ปมอดีตก่อรัก

 

 

“เดี๋ยวเย็นนี้เลิกงานแล้วไปทำธุระกับแม่หน่อยนะ”แม่ของป๊อปปี้พูดขึ้นขณะนั่งทานอาหารเช้ากับลูกชาย

 

“มีอะไรรึเปล่าครับ”ป๊อปปี้ถามด้วยความแปลกใจ

 

“แม่จะพาไปรู้จักหนูฟางเค้า พอดีเค้าเป็นลูกเพื่อนแม่ เมื่อวานก็เบี้ยวไปทีนึงแล้วนะวันนี้เราต้องไปนะป๊อป”แม่ป๊อปปี้พูดทำให้ป๊อปปี้ถึงกับรวบช้อนในจานอาหารทันที

 

“ทุกทีให้ผมไปหาเค้าเองแต่คราวนี้ ถึงกับพาผมไปดูตัวกับตัวเองเลยหรอครับ หึ สงสัยคนนี้จะไม่ธรรมดาจริงๆ”ป๊อปปี้ยิ้มเหยียด

 

“ใช่ เพราะคนนี้คือเจ้าสาวของเราในอนาคตและแม่ก็จะไม่ปล่อยให้เราทำนิสัยแย่ๆใส่เค้าเหมือนคนก่อนๆเป็นอันขาด”แม่ป๊อปปี้พูดด่วนสรุปพลางนึกถึงการดูตัวครั้งที่ผ่านๆมาที่ป๊อปปี้สร้างวีรกรรมเจ็บแสบด่าว่าจนคู่ดูตัวหนีกระเจิง

 

“เจ้าสาว นี่แม่ยังไม่เลิกตามหาเจ้าสาวให้ผมอีกหรอครับ ดี ผมก็อยากจะรู้ว่ารายนี้มีดียังไง แม่ถึงกับต้องพาผมไปดูตัวให้ได้แบบนี้”ป๊อปปี้ว่าพลางพ่นลมหายใจ

 

“ดีพอที่จะรับมือเราได้ไม่เหมือนรายเก่าๆที่หนีหายไปเลยแล้วกันน่า”แม่ป๊อปปี้บอกแล้วยิ้มออกมา

 

“งั้นก็เตรียมรับมือดีๆละกันนะครับ อยากจะรู้นักว่าจะทนได้แค่ไหน”ป๊อปปี้พูดจบก็เดินออกจากบ้านไปทำงาน

 

“คุณท่านคะ จะดีหรอคะ เมื่อคุณฟางเป็นแค่คนที่ถูกส่งมาขัดดอกใช้หนี้เราเท่านั้น”แก้วพูดเตือนขึ้นมา

“ดีสิแก้ว คนก่อนๆลูกคุณหญิงคุณนายโดนตาป๊อปว่าทีเดียวก็ร้องไห้แล้ว เราต้องลองดู”แม่ป๊อปปี้ยิ้ม แก้วถึงกับกลืนน้ำลายลงลำคอยากลำบาก ผู้หญิงที่คุณท่านพามาดูตัวให้ป๊อปปี้รายก่อนๆ ไม่โดนป๊อปปี้แกล้งก็ด่ากระเจิงจนร้องไห้หนีไปหลายรายละ แต่ ถ้าคนดูตัวรายล่าสุดเป็นแค่ลูกหนี้ คุณป๊อปปี้รู้ยิ่งไม่อาละวาดไปใหญ่หรอ

 

 

 

“จะออกไปทำงานแล้วหรอลูกรัก”พ่อฟางตื่นขี้นมาแล้วพบว่าฟางกำลังจะออกไปทำงานก็รีบลุกจากโซฟาพลางเดินเตะขวดเหล้าเกลื่อนกลาดนั้นแล้วเดินมาหาฟาง

 

“ค่ะ”ฟางตอบสั้นๆแล้วรีบไปแต่พ่อฟางรั้งไว้

 

“เย็นนี้รีบกลับมานะลูก พ่อเตรียมชุดสวยๆเอาไว้ใส่ เพื่อจะได้ไปหาเจ้านายพ่อพอดีเค้าอยากคุยกับเรา เมื่อวานก็เบี้ยวพ่อไปทีแล้วนะ”พ่อฟางยิ้มแล้วรีบสั่งลูกสาว

