ปมอดีตก่อรัก

 
 
 
“อ้าวโทโมะ เอ่อ มีอะไรหรอคะ”แก้วต้องตกใจเมื่อเห็นโทโมะนั่งรออยู่ที่โซฟา
 
“ผมมีบางอย่างจะเอามาให้ป๊อปปี้ดูฮะ”โทโมะพูดซักพักป๊อปปี้ก็เดินออกมานั่งแล้วดูหลักฐานที่
ตำรวจส่งมาให้โทโมะ
 
 
“นี่มันหมายความว่ายังไง”ป๊อปปี้อึ้ง
 
“มีคนตัดสายเบรครถของฟางน่ะสิ”โทโมะบอก
 
“แล้วยังมีอีกนะ วันที่ฟางรถคว่ำน่ะ คนที่โทรไปหาฟางไม่ใช่ป้าแม่บ้านที่บ้านแม่ฟางอีกด้วย”โทโมะ
บอก แก้วและป๊อปปี้อึ้ง
 
“งั้นก็แปลว่า มีคนตั้งใจจะหลอกฟางให้ขับรถคนนี้ไป แล้วก็จะได้รถคว่ำ มันไม่ใช่อุบัติเหตุ มีคนจะ
ฆ่าฟาง”แก้วสรุป
 
“ไม่ว่ามันจะเป็นใคร ชั้นก็ลากตัวคนผิดมาเข้าคุกแน่ๆ”ป๊อปปี้พูด
 
 
“ดีนะคะเนี่ย ที่มันไม่ใช่อุบัติเหตุ เพราะว่าตอนนี้เค้าลือกันทั่วแล้ว ว่าที่ฟางตายเพราะอุบัติเหตุน่ะ
เป็นเพราะว่าคุณโรสมาเอาฟางไปอยู่ด้วย”แก้วเล่าข่าวลือที่ได้ยินมาให้ป๊อปปี้และโทโมะ
 
“เลอะเทอะละๆ โรสไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอน”ป๊อปปี้ส่ายหน้าไม่เชื่อ
 
“แล้วนายพอรู้บ้างมั้ยว่าฟางมีปัญหากับใครก่อนจะเกิดเรื่องน่ะ”โทโมะถาม
 
 
“ตอนแรกทะเลาะกับแครอลนะ แต่หลังๆมาก็ดีกันแล้ว แต่ที่เจอกันแล้วทะเลาะกันตลอดนี่รู้สึกจะ
เป็นหวายเนี่ยล่ะ”ป๊อปปี้พูด
 
“แครอลแก้วว่าไม่ใช่แน่นอน เพราะวันเกิดเหตุน้องเค้าก็ไปกับฟางด้วย แถมยังตกเป็นคนที่ไอ้
โรคจิตจ้องเล่นงานเหมือนกับฟางเลยนะ”แก้วพูด
 
 
“แต่เท่าที่สังเกตมาเนี่ย ไอ้โรคจิตมันจะทำร้ายแต่คนที่อยู่ใกล้คุณป๊อปปี้ แต่ทำไมแก้วถึงไม่เป็น
อะไรล่ะ”โทโมะสังเกต แก้วจึงฟาดเข้าไปเต็มแขนโทโมะอย่างแรง
 
“นี่นายจะสงสัยชั้นอีกหรอโทโมะ ตลอดเวลาแก้วไปไหนมาไหนกับโทโมะตลอดเลยนะ”แก้ว
โวยวาย โทโมะกลั้นขำไว้ทันที
 
“ล้อเล่นน่าแก้ว เห็นเครียดๆ เนี่ยที่ชั้นจะบอก ชั้นหมายถึงหวาย อยู่กับคุณป๊อปปี้ตลอดแต่ไม่ยักจะ
โดนไอ้โรคจิตเล่นงาน”โทโมะพูด
 
“จริงสิ หวายกับฟางเจอหน้ากันก็แขวะกันทะเลาะกันตลอด แถมวันเกิดแครอล ปกติไฟดับหวายจะ
ต้องโวยวายเสียงดังนะ แต่วันนั้นหวายกลับเงียบไปเลยนิ”ป๊อปปี้เริ่มสังเกต
 
“ก่อนที่ฟางจะรถคว่ำแก้วเคยได้ยินแครอลพูดถึงหวายที่ทะเลาะกับฟางแล้วหวายน่ากลัวมากด้วย
นิ”แก้วพูด
 
“แต่ไม่น่าเชื่อนะ หวายก็รู้จักกันมาตั้งแต่ชั้นยังคบกับโรส หวายไมน่าจะทำแบบนี้เลยนะ”ป๊อปปี้เชื่อ
ครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
 
