Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน

Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนที่7
 
 
               มือบางวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ ก่อนจะหันมามองใบหน้าหล่อคมของสามีหนุ่ม ลมอะไร
หอบภาณุให้พาเธอมาส่งถึงโรงพยาบาล ปกติต่อให้เธอจะนอนซมไข้เกือบจะตายเขาก็ไม่เห็นจะ
สนใจใยดี ไม่เคยหายาหาข้าวหาน้ำให้เธอทานเลยสักครั้ง ตรงกันข้ามกับเธอ แม้เขาจะป่วยหนัก
หรือเบาขนาดไหน เธอก็ยังนอนเฝ้าอยู่ข้างกายไม่ห่าง...คงมีเพียงแต่เธอเท่านั้นสินะที่ยังคงวน
เวียนทำหน้าที่ภรรยาที่ดีด้วยหัวใจรัก
 
 
               “หิวไหม ผมจะไปหาอะไรให้ทาน”
 
               ธนันต์ธรญ์ยิ้มหวานจนภาณุตาพร่า เธอตอบเสียงหวานจนทำให้ชายหนุ่มที่ผ่านร้อนผ่าน
หนาวมามากถึงกับทำตัวไม่ถูก
 
 
               “ไม่ค่ะ ฟางไม่หิว แต่พี่ป๊อปนั่งตรงนี้นานๆนะคะ”
 
 
               มือบางเอื้อมมากุมมือของชายหนุ่มโดยอัตโนมัติ สายตาหวานทอดมองใบหน้าหล่อคม
ของสามีหนุ่มอย่างมีความหมาย และเธอก็เพิ่งจะสำเหนียกได้ว่าด้วยเรื่องอะไรที่ทำให้เธอต้องมา
นอนอยู่บนเตียงนี้ น้ำตาหยดหนึ่งจะหยดลงมาประจานความอ่อนแอของเธอเอง...
 
 
               “จะหย่ากับฟางจริงๆหรอคะ ฟางทำอะไรให้พี่ป๊อปไม่พอใจ หรือว่าเรื่องพิมประภา
ถ้าพี่ป๊อปไม่ชอบ ฟางไม่ทำก็ได้”
 
 
               “พอเถอะ ผมว่าตอนนี้เราอย่าเพิ่งคุยกันเรื่องนี้เลยนะ หมอบอกว่าคุณต้องพักผ่อนมากๆ”
 
 
               “ฟางยังไม่อยากนอนตอนนี้ เปิดทีวีให้ฟางดูหน่อยสิคะ”
 
 
               หญิงสาวร้องขอก่อนจะกลืนก้อนสะอึกลงคออย่างอยากลำบาก พยายามส่งน้ำตางี่เง่าที่
คลออยู่ที่ดวงตาให้มันกลับเข้าไปในที่ของมัน ไม่ใช่ไหลรินออกมาให้ใครต่อใครต้องสมเพชเวทนา
 
 
               “ฟางจะดูช่องไหน”
 
 
               “ช่องนี้แหละค่ะ”
 
               ธนันต์ธรญ์ตอบอย่างเลื่อนลอย คิดถึงอ้อมกอดของภาณุที่เธอไม่อาจร้องขอ เมื่อรู้แล้ว
ว่าเธอน่ารังเกียจสำหรับเขาแค่ไหน อันที่จริงตอนนี้เขาอาจจะมีหลายๆอย่างต้องทำ สำคัญกว่าการ
ต้องมานั่งเฝ้าคนไข้งี่เง่าอย่างเธอ ไม่มีความสำคัญ ไม่ได้รัก ไม่ได้ใส่ใจ...เขาควรจะไปเสียที
 
ก่อนที่เธอจะถลำหัวใจลึก รักเขาเพิ่มมากขึ้นไปอีก และหากรักเขามากกว่านี้ เธอก็ต้องทรมาน
มากกว่านี้อีก...แค่นี้ก็เกินพอแล้ว พอแล้วสำหรับผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างเธอ
 
ทางที่ดีเธอควรจะหาข้ออ้างให้เขากลับไปเสียที ยิ่งเห็นหน้ายิ่งทรมาน ยิ่งหัวใจรักยิ่งเจ็บปวด
 
 
               “คุณมีธุระแน่เลย กลับไปเถอะค่ะ ฉันอยู่คนเดียวได้”
 
 
               “ไม่มีหรอก ผมอยู่เฝ้าคุณได้”
 
 
               “กลับไปทำงานเถอะค่ะ ฉันอยากอยู่คนเดียว”
 
 
               ธนันต์ธรญ์ไล่กลายๆก่อนจะจะหันหลังให้ภาณุ หญิงสาวหลับตาลงรอคอยฟังเสีย
งปิดประตู...และเธอก็ได้ยินมันดังขึ้นในไม่ช้า
 
               ยิ่งเขาออกไปเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี เธอจะได้ร้องไห้ให้มันสาแก่ใจสักที ความอ่อนแอเล่น
งานเธอจนเธอแทบจะทนกับมันต่อไปไม่ไหวแล้ว แต่ความรักที่เธอพยายามไขว่คว้ามาตลอดสามปี
ทำให้เธอไม่อาจตัดใจได้ลง
 
 
               “ถ้าไม่มีพิมประภาสักคน พี่ป๊อปจะต้องรักฟางคนเดียว”
 
 
               “...จริงไหมนะ”
 
 
               หญิงสาวต่อท้ายประโยคนั้นของตัวเองด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เมื่อเขาประกาศชัดออก
อย่างนั้นแล้วว่าต่อให้ไม่มีพิมประภาสักคน เขาก็ไม่มีวันรักเธอ...ฟังบ่อย แต่ไม่ยักชินกับมันซะที ยัง
เจ็บปวดทุกครั้งที่เขาเอื้อนเอ่ยออกมาแบบนั้น แววตาคมที่จริงจังและมุ่งมั่น ทำให้แผลในหัวใจยิ่ง
เจ็บปวด สร้างความทุกข์ทรมานทุรนทุรายให้เธอไม่รู้จักจบจักสิ้น
 
