Secret of love เพราะความลับคือความรัก

4

 

@University

 

 

วันนี้ฉันไมได้มามหาลัยกับพี่โทโมะเหมือนทุกครั้ง  ฉันรีบออกจากบ้านมาแต่เช้าเพราะไม่อยากเจอ

หน้า ฉันเองก็ไม่รู้ว่าที่ฉันโกรธพี่โทโมะเป็นเพราะเรื่องที่พี่โทโมะเมาหรือเป็นเพราะที่พี่โทโมะมาทำ

แบบนั้นทั้งๆที่ฉันเป็นได้แค่น้องสาวงั้นหรอ? ฉันคิดว่าน่าจะเป็นอย่างหลังซะมากกว่า ฉันเริ่มลำบาก

ใจขึ้นทุกวัน มันจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนฉันเองก็ตอบคำถามตัวเองไม่ได้เหมือนกัน

 

 

“อ้าวแก้วทำไมวันนี้มาเช้าจังล่ะ แล้วพี่โทโมะของแก้วเค้าไปไหนล่ะไม่ได้มาด้วยกันหรอกหรอ?”

ฟางยิ้มแป้นพร้อมกับหัวฟูๆของเธอเข้ามานั่งตรงข้ามฉันภายในโรงอาหารที่ค่อยข้างเงียบเนื่องจาก

นักศึกษาส่วนใหญ่ยังคงไม่ลุกจากที่นอนล่ะมั้ง -_-

 

 

“ว่าแต่แก้ว ฟางเองก็เช้าเหมือนกันน่ะแหละ”

 

 

“วันนี้ฟางทำบราวนี่มาให้แก้วลองชิมด้วยล่ะ ลองชิมดูสิ” ฟางแกะกล่องบราวนี่หน้าตาน่าทานมาให้

ฉัน  ฟางช่างเป็นแม่ศรีเรือนจริงๆ ต่างกับฉันลิบลับเลยฉันทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง นอกจากคอยช่วย

พี่โทโมะทำอย่างเดียว

 

 

“แน่ใจว่ากินได้นะ 5555” ฉันล้อฟางเล่น ทำเอาฟางหน้ามุ่ยไปในทันที

 

 

“ไม่กินก็ไม่ต้องกิน ชิ!” ฟางกอดอกแล้วเบ้ปากอย่างน่ารัก

 

 

“โอ๋ๆ กินได้สิ แล้วต้องอร่อยมากแน่เลย ^^” ฉันเอื้อมมือไปหยิกแก้มฟางไปมา ฟางถึงยิ้มออก

ฉันใช้ช้อนตักบราวนี่เข้าปากคำโต

 

 

หืมมมมม ยัยหัวฟูทำอาหารอร่อยใช่ย่อยเลยนะเนี่ย >O<

 

 

“กินดีๆหน่อยสิแก้วดูสิเลอะไปหมดเลย มานี่มาเดี๋ยวฟางเช็ดให้” ฟางดุฉันเล่นๆแล้วหยิบทิชชูขึ้นมา

เช็ดปากให้ฉันเบาๆ ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าสายตาที่ฟางมองฉันมันดูลึกซึ้งแปลกๆยังไงล่ะ หรือฉันจะ

คิดมากเกินไป โอ้ววไม่นะจริญญา เธอเริ่มเมาบราวนี่แล้วล่ะ (?)

 

 

“ขอบคุณนะ แหะๆ” ฉันยิ้มแหยๆ

 

 

“ทำอะไรให้มันเป็นผู้หญิงหน่อยสิ”

 

 

“แก้วก็โก๊ะๆแบบนี้แหละเดี๋ยวฟางก็ชิน ฮิฮิ”

 

 

“ถ้าแก้วไม่เป็นผู้หญิงก็คงดีสินะ..” ฟางพึมพำในลำคออะไรก็ไม่รู้ แต่ฉันได้ยินว่าไม่เป็นผู้หญิงก็ดี

อะไรสักอย่าง เอ๊ะ! หรือฉันจะหูฝาด >[]<

 

 

[Rrrrrrrrrr]

-P’TOMO-

 

ฉันตัดสินใจกดวางสายโดยไม่ต้องคิดเมื่อรู้ปลายสายที่โทรมาเป็นใคร

 

 

“อ่าวทำไมไม่รับล่ะแก้ว ?” ฟางถามด้วยความสงสัย

 

 

“เบอร์แปลกโทรมาน่ะ แก้วกลัวเป็นโรคจิตเลยไม่รับดีกว่า แหะๆ” ฉันเลือกที่จะโกหกฟาง ถ้าบอก

ไปฉันกลัวว่าฟางจะเป็นห่วงเรื่องของฉัน ให้มันเป็นเรื่องของฉันกับพี่โทโมะแค่สองคนก็พอ..

