พันธนาการหัวใจ

 

 

“อืมมม”ฟางลืมตาตื่นขึ้นมา พบว่าไข้เธอลดลงแล้ว แต่เมื่อเธอจะขยับตัวก็ต้องร้องเพราะมันเจ็บไป

หมดทั้งตัว ฟางนึกถึงเมื่อคืนที่ป๊อปปี้ข่มขืนเธอ อีกแล้วสินะ ที่ป๊อปปี้ทำแบบนี้

 

 

ตุบ

 

 

“โอ๊ยย ฮึก ฮืออ”ฟางที่พยายามจะลงจากเตียงต้องร้องเมื่อเธอเจ็บไปหมดทั้งตัว ก่อนจะร้องไห้

ออกมาอย่างเจ็บปวด เจ็บทั้งตัว แล้วต้องมาเจ็บใจตัวเองแบบนี้

 

 

แอ้ดด

 

 

“อ๊ะ คุณ”ฟางต้องตกใจเมื่อป๊อปปี้เปิดประตูเข้ามา แล้วจัดการอุ้มเธอขึ้น

 

“คุณจะพาชั้นไปไหนน่ะ”ฟางถามด้วยเสียงแหบแห้งเพราะพิษไข้ และไม่มีแรงผลักชายหนุ่มได้

ป๊อปปี้ไม่ตอบ ไม่สบตาฟาง อุ้มฟางมาที่ครัว ก่อนจะให้ฟางนั่งลงตรงหน้ามีข้าวต้มร้อนๆอยู่

 

“กินซะ จะได้กินยา”ป๊อปปี้พูดจบก็เดินไปนั่งที่ชานบ้านรอฟางกินข้าวจนเสร็จ ฟางอึ้ง นี่เค้าทำ

ข้าวต้มให้เธอด้วยหรอ

 

“ลุกขึ้นแบบนั้น เดินไหวรึไงห้ะ”ป๊อปปี้ถามขึ้นเมื่อเห็นฟางที่กินข้าวกินยาเสร็จแล้วกำลังพยายามลุก

ขึ้น

 

“ชั้นไม่อยากเป็นภาระใคร”ฟางบอก ป๊อปปี้หมั่นไส้จึงเดินมาอุ้มฟางไว้

 

“ปล่อยชั้นนน”ฟางที่พยายามดันป๊อปปี้แต่ไม่มีแรง ไม่อาจขัดขืนได้เลยยอมให้ป๊อปปี้อุ้มมานั่งที่

โซฟา

 

 

“นี่จะไปไหนน่ะ”ฟางถามขึ้นเมื่อเห็นป๊อปปี้ลุกขึ้นแล้วจะเดินไป

 

“ไปเข้าห้องน้ำ”ป๊อปปี้ตอบสั้นๆก่อนจะเดินไป ฟางมองตามซักพัก ก่อนจะหันไปเห็นรูปใบหนึ่งที่เมื่อ

กี้เธอสังเกตว่าป๊อปปี้นั่งจ้องมันตลอด เมื่อหยิบมาดูก็พบว่ามันคือรูปครอบครัวของเขาตอนเด็กๆ 4คน

พ่อแม่ลูก

 

“วางมันลงซะ”ป๊อปปี้พูดขึ้น ฟางวางมันลงอย่างว่าง่ายไม่เถียงอะไรป๊อปปี้ก่อนจะเอนหลังพิงโซฟา

เพื่อจะนอน

 

 

“อ๊ะ”ฟางร้องตกใจเมื่อป๊อปปี้มานั่งข้างๆแล้วเอาหัวเธอมานอนหนุนตักตัวเอง

 

“ไม่สบายไม่ใช่หรอ นั่งหลับมันลำบากเถอะน่า”ป๊อปปี้พูดก่อนจะอ่านหนังสือไม่มองหน้าฟาง

 

 

“คุณคงเหงามากสินะ”ฟางพูดขึ้นทำเอาป๊อปปี้ชะงักวางหนังสือลงสบตากับฟางอย่างไม่เข้าใจ

 

“พูดอะไรของเธอ”ป๊อปปี้พูดห้วนๆ

 

“ชั้นแค่รู้สึกว่าคุณคงจะเหงามากสินะ ที่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวแบบนี้”ฟางพูดขึ้นพร้อมกับสบตา

ป๊อปปี้

 

“พูดมาก นอนไปซะเถอะน่า”ป๊อปปี้พูด

 

 

