ปมอดีตก่อรัก

 
 
 
“ป๊อปขา ป๊อป อ่าว เธอ”หวายเดินเข้ามาในบ้านก็เรียกหาป๊อปปี้ก่อนจะชะงักเมื่อเจอฟางยืนกอดอก
อยู่
 
 “วันนี้วันหยุดป๊อปปี้ไม่ไปทำงาน เธอมาทำไม”ฟางถาม
 
“หลีกไปยัยเตี้ย อย่างเธอจะไปรู้อะไร วันนี้น่ะมีงานเปิดตัวน้ำหอมย่ะ ป๊อปต้องไปร่วมงานเข้า
ใจม้ะ”หวายจีบปากจีบคอพูด
 
“เอ จะว่าไปแล้ว หลังๆมานี่ยัยเตี้ยอย่างเธอก้รู้จักแต่งเนื้อแต่งตัวดีนี่ คงจะอยากชุบตัวจากยัย
มอมแมมจนๆ จะเป็นภรรยาไฮโซ โถๆนี่ทำนานมั้ยจ้ะเนี่ย คงจะหมดไปหลายตังล่ะสิท่า”หวายแขวะ
ฟาง
 
“หนอย ยัยหัวทอง ปากดีนัก”ฟางหงุดหงิดง้างหมัดจะชกหวาย
 
“เสียงดังอะไรกันเนี่ย พวกเธอทำไมเวลาเจอกันนี่ต้องทะเลาะกันตลอดเลยรึไง”ป๊อปปี้รีบลงมาจาก
ชั้นบนแล้วห้าม
 
“ป๊อปขา ยัยเตี้ยนี่จะต่อยหวาย”หวายรีบเข้าไปอ้อน
 
“มันว่าชั้นก่อนนะป๊อปปี้”ฟางรีบบอก
 
“พอๆๆ เลิกทะเลาะกันได้แล้ว ฟาง เธอว่างนิวันนี้ เดี๋ยวตอนบ่ายเธอต้องไปงานกับชั้นแล้วก็หวาย
เข้าใจป่ะ”ป๊อปปี้สั่งก่อนจะออกไปคุยธุระกับหวาย ฟางอึ้ง ตายล่ะ ไปงานก็ต้องใส่สร้อยของแม่
ป๊อปปี้สิ ทำไงดีๆๆ
 
 
 
 
“ป๊อปอ่ะคิดดีแล้วหรอจะเอายัยลิงเตี้ยนั่นไปงาน”หวายว่าฟางขณะเดินออกมาทำธุระกับป๊อปปี้ด้านน
นอก
 
“เค้าเป็นเมียผมนะหวาย ได้ชื่อว่าแต่งงานกับเค้าแล้วต้องพาเค้าไปออกงานบ้าง”ป๊อปปี้พูดก่อนจะ
หันไปเห็นร้านเค้กร้านนึงที่มีคัฟเค้กรูปต่างๆก่อนจะสั่งซื้อทันที
 
“แปลก ปกติป๊อปไม่ชอบของหวานทำไมสั่งซะเยอะเชียว”หวายถามขณะที่รอเค้กใส่กล่อง
 
“เอาไปให้ฟางน่ะ ยัยนั่นชอบขนม ซื้อๆเยอะๆงี้ล่ะ จะได้ไม่ต้องบ่น”ป๊อปปี้พูดแล้วรับขนมมาพลาง
อมยิ้มไปเวลานึกถึงยัยตัวร้ายที่ชอบบ่นที่บ้านจนหวายสังเกตได้
 
“เอาซี้ แค่ออกงานอย่างเดียวนะคะ ไม่ใช่ว่าป๊อปหลงรักยัยเตี้ยนั่นแล้ว”หวายจับผิด
 
“บ้า ไม่ใช่ละ ผมรักโรสแค่คนเดียวนะ ไม่มีใครแทนได้หรอก”ป๊อปปี้เฉไฉ
 
“อ้าว งั้นหวายก้เข้าไปแทนในใจคุณไม่ได้เลยหรอคะ”หวายอ้อน ป๊อปปี้ยิ้มเจื่อนๆก่อนะเดินไปไม่
พูดอะไร
 
 
 
“แหม ลุงวันนี้รวยไปจากไหนนะ ซื้อของเต็มไปหมดเลย”พนักงานร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้าพูดกับพ่อ
ฟางทำให้ป๊อปปี้ชะงัก นั่นพ่อยัยเตี้ยนิ
 
