ปมอดีตก่อรัก

 

 

“พี่ป๊อปปี้ ฮือออ”แครอลที่ออกมาจากห้องฉุกเฉินหลังทำแผลเสร็จก็โผเข้ากอดป๊อปปี้ทันที

 

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้แครอล บอกพี่มา”ป๊อปปี้อึ้ง ถามแครอลซ้ำๆอย่างไม่เชื่อ

 

“เรากำลังจะไปเยี่ยมแม่พี่ฟาง แต่ขณะที่เราขับรถกันไป จู่ๆ รถที่เร่งเร็วขึ้นมันก็ชะลอไม่ได้ พี่ฟาง

เหยียบเบรกไม่ได้ แล้วพี่ฟางเลยผลักแครอลลงรถไป ก่อนตัวเองจะกับรถหักหลบพุ่งชนต้นไม้เต็ม

แรง”แครอลพูดด้วยเสียงสะอื้น ป๊อปปี้อึ้งเหมือนมีคนเอาสายฟ้ามาผ่าลงกลางตัวเขาเอง

 

“แต่แล้วรถที่ชนก็ระเบิด ไฟลุกท่วมคันรถ ฮืออออ พี่ฟางงง”แครอลร้องไห้ออกมา ป๊อปปี้เข่าอ่อน

แทบหมดเรี่ยวแรง สาบานได้มั้ยนี่คือความฝัน ใครก็ได้ช่วยปลุกเขาตื่นจากฝันร้ายนี่ที

 

 

หลายวันต่อมา

 

 

“พี่ป๊อปทานอะไรหน่อยนะคะ”แครอลเดินมาบอกป๊อปปี้ที่นั่งหน้ารูปหน้างานศพฟาง เขามาเฝ้าพี่

ฟางทุกวัน และคืนนี้ก็เป็นคืนสุดท้ายแล้ว

 

“แครอลไปเถอะพี่ไม่หิว”ป๊อปปี้บอกก่อนจะนั่งตรงที่เดิม แก้วมองเจ้านายตัวเองด้วยความสงสาร ยัง

ไม่ทันจะมีความสุขต้องมาจมในความเศร้าแบบนี้อีกแล้ว

 

 

“ไหนแกจะดูพี่ฟางเป็นอย่างดีไง แกทำแบบนี้ได้ยังไง”ธามไทพรวดพราดเข้ามากระชากป๊อปปี้ไป

ต่อยเต็มแรง

 

“นี่ เลิกบ้าซักที อย่าทำร้ายพี่ป๊อปนะ”แครอลเข้าไปห้ามพร้อมว่าธามไท

 

“ยัยฝรั่ง หลบไปเลย”ธามไทอาละวาด

 

“ธาม หยุดได้แล้ว ตั้งสติ ในที่นี้ไม่มีใครเค้าอยากให้ฟางจากไปแบบนี้หรอกนะ เท่านี้คุณป๊อปปี้เค้า

ก็เสียใจจะแย่อยู่แล้ว”โทโมะล๊อคตัวธามไทไว้ก่อนจะพูดให้ธามไทสติ

 

“ธาม ชั้นขอโทษ ที่ชั้นดูแลฟางไม่ดี”ป๊อปปี้พูดออกมาก่อนจะเงยหน้าไม่ให้น้ำตาไหลออกมา

 

“พี่ฟางงงงง ฮืออออ”ธามไททรุดลงร้องไห้อย่างไม่อาย

 

 

 

“ผมช่วยนะครับ”โทโมะเดินมาช่วยแก้วเก็บของ แก้วตอนแรกจะทำท่าหนีโทโมะ แต่เห็นแววตาเศร้า

ของโทโมะก็เลยไม่เดินไปไหน

 

“คุณโอเคนะคะโทโมะ”แก้วถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

 

“เวลานี่มันผ่านไปไวเหมือนกันเนาะ ยังเห็นกันวันก่อนอยู่เลย”โทโมะเศร้า แก้วจึงเอามือแตกไหล่

โทโมะเพื่อปลอบใจ

 

“ฟางเป็นเด็กที่น่ารักนะ ทำไมพระเจ้าต้องใจร้ายกับฟางด้วย มาเอาฟางไปไวทำไม”โทโมะระบาย

อารมณ์ออกมา แก้วเห็นจึงโอบปลอบโทโมะไว้

 

“โทโมะ เรื่องแบบนี้ไม่มีใครอยากให้มันเกิดกับฟางหรอกค่ะ คุณต้องเข้มแข็งไว้นะ”แก้วปลอบ จู่ๆ

