Secret of love เพราะความลับคือความรัก

4
 
@University
 
 
วันนี้ฉันไมได้มามหาลัยกับพี่โทโมะเหมือนทุกครั้ง  ฉันรีบออกจากบ้านมาแต่เช้าเพราะไม่อยากเจอ
หน้า ฉันเองก็ไม่รู้ว่าที่ฉันโกรธพี่โทโมะเป็นเพราะเรื่องที่พี่โทโมะเมาหรือเป็นเพราะที่พี่โทโมะมาทำ
แบบนั้นทั้งๆที่ฉันเป็นได้แค่น้องสาวงั้นหรอ? ฉันคิดว่าน่าจะเป็นอย่างหลังซะมากกว่า ฉันเริ่มลำบาก
ใจขึ้นทุกวัน มันจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนฉันเองก็ตอบคำถามตัวเองไม่ได้เหมือนกัน
 
 
“อ้าวแก้วทำไมวันนี้มาเช้าจังล่ะ แล้วพี่โทโมะของแก้วเค้าไปไหนล่ะไม่ได้มาด้วยกันหรอกหรอ?”
ฟางยิ้มแป้นพร้อมกับหัวฟูๆของเธอเข้ามานั่งตรงข้ามฉันภายในโรงอาหารที่ค่อยข้างเงียบเนื่องจาก
นักศึกษาส่วนใหญ่ยังคงไม่ลุกจากที่นอนล่ะมั้ง -_-
 
 
“ว่าแต่แก้ว ฟางเองก็เช้าเหมือนกันน่ะแหละ”
 
 
“วันนี้ฟางทำบราวนี่มาให้แก้วลองชิมด้วยล่ะ ลองชิมดูสิ” ฟางแกะกล่องบราวนี่หน้าตาน่าทานมาให้
ฉัน  ฟางช่างเป็นแม่ศรีเรือนจริงๆ ต่างกับฉันลิบลับเลยฉันทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง นอกจากคอยช่วย
พี่โทโมะทำอย่างเดียว
 
 
“แน่ใจว่ากินได้นะ 5555” ฉันล้อฟางเล่น ทำเอาฟางหน้ามุ่ยไปในทันที
 
 
“ไม่กินก็ไม่ต้องกิน ชิ!” ฟางกอดอกแล้วเบ้ปากอย่างน่ารัก
 
 
“โอ๋ๆ กินได้สิ แล้วต้องอร่อยมากแน่เลย ^^” ฉันเอื้อมมือไปหยิกแก้มฟางไปมา ฟางถึงยิ้มออก
ฉันใช้ช้อนตักบราวนี่เข้าปากคำโต
 
 
หืมมมมม ยัยหัวฟูทำอาหารอร่อยใช่ย่อยเลยนะเนี่ย >O<
 
 
“กินดีๆหน่อยสิแก้วดูสิเลอะไปหมดเลย มานี่มาเดี๋ยวฟางเช็ดให้” ฟางดุฉันเล่นๆแล้วหยิบทิชชูขึ้นมา
เช็ดปากให้ฉันเบาๆ ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าสายตาที่ฟางมองฉันมันดูลึกซึ้งแปลกๆยังไงล่ะ หรือฉันจะ
คิดมากเกินไป โอ้ววไม่นะจริญญา เธอเริ่มเมาบราวนี่แล้วล่ะ (?)
 
 
“ขอบคุณนะ แหะๆ” ฉันยิ้มแหยๆ
 
 
“ทำอะไรให้มันเป็นผู้หญิงหน่อยสิ”
 
 
“แก้วก็โก๊ะๆแบบนี้แหละเดี๋ยวฟางก็ชิน ฮิฮิ”
 
 
“ถ้าแก้วไม่เป็นผู้หญิงก็คงดีสินะ..” ฟางพึมพำในลำคออะไรก็ไม่รู้ แต่ฉันได้ยินว่าไม่เป็นผู้หญิงก็ดี
อะไรสักอย่าง เอ๊ะ! หรือฉันจะหูฝาด >[]<
 
 
[Rrrrrrrrrr]
-P’TOMO-
 
ฉันตัดสินใจกดวางสายโดยไม่ต้องคิดเมื่อรู้ปลายสายที่โทรมาเป็นใคร
 
 
“อ่าวทำไมไม่รับล่ะแก้ว ?” ฟางถามด้วยความสงสัย
 
 
“เบอร์แปลกโทรมาน่ะ แก้วกลัวเป็นโรคจิตเลยไม่รับดีกว่า แหะๆ” ฉันเลือกที่จะโกหกฟาง ถ้าบอก
ไปฉันกลัวว่าฟางจะเป็นห่วงเรื่องของฉัน ให้มันเป็นเรื่องของฉันกับพี่โทโมะแค่สองคนก็พอ..
 