 

 

“นี่แก้วรู้มั้ยว่ามหาลัยเราจะมีประกวดไอดอลน่ะ”

 

 

“จริงหรอ? มันคืออะไรอะ?”

 

 

“มันมีสี่อย่างอะ คือหนุ่มหล่อ สาวสวย หนุ่มสวยและก็สาวหล่อ แก้วไม่สนใจสมัครหรอ?”

 

 

“โหย คงไม่ไหวล่ะมั้ง แก้วไม่ได้เรื่องสักอย่าง”

 

 

“ฟางว่าแก้วเหมือนสาวหล่อ สาวๆที่ไหนเห็นคงต้องชอบ..” ฟางพูดยิ้ม แถมหน้ายังขึ้นสีแดงระเรื่อ

เหมือนเขินยังไงยังงั้น

 

 

“สาวหล่องั้นหรอ…” แล้วความคิดที่จะดีตัวออกห่างจากพี่โทโมะก็บังเกิดขึ้นในหัวฉัน ฉันจะเป็นสาว

หล่อไปสักระยะให้พี่โทโมะอยู่ห่างๆฉัน ฉันเชื่อว่าผู้ชายส่วนใหญ่ไม่ชอบทอม ใช่!! ฉะนั้นฉันจะ

แกล้งเป็นสาวหล่อ !

 

 

 

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา..

 

งานประกวดไอดอลของมหา’ลัย

 

 

“สวัสดีค่าเพื่อนๆทุกคนที่อยู่ในงานประกวดไอดอลของมหาลัยเรา ปีนี้ถึงแม้จะเป็นปีแรกของการจัด

กิจกรรมแต่ก็ได้รับจากเพื่อนๆไม่น้อยเลยทีเดียว” เฟย์ที่รับหน้าที่เป็นพิธีกรคู่กับเขื่อน หนุ่มหน้า

หล่อเยี่ยงกบ(?)

 

 

“ใช่แล้วคร้าบบบบ การประกวดที่ได้รับการตอบรับดีที่สุดเนี่ย ก็คือไอดอลสาวหล่อนั่นเอง!”

 

 

“อย่าช้าเลยดีกว่าค่ะเขื่อน เราไปเริ่มกับหมายเลขแรกกันเลยดีกว่า ดูสิว่าสาวหล่อคนนี้จะมีความ

สามารถอะไรมาแสดงให้พวกเราดู”

 

 

“งั้นเชิญพบกับหมายเลขหนึ่ง น้องกี้เลยคร้าบบบ~~” เขื่อนกับเฟย์หลีกทางเดินลงจากเวทีไป แล้ว

ปล่อยให้แต่ละหมายเลขขึ้นโชว์ความสามารถจนเกือบหมด ..

 

 

“และหมายเลขสุดท้ายก็มาถึงนะครับ ผมเชื่อว่าหนุ่มในมหา’ลัยเราหลายคนคงต้องอกหักกันแน่ๆ

เมื่อสาวหล่อคนที่จะขึ้นมาต่อไปนี้ หน้าตาเธอสวยแบบที่ไม่น่าเป็นสาวหล่อเลยล่ะครับ” เขื่อนพูด

เกริ่นนำ ก่อนจะส่งสคริปส์ไปให้เฟย์พูดต่อ

 

 

“พบกับหมายเลขสุดท้ายกันเลยนะคะ  กะ..แก้ว! ค่า” เฟย์ดูจะตกใจไม่น้อยที่เพื่อนสนิทของเธอ

กลายเป็นสาวหล่อ แก้วไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใครเลยนอกจากฟางที่รู้ว่าเธอเข้าประกวด โทโมะที่เข้า

ประกวดหนุ่มหล่อโดยมีป๊อปปี้แกล้งใส่ชื่อสมัครโดยไม่ให้เขารู้ตัว  เขาเองนั่งอยู่หน้าเวทีถึงกับเงย

หน้าที่กำลังสนใจโทรศัพท์เครื่องสวยขึ้นมามองคนที่อยู่บนเวทีอย่างตกตะลึง..

