The sky send you to me......

Tomo:

"ความจริงเธอพูดได้ใช่ไหม?"

"..............."

"มีปากไว้ทำไม? ทำไมไม่ใช้มันละ?!! ผมเดินไปหาเธอและดึงหมวก(ที่ติดไว้กับชุดสิงโต)ออกด้วยความโมโหและควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วสิ่งที่ผมเห็นคือเด็กผู้หญิงอวบอ้วน แต่ผมดึงหมวกเธอออกไม่หมด ผมแค่เห็นแว๊ปๆเท่านั้น ผมเห็นคางไปจนจมูกของเธอแต่มันก็ทำให้ผมรู้ว่าหน้าตาเธอจะเป็นยังไง.....เธอดูอวบมากเลยทีเดียว ในขณะนั้นเธอกลับมากัดที่นิ้วโป้งของผมอย่างแรง(แรงกัดเยอะจริงๆ!) มันเจ็บจนทำให้ผมสะดุ้งและแว่นที่ใส่อยู่ก็หลุดออกจากใบหน้าของผมและหักจนได้...

"โอ้ย!!! เฮ้ย! เดี๋ยวก่อนสิ" เธอวิ่งหนีผมอีกแล้ว....

"เมื่อกี้ฉันทำอะไรลงไปเนี้ย?...รู้สึกเหมือนทำร้ายเด็กเลย - - เธอคงกลัวฉันมากเลยสินะ"

ตอนนี้เธอวิ่งไปซ่อนในห้องไหนแล้วก็ไม่รู้ อาจจะขึ้นไปบนห้องนอนผมอีกแล้วก็ได้ แต่ตอนนี้ผมง่วงมากเลย...ปวดหัวซะมัด เหนื่อยกับวันนี้เหลือเกิน....ไหนจะเรื่องฟางอีก "เฮ้อ~" ผมถอนหายใจและนอนลงกับโซฟาที่ห้องรับแขก

1 ชม. ต่อมา-ตกค่ำ

"อืมมม~~...กี่โมงแล้วเนี้ย ลืมตาไม่ขึ้นเลย = ='" ผมเดินไปในครัวเพื่อหาอะไรกินลองท้องสักหน่อย

"หืม? ซุบมะเขือเทศ กลิ่นหอมน่าอร่อย  แม่กลับมาบ้านแล้วหรอกเหรอ...."ผมเดินไปหาซุบแสงจะอร่อยที่นึกว่าแม่ตัวเองเป็นคนทำแต่ไม่ใช่...แก้วทำให้ผมกินตั้งหาก  สิงโตตัวนั้นกำลังนอนอยู่กับพื้นห้องครัว...

"ทำอาหารเธอก็ทำเป็นนี่หว่า....แต่เก็บหกวาดหลังทำอาหารคงไม่เป็นแหะ"(รกซะ! ==) ตอนที่ผมกำลังเก็บหกวาดอยู่-ผมได้ยินเหมือนกำลังมีคนพูดอะไรสักอย่าง....

"เธอพูดตอนหลับเหรอ..."ผมค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเธอเพราะอยากฟังให้ชัดเจนกว่านี้.....อยู่ดีๆเธอจะตื่นขึ้น ทำเอาหัวใจผมเกือบวาย! เธอวิ่งไปมาในห้องครัวเหมือนจะกลัวและหนีผม โดยความตกใจของผม ผมเลยรีบคว้าเธอไว้ตรงหมวก เธอยังไม่หยุดเคลื่อนไหวเลยทำให้หมวกของเธอหลุดติดคามือผม ครวานี้แหละ ผมเห็นหน้าเธอจริงๆ แล้ว  โดยที่ผมไม่ได้ตั้งใจ....

"Mi dispiace. Ho sbagliato io, Please Forgive me. Those kind of Things! ฉันจะไม่ยุ้งกับของของคุณอีกแล้วค่ะ....Je nele Touche jamails. Please give me my face....! ขอร้องเถอะค่ะ. A me! JE! Im....IO! "

"O_O'" ครั้งแรกที่ผมได้ยินเธอพูด ครั้งแรกที่ผมได้ยินเสียงของเธอ แต่เหมือนเธอจะพยายามพูดอะไรสักอย่าง มันมีหลายภาษาจนผมเองก็นับไม่ถ้วน ทั้งๆที่ผมก็เก่งหลายภาษาอยู่แล้ว เธอก้มลงกับพื้นและร้องไห้เหมือนลูกหมาตากฝนที่กำลังจะหาที่หลบฝน ผมส่งสารเธอ ผมนิมันบ้าจริงๆเลย!!

"แก้ว....."

"Please let me back to that room it is....it is only my place...(แปล: ขอให้ฉันได้อยู่ในห้องนั้นเถอะ มันเป็นที่ที่เดียวฉันจะอยู่ได้...)"เธอตอบผมกลับด้วยภาษาอังกฤษ

"........." ผมรู้สึกผิด พูดอะไรไม่ออก ผมค่อยๆลงไปโอบกอดเธอและสัมผัสเส้นผมของเธอแล้วปลอบเธอ...ผมลองกลับไปคิดอีกครั้งว่าตัวเองเคยพูดอะไรกับเธอไว้มั้ง..."มีปากไว้ทำไม? ทำไมไม่ใช้มันละ?!!" ผมคะคอกใส่เธอรุนแรงเกินไปหรือเปล่านะ....

"ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัวนะ ไม่เป็นไรหรอก เธอไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ฉันขอโทษนะที่ทำให้เธอตกใจ ฉันขอโทษ.." ผมบอกแก้วด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเพื่อไม่ให้เธอกลัว ไม่รู้สิ ผมไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน.....

มาอัพให้แล้วนะค่ะ ยังไงก็ติดตามต่อเรื่อยๆด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ รักคนอ่านจุ๊บๆ อบ่าลืคอมเม้นด้วยนะว่าเป็นยังไง