เจอแบบนี้... ฟินเลย!

 
            ผ่านไป 3 ชม. ( ฉันยังคงสถิตอยู่ในห้องน้ำชายไปออกไปไหน -*- )         
 
           เอาล่ะ... หลังจากที่ฉันตั้งสติได้แล้ว ฉันจึงโทรไปหายัยมีนกังฟูเพื่อขอคำปรึกษาอย่างเร่งด่วน ความจริงแล้วเรื่องแบบนี้ฉันก็ไม่ค่อยจะถนันเอาเท่าไหร่หรอกนะ ไอ้เรื่องแฟนๆ รักๆเนี้ย -///-
 
          ( ฮัลโหล... )
 
          "ยัยมีนกังฟู! ฉันมีเรื่องมาปรึกษาแก"
 
          ( เรียกฉันแบบนี้ไปกินขี้ซะเถอะ! )
 
          "ฉันไม่มีเวลามากพอที่จะมาต่อร้องต่อเถียงกับแกหรอกนะ แต่ตอนนี้ฉันอยากให้แกอธิบายหน้าที่ของ... เอ่อ... แฟนมาให้ฉันฟังหน่อยน่ะ!" 
 
          ( อะไรนะ!?! นี่หูฉันไม่ได้เสื่อมใช่มั้ย นี่แก... )
 
          "เร็วๆเถอะน้า! ฉันรีบเว้ย"
 
          ( ได้ๆ แต่แกต้องสัญญานะว่าจะเล่าเรื่องของแกให้ฉันฟัง... หน้าที่ของแฟนมันก็มีอยู่ไม่มากหรอกนะ มันอยู่ที่ตัวของแกมากกว่า หลักๆเลย คือแกน่ะต้องเอาใจใส่เขาแต่พองาม ไม่ใช่ตามไปหึงไปหวงเขาแบบนางร้ายในหนังน่ะ มันดูแย่สุดๆไปเลยใช่มั้ยล้า! แล้วที่สำคัญเลยนะ เวลาเขาอยู่กับแกแล้วแกก็ต้องทำให้เขามีความสุข... ไม่ใช่ในทางลามกแบบนั้นนะเว้ย -*- อาจมีบางเวลาที่ทะเลาะกัน ก็พยายามทำใจให้สงบแล้วก็คุยมาคุยกันใหม่ ความรักมันก็จะดีขึ้นเอง )
 
          "ฉันจำไม่หมดหรอกนะที่แกพูดมาน่ะ -_-" 
 
          ( อ่าว! ยัยบ้า แล้วแกให้ฉันพูดซะยาวทำพระแสงอะไรยะ! )
 
          "เออน้า ขอบใจมากเพื่อนรัก เดี๋ยวฉันเข้าเรียนก่อนล่ะ บ๊ายบาย..."
 
          ( นี่มันเวลาพักเที่ยงไม่ใช่เหรอค้าาาาาา )
 
          "นาฬิกาแกเสียแล้วมั้ง! แค่นี้แหละ... ตู๊ด! ตู๊ด! ตู๊ด!"
 
          ฉันกดตัดสายแล้วเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากระโปรง พลางปาดเหงื่อที่ใบหน้าเพราะอาการในห้องน้ำชายนี่มันช่างร้อนอบอ้าวเสียจริงๆ =_=! ฉันเดินออกจากห้องน้ำแล้วตรงไปยังโรงอาหารเพื่อไปหาเพื่อนๆทันที
 
          
          @ โรงอาหาร
 
          ขวับ! ขวับ! ขวับ!
 
          นั่นไง ยังไม่ทันที่ฉันจะก้าวเท้าเข้าไปเกินครึ่งของพื้นที่โรงอาหาร สายตานับร้อยคู่ก็จับจ้องมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว แถมยัยพวกผู้หญิงหลายๆกลุ่มก็ต่างพากันนินทาและส่งสายตาจิกกัดมาให้ฉันแบบเปิดเผย
 
          เอาเข้าไป... ชีวิตฉันจะสงบสุขมั้ยเนี้ย -O-!!
 