“แหม ก็งี้ล่ะ ลูกสาวมันได้ดีได้ผัวรวย”พ่อฟางพูดอย่างอารมณ์ขณะกำลังถอยมือถือมาใหม่
 
“แหมๆงี้ก็ได้เงินจากผัวลูกสาวมาใช้เลยล่ะสิ รวยใหญ่ละน้า”พนักงานแซว
 
“แหงล่ะ วันก่อนลุกชั้นมันพึ่งเอาสร้อยที่ผัวมันให้เอามาให้ชั้น เนี่ยก็เอาไปจำนำได้ตังมาตั้งเยอะ
เลยเนี่ย”พ่อฟางพูดอย่างอารมณ์ ทำเอาคนที่แอบฟังอึ้ง เธอโกหกชั้นหรอฟาง ไหนว่าไม่ต้องการ
เงินจากชั้นแล้วนี่คืออะไร
 
 
 
ปัง
 
 
“อารมณ์เสียมาจากไหนเนี่ย หรือว่าหาน้ำผึ้งไม่เจอเลยหงุดหงิด”ฟางที่นั่งอยู่กับแก้วที่สวนต้อง
ตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้ลงรถมาอย่างฉุนเฉียวตรงมาหาเธอ
 
“มานี่”ป๊อปปี้กระชากฟางเดินเข้าไปในบ้านจนฟางร้องโอ๊ยก่อนจะสะบัดหลุดก่อนที่ป๊อปปี้จะพาขึ้น
บนห้อง
 
“เป็นบ้าอะไรของนาย”ฟางว่า
 
“ยัยคนโกหก”ป๊อปปี้ว่า
 
“อะไร นายมาว่าชั้นโกหกเรื่องอะไรหาเรื่องกันหรอห้ะ”ฟางโวยวาย
 
“งั้นเธอบอกชั้นมาว่าสร้อยที่ชั้นให้วันก่อนหายไปไหน”ป๊อปปี้ถาม ฟางอึกอัก
 
“ก็เอาไปซ่อมไง สายมันขาด”ฟางโกหก
 
“หรอ เดี๋ยวนี้โรงรับจำนำรับซ่อมสร้อยเพชรแล้วหรอพึ่งจะรู้”ป๊อปปี้ชูกล่องสร้อยที่ตัวเองไปเอามา
จากโรงรับจำนำปาใส่ฟาง ฟางรับแทบไม่ทัน
 
“ก็พ่อชั้นเดือดร้อนนิ ชั้นเลยต้องเอาสร้อยให้พ่อ”ฟางว่า
 
“โกหก เดือดร้อนงั้นหรอ เห็นคุยที่ร้ายล่ะคุยจ้อว่าลูกจับผัวรวยได้ นี่คงจะทำแผนว่าตัวเองลำบาก
เพื่อให้เธอมาเอาตังค์จากชั้นไปให้ล่ะสิ หึ ทำเป็นไม่ต้องการเงินจากชั้น เพื่อเรียกค่าตัวล่ะสิให้ดูมี
ราคา”ป๊อปปี้ว่าฟางอย่างเจ็บแสบ
 
 
เพี้ยะ
 
 
“อย่ามาดูถูกพ่อชั้นแล้วก็ชั้นนะ ถึงแม้เราจะจนเราก็ไม่ขอใครกิน”ฟางว่า
 
“แต่เธอก็ทำแล้ว พ่อเธอก็ทำด้วย ขายลูกสาวกิน”ป๊อปปี้ว่า
 
“ป๊อปปี้”ฟางเรียกชื่อป๊อปปี้เสียงดังก่อนจะน้ำตาคลอเบ้า พยายามกลั้นน้ำตาไว้ก่อนจะวิ่งหนีขึ้นห้อง
ไป
 
“คุณป๊อปไปง้อฟางหน่อยสิคะ เมื่อแก้วว่ามันแรงเกินไปนะคะ”แก้วพยายามไกล่เกลี่ย
 
“ชั้นจะไปงานเลี้ยงไม่มีเวลามาทำอะไรไร้สาระหรอกน่า”ป๊อปปี้พูดก่อนจะรีบออกไป แก้วส่ายหน้า
เหนื่อยใจกับทั้งคู่ ก่อนจะขึ้นไปปลอบฟางข้างบน
 
