พันธนาการหัวใจ

 

 

 

เอี้ยดด

 

 

เสียงรถจอดหน้าบ้านสวนหลังหนึ่ง ป๊อปปี้อุ้มฟางที่สลบไปแล้วเข้ามาในห้องนอนตัวเอง ก่อนจะหาย

ไปซักพักแล้วกลับมาพร้อมกับเสื้อผ้าชุดใหม่ ก่อนจะจัดการถอดเสื้อผ้าฟางออกแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า

ให้ ป๊อปปี้เอามืออังหน้าผากฟางแล้วพบว่าตัวร้อนก็เอาผ้าชุบน้ำมาวางไว้ที่หน้าผากฟาง

 

“ฮัลโหลพี่แคท ตอนนี้ป๊อปอยู่ที่บ้านสวนนะ ใช่ อยู่กับยัยนั่น ฝากเรื่องงานที่บริษัทด้วยนะ สวัสัดี

ครับ”ป๊อปปี้รับสายจากแคทที่โทรหาตนเองก่อนจะพูดคุยซักพักแล้ววางสายไป ก่อนจะหันไปมอง

รอบๆบ้าน รูปภาพครอบครัวเขา รูปภาพแคทเต็มไปหมด ป๊อปปี้รีบเก็บรูปภาพทุกอย่างใส่กล่องไว้

กลัวว่าฟางจะตื่นมาเห็น

 

 

 

 

“สวัสดีครับคุณลุง ผมมาหาฟางครับ”โทโมะทักพ่อของฟางก่อนจะถามถึงฟางทันที

 

“ชั้นต้องถามนายมากกว่านะว่านายเอาลูกชั้นไปไว้ที่ไหน”พ่อของฟางพูดขึ้น

 

“ผมไม่ได้เอาฟางไปไหนนะครับ เกิดอะไรขึ้นกับฟางหรอครับ”โทโมะถามถึงแฟนสาวอย่างร้อนรน

 

“คืองี้ค่ะพี่โทโมะ พี่ฟางหายตัวไป ตั้งแต่เมื่อคืน จนตอนนี้ยังไม่กลับมาเลย”เฟย์พูด แคทเห็น

ท่าทางของทุกคนแล้วแกล้งรับโทรศัพท์ทันที

 

“ค่ะคุณภานุ อ๋อ อยู่ด้วยกันหรอคะ โอเคค่ะ ขอบคุณนะคะที่โทรมาบอกพวกเรา”แคททำเป็นคุย

โทรศัพท์เสียงดังจนทุกคนต้องหันไป

 

“มีอะไรหรอคุณ”พ่อฟางถาม

 

“คือคุณภานุโทรมาบอกค่ะ ว่าหนูฟางอยู่กับเค้า ไม่ต้องห่วง ตอนนี้หนูฟางเค้าอยากจะพักผ่อนน่ะค่ะ

ไม่อยากเจอใคร ในตอนนี้”แคทบอกก่อนจะทอดสายตามองไปที่โทโมะ ที่ยืนอึ้ง

 

“เค้าอยู่ที่ไหนกันครับ บอกผม ผมจะไปรับฟาง”โทโมะโวยวาย

 

“หนูฟางเค้าเสียใจเพราะคุณนะคะ คุณยังจะตามไปอีกหรอคะ คุณกลับไปก่อนเถอะค่ะ”แคทพูด

 

“ทั้งที่ลูกชั้นบอกนักหนาว่านายจะไม่มีวันทำให้ลูกชั้นเสียใจ แต่นายก็ทำ แล้วตอนนี้ฟางก็เสียใจ

หายไปไหนแล้วล่ะ ชั้นผิดหวังจริงๆ”พ่อฟางเดินกลับเข้าไปในบ้านตามด้วยเฟย์ที่วิ่งไปพูดกับพ่อ

 

“คนเคยเป็นแฟนกัน คนนึงเสียใจที่ถูกแฟนนอกใจ อีกคนก็โสดแล้วไปอยู่ด้วยกัน2ต่อ2ด้วยเนี่ย เอ

จะเป็นยังไงต่อนะ”แคทพูดลอยๆให้โทโมะได้ยิน ก่อนจะสังเกตเห็นโทโมะหน้าเสียก็สะใจก่อนจะ

เดินกลับเข้าไปในบ้าน หึ นังฟาง อย่าหวังเลยว่าแกจะมีความสุข ชั้นนี่ล่ะจะทำให้แกกับแฟนเลิก

กันเอง

 

 

 

 

“ฮือออ แม่ขา แม่อย่าเป็นอะไรนะ”ฟางละเมอร้องไห้ออกมา ทำเอาป๊อปปี้ที่นอนข้างๆตื่นขึ้นมาดู

อาการอย่างตกใจ

 

“เธอๆ”ป๊อปปี้เรียกฟาง แต่ฟางเอามือปัดป่ายไปมาแล้วยังละเมอร้องไห้ออกมาเพราะพิษไข้

 

“พ่อ ฟางขอโทษ ฟางมันเป็นลูกที่เลว ทำให้คุณพ่อคุณแม่เสียใจ ฮืออ”ฟางละเมอออกมาอีกครั้ง

ป๊อปปี้ชะงัก ฟางจำอดีตที่เลวร้ายของตัวเองมาตลอดเลยหรอ

 

“ชั้นรู้ว่าเธอเสียใจ แต่ทำไงได้พ่อเธอดันร้ายใส่พวกชั้นก่อนเองนิ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเอามือเช็ดน้ำตา

ให้ฟางแล้วลูบผมฟาง

 