“เพราะคุณโรสเป็นคนเงียบๆเรียบร้อยด้วยรึเปล่าหวายเลยได้ใจ แต่ฟางนะเป็นคนไม่ยอมคน”โท
โมะพูด
 
“ถ้าหวายเป็นคนทำจริง แต่ตอนที่โรสโดนรถชนหวายประชุมอยู่กับชั้นตลอดเลยนะ”ป๊อปปี้พูด
 
“โทรศัพท์สั่งให้คนขับรถมาชนก็ได้นี่คะ จะไปยากอะไร”แก้วสันนิษฐาน จนทุกคนเริ่มคล้อยตาม
 
“เอางี้ เดี๋ยวชั้นจะลองโทรให้หวายมาที่บ้านนี้เพื่อจับสังเกตดูนะว่าจะมีพิรุธอะไรรึเปล่า”ป๊อปปี้พูด
 
“เดี๋ยวผมกับแก้วจะไปที่เกิดเหตุที่ฟางรถคว่ำเผื่อจะเจออะไรบ้างนะ”โทโมะบอกก่อนจะพาแก้วออก
ไป
 
 
 
ที่เกิดเหตุ
 
 
“โทโมะ มันจะเจอหรอคะ ป่านนี้ตำรวจเค้าก็เก็บหลักฐานไปหมดแล้วเนี่ย”แก้วเดินตามโทโมะมา
ตรงที่ต้นไม้ที่รถฟางคว่ำ
 
 
“ว้ายย”แก้วร้องเมื่อรองเท้าส้นเข็มของเธอส้นหัก โทโมะจึงเดินกลับมาหาแก้วก่อนจะนั่งลงถอด
รองเท้าแก้วทั้งสองข้าง
 
 
แกรก
 
 
“อ๊ะ”แก้วร้องตกใจเมื่อเห็นโทโมะหักส้นรองเท้าของแก้วออกทั้ง2ข้าง ก่อนจะสวมให้มัน
 
“ขอโทษนะ”โทโมะพูด
 
“เรื่องรองเท้าหรอ ไม่ต้องหรอก แบบนี้ก็ใส่สบายดี”แก้วยิ้ม
 
“เปล่า หมายถึงเรื่องวันนั้น ที่ชั้นทำอะไรไปไม่ดี”โทโมะพูด แก้วชะงักก่อนจะเดินหนี
 
“เอ่อ เรามาหาหลักฐานไม่ใช่หรอ ไปกันเถอะเดี๋ยวจะเสียเวลา”แก้วรีบเดินเข้าไปในพงหญ้าแถว
ต้นไม้นั้น โทโมะมองตามนิดนึงก่อนจะเดินตามแก้วเข้าไป
 
“แก้วสงสัยมั้ยว่าทำไมเราหาศพฟางไม่เจอ”จู่ๆโทโมะก็พูดขึ้นขณะที่กำลังมองดูรอบๆพงหญ้า
 
“นั่นน่ะสิ ทำไมกันนะ”แก้วเดินมาที่โทโมะหยุด ก่อนจะชี้คราบเลือดเป็นทางไปหยุดตรงหลังพุ่มไม้
แก้วและโทโมะมองหน้ากันอย่างมีความหวัง
 
 
 
 
“แหม ป๊อป ความจริงเราออกไปดินเนอร์กันนอกบ้านก็ได้นะคะ ลำบากแม่บ้านที่นี่เปล่าๆ”หวายบอก
ขณะที่นั่งทานข้าวกับป๊อปปี้อยู่
 
“ทำไมหรอ หวายกลัวอะไรที่นี่หรอ”ป๊อปปี้จ้องจับผิด
 
“หวายไม่กลัวซักหน่อย คนอย่างหวายจะไปกลัวอะไร”หวายบอกพลางมองไปรอบๆบ้าน แก้ว คุณ
แม่ป๊อปปี้ไปไหนกันหมดนะ ทำไมบรรยากาศมันวังเวงแบบนี้พิกลแฮะ
 
“ป๊อปก็นึกว่าหวายจะกลัวฟางซะอีก”ป๊อปปี้พูดพลางจิบไวน์อย่างช้าๆ
 
“ป๊อป พูดอะไรกันแบบนี้ เค้าบอกว่าอย่าพูดถึงคนตาย เดี๋ยวคนตายก็มาหาหรอกค่ะ”หวายพูดน้ำ
เสียงจริงจัง เห็นเธอเปรี้ยวแบบนี้ เรื่องผีๆ เธอกลัวเป็นที่1
 
