ปมอดีตก่อรัก

 

 

“ขอบคุณพี่โทโมะมากนะคะที่มาส่งฟางที่หอแจมแบบนี้”แจมขอบคุณโทโมะพลางเดินมาส่งชายหนุ่มข้างล่างหอ

 

"แน่ใจนะฟางว่าคืนนี้ไม่กลับไปนอนที่บ้าน แล้วถ้าพ่อเราถามถึงล่ะ"โทโมะถามฟางอีกครั้ง

 

"เค้าคงไม่กลับมานอนบ้านคืนนี้ง่ายๆหรอกค่ะ เพราะเค้าคงจะไปฉลองที่ปิดหนี้ได้ที่บ่อนไหนสักที่"ฟางถอนหายใจแล้วพูดออกมาอย่างเศร้าสร้อย

 

“ยังไงคืนนี้พี่ฝากฟางไว้หน่อยนะ เพราะพี่ไม่ไว้ใจพ่อของฟางละอีกอย่างพี่ไม่ก็ไม่รู้ว่าฟางเจออะไรที่โรงแรมนั่น พี่ฝากแจมดูแลหน่อยนะ”โทโมะนิ่งสักพักก่อนจะบอกแล้วก็ขี่รถออกจากหอแจมไป

 

 "ได้ค่าพี่โทโมะแจมจะดูแลเพื่อนรักคนนี้อย่างดี แหม ทั้งหล่อทั้งใจดีแบบนี้ น้องสาวข้างบ้านคนนี้ถึงได้ปลื้มนัก"แจมพูดพลางแซวฟางที่หลงปลื้มพี่ชายข้างบ้านอย่างโทโมะมาตั้งแต่เด็กๆ

 

"พูดเวอร์ไปแล้วยัยแจม เดี๋ยวเหอะ ดึกแล้ว ขึ้นห้องได้แล้ว"ฟางหน้าแดงจัดก่อนจะรีบว่า

 

"ดึกมากแล้ว รีบขึ้นห้องดีกว่า งั้นพี่ขอตัวก่อนนะฟาง แจม"โทโมะยิ้มด้วยความเอ็นดูสองสาวก่อนที่จะขอตัวกลับ

 

 

“โอเคนะแก มีอะไรจะบอกชั้นรึเปล่า มันคงไม่มีแค่เรื่องจับแต่งงานแน่ๆ”แจมขึ้นมาที่ห้องและพบว่าฟางจะนอนแล้ว ก่อนจะถามฟางเพราะฟางไม่ยอมเปิดปากเล่าอะไรให้โทโมะฟังเลย

 

“ชั้นไม่อยากจะจำมัน”ฟางส่ายหน้า แจมสงสารก็เดินมาหาฟาง

 

“แล้วเรื่องที่แกต้องแต่งงานเพื่อใช้หนี้แทนพ่อแกอ่ะ แกต้องแต่งงานจริงๆใช่มั้ย”แจมถามทำให้ฟางนึกถึงป๊อปปี้ ผุ้ชายลามกแบบนั้น อย่าให้ได้เจอะเจออีกเลย

 

“ชั้นก็ไม่รู้อ่ะแก”ฟางส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง ถ้าเธอไม่แต่ง พ่อเธอก็ต้องติดหนี้และไหนจะหนีหนี้พนันอีก เธอจะทำยังไงดี ฟางถอนหายใจก่อนที่จะสะบัดความคิดพวกนั้นออกไปแล้วเดินเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ

 

 

 

“แล้วตกลงพี่ป๊อปปี้ต้องแต่งงานจริงๆหรอคะ”แครอลพูดขณะที่เดินมาซื้อของกับป๊อปปี้ที่ห้าง

 

“สงสัยพี่คงขัดแม่คราวนี้ไม่ได้แน่ เพราะแม่เล่นยื่นคำขาดว่าจะตัดมรดกแบบนั้น แบบนี้มันไม่ยุติธรรม จับแต่งงานกับใครที่ไหนก็ไม่รู้พี่ไม่ยอมหรอกนะที่จะแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก”ป๊อปปี้เองก็เซ็งเมื่อนึกถึงคำขาดของแม่ แครอลเมื่อฟังเช่นนั้นก็ซึมลงไป

 

"ทั้งใจพี่ก็คงจะมีแค่พี่โรสคนเดียวสินะคะที่เป็นคนที่พี่รักเพียงคนเดียว"แครอลพูดเศร้าๆ

 

