พันธนาการหัวใจ

 
 
ฟางค่อยๆลืมตาขึ้นมาพบว่าเย็นป่านนี้แล้วหรอเนี่ย ฟางพลิกตัวหันมาพบว่า คนใจร้ายนอนหลับอยู่
ข้างๆเธอ ฟางรีบมองสำรวจตัวเองพบว่าเสื้อของเธอยังใส่ครบ รวมทั้งเสื้อผ้าของป๊อปปี้ด้วย แปลก
แฮะ ที่ป๊อปปี้ไม่ทำอะไรเธอ ฟางค่อยๆลุกลงจากเตียงโดยไม่ให้มีเสียงมากที่สุดเพราะกลัวป๊อปปี้จะ
ตื่น ฟางมองไปรอบๆ ที่นี่ไม่เปลี่ยนไปเลย เมื่อ3ปีก่อนเธอเคยเข้ามาที่นี่บ่อยๆ จนถึงวันนั้น ที่เธอไม่
อยากจำ ฟางส่ายหน้าช้าๆ เพื่อลืมฝันร้ายที่เธอไม่อยากจำ ก่อนจะเดินออกไปข้างนอก แล้วพบว่า
เอกสารถูกตรวจและเซ็นเรียบร้อยหมดแล้ว รวมไปถึงกล่องข้าวที่เธอเตรียมมาเผื่อ ก็ถูกกินแล้วล้าง
เก็บเรียบร้อย
 
 
 
“ว่าไงคะโทโมะ อ้าว วันนี้ไปทานข้าวด้วยกันไม่ได้หรอ อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ ฟางว่าคงชวยเฟย์ไปทาน
ข้าวแทนก็ได้ ไม่เป็นไรค่ะไปทำธุระของโทโมะเถอะ บายค่ะ รักเหมือนกันค่า”ฟางรับโทรศัพท์จาก
โทโมะแล้วพูดคุยกันซักพักก่อนจะวางสายไป เมื่อหันกลับมาต้องตกใจเมื่อพบว่าป๊อปปี้ยืนกอดอก
พิงกำแพงยืนมองเธออยู่
 
“ตกใหมดเลย เอ่อ ชั้นกลับแล้วนะ”ฟางพูดก่อนจะเดินไปหยิบเอกสารแล้วเดินออกจากห้องป๊อปปี้
แต่ป๊อปปี้คว้าแขนฟางไว้ก่อน
 
“เมื่อกี้ไปล้างหน้าในห้องน้ำ มันโดนแผล ทำแผลให้หน่อย”ป๊อปปี้พูดก่อนจะจูงกึ่งลากฟางเข้ามาใน
ห้องนอนก่อนจะยื่นกล่องปฐมพยาบาลให้กับฟาง
 
“ถ้าเธอทำแรงแบบเมื่อวานอีกล่ะก็ เจอดีแน่”ป๊อปปี้ขู่
 
“ทำแผลนิดเดียว ทำเป็นบ่น อย่างกับเด็ก”ฟางบ่นก่นจะค่อยๆแกะผ้าปิดแผลของป๊อปปี้ออก ก่อนจะ
ค่อยๆเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์ค่อยๆเช็ดที่แผลอย่างเบามือ ป๊อปปี้ลอบมองคนตัวเล็กที่ทำแผลให้กับ
เขาอยู่เงียบๆ
 
“โอ๊ยย แสบ”ป๊อปปี้ต้องร้องเมื่อฟางเอายาแดงทาที่แผลจนจะเขยิบหนี ฟางรีบจับแขนป๊อปปี้ไว้
 
“ถ้าไม่ทามันไม่หายนะ อยู่นิ่งๆ เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”ฟางพูดก่อนจะค่อยๆทำแผลให้ป๊อปปี้ต่อจนเสร็จ
แล้วกำลังเก็บอุปกรณ์ทำแผล
 
 
“หิวข้าว”ป๊อปปี้พูดออกมา
 
“แล้วไง”ฟางพูด
 
“เมื่อกี้เธอโดนไอ้หน้าหวานนั่นเบี้ยวนัดทานข้าวนิ”ป๊อปปี้ถาม
 
“นี่คุณ แอบฟังคนอื่นคุยโทรศัพท์แบบนี้ ไม่มีมารยาท”ฟางว่า
 
“ห้องมันก็มีแค่นี้ ถึงจะหนีไปพูดในห้องน้ำชั้นก็ได้ยิน”ป๊อปปี้ตอบ ก่อนจะคว้าแขนคนตัวเล็กเดิน
ออกมา
 