 

 

แก้วโชว์ความสามารถโดยการเล่นเปียโนพร้อมกับร้องเพลงคำถาม แก้วเล่นเปียโนอย่างชำนาญ นิ้ว

มือเรียวสวยพลิ้วไปตามจังหวะเพลงอย่างคล่องแคล่ว

 

 

“ได้แต่ตั้งคำถามแต่ไม่กล้าถามเธอสักครั้ง ได้แต่ตั้งความหวังขึ้นในหัวใจ” แก้วยังคงร้องบรรเลง

เพลงต่อไปอย่างไพเราะ

 

 

“จริงๆแค่อยากรู้ว่าเธอน่ะคิดเหมือนฉันมั้ย อยากให้เธอมองตาแล้วตอบคำถามหัวใจ” เสียงใสๆที่

ไม่ใช่เสียงของแก้วดังขึ้นก่อนจะปรากฏร่างหญิงสาวหน้าตาราวตุ๊กตาในสุดเดรสสีครีมหวานที่เดินขึ้น

มาบนเวทีแล้วมายืนข้างๆแก้ว กอดไหล่เธอเสมือนกำลังแสดงความรักต่อกัน

 

 

“ไม่รู้เมื่อไหร่ เธอจะได้ตอบมันสักที” แล้วทั้งสองคนก็ร้องท่อนสุดท้ายพร้อมกัน เป็นอันว่าไม่ต้อง

รอฟังการตัดสินก็พอใจเดาออกว่าแก้วต้องเป็นคนครองตำแหน่งไอดอลสาวหล่ออย่างแน่นอน!

 

 

วู้วววววววววววว~ ฮิ้ววววววว~

 

 

เสียงจากด้านล่างเวทีที่ดังมาอย่างไม่ขาดสายเนื่องจากภาพสาวหล่อหน้าสวยกับสาวหน้าตาราว

ตุ๊กตาโอบเอวกันจนทั้งหนุ่มๆและสาวๆต่างพากันอิจฉาแต่มีอีกหนึ่งคนที่นั่งมองด้วยแววตาที่ไม่

พอใจมากนัก

 

 

ทำไมตัวเล็กของพี่ถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ ทำไมกัน?

 

 

“ว้าวววววว จบไปด้วยความสวยงามนะครับกับโชว์ของแก้ว สาวหล่อหน้าสวยที่หนุ่มๆและสาวๆ

หลายคนผิดหวัง แต่ก็น่าเสียดายนะครับดูท่าทางเธอคงมีคนรู้ใจซะแล้วล่ะ” เขื่อนแซว

 

 

“ขอถามนิดนึงนะคะแก้ว ทำไมถึงเลือกร้องเพลงนี้คะ?” เฟย์ถามตามสคริปส์ แต่ใจจริงเธออยากจะ

ถามมากกว่าว่าทำไมแก้วถึงเป็นแบบนี้ เธอมีคำถามมากมายที่อยากจะเคลียร์กับเพื่อนสาวของเธอ!

 

 

“ก็แค่อยากรู้น่ะค่ะว่าอีกคนที่เราชอบจะมีคำถามของหัวใจตรงกับเราบ้างมั้ย ฮะฮะๆ ”

 

 

“ถามเลยสิครับ!” นักศึกษาคนนึงตะโกนขึ้นมาด้วยความอยากรู้

 

 

“อะ..เอ่อ..” แก้วอึกอัก

 

 

ถามเลยๆๆๆๆๆๆๆ~

 

 

“ฟะ..ฟางรักแก้วมั้ย” แก้วถามออกไป สบตาฟางที่ตอนนี้แววตาสั่นระริกด้วยความดีใจกับคนตรง

หน้า ใช่! ฟางชอบแก้วตั้งแต่แรกเจอ เมื่อแก้วตัดสินใจเป็นสาวหล่อ จึงเข้าทางฟางน่ะสิที่จะได้เป็น

แฟนแก้ว..