 
“นี่แก้วรู้มั้ยว่ามหาลัยเราจะมีประกวดไอดอลน่ะ”
 
 
“จริงหรอ? มันคืออะไรอะ?”
 
 
“มันมีสี่อย่างอะ คือหนุ่มหล่อ สาวสวย หนุ่มสวยและก็สาวหล่อ แก้วไม่สนใจสมัครหรอ?”
 
 
“โหย คงไม่ไหวล่ะมั้ง แก้วไม่ได้เรื่องสักอย่าง”
 
 
“ฟางว่าแก้วเหมือนสาวหล่อ สาวๆที่ไหนเห็นคงต้องชอบ..” ฟางพูดยิ้ม แถมหน้ายังขึ้นสีแดงระเรื่อ
เหมือนเขินยังไงยังงั้น
 
 
“สาวหล่องั้นหรอ…” แล้วความคิดที่จะดีตัวออกห่างจากพี่โทโมะก็บังเกิดขึ้นในหัวฉัน ฉันจะเป็นสาว
หล่อไปสักระยะให้พี่โทโมะอยู่ห่างๆฉัน ฉันเชื่อว่าผู้ชายส่วนใหญ่ไม่ชอบทอม ใช่!! ฉะนั้นฉันจะ
แกล้งเป็นสาวหล่อ !
 
 
 
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา..
 
งานประกวดไอดอลของมหา’ลัย
 
 
“สวัสดีค่าเพื่อนๆทุกคนที่อยู่ในงานประกวดไอดอลของมหาลัยเรา ปีนี้ถึงแม้จะเป็นปีแรกของการจัด
กิจกรรมแต่ก็ได้รับจากเพื่อนๆไม่น้อยเลยทีเดียว” เฟย์ที่รับหน้าที่เป็นพิธีกรคู่กับเขื่อน หนุ่มหน้า
หล่อเยี่ยงกบ(?)
 
 
“ใช่แล้วคร้าบบบบ การประกวดที่ได้รับการตอบรับดีที่สุดเนี่ย ก็คือไอดอลสาวหล่อนั่นเอง!”
 
 
“อย่าช้าเลยดีกว่าค่ะเขื่อน เราไปเริ่มกับหมายเลขแรกกันเลยดีกว่า ดูสิว่าสาวหล่อคนนี้จะมีความ
สามารถอะไรมาแสดงให้พวกเราดู”
 
 
“งั้นเชิญพบกับหมายเลขหนึ่ง น้องกี้เลยคร้าบบบ~~” เขื่อนกับเฟย์หลีกทางเดินลงจากเวทีไป แล้ว
ปล่อยให้แต่ละหมายเลขขึ้นโชว์ความสามารถจนเกือบหมด ..
 
 
“และหมายเลขสุดท้ายก็มาถึงนะครับ ผมเชื่อว่าหนุ่มในมหา’ลัยเราหลายคนคงต้องอกหักกันแน่ๆ
เมื่อสาวหล่อคนที่จะขึ้นมาต่อไปนี้ หน้าตาเธอสวยแบบที่ไม่น่าเป็นสาวหล่อเลยล่ะครับ” เขื่อนพูด
เกริ่นนำ ก่อนจะส่งสคริปส์ไปให้เฟย์พูดต่อ
 
 
“พบกับหมายเลขสุดท้ายกันเลยนะคะ  กะ..แก้ว! ค่า” เฟย์ดูจะตกใจไม่น้อยที่เพื่อนสนิทของเธอ
กลายเป็นสาวหล่อ แก้วไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใครเลยนอกจากฟางที่รู้ว่าเธอเข้าประกวด โทโมะที่เข้า
ประกวดหนุ่มหล่อโดยมีป๊อปปี้แกล้งใส่ชื่อสมัครโดยไม่ให้เขารู้ตัว  เขาเองนั่งอยู่หน้าเวทีถึงกับเงย
หน้าที่กำลังสนใจโทรศัพท์เครื่องสวยขึ้นมามองคนที่อยู่บนเวทีอย่างตกตะลึง..
 