“เป็นอะไรไปเรา แหม ถึงพี่แต่งไปพี่ก็มีเวลามาเราอยู่ดีล่ะอย่าเศร้าสิ เอาเป็นว่าวันนี้พี่ยอมเราทั้งวันเลย อยากจะไปไหนก็ไป”ป๊อปปี้ขยี้หัวแครอลอย่างเอ็นดูน้องสาวก่อนจะเดินดูของต่อด้วยกันแต่แล้วเขาก็ชะงักหยุดเดิน

“มีอะไรหรอคะพี่ป๊อปปี้”แครอลถาม

 

“อยู่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวพี่มา”ป๊อปปี้บอกก่อนจะเดินออกไป

 

 

 

 

“โห ธามไม่ต้องมาช่วยพี่หางานก็ได้นะ เนี่ยวันนี้เราน่ะมีเรียนรึเปล่า ถ้าโดดเรียนมาแบบนี้พี่ไม่ยอมนะ”ฟางเดินคุยมากับธามไทที่มาส่งเธอหางานใหม่ทำที่ห้างสรรพสินค้า

 

“ไม่ต้องเกรงใจธามหรอกพี่ฟาง ธามน่ะเป็นห่วงพี่ฟางนะถ้าโดนเจ้านายชีกอลวนลามธามจะได้ช่วยพี่ฟางได้ไง ละอีกอย่างนะ วันนี้ธามไม่มีเรียน อยู่บ้านว่างๆเบื่อจะตายสุ้มาช่วยพี่ฟางดีกว่า”ธามไทตอบแล้วยิ้มหวานให้กับฟาง

 

“จ้า แต้งกิ้วน้า เดี๋ยววันนี้พี่เลี้ยงข้าวตอบแทนเราด้วย เอาเป็นกะเพราไก่เพิ่มไข่ดาวเอามั้ย”ฟางพูดและหัวเราะเดินไปกับธามไท

 

 

"เมื่อคืนก็คนนึง วันนี้อีกคนนึง ต่อไปจะมีอีกกี่คนล่ะห้ะ"ป๊อปปี้เดินเข้ามาต่อว่าฟางทันทีที่เจอกัน

 

"แล้วมันเรื่องอะไรของคุณไม่ทราบ"ฟางย้อน

 

“แหม จะแต่งงานกับชั้นแล้วยังมาเดินกับผู้ชายอื่นอีกแบบนี้ถ้าแม่ชั้นรู้คงต้องยกเลิกงานแต่งซะละมั้ง เพราะว่าที่เจ้าสาวชอบสับรางเก่ง”ป๊อปปี้เดินเยาะมาหาฟาง ฟางหันไปมองแล้วยังนึกเคืองเรื่องที่โรงแรมวันนั้นก่อนจะเดินหนี

 

 

“ไอ่หมอนี่หน้าคุ้นๆนะพี่ฟาง”ธามไทกระซิบถาม

 

 

“ไอ้คนรวยใจดำที่สุสานวันนั้นไงล่ะธาม”ฟางกระซิบบอกตอบจนธามไทถึงกับร้องอ๋อ

 

 "ไอ้คนนิสัยเสียอย่างนี้ต้องเจอ/พอเถอะธาม อย่ามีเรื่องกันเลย ไหนว่าจะไปส่งพี่หางานทำไง"ธามไทนึกโมโห

“เอ้าจะไปไหนล่ะ รึว่าชั้นจะมาขัดจังหวะเวลาสวีทหวานของเธอแล้วกลัวว่าชั้นจะไปฟ้องแม่”ป๊อปปี้เยาะแล้วเดิน

 

“ชั้นจะสวีทกับใครยังไงที่ไหนแล้วจะทำไม อย่างน้อยคุณก็ไม่ใช่คนที่ชั้นอยากไปไหนมาไหนด้วย”ฟางเดินหนีทันทีเมื่อป๊อปปี้เดินไปหา

 

“ไม่เคย แต่รสจูบเธอวันนั้นหวานดีนิ เหมือนกับคนไม่เคยถูกผู้ชายไหนจับเนื้อต้องตัวมาก่อน น่าลองอีกครั้ง”ป๊อปปี้ยิ้มยั่วก่อนกระซิบข้างหูฟาง ฟางหน้าแดงโกรธแล้วรีบผลักป๊อปปี้ออกไปทันที

 

"คยทุเรศ ฉวยโอกาส/นี่หยุดนะ"ฟางโกรธจัด ง้างมือจะเข้าไปชกหน้าซ้ำแต่ป๊อปปี้รีบรั้งข้อมือบางเอาไว้ได้ทัน

 

“เห้ย ทำอะไรพี่ฟางน่ะ”ธามไทรีบเข้าไปง้างหมัดเตรียมจะจัดการป๊อปปี้

 