 

“ค่ะ แต่ฟางจะเอาพี่โทโมะไปด้วยนะ”ฟางถอนหายใจรีบบอก

 

“ไม่ได้ พ่อไม่ให้มันไป”พ่อฟางตกใจรีบห้ามทันที

 

“ทำไมล่ะคะ พ่อถึงไม่ให้ฟางไปกับพี่โทโมะ เผื่ออันตรายอะไร พี่โทโมะจะได้ช่วยฟางได้”ฟางจับผิดแล้วพูดซักพ่อของเธอต่อ

 

“ไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรน่า แกไม่ไว้ใจชั้นหรอ ชั้นพ่อแกนะ บอกไม่ให้ไปก็ไม่ให้ไปสิ ไปกับชั้นมันไม่เป็นอันตรายอะไรหรอกน่า ไปคุยกับท่านเผื่อท่านจะหาลู่ทางให้ทำงานได้ตำแหน่งดีๆ ดีกว่าต้องไปทนทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟซะอีก”พ่อฟางแกล้งหงุดหงิดโวยวายใส่

 

“ค่ะๆ ไม่เอาไปก็ไม่เอาไป แล้วพ่อบอกฟางได้มั้ยว่าพ่อจะพาฟางไปเจอกับใคร”ฟางถามอีกครั้ง

 

“นี่จะไปทำงานไม่ใช่หรอ ถามมากอยู่นั่นล่ะ เดี๋ยวเย็นนี้แกก็รู้เองนั่นล่ะ ไปได้แล้ว”พ่อฟางไล่ฟางไปก่อนจะเดินกลับไปนอน ฟางมองไม่เข้าใจแต่ก็ไม่พูดอะไร

 

 

 

 

“จริงดิ งั้นเย็นนี้แกก็ต้องไปกับพ่อแกโดยที่ไม่มีพี่โทโมะอ่ะดิ”แจมเพื่อนที่ทำงานร้านกาแฟของฟางเอ่ยถาม

 

“อือ ทำไงได้ล่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอก นี่ นั่นพ่อชั้นนะ คงไม่ทำอะไรชั้นหรอก”ฟางยิ้มก่อนจะเสีบออเดอร์ต่อไป

 

“ฟาง เอานี่ไปให้ลูกค้า มัวแต่คุยนั่นล่ะ”ผู้จัดการร้านสั่ง ก่อนฟางจะเดินถือคาปูชิโน และเค้กไปเสิร์ฟลูกค้า

 

 

พรืด

 

 

“ว้ายย ขอโทษค่ะ/ร้อนๆ”ฟางต้องตกใจเมื่อจู่ๆมีชายหนุ่มเดินเข้ามาชนเธอทำให้กาแฟหกรดเสื้อเขา พร้อมกับครีมเค้กเลอะเต็มเสื้อ

 

“เธอเดินยังไงของเธอเนี่ย”ป๊อปปี้โวยวาย

 

“ขอโทษค่ะ ขอโทษชั้นเช็ดให้นะคะ”ฟางรีบขอโทษป๊อปปี้ พอฟางเงยหน้าไปเท่านั้น ป๊อปปี้ที่อารมณ์โกรธจัดอยู่นั้นอึ้งตาค้าง

 

“โรส”ป๊อบปี้พึมพำเมื่อสบตากับฟางที่อยู่ตรงหน้า

 

“คะ”ฟางขานรับแล้วนึกแปลกใจที่ชายหนุ่มตรงหน้าจ้องหน้าเธอไม่กระพริบ แล้วพยายามคิดหน้าตาของเขาเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ

“ว้าย นี่มันอะไรกันเนี่ย ป๊อปปี้คะทำไมเลอะแบบนี้ นี่แก เสิร์ฟยังไงของแกเนี่ย ซุ่มซ่ามที่สุด ผู้จัดการร้านอยู่ไหน”หวายเดินเข้ามาก็โวยวาย จนผู้จัดการร้านและแจมรีบเดินเข้ามา