“อย่าทิ้งฟางไป ฟางกลัวว”ฟางโผเข้ากอดป๊อปปี้ทันทีแล้วร้องไห้

 

“นี่เธอคงจะคิดถึงไอ้หน้าหวานนั่นมากสินะ เลยเพ้อแบบนี้”ป๊อปปี้พูดขึ้นก่อนจะยอมให้คนตัวเล็ก

กอดเขาแน่น เหอะ ที่ยอมให้กอดเพราะเธอเป็นไข้หรอกนะ

 

 

 

“แก้ว นั่นใช่คู่หมั้นแกรึเปล่านั่นน่ะ”เพื่อนของแก้วพูดแล้วพร้อมกับชี้ไปที่โทโมะที่นั่งดื่มเหล้าที่บาร์เ

หล้าคนเดียว

 

“จริงด้วย เดี๋ยวชั้นไปหาพี่โทโมะก่อนนะ”แก้วพูดจบก็เดินมานั่งข้างๆโทโมะทันที

 

“พี่โทโมะทำไมมาคนเดียวคะ”แก้วถามโทโมะ แล้วต้องตกใจเมื่อเห็นโทโมะเงยหน้าขึ้นมาพบว่า

เขากำลังร้องไห้อยู่

 

“ฮือออ บอกได้มั้ยว่าฟางไม่ได้ไปกับป๊อปปี้ ฟางไม่ได้กลับไปหามัน ฟางง”โทโมะเพ้อหาฟาง

ทำเอาแก้วชะงัก นี่ยัยนั่นทำให้พี่โทโมะเสียใจแบบนี้เลยหรอ

 

“เอาเหล้ามา”โทโมะจะกินเหล้าอีกแต่แก้วดึงแก้วไป

 

“พี่เมามากแล้ว พี่ต้องกลับบ้าน”แก้วพูด แต่โทโมะไม่ยอม แก้วจึงหันไปบอกพนักงานแถวนั้นช่วย

หามโทโมะไปที่รถเธอ

 

 

ตุบ

 

 

“ดีนะที่คุณป้าไม่อยู่ไม่งั้นตายแน่ๆ”แก้วบอกหลังจากพาโทโมะขึ้นมาถึงห้องนอนบ้านโทโมะเอง

 

“ฟางงงงงง คุณไม่ได้ไปกับเค้าใช่มั้ยฟางงง”โทโมะเพ้อหาฟางอีกแล้ว แก้วมองก่อนจะเอาผ้าชุบน้ำ

มาเช็ดตัวหวังจะให้โทโมะดีขึ้น

 

 

“อื้อออ”แก้วต้องตกใจเมื่อโทโมะคว้าตัวแก้วมาจูบอย่างร้อนแรง พร้อมกับสอดลิ้นเข้าไปหยอกล้อ

กับลิ้นของแก้ว แก้วที่พึ่งถูกผู้ชายจูบครั้งแรก ตกใจ อึ้งไม่ขยับตัวไปไหน

 

“ฟางงง ผมรักคุณ”โทโมะถอนจูบแก้วมาแล้วพูดขึ้นทำเอาแก้วอึ้งร้องไห้ออกมา

 

 

“แต่แก้วรักพี่นะคะ”แก้วเงยหน้ามองเพดานเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ก่อนจะคิดอะไรบางอย่าง

แล้วปาดน้ำตาทิ้ง ก่อนจะค่อยๆถอดเสื้อของโทโมะออก

 

 

 

 

“อ๊ะ คุณ”ฟางลืมตาตื่นในตอนเย็นของอีกวัน ต้องตกใจเมื่อพบว่าป๊อปปี้นอนกอดเธออยู่ ก่อนจะ

เขย่าตัวป๊อปปี้อย่างแรง

 

“โอ๊ย คนจะนอน”ป๊อปปี้โวยวาย

 

“งั้นคุณก็บอกชั้นก่อน ที่นี่ที่ไหน ว่าชั้นมาอยู่ที่นี่กับคุณได้ยังไง”ฟางถามยาวเหยียด

 

“ที่นี่บ้านสวนชั้นเอง ชั้นแค่เห็นเธอนอนใกล้ตายอยู่ข้างถนนเลยสงเคราะห์พามามีอะไรมั้ย”ป๊อปปี้ว่า

 

“งั้นก็ปล่อยให้ชั้นตายสิตอนนั้น มันจะได้สมใจคุณ”ฟางพูด

 

“ตาย เหอะ มันง่ายไปน่ะสิ กับพวกนีระสิงห์ ความตายมันเร็วไปที่จะหนีทุกอย่าง มันต้องทรมานให้

ตายช้าๆอย่างเจ็บปวด”ป๊อปปี้พูดด้วยน้ำเสียงน่ากลัว

 

 

เพี้ยะ

 

 

“คุณมันไม่ใช่คน ที่มีความสุขอยู่บนความทุกข์คนอื่นเค้า ครอบครัวชั้นไปทำอะไรให้กับคุณ คุณถึง

ได้เกลียดชังพวกชั้นขนาดนี้”ฟางพูด

 

 

“อยากรู้มากนักหรอ งั้นมานี่”ป๊อปปี้พูดจบก็กระชากฟางลงจากเตียงโดยไม่สนใจเลยว่าคนตัวเล็กจะ

มีแรงตามเขาไปด้วยรึเปล่า

 

เรื่องนี้พระเอกปากแข็งแข่งกับซีเมนต์นะจ้ะ 555 อย่าลืมเม้นกับโหวตด้วยน้าาา