“อย่าทำอะไรพี่ป๊อปปี้นะ”แครอลรีบวิ่งมาห้ามก่อนจะดึงพี่ป๊อปปี้ออกมาจากธามไทสักพัก รปภ ในห้างก็เข้ามาห้ามไม่ให้มีเรื่อง

 

 

"ไม่มีอะไรหรอกแครอล ขอบคุณนะ"ป๊อปปี้พูดเมื่อแครอลเข้ามาดูตามตัวของเขา

 

“ดูแลแฟนเธอด้วยสิ อย่ามาเที่ยวระรานพี่คนอื่นแบบนี้ พวกคนรวยนี่ชอบพาลหาเรื่องคนแบบนี้ตลอดเลยรึไง”ธามไทโมโห

 

“นี่ อย่ามาว่าพวกชั้นนะคนจนชอบหาเรื่องระรานคนรวยก็มีถมเถไป อย่ามาพูดดีเข้าตัวหน่อยเลยว่าคนจนเป็นคนดี”แครอลย้อนกลับ

 

“นี่ ถึงจะผู้หญิงชั้นก็ต่อยนะเว้ยย”ธามไทไม่ยอมแพ้โวยวายกลับไปอีกครั้ง

 

“ธามไม่เอา อย่ามีเรื่องกับพวกเค้าเลยเดี๋ยวก็ถูกยามลากตัวออกไปหรอก”ฟางบอกก่อนจะดึงธามไทออกมา

 

“หึ ดีแต่หาเรื่อง ใช้กำลัง”แครอลแขวะธามไท

 

“หนอย เธอว่าไงนะ”ธามไทจะเข้าไปเอาเรื่องฟางรีบห้าม

 

“ธาม ไปกันเถอะ อย่ามีเรื่องเลย ถ้าเรามีเรื่องกับเค้าเค้าก็ว่าเราได้ว่าพวกเราจนและไม่มีสมองเที่ยวอาละวาดหาเรื่องเค้า พวกคนรวยพวกนี้เจ้าเล่ห์แผนสูงแล้วก็ชอบฉวยโอกาสจะตาย เห้อ รวยซะเปล่าแต่ชอบทำตัวไร้สมองเข้ามาหาเรื่องคนจนแบบเราๆนี่แย่ชะมัด”ฟางลากธามไทออกไปจากตรงนั้น ป๊อปปี้มองตามอย่างเจ็บใจที่ถูกฟางว่า

 

“พี่ฟางอ่ะ ห้ามธามทำไม”ธามไทโวยวายที่ลานจอดรถ

 

“พี่ไม่อยากให้ธามมีเรื่องไง เพราะถ้ามีเรื่องกันพวกนั้นเป็นคนรวยยังไงเค้าก็เอาเรื่องพวกเราอยู่ดี เพราะเรามีเรื่องกับเค้าก่อน”ฟางอธิบาย

 

“แต่ดูสิ เพราะพวกนั้น เราเลยอดไปหางานต่อเลย”ธามไทพูดเสียงอ่อยๆ

 

“ไม่เป็นไรหรอก พรุ่งนี้ก็มี เดี๋ยวเราไปส่งพี่ที่บ้านเลยละกัน”ฟางยิ้มก่อนจะซ้อนมอเซอร์ไซค์ธามไทออกไป

 

 

 

“ขอบคุณมากนะธาม ขับรถดีๆล่ะ”ฟางยิ้มแล้วโบกมือลาธามไทที่ขี่รถออกไป ก่อนจะเดินกลับไปเข้าบ้าน

 

 

“เสน่ห์แรงจริงๆนะแม่คุณ”ป๊อปปี้พูดขึ้น ทำให้ฟางหันไปมองที่รั้วบ้านก็พบว่าป๊อปปี้ยืนกอดอกพิงรถแล้วพูด บ้าจริง ทำไมเมื่อกี้เธอมองไม่เห็นนะ

 

“นายมาบ้านชั้นได้ยังไง”ฟางถามอย่างไม่ไว้ใจ แล้วพยายามจะเดินเลี่ยงหนีป๊อปปี้แต่เขากลับเดินเข้ามาดักไว้

 

“พ่อเธอบอกชั้นเอง”ป๊อปปี้ตอบก่อนจะเดินเข้ามาในบ้านอย่าง่ายดาย

 

