มา...ม๊ะ มารักกัน มาเฟียที่รัก

"เคนตะทำไมอยู่ดี ทุกคนมาวิ่งไล่เราล่ะ" จินนี่ถาม
"เพราะที่นี่ ถิ่นมาเฟียดำ คู่อริของเรา"
"แล้วเราจะทำยังไง"
"เราควรเลี่ยงต่อสู้เพราะนี้คือถิ่นมัน"
"แต่ฉันว่าเลี่ยงยังไงก้อเลี่ยงไม่ได้แล้วล่ะ"
"ฉันก้อว่างั้น"
ผ่านไปสักพัก
"เฮ้ จะทำยังไงดีล่ะกับนางผู้หญิงคนนี้" ชายชุดดำคนนึงพูดขึ้นและดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าด้วย
"เคนตะ ช่วยด้วย"
"จินนี่"
"เอาไปทำเมียเลยพี่"ลูกน้องคนนึงพูดขึ้น
"ก้อดี"ลูกพี่คนเดิมมันตอบ
"แต่ฉันไม่ให้โว๊ย!!"เคนตะตะโกนขึ้น
"งั้นเข้ามาเอาไปสิ ให้เวลาแค่ 5 นาที"มันพูดท้าทาย
"ได้ จินนี่รอก่อนนะ"
"ระวังตัวด้วยนะ"
เมื่อจินนี่พูดเสร็จเคนตะหลับตาและลืมตาขึ้นมา แต่ตาของไม่ได้เป็นสีดำแต่มันเป็นสีแดงทำให้จินนี่ตกใจส่วนหัวหน้ามันที่เห็นตาสีนั้น มันก้อรีบสั่งลูกน้องมันทั้งหมดลุย ส่วนเคนตะนั้นทำตัวตามสบาย และส่วยด้วยความรวดเร็วจนเหลือเชื่อและฆ่าทิ้งแบบไม่เหลือเยื่อใยจนหมดเหลือแค่คนที่จับตัวเธอ
"ปล่อยผมไปเถอะครับผมยอมแล้ว"ไอ้หัวหน้ามันพูดขึ้นและวิ่งหนีไป
เคนตะหลับและลืมตาขึ้นใหม่ ตาของเค้ากลับเป็นสีดำเหมือนเดิมและวิ่งตรงมาหาจินนี่
"จินนี่ เธอเป็นไรมั้ย" เคนตะถามจินนี่
"ฉันไม่เป็นไร นายล่ะ"จินนี่ตอบ
"ฉันไม่เป็นไร ดีแล้วที่เธอปลอดภัย เพราะฉันจะปกป้องเธอให้ถึงที่สุด ถึงแม้จะต้องแลกด้วยชีวิตฉันก้อยอม" พอเคนตะพูดเสร็จจินนี่กับเคนตะก้อกอดกันสักพักและเดินไปลานจอดรถ และขับรถกลับบ้าน
 ระหว่างทางกลับบ้าน
"เคนตะฉันถามอะไรหน่อยสิ"
"ถามมาสิ"
"ทำไมตอนนั้นตานายถึงเป็นสีแดงล่ะ"
"นั้นคืออีกตัวตนนึงของพวกเรา"
"พวกเรางั้นก้อหมายความว่า"
"ใช่จองเบก้อมีตาสีแดงเหมือนกัน"
"เอ๊ะ!แล้วพวกแฝดสามล่ะ"
"อ้อ!พวกนั้นน่ะหรอไม่มีตาสีแดงหรอก"
"เอ้า!ทำไมล่ะ"
"เพราะพวกนั้นนะมันมีตาสีเลือด"