 

“มันเป็นอุบัติเหตุจริงๆนะคะผุ้จัดการฟางไม่ได้ตั้งใจ”ฟางรีบบอกผู้จัดการที่ส่งสายตาดุมาให้

 

“ไล่มันออก ซุ่มซ่ามแบบนี้เนี่ย ทำร้ายคุณป๊อปปี้แบบนี้ ไม่งั้นชั้นจะให้คุณป๊อปปี้เลิกจ้างร้านของเธอใต้บริษัทนี้ซะ”หวายโกรธจัด

 

“นี่คุณ ชั้นขอโทษแล้วนะคะ จะเอาอะไรอีก คนเราก็ต้องมีผิดพลาดกันบ้าง ทำไมใจร้ายถึงกับไล่ออกเลยหรอ”ฟางเริ่มหงุดหงิด

 

“ฟางเงียบ”ผู้จัดการร้านดุใส่ฟาง

 

 

“ช่างเถอะครับ ผมถือว่าเป็นอุบัติเหตุ นี่ค่ากาแฟกับค่าเค้กครับ”ป๊อปปี้ยื่นแบงค์พันให้กับผู้จัดการร้านที่รีบรับทันที ก่อนจะสั่งแจมให้ทำความสะอาด ทำให้ฟางนึกถึงเหตุการณ์วันก่อนที่ถูกป๊อปปี้ทำแบบนี้ตัวเองที่สุสาน

 

 

“เอาเงินฟาดหัวคนอื่น คงเป็นงานถนัดจริงๆของคนรวย”ฟางพูดทำให้ป๊อปปี้ต้องหันกลับมา

 

“นี่เธอพูดอะไรของเธอน่ะ”ป๊อปปี้พูดแล้วมองหน้าฟางที่กอดอกมองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ

 

“นี่คุณจำไม่ได้หรอว่าคุณก็ทำแบบนี้กับใครเมื่อวันก่อนที่สุสาน เอาเงินฟาดหัวคนอื่นให้ปัญหามันจบๆไปแบบนี้”ฟางพูดโวยวายใส่ทันที

 

“นี่เธอ อ๋อ เธอสินะที่ขี่จักรยานที่สุสานเมื่อวันก่อนแล้วจะให้เด็กแว๊นท์แฟนเธอมาหาเรื่องชั้น”ป๊อปปี้ชี้หน้าฟาง ฟางรีบปัดมือที่ชี้ออก

 

 

"แล้วจะทำไม นี่แล้ว ธามไทไม่ใช่แฟนชั้น แหม ทีกับตัวเองล่ะมัวแต่ทำอะไรกับแฟนไม่ทราบถึงไม่ได้มองทางข้างนอก โถๆ ในที่สาธารณะแบบนี้ก็ไม่เว้น"ฟางโวยวายกลับก่อนที่จะว่าป๊อปปี้ถึงเหตุการณ์วันก่อนแล้วตอกกลับอย่างไม่กล้ว

"ชั้นไม่ได้ทำอะไรทุเรศๆอย่างที่เธอคิดแล้วกัน นี่พูดแบบนี้ตั้งใจจะหาเรื่องกันใช่มั้ย"ป๊อปปี้เริ่มโมโหโวยวายใส่ฟางกลับไป

 

“ใช่ แล้วจะทำไม”ฟางพูดแล้วยักคิ้วอย่างยียวนยิ่งทำให้ยั่วโฒโหของเขามากขึ้นไปอีก

 

“ฟาง หยุดก้าวร้าวคุณป๊อปปี้เดี๋ยวนี้นะ ชั้นไล่เธอเธอออก”ผู้จัดการร้านรีบพูดชึ้นเมื่อเห็นเรื่องชักจะไปกันใหญ่แล้ว

 

“อะไรนะ”ฟางและแจมร้องตกใจ

“สมน้ำหน้า อยากปากดีนัก”หวายยิ้มเยาะ

 

