ปมอดีตก่อรัก

 

 

“ว่ายังไง หูหนวกรึไง นี่ปั่นจักรยานประสาอะไรไม่ดูเลยว่ารถเค้าขับมาน่ะ”ป๊อปปี้โวยวายต่อเมื่อเห็นหญิงสาวไม่ตอบ

 

 

“ชั้นน่าจะถามคุณมากกว่านะ ชั้นก็ปั่นจักรยานของมาชั้นดีๆจู่ๆก็มีรถพุ่งมาจากไหนไม่รู้มาชนจนล้มแบบนี้ ดูทางบ้างสิ ไม่ใช่มัวแต่ไปอี๋อ๋อกันอยู่ในรถ”หญิงสาวโวยวาย พลางปัดเศษหญ้าและโคลนออกตามตัวพลางมองไปที่แครอลในรถอย่างหัวเสียแต่เหมือนยิ่งปัดก็ยิ่งเลอะมอมแมมกว่าเดิม

 

 

 

“พี่ป๊อปคะอย่าไปมีเรื่องกันเลย เธอ เจ็บมากมั้ยไปหาหมอเถอะ ดูสิแผลถลอกเลือดออกเลย”แครอลก้มลงดูหญิงสาวคนนั้นด้วยความเป็นห่วง

 

 

"ไม่ต้องมายุ่งกับชั้น ชั้นดูแลตัวเองได้"ร่างบางรีบชักแขนกลับเมื่อแครอลเดินมาดูแผล

 

 

 

"เห้ย มันจะมากไปแล้วนะ คนเค้าอุตส่าห์หวังดีถามไถ่ยังจะมาตะคอกใส่แบบนี้อีก"ป๊อปปี้โมโหแทนแครอลรีบว่ากลับ

 

 

“เห้ย ทำอะไรพี่ฟางน่ะ อยากมีเรื่องหรอ”ยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อ ก็มีมอเตอร์ไซค์มาจอดและคนขี่ก็ลงมาเอาเรื่องป๊อปปี้

 

 

“นี่ เธอถึงขั้นตามพรรคพวกมาเอาเรื่องพวกชั้นเลยหรอ พวกหมาหมู่”ป๊อปปี้พูดพลางมองชายหนุ่มแปลกหน้าคนใหม่ที่เข้ามา

 

 

“ชั้นเปล่านะ ธามใจเย็นๆ อย่ามีเรื่องกัน”หญิงสาวคนนั้นพูดกับธามไทที่เข้ามาเอาเรื่อง

 

 

"แต่พวกนี้จะมาหาเรื่องพี่ฟางนี่ แถมทำพี่ฟางตัวเลอะแบบนี้อีกมันต้องโดน"ธามไทไม่ฟังตรงเข้าไปเอาเรื่องกับป๊อปปี้ทันทีจนฟางต้องรีบรั้งชายหนุ่มเอาไว้

 

 

“นี่ ห้ามแฟนเธอด้วยนะ อย่ามาพาลอาละวาดกับพวกชั้นแบบนี้ ทำตัวเป็นพวกกุ๊ยข้างถนนไร้การศึกษา เอะอะดีแต่ใช้กำลัง”ป๊อปปี้พูดจาดูถูก

 

 

“กุ๊ยอย่างพวกชั้นบางทีอาจจะต่อยหน้าคนรวยๆแต่ปากเสียแบบพวกคุณก็ได้ใครจะไปรู้”ฟางได้ยินเช่นนั้นยิ่งหงุดหงิดก็รีบย้อนกลับไปทันที

 

 

"ใจเย็นๆกันก่อนนะคะทุกคน อย่าทำให้เรื่องมันบานปลายไปกว่านี้เลย"แครอลเห็นท่าไม่ดีก็รีบเข้ามาห้ามทุกคน

 

 

 

"มันบานปลายเพราะใครล่ะถ้าไม่ใช่เพราะพวกเธอ"ธามไทไม่ยอมแพ้ตรงเข้าไปว่าแครอลป๊อปปี้รีบเข้ามาห้าม

 

 

 

 

"หยุดตรงนั้นเลยนะไอ้เด็กกุ๊ยจะทำอะไรแครอลน่ะ ชั้นจะแจ้งตำรวจ"ป๊อปปี้รีบว่าและชี้หน้าใส่ธามไท

 

 

 

 

