เจอแบบนี้... ฟินเลย!

          ขอเวลาช็อค 5 นาที -0-! เมื่อกี้หูฉันคงตึง ยาน หย่อน ไร้ประสิทธิภาพแน่ๆ ถึงได้ยินยัยเฟย์พูดออกมาแบบนั้น 'ฉันคบกับโทโมะ' มันเป็นเรื่องที่อยู่เหนือจินตนาการมากเลยคะทุกคน -///-

          "ฉันว่าเธอคงเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะ ฉันกับโทโมะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน เราเป็นเพื่อนกัน!" ฉันรีบอธิบาย

          "งั้นเหรอ! แหกตาดูนี่ซะ เธอหลอกฉันไม่ได้หรอก!" ยัยเฟย์ตะคอกใส่หน้าฉันอีกครั้งแล้วยื่นโทรศัพท์มาตรงหน้า ก่อนที่ข้อความข้างต้น ( ที่ยัยเฟย์อ้างถึง ) จะ่ค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนม่านตาของฉันจนชัดเจน

          LIND ♥

          เฟย์ : นายอยู่ไหนเหรอ?

          โทโมะ : จะมาหาหรือไงกัน

          เฟย์ : ถ้านายอนุญาติฉันไปแน่ๆ 555555

          โทโมะ : ขอโทษนะเฟย์ แต่ฉันกลัวว่าแฟนฉันจะเข้าใจผิดน่ะ

          เฟย์ : แฟน!! นี่ฉันตาฝาดไปใช่มั้ย นายน่ะเหรอมีแฟน

          โทโมะ : ฉันผิดเองล่ะที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเธอ เราคบกันได้อาทิตย์กว่าแล้ว

          เฟย์ : บอกฉันหน่อยสิ ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?

          โทโมะ : บอกไปเธอก็คงไม่เชื่อ

          เฟย์ : ฉันขอร้องล่ะ ฉันคิดมากับเรื่องนี้นะ...

          โทะโม : แฟนฉันคือแก้วเองล่ะ

          เฮ้ย!! นี่มันเรื่องอะไรกันเนี้ย  ฉันฝันไปใช่มั้ย? ( เพี๊ยะ! เสียงตบหน้าตัวเอง -*- เจ็บวะ ) อีตาบ้าโทโมะกล้าดียังไงไปบอกกับยัยเฟย์ว่าฉันเป็นแฟนเขา ไม่ได้ล่ะๆ ฉันต้องรีบแก้ข่าวก่อนที่เรื่องมันจะบานปลายไปมากกว่านี้ เดี๋ยวอีตาบ้านั้นค่อยไปเช็คบัญชีแค้นทีหลัง!

          "ฉันจะบอกอะไรให้นะ ความจริงแล้วฉันกับโทโมะเราไม่ได้เป็น... อุ๊บ! OxO" กรี๊ดดดดด! ใครเอามือมาปิดปากฉันเนี้ย >///< แถมยังโอบกอดจากด้านหลังอีกต่างหาก ฉันก็เป็นคนมีหัวจิตหัวใจเหมือนกันนะเฟ้ย

          "ไหนเธอสัญญากับฉันแล้วไงเฟย์ ว่าเธอจะไม่ทำร้ายยัยแก้ว" น้ำเสียงกวนประสาทบวกกวนส้นทรีนดังขึ้นข้างๆหู ทำให้ฉันตรัสรู้ได้ทันทีเลยว่าไอ้คนที่ยืนกอดฉันอยู่ตอนนี้คือ โทโมะ!!

          "ฉันรับไม่ได้! พวกเธอสองคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ ม.4 แล้วทำไมถึงเปลี่ยนแปลงมาอยู่ในสถานะแบบนี้ได้ ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ! บอกฉันมาสิว่ามันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง บอกมา!!" ยัยเฟย์ยังคงตะโกนเสียงดังไม่ต่างไปจากเดิม โอ๊ย! ฉันล่ะอยากจะพูดจนใจจะขาดแต่อีตาบ้าโทโมะนี่น่ะสิ ดันล็อกตัวฉันไว้แบบว่าขยับไปไหนไม่ได้เลย ให้ตายเถอะ!