“ไล่หนูออกใช่มั้ยคะ ได้ ใจเมื่อเค้าจ่ายค่ากาแฟไปพันนึงแล้วงั้นก็รับตังค์ทอนด้วยละกัน”ฟางพูดจบก็หยิบกาแฟเย็นที่ข้างโต๊ะนั้น สาดใส่หน้าป๊อปปี้ ที่ตอนนี้ป๊อปปี้มีคราบกาแฟและวิปครีมเลอะไปหมดทั้งตัว

 

 

“นี่เธอ”ป๊อปปี้โมโหมากตรงเข้าไปหมายจะจัดการฟาง แต่ร่างบางไม่ยอมหยุดรีบหลบชายหนุ่มแต่ก็ถูกหวายตรงเข้ามาดักหมายจะทำร้ายเธอ

 

"กรี๊ดดด ป๊อปขาช่วยหวายด้วย"แต่แล้วฟางที่หลบหวายได้ทันคว้าเค้กที่อยู่อีกโต๊ะมาขยี้ใส่เต็มๆหน้าหวายอย่างรวดเร็วทำให้หวานดิ้นเร่าๆเมื่อตัวเองถูกทำร้ายจนเนื้อตัวเลอะเทอะพอๆกับป๊อปปี้

 

“ก็เลอะซะบ้าง ถือว่าหายกันกับที่ทำจักรยานชั้นพังเมื่อวานนะ บาย”ฟางพูดจบก็ถอดผ้ากันเปื้อนร้านออกแล้วคว้ากระเป๋าเดินออกจากร้านไปทันที

 

“ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยตัวแสบ”ป๊อปปี้มองตามฟางไปอย่างแค้นเคือง

 

 

 

 

 

ตกเย็น

 

“พ่อ พ่อว่าชุดมันสั้นไปรึเปล่าเนี่ย”ฟางเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วพยายามดึงชุดเดรสเกาะอกสั้นเลยเข่าของตัวเองลง

 

“ก็อย่าไปดึงสิ ไปได้แล้ว คุณท่านรอนานแล้วเนี่ย”พ่อฟางพูดจบก็พาฟางนั่งแท็กซี่มาที่โรงแรมหรูแห่งหนึ่ง แล้วพาฟางไปที่ห้องอาหารที่ถูกสั่งปิดไว้ ฟางมองร้านอาหารหรูของโรงแรมที่ถูกปิดไว้โดยเฉพาะแสดงว่าคนที่พ่อพามานี่ต้องเป็นคนรวยมากๆแน่ๆเลย

 

 

 

“สวัสดีครับคุณหญิง”พ่อฟางไหว้ผู้หญิงสูงวัยคนหนึ่งอย่างนอบน้อมก่อนจะนั่งลงตรงเก้าอี้ข้ามผู้หญิงคนนั้น

 

“ยืนทำไมล่ะ นั่งลงสิ”พ่อฟางสั่ง ฟางนั่งลงข้างๆพ่อของเธอแล้วยกมือไหว้อย่างนอบน้อม

 

“เหมือน เหมือนมากหยั่งกับแกะ”ทันทีที่ฟางนั่งลงแล้วผู้หญิงคนนั้นเห็นหน้าฟางก็อึ้งก่อนที่จะพูดขึ้น

 

“เหมือนอะไรหรอคะ”ฟางไม่เข้าใจ

 

“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ เพียงแค่ว่าเธอเหมือนกับคนคนนึงที่ลูกชายชั้นเคยรักมากที่สุด”แม่ป๊อปปี้พูด

 

“ชั้นชื่ออารดาเป็นเจ้าของโรงแรมนี้ และเป็นเจ้าของเงินที่พ่อเธอยืมไปจำนวน10ล้านบาทเพื่อใช้หนี้พนันและเอาไปใช้ตั้งตัวใหม่”แม่ป๊อปปี้แนะนำตัวและบอกถึงจำนวนหนี้ที่เสียไปของพ่อฟาง

 

“มะ ไม่จริง พ่อฟางไม่มีทางติดหนี้มากมายขนาดนั้นหรอกค่ะ”ฟางตกใจพยายามตั้งสติไม่โวยวาย

 