“เห้ย ออกไปนะ เข้ามาทำไม”ฟางตกใจรีบคว้าไม้กวาดมาป้องกันเป็นอาวุธ ป๊อปปี้นึกขำ แต่ต้องทำฟอร์มเอาไว้ก่อนจะเดินย่างเข้ามาหาฟาง ร่างบางนีบถอยหนีไปเรื่อยๆจนชิดกำแพง ร่างสูงรีบเอามือกั้นไว้ไม่ให้ฟางหนีไปไหน

 

"นายจะทำอะไรน่ะ อย่านะ"ฟางตกใจหน้าแดงจัดเมื่ออยู่ใกล้กับผู้ชายที่เธอไม่สนิทด้วย

 

“หึ นี่น่ะหรอจะแต่งงานกับชั้น แต่งตัวหยั่งกะเด็กกะโปโล แบน สั้น ผมก็ยุ่งรุงรัง สระบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้ เผลอๆอาบน้ำรึเปล่าก็ไม่รู้ ถ้าชั้นทำอะไร ชั้นคงต้องติดเชื้อโรคแน่ๆ เธออย่าสำคัญตัวผิดไปหน่อยเลย”ป๊อปปี้หัวเราะในลำคอแล้วยอมปล่อยฟางเป็นอิสระ พร้อมกับถอยออกมากอดอกพลางเดินสำรวจฟางไปรอบๆแล้วพูด จนฟางรีบเอามือปิดหน้าอกตัวเอง

 

“นี่นาย ชั้นจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของชั้น นายมีสิทธิ์อะไรมาวิจารณ์คนอื่นแบบนี้ฮะ อย่างกับนายดีตายล่ะ มีแฟนอยู่แล้วแท้ๆทำไมไม่แต่งงานกับสาสคนนั้นไปล่ะ ไปไหนด้วยกันบ่อยๆ ชั้นว่าบิกแม่นายซะ แล้วปล่อยชั้นไปดีกว่า”ฟางย้อนก่อนทำทีเสนอข้อต่อรอง

 

“ชั้นกว่าเธอละกัน ยัยมอมแมม ทำเป็นพูดอย่างงั้นอย่างงี้ คงจะสับรางกับหนุ่มๆของเธอไม่ทันล่ะสิ รึไม่ก็รักสนุกไม่อยากผูกมัด ถ้าผู้ชายในสต้อกของเธอรู้ว่าจะแต่งงานเข้า แล้วคงกลัวว่าเค้าจะหายไปล่ะสิท่า”ป๊อปปี้พูดว่าฟางยาวเหยียดจนฟางโมโห ก่อนที่จะเดินหนี

 

"ถ้าส่างมากก็หาอะไรมายัดปากซะ เลิกมาหาเรื่องชั้นได้แล้ส งานการไม่มีทำรึไง"ฟางย้อนกลับทันทีเมื่อป๊อปปี้เอามือมากั้นไม่ให้เธอเข้าไปในบ้าน

 

 

"งานน่ะมี แต่ตอนนี้ชั้นมีเรื่องที่สำคัญกว่าต้องทำ"ป๊อปปี้พูดจบก็ดึงแขนฟางไปที่รถ จนฟางตกใจคว้าไม้กวาดอันเดิมมาฟาดป๊อปปี้ทันที

 

“โอ๊ย เจ็บนะ นี่เธอทำบ้าอะไรเนี่ย”ป๊อปปี้โวยวาย เอามือป้องฟางที่ฟาดมา

“แล้วมาจับแขนชั้นทำไม  ปล่อยนะ”ฟางยังไม่เลิกตี ป๊อปปี้อาศัยจังหวะนั้นรวบตัวฟางขึ้นอุ้มพาดบ่าไปที่รถ

 

 

"ยัยบ้า ตัวเล็กนิดเดียวแต่แรงเยอะอย่างกับช้าง"ป๊อปปี้ไม่ยอมปล่อยฟางดึงดันพาฟางไปที่รถให้ได้

 

 

“ปล่อยชั้นนะ กรี้ดดดด จะพาชั้นไปไหนน่ะ”ฟางดิ้นพล่านไม่ยอมเมื่ออยู่บนรถ

 

“หยุดและก็เงียบ ไม่งั้นชั้นเจอแบบเมื่อคืนนั้นแน่”ป๊อปปี้ขู่จนฟางนิ่งก่อนจะไม่พูดอะไร ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะพาฟางขึ้นรถมาที่ห้องเสื้อหรูที่เป็นที่ประจำของแม่เธอ

 

 

“นายพาชั้นมาทำไมที่นี่ ชั้นไม่มีเงินหรอกนะ”ฟางขืนตัวเมื่อป๊อปปี้จะลากเข้าไป

 

 

