ปมอดีตก่อรัก

 

 

 

“ป๊อปขา ป๊อป อ่าว เธอ”หวายเดินเข้ามาในบ้านก็เรียกหาป๊อปปี้ก่อนจะชะงักเมื่อเจอฟางยืนกอดอก

อยู่

 

 “วันนี้วันหยุดป๊อปปี้ไม่ไปทำงาน เธอมาทำไม”ฟางถาม

 

“หลีกไปยัยเตี้ย อย่างเธอจะไปรู้อะไร วันนี้น่ะมีงานเปิดตัวน้ำหอมย่ะ ป๊อปต้องไปร่วมงานเข้า

ใจม้ะ”หวายจีบปากจีบคอพูด

 

“เอ จะว่าไปแล้ว หลังๆมานี่ยัยเตี้ยอย่างเธอก้รู้จักแต่งเนื้อแต่งตัวดีนี่ คงจะอยากชุบตัวจากยัย

มอมแมมจนๆ จะเป็นภรรยาไฮโซ โถๆนี่ทำนานมั้ยจ้ะเนี่ย คงจะหมดไปหลายตังล่ะสิท่า”หวายแขวะ

ฟาง

 

“หนอย ยัยหัวทอง ปากดีนัก”ฟางหงุดหงิดง้างหมัดจะชกหวาย

 

“เสียงดังอะไรกันเนี่ย พวกเธอทำไมเวลาเจอกันนี่ต้องทะเลาะกันตลอดเลยรึไง”ป๊อปปี้รีบลงมาจาก

ชั้นบนแล้วห้าม

 

“ป๊อปขา ยัยเตี้ยนี่จะต่อยหวาย”หวายรีบเข้าไปอ้อน

 

“มันว่าชั้นก่อนนะป๊อปปี้”ฟางรีบบอก

 

“พอๆๆ เลิกทะเลาะกันได้แล้ว ฟาง เธอว่างนิวันนี้ เดี๋ยวตอนบ่ายเธอต้องไปงานกับชั้นแล้วก็หวาย

เข้าใจป่ะ”ป๊อปปี้สั่งก่อนจะออกไปคุยธุระกับหวาย ฟางอึ้ง ตายล่ะ ไปงานก็ต้องใส่สร้อยของแม่

ป๊อปปี้สิ ทำไงดีๆๆ

 

 

 

 

“ป๊อปอ่ะคิดดีแล้วหรอจะเอายัยลิงเตี้ยนั่นไปงาน”หวายว่าฟางขณะเดินออกมาทำธุระกับป๊อปปี้ด้านน

นอก

 

“เค้าเป็นเมียผมนะหวาย ได้ชื่อว่าแต่งงานกับเค้าแล้วต้องพาเค้าไปออกงานบ้าง”ป๊อปปี้พูดก่อนจะ

หันไปเห็นร้านเค้กร้านนึงที่มีคัฟเค้กรูปต่างๆก่อนจะสั่งซื้อทันที

 

“แปลก ปกติป๊อปไม่ชอบของหวานทำไมสั่งซะเยอะเชียว”หวายถามขณะที่รอเค้กใส่กล่อง

 

“เอาไปให้ฟางน่ะ ยัยนั่นชอบขนม ซื้อๆเยอะๆงี้ล่ะ จะได้ไม่ต้องบ่น”ป๊อปปี้พูดแล้วรับขนมมาพลาง

อมยิ้มไปเวลานึกถึงยัยตัวร้ายที่ชอบบ่นที่บ้านจนหวายสังเกตได้

 

“เอาซี้ แค่ออกงานอย่างเดียวนะคะ ไม่ใช่ว่าป๊อปหลงรักยัยเตี้ยนั่นแล้ว”หวายจับผิด

 

“บ้า ไม่ใช่ละ ผมรักโรสแค่คนเดียวนะ ไม่มีใครแทนได้หรอก”ป๊อปปี้เฉไฉ

 

“อ้าว งั้นหวายก้เข้าไปแทนในใจคุณไม่ได้เลยหรอคะ”หวายอ้อน ป๊อปปี้ยิ้มเจื่อนๆก่อนะเดินไปไม่

พูดอะไร

 

 

 

“แหม ลุงวันนี้รวยไปจากไหนนะ ซื้อของเต็มไปหมดเลย”พนักงานร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้าพูดกับพ่อ