 
แก้วโชว์ความสามารถโดยการเล่นเปียโนพร้อมกับร้องเพลงคำถาม แก้วเล่นเปียโนอย่างชำนาญ นิ้ว
มือเรียวสวยพลิ้วไปตามจังหวะเพลงอย่างคล่องแคล่ว
 
 
“ได้แต่ตั้งคำถามแต่ไม่กล้าถามเธอสักครั้ง ได้แต่ตั้งความหวังขึ้นในหัวใจ” แก้วยังคงร้องบรรเลง
เพลงต่อไปอย่างไพเราะ
 
 
“จริงๆแค่อยากรู้ว่าเธอน่ะคิดเหมือนฉันมั้ย อยากให้เธอมองตาแล้วตอบคำถามหัวใจ” เสียงใสๆที่
ไม่ใช่เสียงของแก้วดังขึ้นก่อนจะปรากฏร่างหญิงสาวหน้าตาราวตุ๊กตาในสุดเดรสสีครีมหวานที่เดินขึ้น
มาบนเวทีแล้วมายืนข้างๆแก้ว กอดไหล่เธอเสมือนกำลังแสดงความรักต่อกัน
 
 
“ไม่รู้เมื่อไหร่ เธอจะได้ตอบมันสักที” แล้วทั้งสองคนก็ร้องท่อนสุดท้ายพร้อมกัน เป็นอันว่าไม่ต้อง
รอฟังการตัดสินก็พอใจเดาออกว่าแก้วต้องเป็นคนครองตำแหน่งไอดอลสาวหล่ออย่างแน่นอน!
 
 
วู้วววววววววววว~ ฮิ้ววววววว~
 
 
เสียงจากด้านล่างเวทีที่ดังมาอย่างไม่ขาดสายเนื่องจากภาพสาวหล่อหน้าสวยกับสาวหน้าตาราว
ตุ๊กตาโอบเอวกันจนทั้งหนุ่มๆและสาวๆต่างพากันอิจฉาแต่มีอีกหนึ่งคนที่นั่งมองด้วยแววตาที่ไม่
พอใจมากนัก
 
 
ทำไมตัวเล็กของพี่ถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ ทำไมกัน?
 
 
“ว้าวววววว จบไปด้วยความสวยงามนะครับกับโชว์ของแก้ว สาวหล่อหน้าสวยที่หนุ่มๆและสาวๆ
หลายคนผิดหวัง แต่ก็น่าเสียดายนะครับดูท่าทางเธอคงมีคนรู้ใจซะแล้วล่ะ” เขื่อนแซว
 
 
“ขอถามนิดนึงนะคะแก้ว ทำไมถึงเลือกร้องเพลงนี้คะ?” เฟย์ถามตามสคริปส์ แต่ใจจริงเธออยากจะ
ถามมากกว่าว่าทำไมแก้วถึงเป็นแบบนี้ เธอมีคำถามมากมายที่อยากจะเคลียร์กับเพื่อนสาวของเธอ!
 
 
“ก็แค่อยากรู้น่ะค่ะว่าอีกคนที่เราชอบจะมีคำถามของหัวใจตรงกับเราบ้างมั้ย ฮะฮะๆ ”
 
 
“ถามเลยสิครับ!” นักศึกษาคนนึงตะโกนขึ้นมาด้วยความอยากรู้
 
 
“อะ..เอ่อ..” แก้วอึกอัก
 
 
ถามเลยๆๆๆๆๆๆๆ~
 
 
“ฟะ..ฟางรักแก้วมั้ย” แก้วถามออกไป สบตาฟางที่ตอนนี้แววตาสั่นระริกด้วยความดีใจกับคนตรง
หน้า ใช่! ฟางชอบแก้วตั้งแต่แรกเจอ เมื่อแก้วตัดสินใจเป็นสาวหล่อ จึงเข้าทางฟางน่ะสิที่จะได้เป็น
แฟนแก้ว..
 