 

 

“ยิ่งกว่าคำว่ารักซะอีกคนตัวสูง” โทโมะที่นั่งอยู่ด้านล่างลุกออกจากที่นั่งไปอย่างรวดเร็ว แก้วมอง

ตามด้วยความเป็นห่วง เธอชักไม่แน่ใจแล้วล่ะว่าการตีตัวออกห่างพี่ชายคนนี้มันจะเป็นทางออกที่ดี

 

 

 

“อะ..อือ เป็นแฟนกันนะ” แก้วตัดสินใจพูดคำที่ไม่อยากจะพูดออกไป แต่เธอหันหลังกลับไม่ได้อีก

แล้ว ต่อไปเธออาจจะรักฟางแบบแฟนก็ได้ รอแค่เวลาเท่านั้น..

 

 

“แก้ว! แกตอบฉันมาซิทำไมแกทำแบบนี้ เกิดอะไรขึ้นกับแก!?!” เฟย์ท่าจะโมโหมาก ทันทีที่การ

ประกวดเสร็จสิ้นเฟย์ก็ลากแก้วลงมาจากเวทีแล้วยิงคำถามใส่เพื่อนสาวที่ตอนนี้กลายเป็นสาวหล่อ

ไปแล้ว

 

 

“ฉันก็แค่อยากลองเปลี่ยนรสนิยมหันมาชอบเพศเดียวกันดู เผื่อมันจะไม่อกหักเหมือนตอนชอบเพศ

ตรงข้าม ก็แค่นั้น!”

 

 

“อะไรกันแก้ว ใครทำแกอกหัก ?”

 

 

.

 

.

 

.

 

“แก้วแต่แกไม่ควรทำแบบนี้ แกไม่ควรเอาคนๆเดียวมาเปลี่ยนชีวิตแกแบบนี้ แกเป็นผู้หญิงเข้าใจมั้ย

แก้วแกเป็นผู้หญิง!!” หลังจากที่เฟย์รู้เรื่องทั้งหมด เฟย์ดูจะโมโหมากที่แก้วทำแบบนี้ ทั้งเป็นห่วง

ทั้งโกรธตัวเองที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย

 

 

ถ้าแกบอกฉันสักคำ แกคงไม่เป็นแบบนี้..แก้ว

 

“ฉันตัดสินใจแล้วเฟย์ ขอบคุณแกมากที่เป็นห่วงฉัน”

 

 

“ในเมื่อแกตัดสินใจแล้ว ฉันคงไม่สามารถห้ามอะไรแกได้ แต่แกจำไว้นะแก้ว คนเราถ้าไม่รักกันมัน

คือไม่รัก” เฟย์ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะปล่อยให้เพื่อนตัวเองก้มหน้าร้องไห้อยู่ที่ม้านั่งในมหาลัยใน

มุมมืดอยู่เพียงคนเดียว

 

 

 

“ตัวเล็ก ทำไมตัวเล็กทำแบบนี้ ?” สรรพนามแทนตัวเธอที่มีคนเดียวที่เรียกเธอแบบนี้ …พี่โทโมะ!

 

 

“ฮึกก.. แก้วพอใจ พี่มีปัญหารึไง!”  แก้วปาดน้ำตาออกจนหมดแล้วเงยหน้ามองชายหนุ่มตรงหน้า

อย่างนึกน้อยใจ ที่เธอต้องมาเป็นแบบนี้ไม่ใช่เพราะเขารึยังไงกัน ยังมีหน้ามาถามอีก

 

 

“อย่าพูดกับพี่แบบนี้ได้มั้ย แก้ว..คนที่น่ารัก เด็กสาวตัวน้อยของพี่โทโมะหายไปไหนกัน”

 

 

“แก้วที่แสนดีในสายตาพี่ แก้วที่น่ารักสดใสตายไปจากโลกนี้แล้ว พี่รู้เอาไว้ซะ!” ฉันลุกออกจากม้า

นั่งเมื่อเริ่มรู้สึกว่าน้ำใสๆที่เอ่ออยู่เต็มดวงตากำลังจะล้นทะลักออกมาอีกครั้ง

 

 

“ไม่รู้และไม่อยากรับรู้ด้วย แก้วได้โปรดกลับมาเป็นเหมือนเดิม กลับมาเป็นน้องสาวที่น่ารักกับพี่โท

โมะเหมือนเดิมได้มั้ย ?” พี่โทโมะกอดฉันจากด้านหลังพร้อมกับเกยหน้าไว้ที่ไล่ฉัน ฉันรับรู้ได้ถึง

ความเปียกชุ่มที่เกิดจาก..น้ำตาของพี่โทโมะ!