โทโมะก็เอาหัวซบไหล่แก้ว

 

“อยู่เป็นเพื่อนผมหน่อยนะ ถึงแม้ในโลงนั่นมันจะไม่มีฟางแต่ผมก็เศร้าอยู่ดี”โทโมะพูดถึงเหตุการณ์

ที่ฟางรถคว่ำแล้วรถระเบิด เมื่อตำรวจไปค้นตามซากรถ กลับไม่พบศพฟางเลย คนที่รู้มีเขา และแก้ว

เท่านั้นที่รู้ว่าในโลงนั้นไม่มีฟางอยู่

 

 

 

“ช่วยบอกได้มั้ยว่านี่คือความฝัน”เฟย์นั่งลงหน้าโลงศพฟางก่อนจะพูดออกมา

 

“เธอมันใจร้ายฟาง คุณแม่เค้ารักเธอมากแค่ไหน เธอยังมาทิ้งคุณแม่อีก เธอมันใจร้าย”เฟย์พูดต่อ

หน้ารูปฟาง เขื่อนที่นั่งด้านหลังเฟย์ก็ขยับมานั่งข้างๆแล้วพบว่ายัยตัวร้ายของเขากำลังร้องไห้

 

“ถ้าเสียใจไม่ต้องปาดน้ำตาทิ้ง ร้องไห้ออกมาเถอะเฟย์ น้ำตามันไม่ได้แสดงออกว่าเราอ่อนแอเสมอ

ไปนะ”เขื่อนพูด เฟย์นิ่งซักพักก่อนจะปล่อยโฮร้องไห้ออกมาแล้วกอดเขื่อนตรงนั้น ป๊อปปี้มองเฟย์ที่

ร้องไห้ก่อนกลับไปมองรูปฟางแล้วเศร้า ไหนบอกกันว่าจะไม่ทิ้งกันไปไหนไง

 

 

 

 

แอ้ดด

 

 

 

ป๊อปปี้เดินเข้าห้องมาหลังจากทุกคนกลับมาจากงานฝังศพฟางที่สุสาน ป๊อปปี้กลับมานั่งที่ปลายเตียง

มองเตียงที่เคยมีฟางนอนข้างๆอยู่ทุกคืนฉายเข้ามา ภาพที่เขาอุ้มฟางหรือหยอกล้อกับฟางก็แวบเข้า

มาในหัว ป๊อปปี้เงยหน้ามองรูปที่ถ่ายจากสตูอิโอถ่ายรูปงานแต่ง เป็นภาพที่เขาและฟางถ่ายรูปกัน

เขาหอมแก้มฟางแล้วฟางทำตาโต ซึ่งเขาดูกี่ทีก็อดขำกับท่าทางเหวอๆของยัยตัวดีคนนี้

 

 

ป๊อปปี้หันไปมองส้นสูงที่เขาเคยซื้อให้ฟางใส่แต่รองเท้าดันกัดแล้วฟางต้องขี่หลังเขากลับมาที่บ้าน

จากนั้นฟางก็ไม่ยอมใส่มันอีกเลย

 

 

“ชั้นอยากให้มันเป็นแค่ความฝันจังเลยฟาง”ป๊อปปี้พูดอย่างเศร้าๆ ก่อนจะเดินไปหยิบรูปถ่ายของฟาง

ที่หัวเตียงมาดู

 

“กลับมาจู้จี้ มาบ่นใส่ชั้นได้มั้ยฟาง เห้อ ตลกดีเนาะ ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่มีเธอชั้นก็ยังอยู่ได้ แต่ทำไม

เดี๋ยวนี้ทำไมมันเหงาแบบนี้นะ”ป๊อปปี้หัวเราะกับตัวเองอย่างเศร้าๆ ก่อนจะหันไปเห็นกีต้าร์ของเขา

ป๊อปปี้หยิบมันมาเล่นก่อนจะร้องเพลงออกมา

 

 

“เผื่อวันพรุ่งนี้เธอจะกลับมา เผื่อวันพรุ่งนี้เธอจะเปลี่ยนใจ” ภาพที่เขานั่งทำแผลให้ฟางตรงนี้ตอน

กลับมาจากผับ

 

 

 “เผื่อวันพรุ่งนี้เธอ ใม่เหลือใคร และนึกขึ้นได้ว่ามีฉัน”ภาพที่ถึงแม้จะทะเลาะกันก็กลับเป็นเขาเองที่