          "เฮ้! ทางนี้เฟย์" เสียงเรียกเสียงหนึ่งเรียกสายตาฉันให้หันไปมอง ก็พบกับเขื่อนที่ยืนโบกไม้โบกมือให้ฉันอยู่ ข้างๆมีอีตาโทโมะกำลังนั่งดูดน้ำส้มปั่นอย่างสบายใจ -*- ให้มันได้อย่างงี้เซ่!! ฉันกลอกตาไปมาอย่างเหนื่อยใจก่อนจะเดินไปหาอีตาสองคนนั้นทันที

          "ฉันเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว ไอ้โทโมะนี่มันหัวแหลมจริงๆ!" เขื่อนเอ่ยปากพูดเมื่อฉันเดินมาถึงโต๊ะของพวกเขา ฉันถอนหายใจแล้วนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามก่อนจะมองหน้าโทโมะซึ่งมองหน้าฉันอยู่นานแล้ว -///-

          "เป็นไงล่ะ! ชีวิตฉันอันแสนสงบสุขต้องมาพังเพราะนายคนเดียว" ฉันกัดฟันพูดเบาๆ เพราะกลัวว่าคนอื่นจะมาได้ยินสิ่งที่ฉันพูดกับโทโมะ คนพวกนั้นยิ่งหูไหวๆกันอยู่ด้วย!

          "ฮะๆๆ ฉันว่าชีวิตมันดูมีสีสันขึ้นมาเยอะเลยนะ" พูดออกมาได้อย่างหน้าตาเฉย -O-!

          "สีสันกับผีอะดิ! ฉันขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะว่าฉันจะช่วยนายแค่ระยะนึงเท่านั้น ที่เหลือนายก็จัดการเองต่อแล้วกัน คบกับเขื่อนไปก็ได้ พวกผู้หญิงจะได้เลิกตอแยกับนายเสียทีถ้ารู้ว่านายเป็นเกย์!"

          "ยัยบ้า!! // ตลกเหรอ!!" ทั้งสองเอ่ยปากพร้อมเพียงกันทำเอาคนทั้งโรงอาหารหันมามองอย่างสนอกสนใจและสอดรู้สอดเห็นเป็นที่สุด ( เฮ้ออออ... ฉันล่ะเพลียจิต )

          "เบาๆหน่อยสิ! ไอ้พวกบ้า!" 

          "คิดได้ยังไงให้ฉันไปคบกับไอ้โทโมะ ผู้หญิงในสต็อกของฉันก็หายไปหมดน่ะสิวะ" เขื่อน

          "ทำเหมือนฉันอยากคบกับแกตายล่ะ!" โทโมะ

          "หรือจะลอง! ;D" เขื่อน

          "ไอ้โรคจิต! -_-" โทโมะ
 
           "พอๆ ตกลงเรียกฉันมามีอะไรหรือป่าว ฉันจะไปกินข้าวกับเพื่อนผู้หญิงฝั่งโน้น" ฉันบอกแล้วเพยิดหน้าไปทางกลุ่มเพื่อนอีกกลุ่มนึง ซึ่งเป็นกลุ่มเพื่อนผู้หญิง
 
           "ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็แค่นึกว่าเธอจะโดนแอนตี้จนไม่มีเพื่อนเลยน่ะสิ" โทโมะตอบก่อนจะยิ้มร่า
 
           "แล้วมันเป็นเพราะใครล่ะย่ะ!" ว่าแล้วฉันก็เชิดหน้าเดินหนีไปจากพวกเขาสองคนทันที
 
 
           
           @ Toilet Female ( ฉากห้องน้ำดูเหมือนจะเยอะเหลือเกินนะ -0-! )
 
           หลังจากฉันกินข้าวเสร็จเรียบร้อย ฉันก็ขอแยกกับเพื่อนๆ ( ผู้หญิง ) เพื่อมาเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวคนเดียว ฉันยื่นล้างมืออยู่หน้ากระจกบานใหญ่พลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนกระทั่ง...
 
           "ไง... แอบมาแต่งสวยเติมหน้าอยู่คนเดียวเหรอจ้ะ" เสียงแป๋นๆของยัยเฟย์ดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏร่างของนักเรียนทั้ง 3 คน ซึ่งยืนกอดอกยืนมองหน้าฉันอย่างเครียดแค้น เอาเข้าไป!
 
           "ป่าว ฉันมาเข้าห้องน้ำ" ฉันบอกปัดแล้วทำท่าจะเดินหนีแต่ยัยพวกนั้นดันเอาตัวมาขวางประตูทางออกเอาไว้ แล้วหลังจากนั้นก็...
 
           ซ่าาาาาา!!!
 