“เป็นความจริง และนี่คือสัญญาที่พ่อเธอยกเธอให้กับชั้นในฐานะ เจ้าสาวของลูกชายชั้นเพื่อมาเป็นแม่ของลูก ลูกชายชั้นแลกกับเงินจำนวน10ล้านบาท”คุณหญิงอารดาพูดจบฟางอึ้ง ไม่เชื่อคนเป็นพ่อจะขายเธอเพื่อใช้หนี้แบบนี้

 

“พ่อ ทำไมถึงทำกับฟางแบบนี้”ฟางอึ้ง น้ำตาคลอ หันไปถามคนเป็นพ่อ

 

“นี่แกจะใจร้ายไม่คิดจะช่วยพ่อแกเลยรึไง นังฟาง ลำพังเงินเดือนจากเด็กเสิร์ฟแกจะช่วยชั้นได้รึไง นี่ยังมาโดนไล่ออกแบบนี้อีกจะเอาเงินที่ไหนมาช่วยพ่อได้ ดีซะอีกนะที่ได้แต่งงานไปใช้ชีวิตใหม่กับเศรษฐีรวยๆไม่ต้องไปทำงานหาเงินแบบนั้นอีก”พ่อฟางโมโหพาลลงกับฟาง

 

"แต่ฟางไม่อยากแต่งงานเค้าเป็นใครก็ไม่รู้ฟางก็ไม่เคยเห็นหน้า จะให้แต่งงานเนี่ยนะ นี่มันยุคไหนแล้วคะที่จะมาคลุมถุงชนแบบนี้อยู่"ฟางพยายามแย้งไม่ยอมรับเงื่อนไข

 

"แต่เราเป็นหนี้เค้านะนังลูกคนนี้ เค้าไม่ยึดบ้านให้เราไม่มีที่ซุกหัวนอนมันก็ดีแค่ไหนแล้ว"พ่อฟางยิ่งโวยวายเมื่อฟางไม่ยอมรับเงื่อนไข

 

“เอาเป็นว่าถือว่าชั้นบอกแล้วนะว่ากาคที่จะปลดหนี้ของพ่อเธอได้ที่บอกว่าไม่เคยเจอกัน ยังไงก็รอเจอลูกชายชั้นละกันนี่ก็คงใกล้จะถึงแล้วล่ะ”แม่ป๊อปปี้พูด

 

“ไม่มีทางเปลี่ยนได้เลยหรอคะ ฟางไม่แต่งไม่ได้หรอคะ”ฟางร้องขอแม่ป๊อปปี้

 

“งั้นถือว่าชั้นขอเธอละกัน ถ้าเธอแต่งงานและทำตามเงื่อนไขของชั้น ชั้นจะยกหนี้ทั้งหมดให้พ่อเธอ ถือซะว่าช่วยชั้น ชั้นอยากเลี้ยงหลาน”แม่ป๊อปปี้พูด ทำเอาฟางอึ้งน้ำตาคลอเบ้ากับสิ่งที่รับรู้ เรื่องนี้มันเกิดขึ้นเร็วมาก เกินกว่าเธอจะตั้งรับได้

 

 

“คราวนี้ถึงกับปิดร้านอาหารของโรงแรมเรา เพื่อการดูตัวครั้งนี้เลยหรอครับคุณแม่ สงสัยคงจะเป็นคนพิเศษจริงๆ”ป๊อปปี้เดินเข้ามาภายในร้านแล้วมองบรรยากาศไปรอบๆที่ถูกปิดก็รีบพูดแกมประชดกับแม่

 

“ป๊อปปี้ นั่งลงสิ”แม่ของป๊อปปี้บอกลูกชายทันทีที่ทั้งคู่ได้สบตากัน ฟางและป๊อปปี้นิ่งอึ้งทันที

 

 

“เธอ/นาย”ป๊อปปี้ตกใจเช่นเดียวกับฟางถึงกับผงะ

 

“นี่น่ะหรอคะลูกคุณหญิง”ฟางถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

 

“แม่จะให้ผมแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้น่ะหรอครับ”ป๊อปปี้เองก็ตกใจเช่นกันก่อนที่จะตั้งสติรีบพูด

 