 
“ยิ่งกว่าคำว่ารักซะอีกคนตัวสูง” โทโมะที่นั่งอยู่ด้านล่างลุกออกจากที่นั่งไปอย่างรวดเร็ว แก้วมอง
ตามด้วยความเป็นห่วง เธอชักไม่แน่ใจแล้วล่ะว่าการตีตัวออกห่างพี่ชายคนนี้มันจะเป็นทางออกที่ดี
 
 
 
“อะ..อือ เป็นแฟนกันนะ” แก้วตัดสินใจพูดคำที่ไม่อยากจะพูดออกไป แต่เธอหันหลังกลับไม่ได้อีก
แล้ว ต่อไปเธออาจจะรักฟางแบบแฟนก็ได้ รอแค่เวลาเท่านั้น..
 
 
“แก้ว! แกตอบฉันมาซิทำไมแกทำแบบนี้ เกิดอะไรขึ้นกับแก!?!” เฟย์ท่าจะโมโหมาก ทันทีที่การ
ประกวดเสร็จสิ้นเฟย์ก็ลากแก้วลงมาจากเวทีแล้วยิงคำถามใส่เพื่อนสาวที่ตอนนี้กลายเป็นสาวหล่อ
ไปแล้ว
 
 
“ฉันก็แค่อยากลองเปลี่ยนรสนิยมหันมาชอบเพศเดียวกันดู เผื่อมันจะไม่อกหักเหมือนตอนชอบเพศ
ตรงข้าม ก็แค่นั้น!”
 
 
“อะไรกันแก้ว ใครทำแกอกหัก ?”
 
 
.
 
.
 
.
 
“แก้วแต่แกไม่ควรทำแบบนี้ แกไม่ควรเอาคนๆเดียวมาเปลี่ยนชีวิตแกแบบนี้ แกเป็นผู้หญิงเข้าใจมั้ย
แก้วแกเป็นผู้หญิง!!” หลังจากที่เฟย์รู้เรื่องทั้งหมด เฟย์ดูจะโมโหมากที่แก้วทำแบบนี้ ทั้งเป็นห่วง
ทั้งโกรธตัวเองที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
 
 
ถ้าแกบอกฉันสักคำ แกคงไม่เป็นแบบนี้..แก้ว
 
“ฉันตัดสินใจแล้วเฟย์ ขอบคุณแกมากที่เป็นห่วงฉัน”
 
 
“ในเมื่อแกตัดสินใจแล้ว ฉันคงไม่สามารถห้ามอะไรแกได้ แต่แกจำไว้นะแก้ว คนเราถ้าไม่รักกันมัน
คือไม่รัก” เฟย์ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะปล่อยให้เพื่อนตัวเองก้มหน้าร้องไห้อยู่ที่ม้านั่งในมหาลัยใน
มุมมืดอยู่เพียงคนเดียว
 
 
 
“ตัวเล็ก ทำไมตัวเล็กทำแบบนี้ ?” สรรพนามแทนตัวเธอที่มีคนเดียวที่เรียกเธอแบบนี้ …พี่โทโมะ!
 
 
“ฮึกก.. แก้วพอใจ พี่มีปัญหารึไง!”  แก้วปาดน้ำตาออกจนหมดแล้วเงยหน้ามองชายหนุ่มตรงหน้า
อย่างนึกน้อยใจ ที่เธอต้องมาเป็นแบบนี้ไม่ใช่เพราะเขารึยังไงกัน ยังมีหน้ามาถามอีก
 
 
“อย่าพูดกับพี่แบบนี้ได้มั้ย แก้ว..คนที่น่ารัก เด็กสาวตัวน้อยของพี่โทโมะหายไปไหนกัน”
 
 
“แก้วที่แสนดีในสายตาพี่ แก้วที่น่ารักสดใสตายไปจากโลกนี้แล้ว พี่รู้เอาไว้ซะ!” ฉันลุกออกจากม้า
นั่งเมื่อเริ่มรู้สึกว่าน้ำใสๆที่เอ่ออยู่เต็มดวงตากำลังจะล้นทะลักออกมาอีกครั้ง
 
 
“ไม่รู้และไม่อยากรับรู้ด้วย แก้วได้โปรดกลับมาเป็นเหมือนเดิม กลับมาเป็นน้องสาวที่น่ารักกับพี่โท
โมะเหมือนเดิมได้มั้ย ?” พี่โทโมะกอดฉันจากด้านหลังพร้อมกับเกยหน้าไว้ที่ไล่ฉัน ฉันรับรู้ได้ถึง
ความเปียกชุ่มที่เกิดจาก..น้ำตาของพี่โทโมะ!
 