“แน่นอนล่ะ อย่างเธอถ้ามีเงินเข้าร้านแบบนี้นะ คงไม่เป็นยัยเพิ้งแบบนี้หรอก”ป๊อปปี้แขวะกลับทำให้ฟางค้อนวงโตใส่เขาทันที

 

 

“สวัสดีค่ะคุณป๊อป วันนี้คุณหญิงไม่มาหรอคะ”พนักงานเข้ามาทักทายป๊อปปี้อย่างคุ้นเคย

 

“ไม่มาครับ แต่คุณแม่ฝากให้เธอแปลงโฉมยัยนี่ที”ป๊อปปี้ผลักฟางไปหาพนักงานจนพนักงาน2สองแทยรับฟางไม่ทัน

 

"คุณโรส"พนักงานหันไปมองที่ฟางต่างร้องอุทานออกมา ทำให้ฟางชะงักที่ถูกทักแบบนี้ จริงสิ บางครั้งก็เคยมีคนมาทักเธอว่าโรสอยู่เหมือนกัน

 

"ไม่ใช่หรอกครับ เธอชื่อฟาง เอาเป็นว่าช่วยแปลงโฉมให้ผู้หญิงคนนี้ให้ดูสวยที่สุด เอาให้สุดฝีมือเลยนะครับ"ป๊อปปี้เปลี่ยนเรื่องคุยแล้วสะงพนักงานอีกครั้ง

 

 

“แปลงโฉม ไม่นะ ม่ายยยยยยยย”ฟางรีบดิ้น พนักงานชายหญิงก็เข้ามากรูอุ้มฟางเข้าไปด้านใน ป๊อปปี้มองแล้วส่ายหน้า ก่อนจะนั่งลงเล่นอ่านนิตยสารรอ

 

 

ชั่วโมงต่อมา

 

 

“นี่ยัยนั่นโดนลากไปเป็นศพแล้วรึไง นานชะมัด”ป๊อปปี้นั่งอ่านนิตยสารจนหมดโต๊ะแล้วปิดขี้เกียจพลางบ่น

 

“นี่ นายนะสิจะเป็นศพ”ฟางส่าและเดินลงมา ป๊อปปี้หันขวับไปต้องตกตะลึง หน้าตามอมแมมที่เคยเป็นตอนนี้ถูกจับแต่งหน้าอ่อนๆ ผมที่เคยฟูเป็นยัยเพิ้งตอนนี้ถูกจัดเป็นลอนสวยงาม พร้อมกับชุดเดรสสีชมพูหวานประมาณเข่า ที่ฟางใส่ถูกขับให้ฟางดูอ่อนหวานน่ารักขึ้น

 

“โรส”ป๊อปปี้พูดออกมาเบาๆ

 

“อะไรนะ”ฟางถามอีกครั้ง โรส อีกแล้วงั้นหรอ

 

“เอ่อ ไม่มีอะไร ก็ดูดีกว่าเดิมขึ้นมานิ เอ่อ ช่วยจัดชุดพวกนี้ให้ยัยนี่อีกซักสิบชุดนะ รองเท้า ชุดทุกอย่างไซส์ประมาณนี้เลย”ป๊อปปี้เปลี่ยนเรื่องหันไปสั่งพนักงาน

 

“นี่นาย อะไรเนี่ย ชั้นบอกแล้วไงไม่มีเงิน”ฟางรีบพูด

 

“เงียบเหอะน่า เธอไม่ได้จ่ายเองหรอก นี่ ละที่ชั้นจับเธอแปลงโฉมเนี่ยก็ไม่พิศวาสอะไรเธอหรอกนะ แต่เพราะแม่ชั้นสั่งมาหรอก แต่งตัวดีๆหน่อย จะมาเป็นเมียชั้นละ ชั้นไม่อยากได้ชื่อว่าเอาลูกลิงที่ไหนมาเป็นเมียหรอก”ป๊อปปี้พูดอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบเดินไปที่รถโดยมีพนักงานถือถุงเสื้อผ้า เครื่องประดับและรองเท้าเดินตามป๊อปปี้ไป

 

 

 

 

“อ่ะ ถึงบ้านก็รีบลงๆไปซะทีสิ”ป๊อปปี้พูด

 

“เอ่อ ขอบใจนะวันนี้”ฟางพูดหลังจากถือของลงรถมา

 

“อืม”ป๊อปปี้พูดจบก็เลื่อนกระจกรถขึ้นแล้วขับรถออกไป ฟางมองตามแล้วยิ้ม ถึงจะปากเสียแต่ก็เป็นคนดีแฮะ

 

ฝากเรื่องนี้หน่อยๆๆๆๆๆๆ