“ใช่ และครั้งนี้แม่ถือว่าป๊อปปี้ต้องแต่งให้แม่ นี่เราก็อายุมากขึ้นแล้วนะ ไม่เห็นใจแม่รึไง แม่อยากอุ้มหลานแล้วนะ ถ้าไม่ แม่จะยึดมรดกทั้งหมดของป๊อปปี้แล้วบริจาคให้การกุศลทั้งหมด”สิ้นคำขาดของแม่ป๊อปปี้ถึงกับร้อง ฟางเองก็ตกใจ ทำไมเธอต้องมาเจอเรื่องแบบนี้กับตัวเองด้วยนะ ฟางรีบลุกเดินหนีออกมาจากร้านอาหารทันที

 

 

 

“เดี๋ยว จะไปไหน”ป๊อปปี้ที่ตั้งสติได้ก็รีบออกมาตามฟาง คว้าตัวฟางและผลักฟางเข้าไปในห้องเก็บของใกล้ๆลิฟท์

 

“ปล่อยชั้น หลีกไปนะ ชั้นจะกลับบ้าน”ฟางพูดแล้วจะเดินหนีแต่ป๊อปปี้รีบเอาตัวไปขวาง

“ไม่น่าเชื่อเลยนะ เด็กเสิร์ฟจนๆไม่มีมารยาทอย่างเธอ จะใช้วิธีนี้จับคนรวยๆ นี่คงจะอยากเป็นหนูตกถังข้าวสารล่ะสิท่า แล้วแบบนี้ไอ้เด็กแวนท์แฟนเธอจะรับได้หรอที่เธอทิ้งมันไปแบบนั้น”ป๊อปปี้รีบว่าดูถูก

 

“ชั้นไม่ได้คิดจะจับใคร พูดให้มันดีๆหน่อย และอีกอย่างชั้นก็บอกไปแล้วไงว่าธามไม่ใช่แฟนชั้น พูดไม่รู้เรื่องรึไง”ฟางหงุดหงิด พอจะเดินหนีป๊อปปี้ก็รั้งตัวไว้แล้วผลักฟางชิดกำแพงไม่ให้เธอหนีไปไหน

 

 

"ไม่ใช่แฟนแต่ออกโรงปกป้องกันซะขนาดนั้นเด็ก5ขวบก็ยังจะดูออก นี่คงจะอยากรวยทางลัดมากสิท่า ถึงได้โร่มาเสนอตัวให้กับแม่ชั้น"ป๊อปปี้รีบว่าฟางออกไปอย่างเผ็ดร้อน

 

 

"งั้นสมองของนายก็คงจะมีอายุแค่5ขวบล่ะสิท่าถึงได้คิดเป็นแต่เรื่องแบบนี้ และอีกอย่างชั้นก็ไม่ได้เอาตัวมาเสนอเพื่ออยากรวยทางลัดอย่างที่นายมากล่าวหาชั้นแน่นอน"ฟางว่าและพยายามดิ้นขัดขืนออกจากการเกาะกุม

 

 

 

“หรอ ดูแต่งตัวเข้าสิ โชว์เนื้อหนังแบบนี้ อย่างกับทำงานหยั่งว่า แหงล่ะ ลำพังแค่เสิร์ฟกาแฟเงินคงไม่พอจะยาไส้ เลยจะหาอาชีพเสริม นี่คงจะหลอกพวกผู้ชายรวยๆมาหลายรายล่ะสิท่า นี่ก็คงจะใช้มารยา หลอกให้ชั้นเชื่ออีท่าไหนล่ะ ถึงได้จะจับชั้นแต่งงานแบบนี้”ป๊อปปี้ดูถูก

 

 

เพียะ

 

 

“เรียนมาก็สูง บ้านก็รวย ชั้นล่ะเสียใจแทนคุณหญิงจริงๆ ที่มีลูกที่ดีแต่เปลือกแต่จิตใจคิดแต่เรื่องสกปรกๆแบบนาย วันๆดีแต่ดูถูกชาวบ้านเค้า หน้าตาก็ดีแต่จิตใจต่ำตม”ฟางด่ากลับอย่างเจ็บแสบเช่นกัน

 

 