          "ไว้อารมณ์เย็นกว่านี้แล้วเราค่อยมาคุยกันนะเฟย์" โทโมะตัดบทหน้าตายแล้วลากคอฉันออกจาก ณ จุดนั้นทันที อ๊ากกกกก!! ฉันหายใจไม่ออกเฟ้ย และยิ่งได้เห็นสายตาอาฆาตแค้นของยัยเฟย์ที่ส่งมาให้ในตอนนี้แล้วฉันยิ่งหายใจไม่ออกเข้าไปใหญ่  

          @ Male toilets

          เอาเข้าไป ตาบ้านี่พาฉันมาได้ถูกที่จริงๆ 'ห้องน้ำชาย' -_-! คิดได้ยังไงวะเนี้ย

          "ปล่อยฉันสักทีเซ่!!" หลังจากฉันสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมได้สำเร็จ จึงหันมามองหน้าโทโมะอย่างเอาเรื่องทันที

          "มองทำไม -_-"

          ป๊าดดดดดดดด!! ยังจะถามได้ีอีกเนอะว่ามองทำไม โถ่...พ่อคุณเอ้ย ฉันล่ะอยากจะวิ่งเข้าไปตบหัวมันให้ทิ่มเลยจริงๆ พูดออกมาได้ คิดผิดจริงๆ ที่เลือกคบหมอนี่เป็นเพื่อน ( สนิทมากๆ )

          "นายทำอะไรลงไป! นายบอกยัยเฟย์ว่านายเป็นแฟนฉัน? ประสาทไปแล้วหรือไง"

          "ฟังฉันก่อนได้มั้ย... ที่ฉันทำไปโดยไม่ได้บอกเธอเป็นเพราะฉันคิดว่ายังไงเธอก็คงไม่ให้ความร่วมมือกับฉันในเรื่องนี้อยู่แล้ว ฉันเลยต้องจัดการเองทุกอย่าง แล้วที่ฉันเลือกเธอก็เพราะว่าเธอเป็นเพื่อนสนิทที่ฉันไว้ใจที่สุดพอๆกับไอ้เขื่อน" โทโมะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนลงก่อนจะยกมือขึ้นเสยผมอย่างเครียดๆ U.U

          "พอหยุด! ไม่ต้องมาทำซึ้งตอนนี้ ไหนลองบอกเหตุผลมาสิ้ว่าทำไมนายถึงต้องกุเรื่องขึ้นมาแบบนี้"

          "...ก็เมื่อสองอาทิตย์ก่อน ฉันไปเที่ยวผับกับเื่พื่อนตามปกติ แล้ววันนั้นก็ไปเจอกับเฟย์ที่ผับอย่างบังเอิญ เราก็เลยนั่งร่วมโต๊ะเดียวกันแบบหลีกเลี่ยงไม่ได้ พอหลังจากนั้นประมาณชั่วโมงกว่า ฉันก็เผลอหลับไปเพราะเมาเหล้า ( มั้ง ) ฉันก็ถูกเฟย์พาลากเข้าห้องรับรองแขกไป แถมยังจะเกือบโดนปล้ำอีกต่างหาก ดีนะที่ไอ้เขื่อนมันเข้ามาช่วยไว้ได้ทัน ไม่อย่างงั้นป่านนี้ฉันคงได้ยัยนั่นไปเป็นเมียแล้วล่ะ"

          พระเจ้า!! ถึงกับปากหวอเลยคะท่าน OoO ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวว่าที่คิดไว้เยอะแฮะ ถึงกับจะปล้ำผู้ชายเลยหรือไง จับฉันยัดใส่ถุงโยนถ่วงน้ำฉันยังไม่กล้าทำเลย! ขอยกย่องในความกล้าและหน้าด้านเธอเลยล่ะยัยเฟย์!

          "แล้วยังไงต่อ?" 

          "เธอจะช่วยฉันมั้ยล่ะ?" 

          "ช่วยยังไง?"

          "คบกับฉันที..."

          "หาาาาา!! =[]="

          "ทำให้คนอื่นเข้าใจว่าเราเป็นแฟนกันจริงๆ แค่นั้นก็พอล่ะ ชีวิตฉันจะได้ปลอยภัยเสียที"

          "สรุปคือ... เป็นกันปลอมๆ? ว่างั้นเถอะ"

          "เข้าใจถูกแล้ว"

          "เขื่อนรู้เรื่องนี้หรือยัง?"

          "ฉันก็หาเวลาจะอธิบายมันอยู่ เดี๋ยวมันก็เข้าใจเองล่ะ ตกลงเธอจะช่วยฉันแล้วใช่มั้ย"

          "เอ่อ..." ฉันกัดริมฝีปากแน่นพอจะเอ่ยปากตอบตกลง หัวใจมันเต้นแรงผิดปกติมากเลยล่ะ "...ก็ได้"

          "มันต้องอย่างงี้เด้! ขอบใจเธอมากนะแก้ว แล้วเจอกันที่ห้อง อย่าลืมแสดงละครให้มันเหมือนๆด้วยล่ะ บ๊ายบายที่รัก" โทะโมะบอกก่อนจะสิ่งยิ้มกวนๆมาให้ แล้วเดินออกไปจากห้องน้ำทันที 

          ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ... ทำไมนะ ทำไมหัวใจฉันถึงเต้นแรงแบบนี้ ยัยแก้ว! แกจะมาหวั่นไหวกับเพื่อนของแกแบบนี้ไม่ได้นะ แต่ทำยังไงได้ ในเมื่ออาการแบบนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่ฉันกับเขาเจอกันครั้งแรกแล้ว ToT

           To be continued