มา...ม๊ะ มารักกัน มาเฟียที่รัก

"เคนตะทำไมอยู่ดี ทุกคนมาวิ่งไล่เราล่ะ" จินนี่ถาม

"เพราะที่นี่ ถิ่นมาเฟียดำ คู่อริของเรา"

"แล้วเราจะทำยังไง"

"เราควรเลี่ยงต่อสู้เพราะนี้คือถิ่นมัน"

"แต่ฉันว่าเลี่ยงยังไงก้อเลี่ยงไม่ได้แล้วล่ะ"

"ฉันก้อว่างั้น"

ผ่านไปสักพัก

"เฮ้ จะทำยังไงดีล่ะกับนางผู้หญิงคนนี้" ชายชุดดำคนนึงพูดขึ้นและดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าด้วย

"เคนตะ ช่วยด้วย"

"จินนี่"

"เอาไปทำเมียเลยพี่"ลูกน้องคนนึงพูดขึ้น

"ก้อดี"ลูกพี่คนเดิมมันตอบ

"แต่ฉันไม่ให้โว๊ย!!"เคนตะตะโกนขึ้น

"งั้นเข้ามาเอาไปสิ ให้เวลาแค่ 5 นาที"มันพูดท้าทาย

"ได้ จินนี่รอก่อนนะ"

"ระวังตัวด้วยนะ"

เมื่อจินนี่พูดเสร็จเคนตะหลับตาและลืมตาขึ้นมา แต่ตาของไม่ได้เป็นสีดำแต่มันเป็นสีแดงทำให้จินนี่ตกใจส่วนหัวหน้ามันที่เห็นตาสีนั้น มันก้อรีบสั่งลูกน้องมันทั้งหมดลุย ส่วนเคนตะนั้นทำตัวตามสบาย และส่วยด้วยความรวดเร็วจนเหลือเชื่อและฆ่าทิ้งแบบไม่เหลือเยื่อใยจนหมดเหลือแค่คนที่จับตัวเธอ

"ปล่อยผมไปเถอะครับผมยอมแล้ว"ไอ้หัวหน้ามันพูดขึ้นและวิ่งหนีไป

เคนตะหลับและลืมตาขึ้นใหม่ ตาของเค้ากลับเป็นสีดำเหมือนเดิมและวิ่งตรงมาหาจินนี่

"จินนี่ เธอเป็นไรมั้ย" เคนตะถามจินนี่

"ฉันไม่เป็นไร นายล่ะ"จินนี่ตอบ

"ฉันไม่เป็นไร ดีแล้วที่เธอปลอดภัย เพราะฉันจะปกป้องเธอให้ถึงที่สุด ถึงแม้จะต้องแลกด้วยชีวิตฉันก้อยอม" พอเคนตะพูดเสร็จจินนี่กับเคนตะก้อกอดกันสักพักและเดินไปลานจอดรถ และขับรถกลับบ้าน

 ระหว่างทางกลับบ้าน

"เคนตะฉันถามอะไรหน่อยสิ"

"ถามมาสิ"

"ทำไมตอนนั้นตานายถึงเป็นสีแดงล่ะ"

"นั้นคืออีกตัวตนนึงของพวกเรา"

"พวกเรางั้นก้อหมายความว่า"

"ใช่จองเบก้อมีตาสีแดงเหมือนกัน"

"เอ๊ะ!แล้วพวกแฝดสามล่ะ"

"อ้อ!พวกนั้นน่ะหรอไม่มีตาสีแดงหรอก"

"เอ้า!ทำไมล่ะ"

"เพราะพวกนั้นนะมันมีตาสีเลือด"