“ว้าย นี่จะพาชั้นไปไหนน่ะ ปล่อยนะ”ฟางโวยวาย
 
“ไม่ได้ยินที่บอกเมื่อกี้รึไง หิวข้าว”ป๊อปปี้พูดจบก็พาฟางลงลิฟท์มาแล้วขับรถออกไปจนถึงร้าน
อาหารญี่ปุ่นแห่งหนึ่ง ฟางอึ้ง ที่นี่เคยเป็นที่ที่ป๊อปปี้เคยพาเธอมาทานข้าวด้วยกันครั้งแรก แล้วเธอก็
ชอบอาหารที่นี่มากนิ
 
 
 
“ชั้นรู้นะว่าเธอคิดอะไร ชั้นไม่ได้พามาที่นี่เพื่อรำลึกความหลังแน่นอน ลงรถได้แล้ว หิวข้าว”ป๊อปปี้
พูดดักฟางก่อนจะลงรถออกไปยืนรอฟาง ฟางจึงรีบลงรถไป
 
“นี่คุณ ปล่อยมือชั้นก็ได้นะ ชั้นไม่ได้ตาบอดเดินเองได้”ฟางพูดเมื่อถูกคนตัวสูงจูงกึ่งลากมาในร้าน
 
“เรื่องมาก ไปนั่งได้แล้ว”ป๊อปปี้พูดจบก็ลากฟางมานั่งที่โต๊ะก่อนจะสั่งอาหารออกมายาวเหยียด
 
“สั่งเยอะแบบนะกินหมดรึไง”ฟางพูด
 
“ชั้นกินคนเดียวที่ไหน เธอเองก็ต้องกินด้วยน่า ชอบกินไม่ใช่รึไง”ป๊อปปี้พูดพลางสั่งอาหารต่อ ฟาง
อึ้ง เค้าจำได้ว่าเราชอบทานอาหารญี่ปุ่น แล้วแต่ละอย่างที่เค้าสั่ง คือของที่เราชอบทั้งนั้นเลย
ด้วย“ทำไมวันนี้ผีเข้ารึไง ถึงได้ดีกับชั้น”ฟางถามป๊อปปี้
 
“พูดดีๆ อย่ามาหาเรื่องน่าวันนี้”ป๊อปปี้พูด
 
“งั้นคุณก็บอกชั้นมาสิ คุณเกลียดชั้น แต่พาชั้นมาทานข้าวด้วยทำไม”ฟางถาม
 
“เธอไม่ได้กินอะไรไม่ใช่หรอ แล้วชั้นก็หิว สงบศึกกันชั่วคราวเท่านั้นล่ะน่า”ป๊อปปี้พูด
 
“ขอบคุณค่ะ ที่พาชั้นมาวันนี้”ฟางพูดขอบคุณป๊อปปี้จากใจจริง ป๊อปปี้เงียบซักพัก ก่อนจะหันไปเห็น
พนักงานเอาอาหารมาเสิร์ฟ
 
 
“อาหารมาแล้ว กินๆไปเถอะ อย่าพูดมาก”ป๊อปปี้พูดก่อนคีบซูชิให้ฟางก่อนจะเอาให้คีบซูชิให้ตัวเอง
ฟางนึกถึงอดีต ไม่เปลี่ยนเลย ฟางนั่งกินไปซักพักก็มีน้ำแข็งใสสีแดงมาเสิร์ฟตรงหน้าเธอ
 
 
“ยังจำได้อยู่หรอ ว่าชั้นชอบทานของหวานระหว่างทานข้าว”ฟางพูด ปนอึ้งที่ป๊อปปี้สั่งมาให้เธอ
 
“แปลกๆแบบเธอมีแค่คนเดียวล่ะน่า พูดมากกินไปซะ”ป๊อปปี้พูดก่นจะดูดชาเขียวในแก้วจนหมด
แล้วทั้งคู่ก็ทานกันจนเสร็จ
 
“ไม่ต้องจ่าย ถือว่าชั้นเลี้ยง”ป๊อปปี้พูดเมื่อเห็นฟางจะควักเงินจ่าย ฟางนิ่งซักพักก่อนจะเก็บกระเป๋า
เงินเข้ากระเป๋าตัวเอง แล้วลุกออกไปพร้อมป๊อปปี้
 
 
ปึก
 
 
“ขอโทษค่ะ”ฟางรีบหันไปขอโทษผู้หญิงที่เธอชนเมื่อกี้นี้
 
“ฟาง”โทโมะอึ้งเมื่อเห็นแฟนสาว
 
“โทโมะ”ฟางอึ้ง
 
“ไหนว่าฟางมาทานข้าวกับเฟย์ไง แล้วทำไมถึงมากับหมอนี่ได้”โทโมะถามอย่างหงุดหงิดที่แฟน
สาวโกหกตัวเอง
 