“เมื่อไหร่คุณจะเลิกแค้นพวกเราซักที”ฟางพูดขึ้น ทำเอาป๊อปปี้ปิดหนังสือดังปึก

 

“งั้นเธอลองมาเป็นชั้นมั้ยล่ะ พ่อแม่ต้องตาย สมบัติถูกโกง แถมตอนเด็กต้องมาถูกตามฆ่าแบบนี้

สมควรให้เลิกแค้นงั้นหรอ”ป๊อปปี้พูด

 

“แต่การที่คุณแค้นแบบนี้มันเหมือนกับไฟที่จะคอยทำลายตัวคุณเองนะ ถ้าคุณอยากได้สมบัติหรือ

ทุกอย่างคืนจากเรา ชั้นจะบอกคุณพ่อให้”ฟางพูด

 

“พ่อเธอคงจะยอมหรอกนะ”ป๊อปปี้เยาะ

 

“ชั้นจะพยายาม คุณจะได้เลิกแค้นครอบครัวชั้นซักที”ฟางพูดแล้วมองหน้าป๊อปปี้ ป๊อปปี้รีบเบือน

หน้าหนี

 

“เชื่อชั้นสิ ว่าพ่อเธอไม่มีวันยอม นี่ นอนได้แล้ว พูดมากทำไม”ป๊อปปี้เปลี่ยนเรื่องมาดุฟางกลบ

เกลื่อน

 

 

“ชั้นขอถามคุณอีกอย่างสิ”ฟางพูด

 

“อะไรอีก”ป๊อปปี้เริ่มหงุดหงิด

 

“ตอนที่คุณมาหลอกชั้นตอนนั้น เคยมีซักครั้งบ้างมั้ยที่คุณมองชั้นในฐานะแฟนจริงๆ ที่ไม่มีการ

หลอกลวงหรือความแค้นเข้ามาเกี่ยว”ฟางถาม ทำเอาป๊อปปี้ชะงัก

 

“ถามทำไม”ป๊อปปี้พูด

 

“ชั้นแค่อยากจะรู้ ว่าเราพอจะมีทางที่ดีต่อกันได้มั้ย”ฟางพูด

 

 

“ไม่มีวันนั้นหรอก”ป๊อปปี้ตอบสั้นๆ

 

“นั่นสินะ ไม่มีวันนั้นหรอก ขอบคุณนะที่ทำให้ชั้นได้รู้ว่าชีวิตของชั้นตลอดทั้งชีวิต มันมีแต่การหลอก

ลวง มันไม่มีเลยซักครั้งที่ชั้นจะได้สัมผัสความรักจริงๆอย่างคนอื่นเค้า”ฟางพูดก่อนจะกลั้นน้ำตาไม่

อยู่ แล้วลุกขึ้น พยุงตัวเองออกจากป๊อปปี้พยายามจะเข้าไปในห้องนอน

 

 

ตุบ

 

 

“ฮึก ฮืออออ”ฟางล้มลงไปเพราะไม่มีแรงและเจ็บที่ท้องน้อยตัวเองอยู่ก่อนจะนั่งลงร้องไห้ออกมา

ป๊อปปี้ที่มองการกระทำของฟางโดยตลอดก็นิ่งก่อนจะลุกขึ้นมานั่งลงตรงข้ามกับฟาง

 

 

“อื้อออ”ฟางตกใจเมื่อป๊อปปี้ค่อยๆช้อนหน้าของเธอมาจูบอย่างอ่อนโยน ฟางทั้งสับสนและไม่เข้าใจ

ว่าเขาทำแบบนี้ทำไมกัน ก่อนที่ฟางจะทำอะไร ป๊อปปี้ก็เลื่อนจูบฟางมาจูบซับน้ำตาฟาง

 

“บอกแล้วให้นอนๆ ยังจะเดินอีก”ป๊อปปี้พูดขึ้นหลังจากถอนจูบฟาง

 

“ทะ ทำแบบนี้ทำไมกัน”ฟางถามอย่างไม่เข้าใจ แต่ป๊อปปี้ไม่ตอบ แล้วอุ้มฟางขึ้นไปนอนที่โซฟา

ก่อนที่ป๊อปปี้จะนั่งลงตรงข้ามกับโซฟาตัวยาวที่ป๊อปปี้วางฟางลง

 

“บอกหน่อยได้มั้ยทำไมถึงทำแบบนี้”ฟางไม่เข้าใจ ก็ถามป๊อปปี้อีกครั้ง

 