 

 

“ฮึกก..” ให้แก้วกลับไปเจ็บอีกครั้งน่ะหรอ พี่คิดอะไรอยู่กันแน่ พี่เคยเข้าใจอะไรแก้วบ้างมั้ยนะพี่โท

โมะ

 

 

“แก้วกลับบ้านกันเถอะ” เสียงใสๆของฟางดังขึ้น ทำเอาฉันรีบผละออกจากพี่โทโมะทันทีเพราะกลัว

ฟางจะเข้าใจผิด เมื่อเลือกแล้วฉันจะต้องไม่ทำให้ฟางเสียใจ..

 

 

“อืมไปสิ แก้วก็เหนื่อยเต็มทนแล้ว” ฉันเดินออกไปจับมือฟางแล้วออกไปจากตรงนั้น ปล่อยให้

ผู้ชายที่กอดเมื่อกี้ยืนมองทั้งน้ำตา พี่ร้องไห้ทำไมกัน พี่ไม่ได้รักฉันแล้วพี่จะร้องไห้เพื่ออะไร หรือ

เพียงแค่อยากได้ ‘น้องสาว’กลับมา?

 

 

“อ่าวไอ้โมะนี่ช่อดอกไม้แก ยังไม่ทันรับรางวัลแกก็หนีลงซะแล้ว ฉันตามหาไปทั่วเลยนะ - -”

ป๊อปปี้เดินเข้ามายื่นช่อดอกไม้ให้โทโมะ แน่นอนโทโมะได้รางวัลหนุ่มหล่อของมหาลัยแต่ดูท่าเขา

ไม่ได้ดีใจกับรางวัลนี้แม้แต่น้อย จะให้ดีใจได้ยังไงล่ะน้องสาวสุดที่รักเล่นกลายมาเป็นทอมที่เขา

เกลียดแสนเกลียด

 

 

“อือ ขอบใจแกมากนะ แต่ฉันให้แกละกัน เอาไปเหอะ” โทโมะว่าแล้วดันช่อดอกไม้กลับคืนให้

เพื่อนชาย

 

 

“แกเหนื่อยมากมั้ย?”

 

 

“ไม่เห็นเหนื่อยนิ แค่ขึ้นไปเต้นๆแค่นั้นเอง”

 

 

“ฉันหมายถึงหัวใจแกน่ะ เหนื่อยมั้ย ?” ป๊อปปี้ตบบ่าเพื่อนตัวเองเบาๆเป็นการให้กำลังใจ เขารู้..รู้ทุก

อย่างของเพื่อนคนนี้!

 

 

“ใกล้หมดแรงแล้วว่ะ แต่แกก็รู้นิว่าทั้งหมดที่ฉันทำไปฉันทำเพื่อน้องสาว” โทโมะพูดพลางถอน

หายใจ สายตาเขามองออกไปข้างหน้าอย่างไม่รู้จุดหมาย

 

 

“แกทำเพื่อน้องสาวแกมามากแล้วนะโทโมะ แม้แต่เรื่องของหัวใจแกก็ยอมน้องสาวแกหรอวะ?”

 

 

“ทำไงได้วะ น้องนี่หว่า” ป๊อปปี้ได้แต่เห็นใจเพื่อนตัวเอง เขาเองก็ไม่รู้จะช่วยโทโมะยังไง แต่ยังไง

ซะ..เขาต้องช่วยเพื่อนเขาคนนี้ให้ได้ !

 

 

ฉันช่วยแกแน่ไอ้โมะ แต่ตอนนี้ฉันขอโทษนะ..ยังคิดไม่ออกว่ะ -__-

 

 

“เอาล่ะๆ แล้วแต่แกแล้วกัน ยังไงก็สู้ๆนะเพื่อน” ป๊อปปี้ได้แต่พูดปลอบใจ เพราะถึงเขาจะห้ามยังไง

ผู้ชายอย่างโทโมะถ้าได้ตัดสินใจทำอะไรลงไปแล้วเขาไม่มีวันเปลี่ยนใจแน่นอน!

 

 

นิสัยเหมือนยัยแก้วร้าวไม่มีผิด ฮึ่ย!

 

 

มาแย้วววววว ฟิคไร้สาระ 555555555555