 
“นี่น่ะหรอคะ ธุระกับคุณแม่มาทานข้าวด้วยกันไม่ได้ แล้วนี่ใครคะ”ฟางถามขึ้น
 
“ชั้นชื่อแก้ว เป็นคู่หมั้นพี่โทโมะ”แก้วพุดก่อนจะรีบคล้องแขนแสดงความเป็นเจ้าของ
 
“คู่หมั้น โทโมะมีคู่หมั้นอยู่แล้วงั้นหรอ”ฟางอึ้ง รีบถามแฟนหนุ่ม
 
“ฟาง คือมันเป็นความต้องการของคุณแม่ แต่โทโมะรักฟางคนเดียวนะ”โทโมะรีบเข้าไปจับมือฟาง
แต่ฟางสะบัด แล้วตบหน้าโทโมะทันที
 
 
“โทโมะโกหกฟางทำไม ฮืออ กลับไปจัดการเรื่องของโทโมะซะ แล้วค่อยมาพูดกัน”ฟางร้องไห้วิ่ง
ออกร้านไป ป๊อปปี้รีบวิ่งตาม โทโมะเห็นดังนั้นก็จะตามไป
 
“พี่จะไปไม่ได้นะคะ ไม่งั้นแก้วจะบอกแม่พี่”แก้วเอาแม่มาขู่ โทโมะจึงตามฟางไปไม่ได้
 
 
 
“เห้ออ สุดท้าย คนที่แสนดีของเธอก็แอบนอกใจมีคนอื่น”ป๊อปปี้เดินตามมาเยาะเย้ยฟาง ฟางนิ่งไม่
ยอมพูดจา ได้แต่ยืนตากฝนที่ตกลงมาอยู่ตรงนั้น
 
“นี่ จะยืนให้ไอ้หน้าหวานมาง้อล่ะก็ คงต้องยืนจนหนาวตายล่ะ เพราะมันไม่มีทางกลับมาดูคนอย่าง
เธอหรอก”ป๊อปปี้ว่าฟาง
 
“ชั้นอยากอยู่คนเดียวจะไปไหนก็ไป”ฟางพูดขึ้นก่อนจะเดินตากฝนไปเรื่อยๆแล้วร้องไห้ ป๊อปปี้มอง
ตามอย่างหัวเสีย ก่อนจะขึ้นรถแล้วขับออกไป
 
 
 
“พี่จะเข้าไปทานอะไรก่อนมั้ยคะ ฝนยังตกอยู่เลย”แก้วพูดเมื่อโทโมะมาส่งที่บ้าน แต่โทโมะนั่ง
เงียบเพราะโกรธแก้วอยู่ แก้วเองก็รู้ตัวว่าผิดที่ไม่ยอมปล่อยให้โทโมะไปหาฟาง แต่ทำไงได้ล่ะ เธอ
รักเขานิ
 
“แก้วรู้นะว่าตอนนี้ว่าพี่โกรธแก้วอยู่ แต่แก้วอยากให้พี่รู้ไว้นะคะ ว่าแก้วรักพี่”แก้วพูดขึ้น
 
“แต่พี่รักฟาง เรารักกัน ไม่มีใครหน้าไหนมาแทรกความรักของเราได้”โทโมะพูด แก้วเศร้าลงไป
ทันที ก่อนจะหยิบช๊อคโกแลตในกระเป๋ายื่นให้โทโมะ
 
“แก้วเอาให้ค่ะ เพราะเค้าบอกกันว่า ของหวานจะทำให้คนอารมณ์ดีขึ้น ขับรถกลับบ้านดีๆนะคะพี่โท
โมะ”แก้วพูดจบก็ออกจากรถเข้าบ้านไป โทโมะมองตามแก้วก่อนจะมองช๊อคแลตในมือตัวเอง ส่าย
หน้าช้าๆ ก่อนจะแกะช๊อคโกแลตนั้นกินมัน ก็อร่อยดีแฮะ
 
 
 
ครืน
 
 
“ฮือออ”ฟางที่ยังเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จุดหมาย ก่อนจะรีบเอามืออุดหู เพราะกลัวเสียงฟ้าร้อง
 
“คนอย่างชั้น สุดท้ายก็ไม่มีรักชั้นจริงๆเลยซักคน ฮืออออ”ฟางกอดตัวเองร้องไห้อยู่ข้างทางด้วย
ความหนาวของสายฝนที่โปรยปรายลงมา ก่อนสติจะพร่าเลือนเป็นลมล้มไปตรงนั้น
 
 
เอี้ยดดด
 
 
มีรถคันหนึ่งมาจอดข้างๆฟางก่อนที่คนขับรถจะลงจากรถแล้วอุ้มฟางขึ้นรถไป
 
 อ้าวว ฟางโดนอุ้มมมมม 55 อย่าลืมเม้นกับโหวตเรื่องนี้ด้วยน้าาาา