ฟางทำให้ป๊อปปี้ชะงัก นั่นพ่อยัยเตี้ยนิ

 

“แหม ก็งี้ล่ะ ลูกสาวมันได้ดีได้ผัวรวย”พ่อฟางพูดอย่างอารมณ์ขณะกำลังถอยมือถือมาใหม่

 

“แหมๆงี้ก็ได้เงินจากผัวลูกสาวมาใช้เลยล่ะสิ รวยใหญ่ละน้า”พนักงานแซว

 

“แหงล่ะ วันก่อนลุกชั้นมันพึ่งเอาสร้อยที่ผัวมันให้เอามาให้ชั้น เนี่ยก็เอาไปจำนำได้ตังมาตั้งเยอะ

เลยเนี่ย”พ่อฟางพูดอย่างอารมณ์ ทำเอาคนที่แอบฟังอึ้ง เธอโกหกชั้นหรอฟาง ไหนว่าไม่ต้องการ

เงินจากชั้นแล้วนี่คืออะไร

 

 

 

ปัง

 

 

“อารมณ์เสียมาจากไหนเนี่ย หรือว่าหาน้ำผึ้งไม่เจอเลยหงุดหงิด”ฟางที่นั่งอยู่กับแก้วที่สวนต้อง

ตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้ลงรถมาอย่างฉุนเฉียวตรงมาหาเธอ

 

“มานี่”ป๊อปปี้กระชากฟางเดินเข้าไปในบ้านจนฟางร้องโอ๊ยก่อนจะสะบัดหลุดก่อนที่ป๊อปปี้จะพาขึ้น

บนห้อง

 

“เป็นบ้าอะไรของนาย”ฟางว่า

 

“ยัยคนโกหก”ป๊อปปี้ว่า

 

“อะไร นายมาว่าชั้นโกหกเรื่องอะไรหาเรื่องกันหรอห้ะ”ฟางโวยวาย

 

“งั้นเธอบอกชั้นมาว่าสร้อยที่ชั้นให้วันก่อนหายไปไหน”ป๊อปปี้ถาม ฟางอึกอัก

 

“ก็เอาไปซ่อมไง สายมันขาด”ฟางโกหก

 

“หรอ เดี๋ยวนี้โรงรับจำนำรับซ่อมสร้อยเพชรแล้วหรอพึ่งจะรู้”ป๊อปปี้ชูกล่องสร้อยที่ตัวเองไปเอามา

จากโรงรับจำนำปาใส่ฟาง ฟางรับแทบไม่ทัน

 

“ก็พ่อชั้นเดือดร้อนนิ ชั้นเลยต้องเอาสร้อยให้พ่อ”ฟางว่า

 

“โกหก เดือดร้อนงั้นหรอ เห็นคุยที่ร้ายล่ะคุยจ้อว่าลูกจับผัวรวยได้ นี่คงจะทำแผนว่าตัวเองลำบาก

เพื่อให้เธอมาเอาตังค์จากชั้นไปให้ล่ะสิ หึ ทำเป็นไม่ต้องการเงินจากชั้น เพื่อเรียกค่าตัวล่ะสิให้ดูมี

ราคา”ป๊อปปี้ว่าฟางอย่างเจ็บแสบ

 

 

เพี้ยะ

 

 

“อย่ามาดูถูกพ่อชั้นแล้วก็ชั้นนะ ถึงแม้เราจะจนเราก็ไม่ขอใครกิน”ฟางว่า

 

“แต่เธอก็ทำแล้ว พ่อเธอก็ทำด้วย ขายลูกสาวกิน”ป๊อปปี้ว่า

 

“ป๊อปปี้”ฟางเรียกชื่อป๊อปปี้เสียงดังก่อนจะน้ำตาคลอเบ้า พยายามกลั้นน้ำตาไว้ก่อนจะวิ่งหนีขึ้นห้อง

ไป

 

“คุณป๊อปไปง้อฟางหน่อยสิคะ เมื่อแก้วว่ามันแรงเกินไปนะคะ”แก้วพยายามไกล่เกลี่ย

 

“ชั้นจะไปงานเลี้ยงไม่มีเวลามาทำอะไรไร้สาระหรอกน่า”ป๊อปปี้พูดก่อนจะรีบออกไป แก้วส่ายหน้า

เหนื่อยใจกับทั้งคู่ ก่อนจะขึ้นไปปลอบฟางข้างบน

 