“กลัวทำไมล่ะหวาย หวายไม่ได้เป็นคนฆ่าฟางซะหน่อย หรือว่าใช่”ป๊อปปี้ถามอย่างจับผิด
 
“หวายไม่ได้ฆ่า มันเป็นอุบัติเหตุไม่ใช่หรอ”หวายว่า
 
“มีคนตัดสายเบรกรถฟาง มีคนฆ่าฟาง แล้วผมจะหาคนที่ฆ่าฟางมาเอาผิดให้ถึงที่สุด”ป๊อปปี้ตบโต๊ะ
ดังปังแล้วพูดขึ้น
 
 
 
พรึบ
 
 
“อะไรน่ะ ทำไมไฟดับ”หวายโวยวาย รีบเปิดไฟฉายในมือถือส่องหาทางในความมืด
 
“เดี๋ยวผมไปดูคัทเอาท์ไฟแบบนะ หวายอยู่นี่ล่ะ”ป๊อปปี้บอกก่อนจะเอามือถือของตัวเองไปส่องไฟ
ไปทางหลังบ้าน หวายมองไปด้วยความกลัว จู่ๆพูดถึงฟาง แล้วไฟดับ ยัยนั่นกับชั้นยิ่งทะเลาะกัน
บ่อยด้วย อย่าบอกนะว่าจะเฮี้ยนแบบนี้
 
 
วิ้ว
 
 
ลมพัดหวิวๆเข้ามา หวายตัวเอามือถือตัวเองด้วยความกลัว บ้าจริง ฝนก็ดันมาตก ไฟก็ดับแบบนี้
อะไรจะเป็นใจขนาดนี้นะ แล้วหวายต้องตกใจสุดขีดเมื่อสังเกตว่านอกหน้าต่างบ้านนั้นมีผู้หญิงอยู่
ด้านนอกแล้วยืนหันหลังอยู่
 
“ใครน่ะ ชั้นถามว่าใคร”หวายพยายามเดินไปอย่างกล้าๆกลัวๆ พอเดินมาถึงที่หน้าต่างผู้หญิงคนนั้น
ค่อยๆหันหน้ามาช้าๆ แล้วหวายต้องตกใจสุดขีด ฟาง!
 
 
 
“กรี๊ดดดดดดดดดด ผีหลอกกก”หวายร้องด้วยความกลัวแล้วหลับตาปี๋ พอลืมตาขึ้นหันกลับไปทาง
หน้าต่างก็พบว่าฟางไม่อยู่แล้ว พอหวายหันไปทางประตูหวายต้องตกใจกว่าเดิมเมื่อพบว่าฟางยืนอยู่
หน้าประตู อยู่สภาพใส่ชุดสีขาว หน้าซีดยืนมองหวายอยู่
 
 
“กรี๊ดดด อย่ามาหลอกหลอนชั้นเลย ชั้นขอโทษที่ทะเลาะกับเธอ ฮือออ ออกไป”หวายทรุดนั่งพนม
มือตัวสั่น
 
“หวายๆ”โทโมะและแก้วที่กลับมาเห็นหวายนั่งพนมมืออยู่ก็มาเรียก
 
“พวกเธอ”หวายตกใจ มองไปรอบๆพบว่าไฟมาแล้ว
 
“หวายเป็นอะไรรึเปล่า”ป๊อปปี้ที่กลับเข้ามาก็ถาม
 
“หวาย หวายเห็นผี ผีฟางยืนอยู่ตรงประตู”หวายชี้ไปทางประตู ทุกคนหันไปมอง
 
“พวกเราเข้ามาเมื่อกี้พวกเราก็ไม่เห็นใครนะหวาย”แก้วบอก
 
“แต่หวายเห็นจริงๆนะ นังฟางใส่ชุดขาว หน้าซีดๆยืนอยู่น่ะ”หวายรีบบอกป๊อปปี้
 
“ถ้ามาก็ดีสิ ผมอยากเจออยู่พอดี”ป๊อปปี้พูดเศร้าๆ
 
“ป๊อปพูดอะไรก็ไม่รู้ หวายไม่เอาด้วยละ หวายกลับล่ะ”หวายคว้ากระเป๋าออกจากบ้านไปทุกคนมอง
ตาม
 
 
“แล้ววันนี้ไปที่เกิดเหตุเป็นไงบ้างล่ะ”ป๊อปปี้ถามโทโมะกับแก้วทันที
 
“ตอนแรกเราเห็นหยดเลือดหยดไปทางพุ่มไม้พวกเรานึกว่าอย่างน้อยน่าจะเจออะไร แต่พอเปิดพง
หญ้านั่นไปก็กลับไม่มีอะไร”โทโมะพูดทำเอาป๊อปปี้เศร้าลงไปทันที
 