"ก็ลองแจ้งดูสิ ชั้นก็จะแจ้งกลับเหมือนกันว่าที่นี่มีพวกคนรวยที่มันชนแล้วคิดจะหนีไม่รับผิดชอบ ชั้นทั้งเจ็บตัวขนาดนี้ยังไม่คิดจะมาถามไถ่คนเจ็บเลย

นี่ล่ะน้า พวกคนรวยที่ดีแต่เปลือก"ฟางรีบเข้ามาปกป้องธามไทบ้างพร้อมกับว่ากลับอย่างเจ็บแสบ

 

 

 

 

“ฮึ่ย นี่เธอ แครอล ไปกันเถอะ อยู่นี่มีแต่เรื่องไร้สาระ”ป๊อปปี้หงุดหงิดก่อนที่จะดึงมือแครอลออกห่างจากฟาง

 

 

“เฮ้ ทำงี้ได้ไงชนแล้วหนีหรอ นี่ไม่คิดจะรับผิดชอบกันเลยใช่ป่ะ”ฟางไม่ยอมแพ้รีบโวยวายกลับ

 

 

“อ๋อ ทำเป็นมาโวยวายเรียกร้องหาความยุติธรรม ที่แท้ก็อยากได้เงิน เอาไปสิ คงพอรักษาตัวเองกับจักรยานเยินๆนี่ได้”ป๊อปปี้พูดจบก็ปาเงินจำนวนหนึ่งใส่ฟางแล้วขับรถไป

 

 

 

“เห้ย พูดงี้หาเรื่องนิหว่า เอาไงวะ กลับมาก่อนเด้”ธามไทโมโห รีบตะโกนไล่รถที่ขับออกไป

 

 

“ช่างเหอะธาม เรากลับบ้านกันเถอะ”ฟางตัดบทแม้จะโมโหแค่ไหนก็ตามแต่ตอนนี้เธออยากกลับบ้านมากกว่า

 

 

 

“จักรยานพี่พังหมดเลย ผมขี่ไปส่งที่บ้านนะ อย่างน้อยก็ทางเดียวกัน”ธามไทพูดก่อนพาฟางไปที่รถแล้วขี่รถมาส่งถึงหน้าบ้าน

 

 

“บายจ้า ขับรถดีๆนะ”ฟางโบกมือลาธามไทที่ขี่รถไป

 

 

“อ้าวฟาง ทำไมเนื้อตัวมอมแมมแบบนั้น ตายล่ะ เลือดออกด้วย มาสิเดี๋ยวพี่ทำแผลให้นะ”โทโมะพี่ชายข้างบ้านของฟางผ่านมาเห็นก็ทักขึ้น ก่อนจะพาฟางมาทำแผลที่บ้านตนเอง

 

 

 

“ไปทำอะไรมา ไหนบอกพี่ซิ ไปซนที่ไหนมาอีกล่ะหือ เนื้อตัวมอมแมมไปหมดเลยเนี่ย”โทโมะถามแกมดุฟาง

 

 

 

“ฟางเปล่าซนนะพี่โทโมะ วันนี้ฟางไปหลุมศพของแม่มา แล้วซวยเจอเศรษฐีใจดำ ขับรถเฉี่ยวไม่พอนะ ว่าฟางแล้วเอาเงินปาใส่หัวด้วยอ่ะ ขอโทษซักคำก็ไม่มี”ฟางรีบฟ้องโทโมะเหมือนกับเด็กน้อย

 

 

 

“บางทีเค้าอาจจะรีบก็ได้มั้ง ไม่มีอะไรหรอกน่าฟางอย่าคิดมากเลย เรื่องมันแล้วไปแล้ว คงไม่ได้เจอกันแล้วล่ะ”โทโมะพูดปลอบใจร่างบางใจเย็นลง

 

 

“มัวรีบไปอี๋อ๋อกับแฟนน่ะสิ สงสารแฟนอีตานั่นจัง ทั้งสวยทั้งใจดี ไม่น่าหลงผิดมาคบกับคนแบบนั้นเลย ทั้งปากร้ายทั้งนิสัยเสีย”ฟางยังไม่หายแค้น

 

 

 

“แน่ะ ยังจะไปแค้นเค้าอีก ถือว่าฟาดเคราะห์ละกันนะ เราน่ะ”โทโมะลูบหัวด้วยความเอ็นดู ทำเอาฟางแอบใจเต้นรัว

 

 

 