“ถ้ายังถามอีก เจอแบบเมื่อคืนแน่ หลับซะ”ป๊อปปี้พูดฟางจึงรีบหลับตาปี๋ทันที ป๊อปปี้แอบมองนิดนึง

ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทาง

 

 

 

“ว้าย ฟางระวังง”เพื่อนของฟางร้องบอกฟาง ฟางหันมาก็ถูกลูกรักบี้กระแทกใส่หน้าทันที

 

“ฟาง เป็นยังไงบ้างฟาง พี่ขอโทษนะครับ”ป๊อปปี้รีบวิ่งออกจากสนามมาดูฟางแล้วต้องตกใจเมื่อเห็น

ว่าฟางเลือดกำเดาไหล จึงจัดการอุ้มฟางขึ้นไปที่รถตัวเองทันที ก่อนจะจัดการเอาทิชชู่มาเช็ดเลือด

ให้ฟาง

 

“เลือดคงหยุดไหลแล้วล่ะค่ะพี่ป๊อป”ฟางบอกก่อนเอาทิชชูที่ยัดจมูกตัวเองออกมาดู

 

“ไหนให้พี่ดูซิ ว่าหัวโนรึเปล่า”ป๊อปปี้จับหน้าฟางมามองใกล้ๆ ทำเอาฟางหน้าแดงทันที

 

“พี่ป๊อปป อย่าเอาหน้ามาใกล้ฟางสิ ฟางเขินนะ”ฟางเบือนหน้าหนีด้วยความเขิน

 

“เอ้า ก็คนเป็นห่วงนิ กลัวแฟนตัวเองโดนลูกรักบี้กระแทกแรงแล้วเดี๋ยวจะเอ๋อซะก่อน”ป๊อปปี้แซว

ฟางจึงตีแขนแฟนหนุ่มเบาๆ

 

“ถ้าฟางเป็นเอ๋อจริงๆพี่ป๊อปจะทิ้งฟางมั้ยคะ”ฟางพูดขึ้น

 

“พี่จะทิ้งทำไมล่ะ แฟนพี่ทั้งคนนะ จะเป็นยังไงพี่ก็รัก”ป๊อปปี้ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฟางแล้วพูด ฟางถึง

กับเขิน

 

“ขอบคุณนะคะที่ไม่ทิ้งฟางไปไหน”ฟางพูดอย่างดีใจ

 

“งั้นขอรางวัลหน่อยสิ”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้ม ฟางเขินก่อนจะหอมแก้มป๊อปปี้ไปฟอดนึง

 

 

“เบื่อแบบนี้แล้วอ่ะ ขอแบบนี้แทนได้มั้ย”พูดจบป๊อปปี้ก็โน้มหน้ามาจูบฟางอย่างอ่อนโยน

 

“หวานจัง”ป๊อปปี้ยิ้มแล้วเลียริมฝีปากตัวเองหลังจากถอนจูบฟาง

 

“พี่ป๊อปอ่ะ”ฟางเขินจัดรีบเบือนหน้าหนีไปทันที

 

“แฟนพี่น่ารักแบบนี้ใครจะอดใจไหวล่ะครับที่รัก”ป๊อปปี้กระซิบข้างหูบอกฟาง ฟางเขินจัดกว่าเดิม

หลังจากได้ยินคำว่า ที่รัก จากปากคนที่เธอรักที่สุด

 

 

 

“พี่ป๊อปป”ฟางละเมอเรียกชื่อป๊อปปี้ออกมาทำเอาเจ้าหันมาตามเสียง ก่อนจะลุกขึ้นมาดูอาการฟาง

ตัวก็ไม่ร้อนแล้วนิ ป๊อปปี้มองฟางที่เรียกชื่อตัวเองแล้วนิ่ง

 

“หึ”ป๊อปปี้ส่ายหน้าช้าๆก่อนจะนั่งลงกับพื้นข้างๆโซฟาที่ฟางนอนอยู่แล้วจ้องมองฟาง

 

“ปาล์ม”ฟางละเมอออกมาอีกครั้ง ป๊อปปี้ชะงัก ปาล์ม ใครกัน ป๊อปปี้เก็บความสงสัยนั้นไว้ ก่อนจะ

ผลอยหลับไปตามคนตัวเล็กที่นอนหลับอยู่ข้างๆเขาช้าๆ

 

 อัฟแล้วนะ เม้นกับโหวตเยอะๆเดี๋ยวเย็นนี้อัฟอีกตอนเลยอ่ะ 5555