“แล้วคุณป๊อปล่ะคะ ได้เรื่องว่าไงบ้าง”แก้วถาม
 
“หวายมีพิรุธนะ แต่ชั้นไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นหวายทำน่ะ ดันไฟดับซะก่อนเลยไม่ได้คุยอะไร
ต่อ”ป๊อปปี้พูดจบก็หันไปนั่งดื่มไวน์ต่ออย่างเศร้าสร้อย แก้วและโทโมะมองหน้ากันสงสารป๊อปปี้
จับใจ
 
“เดี๋ยวแก้วไปส่งโทโมะก่อนนะคะ แล้วจะกลับมา”แก้วหันไปบอกป๊อปปี้ที่เอาแต่นั่งดื่มไวน์จนตอนนี้
หน้าแดงกรึ่มๆไปแล้ว
 
 
 
“ฟางงงงงงงงงงง ฮืออ กลับมาหาชั้นได้มั้ยยยย ฟางงง”ป๊อปปี้ที่เมาแล้วเริ่มเพ้อเรียกหาฟาง สติเริ่ม
พร่าเลือนมองอะไรไม่ค่อยชัดและควบคุมตัวเองไม่ค่อยอยู่แล้ว และตอนนั้นเอง ไฟภายในบ้านที่
ป๊อปปี้เปิดไว้ทั่วบ้านก็ค่อยๆดับไป ทีละดวงๆ ความมืดเริ่มเข้ามาใกล้ตัวป๊อปปี้ทุกทีๆ จนถึงตรงที่
ป๊อปปี้นั่งอยู่ที่เหลือไฟเปิดแค่บริเวณนั้น ป๊อปปี้ยังคงดื่มเหล้าต่อหลังากดื่มไวน์หมดต่อไปเรื่อยๆโดย
ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
 
 
เพล้ง
 
 
“ฮืออออ ฟางงงงงง”ป๊อปปี้โยนแก้วเหล้าทิ้งไปและยังเพ้อหาฟางเหมือนคนบ้า จู่ๆก็มีมือขาวๆเข้า
มาพยุงป๊อปปี้ลุกขึ้นและพาขึ้นไปชั้นบน
 
 
 
ตุบ
 
 
“ฟางงงงงงงงงง เธออยู่ไหนน่ะฟางง”ป๊อปปี้ดิ้นไปมาบนเตียงแล้วเพ้อหาฟางไม่หยุด ก่อนที่ไฟใน
ห้องดับลงเหลือแต่ไฟที่โคมไฟตรงหัวเตียงที่เดียว ก็มีเงาดำๆถือกะละมังและผ้าขนหนูชุบน้ำหมาดๆ
ผืนหนึ่งมาเช็ดตามตัวป๊อปปี้ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อแล้วโยนเสื้อออก แล้วมือขาวๆก็ไล่เช็ดตัวตาม
แผงอกกว้าง ก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนให้ป๊อปปี้แล้วจัดป๊อปปี้นอนในท่าสบายๆ
 
 
หมับ
 
 
“อย่าไปจากชั้นฟาง อย่าไปไหนนะ”ป๊อปปี้คว้าตัวบุคคลปริศนาที่เช็ดตัวให้กับเขามากอดแน่นก่อน
จะร้องไห้ออกมาไม่ยอมปล่อยไปไหน บุคคลปริศนาที่ป๊อปปี้กอดอยู่นิ่งเงียบยอมให้ป๊อปปี้กอดซัก
พักก่อนจะดันป๊อปปี้ลงไปนอนให้สบายแล้วห่มผ้าห่มให้ก่อนจะก้มลงจูบป๊อปปี้อย่างอ่อนโยนจน
ป๊อปปี้ผ่อนแรงคลายอ้อมกอดนั้นออก บุคคลปริศนาถอนจูบป๊อปปี้ก่อนจะลูบผมป๊อปปี้อย่างอ่อนโยน
เสร็จแล้วก็ผละออกจากร่างสูงแล้วไฟในห้องก็ดับลง
 
ใครมาดูแลป๊อปปี้น้ออ โรส หรือว่า ฟาง หรืออาจเป็นพลังงานบางอย่างซ่อนอยู่ในบ้านป๊อปปี้ก็เป็นได้ หึหึ
เม้นกับโหวตเรื่องนี้เยอะๆนะ ที่หายไปไม่ใช่อะไรหรอก ไรเตอร์แต่งไม่ทัน555อย่าพึ่งหายไปกันน้า