รักต้องห้ามของพี่น้องฝาแฝด (ริน เลน)

"เจ้าหญิงเพคะ ทำไไม่ทรงเสวยโอสถล่ะเพคะ" คนรับใช้พูดเมื่อเห็นเจ้าหญิงน้อยไม่แตะยาก่อนอาหาร
"เราไม่กิน เราไม่อยากกินไม่ต้องมายุ่งกับเรา ออกไปเดี๋ยวนี้! เราบอกให้ออกไป!" เจ้าหญิงตะคอกคนรับใช้
"เพคะ ได้เพคะกระหม่อมจะออกไปเดี๋ยวนี้เลยเพคะ" ว่าแล้วคนรับใช้ก็รีบออกไปจากห้องของเจ้าหญิงน้อยอย่างเร็วเนื่องจากกลัวว่าจะเจ็บตัว
"นี่เจ้าวิ่งหนีอะไรมาฮะ หน้าตาตื่อนเชียว" เจ้าชายกล่าวเมื่อเห็นครับใช้รีบวิ่งออกมา
"เอ่อคือว่า......"
"ไม่ต้องพูดแล้วเออแล้วพี่สาวข้าล่ะอยู่ที่ห้องหรือเปล่า"
"อยู่เพคะ เอ่อ....."
"ขอบใจนะ เดี๋ยวข้าไปหาพี่ข้าก่อน เจ้ามีอะไรทำก็ไปทำเถอะ"
"เพคะ"
เมื่อเจ้าชายมาถึงหน้าห้องก็พบว่าประตูห้องล็อก เจ้าชายจึงเดินกลับไปยังห้องของตัวเองแต่ในระหว่างทางได้เจอกับพระคู่หมั้นของเขาเข้า เจ้าชายพยายามหลบหน้านางตั้งแต่ตอนที่นางลงมือทำรายพี่สาวเขาแล้ว
"ท่าน เดี๋ยวก่อน ฟังข้าก่อนสิ เจ้าชายฟังข้าก่อน"
"ข้าไม่ฟังอะไรท่านทั้งนั้นสิ่งที่ท่านทำมันบอกให้ข้ารู้อยู่แล้วว่าข้าไม่สามารถรักเจ้าได้เลยแม้สักนิดเดียว!!!"
"เดี๋ยวๆ เจ้าชายรอข้าก่อน"
พระคู่หมั้นวิ่งตามแต่ก็ไม่ทันเนื่องจากพระองค์เข้าห้องไปเสียแล้ว พระคู่หมั้นรีบกลับไปที่ห้องแล้วก็หยิบสิ่งหนึ่งออกมาจากลิ้นชักที่โต๊ะทำงาน ของสิ่งนั้นคือสร้อยคอที่แม่ของนางให้ไว้ก่อนที่นางจะย้ายมาอยู่ที่นี่แล้วนางก็พูดขึ้นว่า
"นี่หรือคนที่ท่านแม่บอกว่าเขาจะดูแลลูก รักลูก ท่านแม่ท่านน่าจะได้เห็นวา่เขาทำอะไรกับลูกบ้าง เขาไม่เคยใส่ใจลูกเลย ท่านแม่ยังจะให้ลูกแต่งงานกับเขาอีกหรือ"
ในตอนเช้าพระราชาได้เดินทางมาเยี่ยมราพันเซลพอเยี่ยมเสร็จราชาก็ได้ให้ทุกคนออกไปก่อนเพราะอยากจะคุยกับลูกสาวของเขาตามลำพัง
"ราพันเซล ลูกรักจูเลียตใช่ไหม"
"ท่านพ่อ แล้วใครจะไม่รักน้องตัวเองล่ะเพคะใครๆก็รักน้องชายตัวเองทั้งนั้นแหละเพคะ"
"พ่อไม่ได้หมายความอย่างน้น รักในความหมายนี้ไม่ใช่รักแบบพี่น้องแต่เป็นแบบหนุ่มสาว"
"ท่านพ่อเอ่อ...คือว่า....เพคะท่านพ่อข้ารักจูเลียตเพคะ รักมากและทนไม่ได้ที่จะให้เขาแต่งงานไปกับหญิงอื่น"
"อืมม ถ้าเจ้ารักจูเลียตพ่อก็จะให้เจ้าแต่งงานกับจูเลียต พ่ออยากให้เจ้ามีความสุขที่สุดก่อนที่เจ้าจะไม่ได้อยู่กับพวกเราอีต่อไป พ่อจะยกเลิกการหมั้นและการแต่งงานของเจ้าและจูเลียตและจะจัดงานแต่งงานให้พวกเจ้าสองคน"
"ขอบพระทัยท่านพ่อมากเพคะที่ให้โอกาสเราสองคน"
"ไม่เป็นไร พ่อทำได้ทุกอย่างเพื่อลูกของพ่ออยู่แล้ว"
"ท่านพ่อเพคะแล้ว จูเลียตรู้หรือยังเพคะ"
"รู้แล้วล่ะพ่อบอกตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว"
หลังจากนั้นพระราชาก็ได้เสด็จกลับไปทิ้งไว้เพียงความสุขที่เขามอบให้แด่ลูกสาวของเขา