“ขออย่าได้เจอะเจอกันอีกเลย คนแบบนายนั่นน่ะ”ฟางว่าไม่หยุดก่อนจะชะเง้อไปที่บ้านพบว่าบ้านตัวเองเงียบมาก

 

 

 

 

“นี่อย่าบอกนะ พ่อฟางไปบ่อนอีกแล้วน่ะ”ฟางถามโทโมะ ชายหนุ่มไม่ตอบ ฟางรู้ดีก็ได้แต่ถอนหายใจ กลับมาที่บ้านทึไรพ่อไม่เคยอยู่ติดบ้านเลยสักครั้ง

 

 

 

 

 

“เอาน่าฟาง อย่างน้อยเค้าก็พ่อเรานะถ้ามันเป็นความสุขของเค้าก็ปล่อยเค้าไปเถอะ เดี๋ยวพี่ทำไข่เจียวให้กินนะไม่ต้องเครียด”โทโมะบอกก่อนจะเดินนำฟางกลับมาที่บ้านของเธอ ซักพักพ่อของฟางก็เดินเข้ามาในบ้านแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม

 

 

 

 

“พ่อ ไปบ่อนมาอีกแล้วใช่มั้ย นี่คงจะเสียมาอีกล่ะสิ”ฟางดักคอเมือเห็นพอเดินเข้ามาในบ้าน

 

 

“หุบปากไปเลยปากไม่เป็นมงคลจริงๆเลยนังลูกคนนี้ วันนี้ชั้นดวงดีมีนางฟ้ามาโปรดโว้ยยย ละนี่ไปทำอะไรมาดูหยั่งกะไปฟัดกับหมาเลย”พ่อฟางพูด

 

 

“ดีจังที่พ่อยังเป็นห่วงหนู”ฟางแค่นหัวเราะประชด

 

 

 

“เอ้ะ อีลูกคนนี้นิ ห่วงก็ว่าด่าก็ว่าเชื้อแม่มันแรงชะมัด”พ่อฟางว่าฟางแล้วอดบ่นไม่ได้

 

 

 

“ก็พ่อเคยห่วงฟางจริงๆบ้างรึเปล่าล่ะ นอกซะจากมาขอเงินที่ฟางทำงานไปเล่นพนันจนหมดน่ะ นี่พ่อฟางเหนื่อยนะ พ่อเลิกไปเข้าบ่อนสักทีเถอะ”ฟางพูดตามความจริง

 

 

 

“โอย แกนี่จะเอาเรื่องเก่ามาพูดทำไมวะ ชั้นบอกละว่าวันนี้มีนางฟ้ามาโปรดๆ ก็เชื่อบ้างสิ เออ จริงสิละพรุ่งนี้แกไปกับชั้นนะ แต่งตัวให้สวยๆให้มันดูดีๆกว่านี้หน่อย เดียวชั้นหาเสื้อผ้าให้”พ่อฟางมองฟางหัวจรดเท้า

 

 

 

“พ่อจะพาหนูไปไหนน่ะ”ฟางไม่ค่อยไว้ใจพ่อตัวเองแล้วรีบถาม

 

 

 

“เอ้ะ อย่ามาถามมาก ก็แค่จะพาไปหาเจ้านายเก่าเท่านั้นล่ะพาไปฝากเนื้อฝากตัวเผื่อจะได้มีงานดีๆทำ ดีกว่าเด็กเสิร์ฟร้านกาแฟ โอย พูดมากขี้เกียจคุยด้วยแล้ว เฮงๆ วันนี้ดวงเฮงจริงๆ”พ่อฟางตอบก่อนะหนีเข้าบ้านไปทิ้งให้ฟางยืนมองหน้ากับโทโมะ

 

 

 

 

“เอาไงดีอ่ะพี่โทโมะ ฟางจะไปดีมั้ย บอกให้ฟางแต่งตัวสวยๆด้วยนี่ไม่ค่อยน่าไว้ใจเท่าไหร่เลย”ฟางกังวลแล้วรีบพูด

 

 

 

“อย่ากลัวเลยฟาง เค้าเป็นพ่อนะ เค้าคงไม่ทำอะไรเราหรอก พรุ่งนี้ก็ไปๆกับพ่อหนอแล้วกัน ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพาลกก็โทรหาพี่ แล้วพี่จะไปรับ พี่น่ะไม่ไปไหนหรอก จะคอยดูแลสแตนบายช่วยฟางเสมอนะ”โทโมะพูดฟางยิ่งยิ้มเขินหน้าแดงตรงนั้น