"นี่เธอกล้าว่าชั้นฉอดๆแบบนี้ เป็นแม่ค้าปากตลาดทำตัวหยั่งกับพวกคนไม่มีการศึกษาเหมือนกันนั่นล่ะระวังเถอะปากดีแบบเธอจะโดนดีเข้าสักวัน"ป๊อปปี้ว่า

 

"แล้วไงคนอย่างชั้นเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว นี่ ปล่อยชั้นได้แล้วไอ้คนปากเสีย"ฟางโวยวายดิ้นยังไงก็ยังดิิ้นไม่หลุดจากการเกาะกุมครั้งนี้

 

 

"ไม่ปล่อย ชั้นไม่มีวันปล่อยยัยตัวแสบอย่างเธอมาเล่นงานชั้นวันนี้ถึง2หนหรอก เธอต้องโดนเอาคืน"ป๊อปปี้รีบว่า

 

 

เพี้ยะ

 

 

"แต่สุดท้ายนายก็ไม่ทันชั้นอยู่ดี สมน้ำหน้า ว้าย"ฟางได้ยินเช่นนั้นก็เตะเข้าที่หน้าแข้งป๊อปปี้แล้วสะบัดตัวตวัดมือตบหน้าชายหนุ่มจนหน้าหันพร้อมกับยิ้มเยาะว่าเขาอย่างสะใจแต่ต้องร้องเมื่อชายหนุ่มที่โกรธจัดกระชากฟางกลับมาแนบลำตัวตามเดิม

 

 

 

“ไม่เคยมีใครตบชั้นแบบนี้ เธอกล้ามากนะ ดี งั้นชั้นจะสั่งสอน ว่าปากดีแบบเธอจะเจออะไร”พูดจบป๊อปปปี้ก็ก้มลงจูบฟางอย่างรวดเร็ว ฟางตาโตตกใจ ตัวเกร็งและสั่น เมื่อป๊อปปี้ใช้ลิ้นสอดเข้าไปในโพรงปากหวานของเธอ ก่อนจะเลื่อนมาขึ้นมาลูบไล้ไปตามขาขาวๆของเธอ ฟางตกใจกลัวพลางทุบตีป๊อปปี้

 

 

 

“ไม่นะ ปล่อยย”ฟางที่เริ่มกลัวเมื่อป๊อปปี้เลื่อนลงมาซุกไซร้ซอกขอขาวๆของฟางจนเป็นรอยแดง และเลื่อนลงมาตรงเนินอกแล้วก้มลงจูบตามตัวตามอารมณ์ที่ครุกรุ่นไปด้วยความโกรธของเขา

 

 

“ฮือๆ”ฟางดิ้นไปมาและเริ่มร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวชายหนุ่มเป็นอย่างมาก

 

“โรส”ป๊อปปี้ชะงักเมื่อได้ยินเสียงฟางร้องไห้ ชายหนุ่มค่อยๆปล่อยแล้วมองหน้าฟางที่ร้องไห้กลัวเขา ภาพโรสถูกซ้อนเข้ากับหน้าฟาง

 

 

“คนเลว ฮือ”ฟางผลักป๊อปปี้ที่ยืนนิ่งออกก่อนจะตบหน้าชายหนุ่มหันแล้ววิ่หนีร้องไห้ออกจากโรงแรมไป ป๊อปปี้รีบวิ่งตาม

 

 

 

“ฟาง เกิดอะไรขึ้น”โทโมะที่จอดรถมอเตอร์ไซค์รอหน้าโรงแรมตามนัดของฟางรีบเข้ามาหาฟางที่วิ่งออกมา

 

“พี่โทโมะพาฟางไปจากที่นี่ที ฮือ”ฟางกอดโทโมะร้องไห้ด้วยความกลัว ก่อนโทโมะจะพาฟางขึ้นรถออกไป ป๊อปปี้วิ่งตามออกมามองภาพนั้น

 

“เชอะ ที่แท้ก็มีแฟนอยู่แล้ว แล้วยังจะแต่งงานกับชั้นอีก”ป๊อปปี้เบ้ปากใส่ก่อนจะเดินกลับเข้าไป

 

 

ขอเม้นกับโหวตเรื่องนี้เราเยอะๆหน่อยน้า