อนจะรีบยกมือปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดของตัวเองทิ้ง

 

 

 

“กลับกันเถอะ”ป๊อปปี้เดินเข้ามาบอกฟางแล้วชะงัก เมื่อเห็นฟางปาดน้ำตาทิ้ง ป๊อปปี้จึงเดินเข้ามา

ใกล้ฟางแล้วยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาให้ฟาง

 

 

“อย่า”ฟางตกใจเบี่ยงตัวหลบจากมือป๊อปปี้ไม่ให้โดนหน้าตัวเอง ป๊อปปี้มองฟางซักพักก่อนจะรวบตัว

ฟางไปจูบทันที

 

 

“อื้ออ”ฟางร้องอู้อี้ในลำคอพลางเอามือปัดป๊อปปี้แต่ไม่เป็นผล

 

“ถ้าเธอร้องไห้อีกชั้นจะจูบเธอ”ป๊อปปี้พูด

 

“มีสิทธ์อะไรมาออกคำสั่งกับชั้น”ฟางพูดขึ้นทำให้ป๊อปปี้หันกลับมา แล้วจูบฟางอีกรอบนึง

 

“ถ้าเธอถามชั้นอีกชั้นจะจูบเธอ”ป๊อปปี้พูด

 

“คุณ”ฟางง้างมือจะตบป๊อปปี้แต่ป๊อปปี้คว้ามือนั้นไว้ก่อนจะรวบฟางไปจูบอีกรอบ และครั้งนี้นานกว่า

เดิม จนฟางแทบหายใจไม่ออกเริ่มเซจนป๊อปปี้ต้องประคองฟางไว้

 

 

“ถ้าเธอทำอะไรขัดใจชั้นอีกชั้นจะจูบเธอ”ป๊อปปี้พูดอีกครั้ง ฟางง้างมือจะตบอีกครั้ง

 

“อ๊ะๆ ถ้าตบคราวนี้จะไม่หยุดแค่จูบแน่ กลับได้แล้ว”ป๊อปปี้ชี้นิ้วห้ามฟางก่อนจะพูดขู่ ฟางฮึดฮัดที่ถูก

ขัดใจก่อนจะรีบเดินตามป๊อปปี้ไป คนบ้า บ้าที่สุดด

 

พระเอกชอบปากแข็งก็งี้ล่ะ เดี๋ยวตอนหน้าก็จะรู้บทสรุปของโทโมะกับแก้วละนะ555 ขอเม้นกับโหวตเรื่องนี้ด้วยน้าาาา