 

"แหม พี่โทโมะอ่ะ ดูแลฟางดีแบบนี้ตลอดเดี๋ยวสาวๆพี่จะน้อยใจเอานะ"ฟางแก้เขินเปลี่ยนเรื่องคุย

 

"ไม่หรอกพี่ไม่มีใครทั้งนั้น มีแล้วมันเจ็บปวดก็ขออยู่แบบนี้สบายใจกว่า พี่ขอตัวเข้าบ้านก่อนนะ"โทโมะนิ่งเงียบก่อนที่จะพูดขึ้นแล้วจะขอลาเข้าไปในบ้านตัวเองไป

 

 

 

 

 

“กลับมาซะดึกเลยนะลูกไปไหนมาล่ะฮึวันนี้”ทันทีที่ป๊อปปี้เดินเข้าบ้านมา แม่ของเขาก็เอ่ยทักจากโซฟาที่เธอนั่งรอลูกชายตั้งแต่เช้า

 

“พาน้องแครอลไปเลี้ยงฉลองน่ะครับแม่ ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีเลยอยู่ยาวจนดึก”ป๊อปปี้บอก

 

 

 

“แปลก ตั้งแต่โรสเสียไปนอกจากแก้วแม่ก็ไม่เคยเห็นเราสนิทกับผู้หญิงคนไหนเลย รึว่าจะจีบหนูแครอล หนูแครอลก็น่ารักดีนะ ถ้าลูกชอบคนนี้แม่ก็ชอบ”แม่ป๊อปปี้ถามก่อนจะรีบจับคู่แครอลกับเขา

 

 

 

“ไม่หรอกครับแม่ ไปกันใหญ่แล้ว แครอลเป็นรุ่นน้องที่มหาลัยของผมกับโรส ไม่มีวันคิดเป็นอย่างอื่นแน่นอนครับ”ป๊อปปี้รีบตอบ

 

 

“งั้นก็ดีแล้วลูก เพราะแม่ก็มีผู้หญิงให้ลูกไว้แล้ว”แม่ป๊อปปี้รีบด่วนสรุป

 

 

“อะไรนะแม่ นี่แม่ยังไม่เลิกจับคู่หาเมียให้ผมอีกหรอ ผมบอกแล้วไงฮะ ว่าผมจะไม่มีใคร ผมจะมีแค่โรสคนเดียว”ป๊อปปี้ได้ยินก็โวยวายใหญ่

 

 

“แต่โรสตายไปนานแล้วนะลูก และอีกอย่างแม่ก็อยากอุ้มหลานด้วย ลูกเป็นลูกชายคนเดียวของแม่นะ มีลูกมีหลานไว้สืบตระกูลเราไม่ได้เลยรึไงป๊อป อย่าเอาความคิดของตัวเองว่าฝ่ายเดียวสิ ไม่เห็นใจแม่บ้างหรอ แม่อยากอุ้มหลานป๊อปก็ทำเพื่อแม่สักครั้งก็ไม่ได้”แม่ป๊อปปี้ร่ายยาวถึงเหตุผลกอนจะเริ่มตัดพ้อและร้องไห้ออกมา

 

 

“ไม่ว่ายังไงผมก็ขัดอะไรแม่ได้ละนิฮะ”ป๊อปปี้บอกก่อนจะถอนหายใจ สุดท้ายแม่เขาก็ชนะอยู่ดี

 

 

“แม่รู้ แม่เข้าใจ ตอนแม่เสียพ่อเราไปปีที่แล้วแม่ก็ทำใจไม่ได้นั่นล่ะ แต่ป๊อป ชีวิตมันต้องก้าวต่อไปนะ จะหยุดอยู่แค่อดีตก็ไม่ได้หรอก”แม่ป๊อปปี้พยายามหาเหตุผลให้ลูกชาย

 

 

“ก็ได้ครับแม่ ถ้านั่นคือความต้องการของแม่ผมก็จะมีหลานให้แม่ แต่อย่าหวังว่าผู้หญิงคนนั้นจะได้ความรักจากผม ผมบอกแล้วผมรักโรสแค่คนเดียวเท่านั้น”ป๊อปปี้พูดจบก็เดินหนีขึ้นห้องไป แม่ป๊อปปี้มองตามแล้วพลางส่ายหน้าหนักใจ

 

 

ฝากเรื่องนี้ให้ติดตามด้วยนะจ้ะๆๆๆๆๆ