 

 

 

“จะรีบไปแล้วหรอ หืม”เขื่อนลุกขึ้นมาจากเตียงกอดเฟย์จากด้านหลังที่แต่งตัวเสร็จไว้แน่น

 

“ออกไป ปล่อยชั้น มันหมดเวลาแล้ว”เฟย์พูดเสียงแข็ง

 

“หึ ทำเป็นพูดทีเมื่อคืนละครางลั่นห้อง”เขื่อนเยาะ เฟย์จึงผลักเขื่อนออกไปจากตัว

 

“เรื่องเมื่อคืนก็เรื่องของเมื่อคืนชั้นบอกแล้วไงว่ามันแค่one night standตอนนี้มันหมดเวลาแล้ว

บอกไงนี้เราจะเป็นศัตรูกันเหมือนเดิม”เฟย์พูด

 

“ดี งั้นก็เกลียดกันให้มันสุดๆละกัน ออกไปสิ บอกว่าหมดเวลาแล้วไม่ใช่หรอ”เขื่อนพูดจบก็เดินเข้า

ห้องน้ำไปโดยไม่หันกลับมามองเฟย์อีก เฟย์มองตามแผ่นหลังของเขื่อนที่เข้าห้องน้ำไปก่อนจะรีบ

ออกมาจากห้องเพื่อไม่ให้เขาเห็นน้ำตาของคนอ่อนแออย่างเธอ

 

 

 

 

“ไมยังทำหน้าเป็นตูดลิงอย่างงี้อ่ะ ธามพาไปเที่ยวมาไม่สนุกหรอ”ธามไทเดินมาส่งฟางในบ้านหลัง

จากพาฟางไปเที่ยวมาด้วยกัน

 

“ใคร ใครตูดลิง นี่ไงยิ้มละๆๆ”ฟางยิ้มให้ธามไท ธามไทเห็นรอยยิ้มของพี่สาวคนนี้ทีไรหน้าแดง

ทุกที

 

“แหม่ๆ แค่พี่ฟางยิ้มแค่นี้ ธามก็ดีใจมีความสุขแล้วนะ เหมือนที่เค้าบอก เห็นคนที่เรารักมีความสุข

เราก็แฮปปี้”ธามไทพูดอย่างอารมณ์ดี

 

“แหม ธามอ่ะไม่พูดเรื่องนี้ละ”ฟางเดินหนี

 

 

หมับ

 

 

“ผมจริงจังนะพี่ฟาง ผมจะรอรอแค่พี่ฟาง”ธามไทพูดขณะกอดฟางจากด้านหลัง โดยที่ฟางไม่รู้เลย

ว่าป๊อปปี้ที่กลับมาจากงานเลี้ยงเดินถือช่อดอกไม้มาเห็นแล้วชะงักก่อนจะโยนช่อดอกไม้ทิ้งแล้วเดิน

ออกจากบ้านไปทันที

 

“นี่ทำอะไรกัน ปล่อยได้แล้ว”แก้วเดินลงมาจากชั้นบนก็รีบเข้ามาดุ

 

“ธามไปก่อนนะพี่ฟาง อ้อ ธามสัญญาว่าธามยังยืนยันคำเดิม”ธามไทยิ้มก่อนจะเดินออกจากบ้านไป

 

“เอ๋ เจ้าเด็กนั่นเอาดอกไม้มาทิ้งไว้ตรงนี้ทำไมเนี่ย”แก้วเดินมาหยิบช่อดอกไม้ขึ้น

 

“ไม่ใช่ของธามนะแก้วเพราะเมื่อกี้ตอนมาส่งไม่มีดอกไม้เลย”ฟางพูด ใครกันเอาดอกไม้สวยๆแบบนี้

มาทิ้งไว้นะ

 

“เอ่อ ชั้นว่าชั้นรู้แล้วล่ะว่าของใคร”แก้วยื่นการ์ดที่แนบมากับช่อดอกไม้ให้ฟางดู

 

“ขอโทษนะยัยเตี้ยที่ปากชั้นไวไปหน่อย ยิ้มหน่อยนะ ป๊อปปี้”ฟางอ่านการ์ดนั้นแล้วตกใจก่อนจะหัน

ไปมองหน้าแก้วเพื่อหาทางแก้

 

 

ขอคอมเม้นเรื่องนี้เยอะๆหน่อยสิค้า