เธอไม่เคยหยุดคิดเสียทีว่าเพราะอะไรภาณุถึงไม่รักเธอ เธอให้เขาได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งความ
บริสุทธิ์ที่ถูกย่ำยีอย่างไร้ค่าไร้ศักดิ์ศรี...แต่เขาก็ไม่เคยเห็นค่า แต่เธอก็ยังหน้าด้านวิ่งตามเขา ทำ
ทุกวิถีทางเพื่อทำให้ทั้งเขาและพิมประภาแตกหักกัน แต่มันก็ไม่ได้ผลสักวิถีทางเดียว...นี่หรือเปล่า
นะที่เขาเรียกว่ารักแท้ เธอเข้าใจดีว่าทำไมพิมประภายังยืนอยู่ข้างภาณุเสมอ ก็คงเป็นเพราะรัก เช่น
เดียวกันกับที่เธอรักเขา และไม่ยอมไปไหน ไม่ว่าจะถูกผลักไสไล่ส่งแค่ไหนก็ตาม
 
 
 
 
               แก้วกาแฟถูกวางลงบนโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยกองเอกสารมากมาย  พิมประภา
ประสานมือเข้าหากันแน่น ก่อนจะรวบรวมความกล้าเอ่ยถามกับภาณในสิ่งที่อยากรู้
 
 
               “คุณฟางเธอไม่สบายหรือคะ”
               ภาณุเงยหน้าจากกองเอกสารก่อนจะตอบ
 
 
               “อืม แต่ไม่ใช่เพราะพิมหรอก ไม่ต้องคิดมากนะครับ”
 
 
               “คุณห่วงแต่ความรู้สึกของพิม แต่ทำไมไม่ห่วงความรู้สึกของคุณฟางบ้างล่ะคะ พิม
ได้ยินเขาเล่ากันว่าพวกคุณทะเลาะกันเสียงดัง แถมคุณฟางเธอยังเอ่อ...”
 
 
               “อย่าไปใส่ใจเธอเลยพิม เธอโดนเอาใจเสียจนเคยตัว ต่อไปนี้คงรู้แล้วล่ะว่าไม่มีใคร
 
ตามใจเธอไปได้เสียทุกอย่างหรอก”
               ภาณุตอบปัดๆ ด้วยเขาไม่อยากให้พิมประภาคิดมากและหาเรื่องเลิกรากับเขาอีก เขาจะ
ประคับประคองความรักของเขาและเธอไปให้ตลอดรอดฝั่ง และเขาคิดว่าอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้จะ
จบปัญหาทุกอย่างลงเสียที...
 
               ยิ่งเขาทะเลาะใหญ่โตกับธนันต์ธรญ์แบบนี้ เดี๋ยวคนอื่นจะพากันเอาไปกล่าวเสียๆหายๆ
เธอได้ ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่เป็นผลดีต่อใครเลยสักคน...
 
 
 
               พิมประภาจ้องมองลูกบิดประตูของบานประตูสีขาวภายในโรงพยาบาลอย่างชั่งใจ เธอ
คิดผิดหรือเปล่าที่ตัดสินใจมาเยี่ยมธนันต์ธรญ์ แต่เพราะต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดมาจากเธอ ทำให้
เธอไม่อาจนิ่งเฉยได้อีกต่อไป...เธอเป็นผู้หญิงเหมือนกัน แม้จะไม่เคยประสบพบเจอเหตุการณ์เลว
ร้ายและเจ็บปวดแสนสาหัสอย่างที่ผู้หญิงอีกคนกำลังเจอ
แต่เธอก็แน่ใจว่ามันคงจะทรมานไม่น้อยเลย...
 
               ถ้าเลือกได้เธอเองก็ไม่อยากทำแบบนี้ แต่ดูเหมือนฟ้าจะแกล้ง ยิ่งเธอตีตัวออกห่าง
ภาณุเท่าไหร่ หัวใจไม่รักดียิ่งเข้าใกล้เขาไปมากเท่านั้น ยิ่งห่างกันก็ยิ่งรัก...และเธอไม่อาจปฏิเสธ
หัวใจตัวเอง
 
               มือบางบิดลูกบิดประตู ก่อนจะมองเข้าไปในห้องสี่เหลี่ยมขนาดกลางที่กลิ่นยาลอย
คละคลุ้ง สายตาหวานจ้องมองแผ่นหลังบอบบางที่สะท้อนขึ้น-ลงอย่างตระหนกและละอายแก่ใจ
 
               ร่างเล็กนั้นสั่นสะท้านจนคนมองรู้สึกหดหู่ใจ แม้จะไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมา แต่เธอ
ก็เชื่อเหลือเกินว่าเจ้าของร่างคงทุกข์ตรมมิใช่น้อย
 
               “คุณฟางคะ...”
 
 
               ร่างเล็กกลับหลังตะแคงอีกข้างเมื่อได้ยินเสียงเรียก น้ำเสียงคุ้นหู ดวงตาคุ้นตา รอยยิ้ม
ที่สดใสซึ่งสร้างความเจ็บปวดให้เธอตลอดมา ทุกอย่างที่เป็นพิมประภานำมาซึ่งความเจ็บปวดให้เธอ
ไม่รู้จักจบจักสิ้น
 
 
“มาทำไม!”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

อีกเรื่องรอพรุ่งนี้น้า เม้น+โหวตให้เราด้วยน้า อยากได้กำลังจายยยยยยยยย