 
 
 
“จะรีบไปแล้วหรอ หืม”เขื่อนลุกขึ้นมาจากเตียงกอดเฟย์จากด้านหลังที่แต่งตัวเสร็จไว้แน่น
 
“ออกไป ปล่อยชั้น มันหมดเวลาแล้ว”เฟย์พูดเสียงแข็ง
 
“หึ ทำเป็นพูดทีเมื่อคืนละครางลั่นห้อง”เขื่อนเยาะ เฟย์จึงผลักเขื่อนออกไปจากตัว
 
“เรื่องเมื่อคืนก็เรื่องของเมื่อคืนชั้นบอกแล้วไงว่ามันแค่one night standตอนนี้มันหมดเวลาแล้ว
บอกไงนี้เราจะเป็นศัตรูกันเหมือนเดิม”เฟย์พูด
 
“ดี งั้นก็เกลียดกันให้มันสุดๆละกัน ออกไปสิ บอกว่าหมดเวลาแล้วไม่ใช่หรอ”เขื่อนพูดจบก็เดินเข้า
ห้องน้ำไปโดยไม่หันกลับมามองเฟย์อีก เฟย์มองตามแผ่นหลังของเขื่อนที่เข้าห้องน้ำไปก่อนจะรีบ
ออกมาจากห้องเพื่อไม่ให้เขาเห็นน้ำตาของคนอ่อนแออย่างเธอ
 
 
 
 
“ไมยังทำหน้าเป็นตูดลิงอย่างงี้อ่ะ ธามพาไปเที่ยวมาไม่สนุกหรอ”ธามไทเดินมาส่งฟางในบ้านหลัง
จากพาฟางไปเที่ยวมาด้วยกัน
 
“ใคร ใครตูดลิง นี่ไงยิ้มละๆๆ”ฟางยิ้มให้ธามไท ธามไทเห็นรอยยิ้มของพี่สาวคนนี้ทีไรหน้าแดง
ทุกที
 
“แหม่ๆ แค่พี่ฟางยิ้มแค่นี้ ธามก็ดีใจมีความสุขแล้วนะ เหมือนที่เค้าบอก เห็นคนที่เรารักมีความสุข
เราก็แฮปปี้”ธามไทพูดอย่างอารมณ์ดี
 
“แหม ธามอ่ะไม่พูดเรื่องนี้ละ”ฟางเดินหนี
 
 
หมับ
 
 
“ผมจริงจังนะพี่ฟาง ผมจะรอรอแค่พี่ฟาง”ธามไทพูดขณะกอดฟางจากด้านหลัง โดยที่ฟางไม่รู้เลย
ว่าป๊อปปี้ที่กลับมาจากงานเลี้ยงเดินถือช่อดอกไม้มาเห็นแล้วชะงักก่อนจะโยนช่อดอกไม้ทิ้งแล้วเดิน
ออกจากบ้านไปทันที
 
“นี่ทำอะไรกัน ปล่อยได้แล้ว”แก้วเดินลงมาจากชั้นบนก็รีบเข้ามาดุ
 
“ธามไปก่อนนะพี่ฟาง อ้อ ธามสัญญาว่าธามยังยืนยันคำเดิม”ธามไทยิ้มก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
 
“เอ๋ เจ้าเด็กนั่นเอาดอกไม้มาทิ้งไว้ตรงนี้ทำไมเนี่ย”แก้วเดินมาหยิบช่อดอกไม้ขึ้น
 
“ไม่ใช่ของธามนะแก้วเพราะเมื่อกี้ตอนมาส่งไม่มีดอกไม้เลย”ฟางพูด ใครกันเอาดอกไม้สวยๆแบบนี้
มาทิ้งไว้นะ
 
“เอ่อ ชั้นว่าชั้นรู้แล้วล่ะว่าของใคร”แก้วยื่นการ์ดที่แนบมากับช่อดอกไม้ให้ฟางดู
 
“ขอโทษนะยัยเตี้ยที่ปากชั้นไวไปหน่อย ยิ้มหน่อยนะ ป๊อปปี้”ฟางอ่านการ์ดนั้นแล้วตกใจก่อนจะหัน
ไปมองหน้าแก้วเพื่อหาทางแก้
 
 
ขอคอมเม้นเรื่องนี้เยอะๆหน่อยสิค้า