The sky send you to me......

Restaurant Koen Beauty Night~~

"เชฟครับ เมื่อไรพ่อแม่ของแก้วจะกลับมา?" เคนตะเพื่อนของโทโมะที่กำลังเก็บกวาดร้านเพื่อเตรียมตัวกลับบ้านถามเจ้านายต้นเอง

"หืม...อีกหนึ่งอาทิตหรือไม่ก็สองอาทิต พวกขายุ้งกับการทำานมากเลยอ่ะนะ แต่ถ้าจะให้กลับมาที่ญี่ปุ่นคงเป็นไปไม่ได้" 

"เห๊.....? O.o"

"ก็พ่อของแก้วเป็นคนอิตาลีส่วนพี่สาวพี่เป็นคนญี่ปุ่ณและเธอเติบโตที่อาเมริกา แต่เธอก็พอพูดภาษาญี่ปุ่นได้นะ"

"*0* WOW! แก้วพูดได้สองภาษาเลยเหรอ? "

"แต่กับพ่อ แก้วพูดภาษาอิตาลี ร่วมกันก็สาม เออ! ไม่ใช่สิ พี่เลี้ยงของแก้วเป็นคนฝรั่งเศษ ทั้งหมดก็สี่ภาษา"

"ว้าวววว~~ ดีจัง แก้วก็สามาถรพูดกับคนทั่วประเทศเลยอ่ะดิ" <3

"ถูกของนายนะเคนตะแต่...เพราะเหตุผลนี้ไงหลานฉันต้องมาเป็นแบบนี้ มันทำร้ายร่างกายและจิตใจของแก้ว....."

"อะไรนะ....? ผมสงสารแก้วจัง" TT

"เลิกดราม่ากัน ไปทำงานต่อได้แล้วไม่งั้นไม่ให้กลับบ้านนะ = = กวาดเก็บของเสร็จก็ไปช่วยเจ้าจงเบล้างจาน วันนี้ฉันจะไปพาฉลองในการที่ร้านเราดังที่สุดในโตเกียว!!" >O<*'

"YES'SIR!! * *"

บ้านไทยานนท์

Tomo:

.....เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ....? ภาษาอิตาลีหรือเปล่า? แต่ผมว่ามันเป็นภาษาอังกฤษ ญี่ปุ่นและฝรั่งเศษ ผมก็เก่งภาษาอยู่แล้วอ่ะนะ อังกฤษผมก็เก่งแต่เธอพูดยังกับมันเป็นภาษาเดียวกันหมด....เธอคงมีปัณหากับการพูดกับคนอื่นสินะ

"ความจริงเธอพูดได้ใช่มั้ย? มีปากไว้ทำไม? ทำไมไม่ใช้มันละ?!!".....รู้สึกผิดชะมัด

ผมคิดอยู่สักพักและตัดสินใจเดินไปในครัวเพื่อหาอะไรลองท้อง(หิวอีกแล้ว ผมกินเยอะ) 

"หืม...แก้วมาทำอาหารไว้ให้ฉันอีกแล้วเหรอเนี้ย?" ผมลองเอานิ้วจุมลงไปในหม้ออาหาร(โหย นิสัยว้ะ =w= ) "โห!!! อร่อยจัง!!" * * ระหว่างกินผมก็คิดอีกว่า....

ถ้าผมจำไม่ผิด เธอพูดว่าอะไรนะ?

"Forgive me!"(ยกโทษให้ฉันด้วยเถอะ ขอร้อง)

"It is only my own place..."(มันเป็นที่ที่เดียว ที่ฉันจะอยู่ได้)  ใช่แล้ว....ตอนนี้เธอคงอยู่ในห้องนอนผมและคงนอนตัวสั่น....ตอนที่ผมดึงหมวกเธออก เธอร้องโวยวายยังกับโลกจะแตก....

แต่เสียงที่ผมได้ยินเป็นเสียงของเด็กผู้หญิงจริงๆ เชฟไม่ได้โกหก ตลอดมาผมไม่แน่ใจว่าเธอเป็นผู้หญิงจริงเปล่า ตัวเธอออกจะใหญ่ เธอก็ไม่เคยพูดกับผมสักคำ... ผมคิดไปใส่รองเท้าไป วันนี้มีสอบที่มหาลัยด้วยสิ....

"ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัวนะ ไม่เป็นไรหรอก เธอไม่ต้องพูดอะไทั้งนั้น ฉันขอโทษที่ทำให้เธอตกใจ ฉันขอโทษ..."

โรงพยาบาลไทยานนท์

"เอ้ยย!! แก้วอย่ากลัวสิ คุณไทยานทท์เขาแค่อยากตวรสุขภาพของแก้วพวกเราจะได้รู้ว่าแก้วไม่ขาดอะไร พอตวรเสร็จแก้วจะไปทำอะไรก็ได้ ไม่มีใครห้ามเลย ตอนนี้ก็เลิกกัดพี่ได้แล้วTOT เจ็บบบ!!"~~~ เชฟกำลังลากแก้วมาพยาบาล แก้วเป็นเด็กดื้อจริงๆ กลัวคุณหมอไปหมด(ใครจะไม่กลัวมั้งละ แห่ม=3=)

สักพักนึง.....~~

"เฮ้อ~~ สำร็ด พี่คุยกับคุณพยาบาลแล้ว เราไปกันเถอะ....อ้าวเฮ้ยยยยย!!! ให้รอตรงนี้แล้วตอนนี้ไปไหนแล้ว แก้วไปไหนแล้ววะเนี้ย???  เผลอแปบเดียวเอง แง๊ว =.= หนีเก่งจริง!"

 Tomo:

ผมมาเยี่ยมฟางทุกวันหลังเลิกเรียนตามที่ป๊อปปี้ขอไว้.....ตอนนี้ป๊อปปี้ยุ้งมาก ไม่มีเวลามาเยี่ยม ส่วนฟางก็ยังไม่ฝืนสักที....ผมยื่นมองฟางหลับอยู่สักพักและผมก็ได้ยิน...

"แก้วววว อยู่ไหนน? อ๋า! อยู่นี้เอง มายื่นอะไรหน้าห้องของฟางเนี้ย โอ๊ะ! โทโมะก็อยู่ด้วยนี่หว่า อ้าวเฮ้ย!! จะวิ่งหนีไปไหนอีกเนี้ย?! อย่าไป~~~" -0-  เสียงไอเชฟเขื่อนนี่เอง - - สงสัยเชฟพาแก้วมาตวรมั้ง....

"อีกไม่นานป๊อปปี้จะมาหาเธอนะฟางเพราะฉนั้น......ฝืนสักทีสิ!!  "

Please follow my Roman