 
“ฮึกก..” ให้แก้วกลับไปเจ็บอีกครั้งน่ะหรอ พี่คิดอะไรอยู่กันแน่ พี่เคยเข้าใจอะไรแก้วบ้างมั้ยนะพี่โท
โมะ
 
 
“แก้วกลับบ้านกันเถอะ” เสียงใสๆของฟางดังขึ้น ทำเอาฉันรีบผละออกจากพี่โทโมะทันทีเพราะกลัว
ฟางจะเข้าใจผิด เมื่อเลือกแล้วฉันจะต้องไม่ทำให้ฟางเสียใจ..
 
 
“อืมไปสิ แก้วก็เหนื่อยเต็มทนแล้ว” ฉันเดินออกไปจับมือฟางแล้วออกไปจากตรงนั้น ปล่อยให้
ผู้ชายที่กอดเมื่อกี้ยืนมองทั้งน้ำตา พี่ร้องไห้ทำไมกัน พี่ไม่ได้รักฉันแล้วพี่จะร้องไห้เพื่ออะไร หรือ
เพียงแค่อยากได้ ‘น้องสาว’กลับมา?
 
 
“อ่าวไอ้โมะนี่ช่อดอกไม้แก ยังไม่ทันรับรางวัลแกก็หนีลงซะแล้ว ฉันตามหาไปทั่วเลยนะ - -”
ป๊อปปี้เดินเข้ามายื่นช่อดอกไม้ให้โทโมะ แน่นอนโทโมะได้รางวัลหนุ่มหล่อของมหาลัยแต่ดูท่าเขา
ไม่ได้ดีใจกับรางวัลนี้แม้แต่น้อย จะให้ดีใจได้ยังไงล่ะน้องสาวสุดที่รักเล่นกลายมาเป็นทอมที่เขา
เกลียดแสนเกลียด
 
 
“อือ ขอบใจแกมากนะ แต่ฉันให้แกละกัน เอาไปเหอะ” โทโมะว่าแล้วดันช่อดอกไม้กลับคืนให้
เพื่อนชาย
 
 
“แกเหนื่อยมากมั้ย?”
 
 
“ไม่เห็นเหนื่อยนิ แค่ขึ้นไปเต้นๆแค่นั้นเอง”
 
 
“ฉันหมายถึงหัวใจแกน่ะ เหนื่อยมั้ย ?” ป๊อปปี้ตบบ่าเพื่อนตัวเองเบาๆเป็นการให้กำลังใจ เขารู้..รู้ทุก
อย่างของเพื่อนคนนี้!
 
 
“ใกล้หมดแรงแล้วว่ะ แต่แกก็รู้นิว่าทั้งหมดที่ฉันทำไปฉันทำเพื่อน้องสาว” โทโมะพูดพลางถอน
หายใจ สายตาเขามองออกไปข้างหน้าอย่างไม่รู้จุดหมาย
 
 
“แกทำเพื่อน้องสาวแกมามากแล้วนะโทโมะ แม้แต่เรื่องของหัวใจแกก็ยอมน้องสาวแกหรอวะ?”
 
 
“ทำไงได้วะ น้องนี่หว่า” ป๊อปปี้ได้แต่เห็นใจเพื่อนตัวเอง เขาเองก็ไม่รู้จะช่วยโทโมะยังไง แต่ยังไง
ซะ..เขาต้องช่วยเพื่อนเขาคนนี้ให้ได้ !
 
 
ฉันช่วยแกแน่ไอ้โมะ แต่ตอนนี้ฉันขอโทษนะ..ยังคิดไม่ออกว่ะ -__-
 
 
“เอาล่ะๆ แล้วแต่แกแล้วกัน ยังไงก็สู้ๆนะเพื่อน” ป๊อปปี้ได้แต่พูดปลอบใจ เพราะถึงเขาจะห้ามยังไง
ผู้ชายอย่างโทโมะถ้าได้ตัดสินใจทำอะไรลงไปแล้วเขาไม่มีวันเปลี่ยนใจแน่นอน!
 
 
นิสัยเหมือนยัยแก้วร้าวไม่มีผิด ฮึ่ย!
 
 
มาแย้วววววว ฟิคไร้สาระ 555555555555