           กรี๊ดดดดดดดด!! >O< ยัยเฟย์สาดน้ำใส่หน้าฉันแบบเต็มๆเลยล่ะ สภาพฉันตอนนี้ำไม่ต่างอะไรไปจากคนพึ่งสระผมเสร็จเลย มันจะมากไปแล้วนะเว้ย!
 
           "นี่เธอ! เกินไปแล้วนะ มีสิทธิอะไรมาทำกับฉันแบบนี้!" ฉันตะโกนด่าอย่างโมโหแล้วแย่งน้ำมาจากมือเพื่อนๆของหล่อนก่อนจะสาดมันเข้าไปที่หน้าของยัยเฟย์แรงๆ เช่นเดียวกับที่ยัยเฟย์ทำกับฉัน
 
           "ว๊าย!! นี่แก... แก..." ยัยเฟย์ชี้หน้าฉันอย่างเดือดพล่าน มือที่ชี้มาสั่นไหวอย่างแรง ยัยนั่นกัดริมฝีปากตัวเองจนห่อเลือดก่อนจะถลาเข้ามาจิกผมฉันแล้วสะบัดมือเข้าตบที่หน้าของฉันดังเพี๊ยะ! 
 
           โครม!! ฉันล้มลงไปกองกับพื้นก่อนที่ยัยเฟย์จะตามมาคร่อมบนตัวฉันแล้วลงมือตบแบบไม่ยั้ง ส่วนเำพื่อนๆของยัยนั่นก็ต่างวิ่งหนีกระเจิงออกไปกันหมด เพราะการทะเลาะวิวาทนั้นเป็นความผิดที่ร้ายแรงเลยทีเดียวสำหรับโรงเรียนของเรา
 
           เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!
 
           หน้าฉันสะบัดไปสะบัดมา่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนฉันรู้สึกชาหน้าไปหมด ยัยเฟย์หมายจะฟาดมือลงมาที่หน้าฉันอีกรอบแต่ฉันยั้งไว้ได้ทันแล้วใช้เท้าถีบเข้าที่ท้องของยัยนั่นเต็มๆแรงก่อนจะลุกขึ้นไปนั่งคร่อมบนตัวยัยเฟย์แล้วเหวี่ยงฝ่ามืิิอไปที่แก้มขาวๆซ้ำไปซ้ำมาจนเลือดซึม ยัยเฟย์กรีดร้องอย่างเจ็บปวด! ให้มันรู้ไป! สมน้ำหน้า! 
 
           "จำใส่หัวเอาไว้นะ! อย่ามายุ่งกับฉันอีก ถ้าไม่อยากเจ็บตัวไปมากกว่านี้! เพี๊ยะ!"
 
           "แกก็เลิกกับโทโมะซะ! เรื่องทุกอย่างจะได้จบ!"
 
           "ที่แท้ก็มาตบกับฉันเพราะเรื่องนี้น่ะเหรอ ปัญญาอ่อน!!"
 
           "ไม่ต้องมาปากมาก แกแย่งของของฉันไป แกมันหน้าด้าน!"
 
           "ฉันไปแย่งตอนไหนไม่ทราบ แกกับโทโมะยังไม่ได้เป็นอะไรกันเลยด้วยซ้ำ!!"
 
           "ฉันไม่มีทางยอมแพ้แกหรอก! จำใส่หัวเอาไว้เลย! ยังไงโทโมะก็ต้องเป็ของฉัน!!"
 
           "ได้!! แล้วเราจะได้เห็นดีกัน ฉันไม่มีทางปล่อยให้โทโมะตกเป็นของใครแน่!!"
 
           "กรี๊ดดดด!!!" ยัยเฟย์กรีดร้องอย่างบ้าคลั่งแล้วผลักฉันจนล้มคว่ำ ยัยนั่นมองหน้าฉันด้วยนัยน์ตาแดงก่ำคล้ายคนกำลังจะร้องไห้ ก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องน้ำด้วยสภาพสะบักสะบอมแบบนั้นอย่างรวดเร็ว ฉันมองตามแผ่นหลังของยัยเฟย์ไปจนลับตาก่อนจะหลับตาลงเพื่อระบายความเจ็บปวดบนใบหน้า 
 
           น่าสมเพศตัวเองจริงๆ นี่ฉัน... แสดงตัวปกป้องเขามากกว่าตัวเองอีกงั้นเหรอ? 
 
 
 
            To be continued