ต้องรีบไปง้อยัยตัวดีของเขาถึงที่บ้าน

 

 

 “เผื่อวันพรุ่งนี้ฉันกลายเป็นเขา ได้กลับไปยืนที่เดิมตรงนั้น”ภาพที่ป๊อปปี้ถูกฟางหอมแก้มในวันที่เขา

เซอร์ไพร์วันเกิดฟางก็ผุดเข้ามาในหัว

 

 

 “เผื่อวันพรุ่งนี้เรื่องที่ฉันคิ­ดมันเป็นจริง”ภาพที่ป๊อปปี้และฟางอยู่ด้วยกันแล้วฟางเฝ้าถามมาตลอดว่า

ชอบเธอรึเปล่า รักเธอรึเปล่า แต่ป๊อปปี้ก็ไม่ยอมบอกมันไป ผุดเข้ามาในหัว

 

 

 

 

“อย่าทิ้งฟางไปไหนนะ ฟางกลัว”ฟางกอดป๊อปปี้แน่นเหมือนเด็กๆ

 

“ครับ ไม่อยู่กับเมียแล้วป๊อปจะไปอยู่กับใครล่ะ”ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะผละออกจากฟาง ทั้งคู่สบตากันนิ่ง

ก่อนที่ป๊อปปี้จะโน้มหน้าลงไปจูบฟางอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

คำบอกของฟางครั้งสุดท้ายว่าขออย่าให้เขาทิ้งเธอไปไหนผุดเข้ามาในหัวป๊อปปี้อีกครั้ง

 

ป๊อปปี้เดินไปหยิบกล่องเพลงไม้ที่เขาเอาให้ฟางเมื่อวันก่อน เปิดออกมาเพื่อฟังเพลงในกล่องนั้น

 

 

‘วันนี้กลับบ้านดึกหน่อย แต่ชั้นไปเจอนี่มา แม้จะเป็นกล่องเพลงธรรมดาๆ แต่ก็อยากเก็บไว้ให้เธอฟัง

เวลาไม่เจอกันนะ ยัยตัวแสบ ป๊อปปี้’

 

 

ป๊อปปี้อ่านข้อความที่เขาเขียนไว้ให้ฟางแล้วยัดไว้ในกล่องนั้นขึ้น

 

“ทำไมเธอต้องทิ้งชั้นไปด้วยฟาง”ป๊อปปี้พูดกับตัวเองอย่างเศร้าใจ

 

ป๊อปปี้เห็นกระดาษอีกแผ่นนึง ป๊อปปี้คลี่มันออกมาอ่านทันที

 

 

 

‘แม้มันเป็นกล่องเพลงราคาไม่แพงมากแต่มันมีค่าทางจิตใจมากๆเลยนะ เพราะคนที่ชั้นรักที่สุดเป็น

คนซื้อให้ เค้าบอกเอาไว้ให้ชั้นฟังเวลาชั้นกับเค้าไม่เจอกัน โธ่ งั้นก็คงไม่ได้ใช้หรอก เพราะชั้นจะไม่

ไปจากนายแน่นอนป๊อปปี้ คนบ้า ถึงแม้ชั้นจะถามนายตลอดว่านายรักชั้นรึเปล่าๆ แล้วนายไม่เคย

บอกชั้นซักครั้งเลย แต่ชั้นก็ไม่โกระนะ เพราะชั้นพอใจแล้วที่ได้รักนายแล้วมีนายอยู่ข้างๆในทุกวันนี้

ชั้นรักนายนะป๊อปปี้ รักๆๆๆๆๆ รักมากที่สุดเลย ฟาง.’

 

 

 

“ฟาง ชั้นขอโทษที่ชั้นไม่ยอมบอกเธอไปเอง ฟาง ชั้นรักเธอ ฮืออ ชั้นรักเธออ”ป๊อปปี้ถึงกับกลั้น

น้ำตาไม่อยู่ร้องไห้ออกมาแล้วกอดกล่องเพลงไม้ไว้กับตัว ก่นจะเปิดเพลงในกล่องเพลงนั้นซ้ำๆ

 

หลายๆครั้งอยู่อย่างนั้นคนเดียว

 

ดราม่ากันซักนิดชีวิตแจ่มใสนะจ้ะ มาเม้นกับโหวตเยอะ บางเม้นเยอะๆอาจจะลดตอนดราม่าลงก็ได้นะ อิอิ อย่าลืมฟิคเรื่งใหม่ด้วยน้าาาา ฝากหน่อยๆๆ